บท
ตั้งค่า

แกล้งให้หาของแลก Ep.8

Ep.8

หลังจากที่ชายหนุ่มอุ้มร่างของเด็กสาวโดดลงมา ทั้งคู่ก็ต้องจมอยู่ใต้น้ำเพราะยังไม่สามารถโผล่ขึ้นไปตอนนี้ได้ แต่ดูเหมือนพิชชาจะอยู่ต่อไปไม่ไหว นอกจากจะว่ายน้ำไม่เป็นแล้ว เธอยังกลั้นหายใจได้ไม่นานอีกด้วย ทำให้ร่างบางกระเสือกกระสนที่จะขึ้นไปเหนือน้ำให้ได้

เมื่อชายหนุ่มรู้สึกถึงการขยับตัวแรงๆ ของเด็กสาว เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะหมดอากาศหายใจ มือหนาจึงรีบดึงร่างของเธอลงมาแล้วคลำหาใบหน้าเล็กก่อนจะดึงเข้ามาประกบปากจูบเพื่อแบ่งปันออกซิเจนให้กันและกัน พอพิชชาได้รับอากาศจากริมฝีปากหนา เธอก็รู้สึกโล่งขึ้นมานิดหน่อย และรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มเป็นคนช่วยเหลือ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งครั้งที่ทำให้เธอเชื่อว่าอยู่กับเขาแล้วจะปลอดภัย

"เฮือก!..." เด็กสาวรีบหอบหายใจเฮือกใหญ่เพื่อเอาอากาศเข้าปอด ตอนนี้ชายหนุ่มพาเธอโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำแล้ว และเธอก็กอดคอเขาไว้แน่นเนื่องจากว่ายน้ำไม่เป็น

"นี่! อย่ารัดแน่นได้ไหมฉันหายใจไม่ออก!" เสียงเข้มดุคนในอ้อมกอดเมื่อลำแขนเรียวเล็กโอบรัดลำคอเขาไว้อย่างแน่นหนา แน่นเสียจนเขาแทบจะขาดอากาศหายใจ

"ฮึกๆ...หนูกลัวจม!"

"ก็เกาะฉันอยู่จะจมได้ไง ฉันไม่ปล่อยเธอตายหรอกน่า!..."

พอพิชชาได้ยินแบบนั้นสติที่เลือนลางเมื่อครู่ก็กลับมาคิดได้ เธอยอมคลายท่อนแขนออกเล็กน้อยแล้วหันมามองใบหน้าหล่ออย่างอ้อนๆ โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจจะอ้อนเขาเลยสักนิด

ปืนค่อยๆ ว่ายน้ำพาพิชชาขึ้นฝั่ง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าบนฝั่งมีอันตรายอะไรรออยู่แต่เขาจำเป็นต้องขึ้นจากน้ำ จะให้เกาะกันอยู่สองคนในน้ำลึกเป็นเวลานานๆ มันเป็นไปไม่ได้

"ลูกพี่ครับ!!" เสียงตั้นตะโกนเรียกปืนพร้อมกับวิ่งหน้าตาตื่นตระหนกมากับน้องชาย พวกเขารู้สึกโล่งใจมากที่เห็นเจ้านายหนุ่มยังมีชีวิตอยู่ หากปืนเป็นอะไรไปเขาคงโดนนายใหญ่ลงโทษปางตายแน่

"ลูกพี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ!" ต่อถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"แหกตาดูเอาสิไอเวร! เปียกเหมือนหมาเลยกู" ปืนก้มมองตัวเองอย่างเซ็งๆ มือหนาล้วงบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงอย่างลืมตัว พอเห็นว่ามันเปียกเขาจึงโยนมันทิ้งไปอย่างหงุดหงิด

"เอาที่ผมก็ได้ครับ" ต่อรีบยื่นบุหรี่พร้อมไฟแช็คให้

"เจอคนยิงไหม?" เสียงเข้มถามพร้อมกับจุดบุหรี่สูบแล้วพ่นควันโขมง

"เจอชายชุดดำขับรถมอไซต์สวนออกไป ไม่รู้ใช่คนร้ายรึเปล่า มันบิดหน้าตั้งไปไม่สนใครเลย"

"ไอนั่นแหละที่แกล้งขับรถพุ่งใส่รถกู แล้วก็ยิงกูจนต้องโดดน้ำหนี" ดวงตาคมทอดมองออกไปยังท้องทะเลอันกว้างไกลอย่างใช้ความคิดพลางสูบบุหรี่พ่นควันให้ใจเย็น

"จะใช่คนเดียวกับที่ซุ่มยิงลูกพี่รึเปล่า?"

"ก็อาจจะใช่..."

"เอ่อลูกพี่ครับ ผมโทรบอกนายท่านแล้วนะครับ" ตั้นเอ่ยขึ้นเมื่อพึ่งนึกได้

"พ่อว่าไง?" ใบหน้าหล่อรีบหันมาหาตั้นพร้อมกับคีบบุหรี่ออกจากปาก

"นายท่านบอกว่าจะให้คนสืบให้ว่าใครซุ่มยิงเรา"

"แค่เนี๊ย?" คิ้วเข้มขมวดอย่างตะขิดตะขวงใจ เขาควรจะได้ยินคำอธิบายที่มากกว่านี้ เรื่องหาตัวคนยิงเขาหาแน่ แต่เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังบางอย่างที่เขาไม่รู้

"ครับ แต่ผมสงสัยอยู่อย่าง..."

"อะไร!"

"น้ำเสียงของนายท่านดูไม่ตื่นตกใจเลย เหมือนรู้อยู่ก่อนแล้ว หรือว่ามีคนไปรายงานก่อนผม?"

ปืนยกบุหรี่ขึ้นสูบอีกครั้งแล้วคิดตามคำพูดของตั้นพลางหันหน้าไปมองท้องทะเลที่มืดครึ้มเพราะดูท่าเหมือนฝนจะตก พ่อของเขามีลูกน้องมากมาย ไม่แน่อาจให้คนสะกดรอยตามเพื่อดูผลงานของเขา พอเกิดเรื่องก็มีคนรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่แปลกที่พ่อเขาจะไม่ตกใจ

"ช่างเหอะ ตอนนี้พวกมึงไปหารถให้กูก่อน รถโดนทุบเละหมดละ อารมณ์เสียชิบหาย!" มือหนาคีบบุหรี่ออกจากปากแล้วเขวี้ยงทิ้งลงพื้นทรายสีขาว ก่อนที่สายตาคมจะตวัดไปมองร่างบางที่ยืนสั่นอยู่ข้างๆ

"เดี๋ยว! ก่อนไปถอดเสื้อคลุมพวกมึงมาให้กูก่อน" มือหนากระดิกเรียกเอาเสื้อคลุมจากตั้นและต่อ สองคนพี่น้องไม่รอช้ารีบถอดเสื้อคลุมให้อย่างไม่อิดออด ก่อนจะยื่นมาให้ปืนแล้วรีบวิ่งออกไป

"ทำไมไม่กินให้มันเยอะๆ หน่อยวะ ตัวเล็กจนเกือบลืมไปเลยว่ายืนอยู่ตรงนี้ อย่าปลิวตามลมไปล่ะ ขี้เกียจเก็บ" เสียงเข้มบ่นเหมือนจะหงุดหงิดแต่มือก็คอยเอาเสื้อคลุมตัวให้เด็กสาวสองตัวซ้อนกันและจัดระเบียบให้อย่างดี

"คุณปืนจะพาหนูกลับเลยใช่ไหมคะ?" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างกลัวๆ พลันปากก็สั่นเพราะความหนาว เธอรู้สึกตะลึงกับเหตุการณ์ในครั้งนี้มาก แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ได้มีเธอเพียงคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ความเงียบเหงาที่เคยมีก็หายไปหมดเมื่อได้มาเจอกับชายหนุ่มตรงหน้า

"หารถได้ก็ได้กลับ หาไม่ได้ก็ต้องนอนโรงแรมแถวนี้"

"มือถือหนูก็เปียกหมดแล้ว เงินกับบัตรก็เปียกด้วย หนูไม่มีเงินเช่าโรงแรมหรอกค่ะ" เสียงเล็กบ่นออกมาอย่างไร้เดียงสา มือบางล้วงกระเป๋าดูของมีค่าข้างในแต่ก็ไม่มีชิ้นไหนที่ไม่เปียกเลย

"หึ.." มุมปากหนากระตุกยิ้มข้างหนึ่งให้กับความใสซื่อของเด็กผู้หญิงที่เดินเท้าเปล่าด้วยกันข้างๆ สำหรับเขาพิชชาดูเหมือนกบในกะลา อาศัยมองโลกภายนอกด้วยรูเล็กๆ ที่แอบเจาะไว้ ไม่ได้โง่ซะทีเดียวแต่ก็ไม่ได้รู้จริงไปซะทุกเรื่อง ขนาดเกิดเรื่องแบบนี้แล้วเธอยังตั้งสติอยู่ได้ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะตกใจอยู่มากก็เถอะ อารมณ์ประมาณว่าเจอเรื่องที่น่ากลัวมากๆ แต่ก็แอบคิดว่ามันก็สนุกดี ใช่แล้วเธอเป็นแบบนี้เลย

"ก็ใช้อย่างอื่นแทนสิ.."

"อะไรเหรอคะ?"

"เธอคิดว่ายังเหลืออะไรที่มีค่าอยู่ล่ะ?"

คิ้วเรียวขมวดงุนงงพลางสำรวจตัวเองและของในกระเป๋า แต่ก็ไม่พบอะไรที่มีค่าเลย มีแค่กระเป๋าสะพายข้างนี่แหละที่ดูเหมือนจะแพงแต่มันก็เปียกจนหมดสภาพ

"ไม่มี.." เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมาบอกชายหนุ่มที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอยู่ข้างๆ แต่แล้วมือบางก็คลำเจอสร้อยคอที่สวมใส่อยู่โดยบังเอิญในเวลาเดียวกันกับที่ชายหนุ่มหันมามองเธอ "สร้อย....สร้อยเส้นนี้แลกไม่ได้นะคะ! ฮึกก!..."

"นี่เธอ!...." ชายหนุ่มเบิกตาโตตกใจเมื่อจู่ๆ เด็กสาวก็น้ำตาคลอแล้วสะอื้นไห้ออกมาพร้อมกับกำสร้อยที่คอไว้แน่น เขาเพียงแค่อยากแหย่เธอเล่นเท่านั้น ไม่ได้คิดที่จะเอาสร้อยเธอไปแลกห้องนอนจริงๆ สักหน่อย อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เห็นสร้อยที่เธอสวมใส่อยู่ตั้งแต่แรก และคนอย่างเขาน่ะเหรอจะจนตรอกจนต้องหาของไปแลกที่ซุกหัวนอน ยังไงตั้นกับต่อก็รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ ไม่นานคงหารถมาได้ ถ้าหารถไม่ได้ก็ต้องหอบเงินมาให้เขาแทนอยู่แล้ว

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel