ต้นเหตุคือฝน Ep.9

Ep.9

แมะ! แมะ!

ซ่าา!!!

จู่ๆ ฝนเม็ดใหญ่ก็ล่วงหล่นลงมาจากฟ้า ไม่กี่วินาทีมันก็กลายเป็นฝนครึ้มใหญ่สาดเทลงมา ทำให้ปืนและพิชชาต้องพากันวิ่งหนีฝนเท้าระวิง มือหนาคว้ามือบางมาอย่างไม่รู้ตัว รู้อีกทีก็ขึ้นฝั่งมาที่ถนนแล้ว

"เราจะไปไหนกันคะ?" เสียงเล็กตะโกนถามเมื่อถูกชายหนุ่มจับมือพาวิ่งไปตามข้างถนนในขณะที่ฝนยังสาดเทลงมาไม่หยุด

"แถวนี้มีโรงแรมอยู่ ไปหลบฝนที่นั่นก่อน" เสียงเข้มตะโกนบอกเด็กสาวแข่งกับเสียงฝนที่ตกกระทบลงกับพื้น ใบหน้าหล่อคอยหันมองเด็กสาวที่วิ่งตามหลังมาติดๆ ตลอด ถึงแม้จะจับมือกันอยู่แต่เขาก็อดห่วงไม่ได้ กลัวร่างเล็กจะปลิวหายไปกับแรงลมฝนที่กระหน่ำพัดเข้ามา

โรงแรม F

ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงโรงแรมที่สภาพไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ถึงกับดี ภาพรวมดูพอใช้ได้ เป็นตึกเล็กๆ แค่สามชั้น

"เอาเงินในกระเป๋าเธอออกไปก่อน ออกไปจากที่นี่ได้เดี๋ยวฉันจ่ายคืน"

"แต่เงินมันเปียกนี่คะ?"

"แล้วไง? แค่เปียก มูลค่ามันก็ยังเท่าเดิม เอาเงินมายื่นให้มีใครบ้างไม่อยากได้"

เมื่อถูกชายหนุ่มเท้าเอวพร้อมกับใช้สายตาดุๆ บังคับมา พิชชาก็ต้องยอมก้มหน้าล้วงเงินในกระเป๋าออกมาแล้วเดินแก้มป่องไปหาชายหัวล้านที่มีเชื้อสายจีนยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์เล็กๆ

"ห้องเลียวนะ หนึ่งคืนเก้าร้อยบาก ดูเหมืองยังเปงเด็กเปงเล็กนะลื้อน่ะ อายุเท่าไหร่เลี้ยว พ่อแม่ลื้อรุ้อ้าป่าวอาว่ามานองค้างอ้างแรมกับผู้ชายอ่า..."

"เอ่อ คือว่าหนู...."

ตึง!!

"แค่รับเงินไปก็จบแล้วไหมแปะ!" มือหนาของปืนตบลงบนเคาน์เตอร์อย่างแรงพร้อมกับเค้นเสียงเข้มรอดไรฟันบอกกับอาแปะเจ้าของโรงแรม ทำเอาคนแก่อย่างแปะสะดุ้งจนหัวใจเกือบจะวาย

"อา... ลื้อนี่ลูกอาเหมนี่นา ไม่เห็นหน้านานโตเป็นหนุ่มเลี้ยว อ่านี่กุญแจห้อง" อาแปะขมวดคิ้วมองหน้าปืนเลยพอจำได้ว่าปืนเป็นลูกชายของเหมราช เหมราชทำธุรกิจที่ท่าเรือนี้มานานหลายปี ไม่แปลกที่อาแปะจะรู้จัก

กริ๊ก!

มือหนาคว้ากุญแจห้องที่อาแปะวางไว้ให้อย่างใส่อารมณ์พร้อมกับปรายหางตามองอาแปะเพราะโกรธที่อาแปะมายุ่งเรื่องของเขา

"จะยืนอยู่ทำไม จะรอรับแขกอยู่ตรงนี้ก็ได้นะ"

"เอ่อ ไม่เอาค่ะ!" พิชชารีบวิ่งตามร่างสูงที่เดินไม่สบอารมณ์ขึ้นบันไดไปก่อน พอทั้งคู่ขึ้นมาถึงชั้นสองก็เดินเลี้ยวซ้ายไปตามหมายเลขห้องที่ได้มา

"นั่นมัน!..."

พรึบ!

แต่ยังไม่ทันจะถึงห้องชายหนุ่มก็สังเกตเห็นชายคนที่ไล่ยิงเขากำลังเดินลงบันไดมา เขารีบผลักร่างของเด็กสาวติดกำแพงแล้วประกบปากจูบเธอเพื่อพลางตัวทันที

"อื๊อ!..."

ฝั่งชายชุดดำเมื่อเห็นหนุ่มสาวยืนจูบปากกันตรงทางเดินจึงลอบถอนหายใจแล้วเดินผ่านไปอย่างไม่อยากจะสนใจเพราะคิดว่าเป็นพวกคลั่งเรื่องในกามทั่วๆ ไป เขามีหน้าที่ตามหาคนในรูปซึ่งถูกใครบางคนจ้างมาให้ฆ่าทิ้งซะหรือไม่ก็ทำให้เจ็บสาหัสไปเลย ซึ่งผู้ชายในรูปก็คือปืน และก่อนฝนตกเขาก็ได้ทำพลาดเลยออกมาตามหาปืนอีกครั้งเพื่อทำตามคำสั่ง แต่ตอนนี้กลับไม่พบแม้แต่เงา

"ผมยังไม่เจอคนที่คุณต้องการให้ตาย ตอนนี้ฝนตกหนัก คิดว่าคงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนแล้วค่อยหาใหม่" เสียงเข้มของชายชุดดำพูดกับปลายสายเมื่อเดินไปถึงบันไดชั้นล่าง

(ไม่ต้องรีบ ค่อยๆ ตามแบบเงียบๆ เจอเมื่อไหร่ก็ค่อยลงมือ) เสียงเข้มใหญ่ของชายปริศนาตอบกลับมาจากปลายสายน้ำเสียงดูใจเย็น และเขานั่นเองที่เป็นคนสั่งให้ตามฆ่าปืน

"ครับ" หลังจากวางสาย ชายชุดดำก็เดินลงบันไดแล้วออกไปจากโรงแรมทันที ซึ่งประโยคที่ชายชุดดำพูดได้เข้าหูของคนที่กำลังใช้ลิ้นหยอกล้อกับริมฝีปากบางทั้งหมด

จากแค่พลางตัวกลายเป็นความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาจากอารมณ์ดิบเพราะชายหนุ่มไม่ยอมปล่อยปากบางเลย เขายังคงใช้ลิ้นหยอกล้อและดึงดูดลิ้นเล็กที่ไม่ประสีประสาอย่างมูมมาม ซึ่งคนถูกเอาเปรียบก็ได้แต่ดิ้นเพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจ

"อื้อ!..." ชายหนุ่มยอมผละตัวออกมาปล่อยปากบางให้เป็นอิสระอย่างไม่เต็มใจนัก ส่วนคนที่โดนชายหนุ่มรังแกก็ได้แต่ยืนนิ่งแล้วเอามือบีบปากบวมเจ่อของตัวเองเอาไว้

"......." ปืนลอบถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย ก่อนที่เท้าหนาจะขยับเดินออกไปแล้วไขกุญแจห้องที่อยู่ไม่ไกลจากตรงที่เขายืนอยู่เมื่อครู่

พิชชาเดินบีบปากเข้ามาในห้องอย่างเขินอาย เธอเดินมายืนพิงกำแพงข้างประตูเพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ

"ไง พึ่งเคยโดนดูดปากรึไง?" เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อตวัดหางตามาเห็นพิชชายืนบีบปากไม่ยอมปล่อย มือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตออกทีละเม็ดจนหมด จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อออกอวดแผงอกกำยำขาวผ่องให้พิชชามอง

"ค่ะ" เสียงเล็กตอบกลับไปตรงๆ ก่อนที่ดวงตากลมจะเหลือบขึ้นมามองชายหนุ่ม "....!!!" และพอเห็นชายหนุ่มถอดเสื้อผ้าหัวใจดวงน้อยๆ ก็เต้นระรัวตื่นกลัวเป็นอย่างมาก ความรู้สึกเจ็บปวดตอนตื่นมาเมื่อเช้าผุดเข้าหัวสมองของเธออัตโนมัติ

"คุณปืน ถะ..ถอดเสื้อผ้าทำไมคะ!" พิชชาจำได้ดีว่าบางอย่างที่อยู่ในกางเกงเขามันทำเธอเจ็บทรมานปางตาย แค่เห็นมันปูดอยู่กลางเป้าร่างกายเธอมันก็สั่นแล้ว

"มันเปียก! งั้นเธอจะอยู่อย่างนั้น?"

ใบหน้าสวยก้มมองสภาพตัวเองที่เปียกโชกไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่ายปฏิเสธแล้วเริ่มขยับเท้าเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ยืนอยู่ปลายเตียง เพราะตรงนั้นมีชุดลำลองและผ้าเช็ดตัววางอยู่

"เข้าไปอาบน้ำก่อนปะ....!" เสียงเข้มหยุดชะงักไปในขณะที่เขากำลังก้มหยิบผ้าเช็ดตัว ชายหนุ่มค้างอยู่ในท่ากำลังก้มแล้วขมวดคิ้วเงยหน้ามองร่างบางที่ขยับหนีเขาอย่างรังเกียจ

ใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อชายหนุ่มเขยิบเข้ามาใกล้ ทำให้เท้าเล็กต้องถอยหลังอัตโนมัติ ดวงตากลมโตเอาแต่มองเป้ากางเกงชายหนุ่มอย่างรู้สึกกลัว ไม่กล้าที่จะให้มันเฉียดเข้ามาใกล้เลย

ชายหนุ่มมองตามสายตาของเด็กสาวลงมาที่เป้ากางเกงตัวเอง ตอนนี้เขาใส่บ็อกเซอร์อยู่ แก่นกายที่ใหญ่เกินขนาดมันขดตัวอยู่ในนั้นจนปูดเห็นเป็นลำแม้ยังไม่แข็งตัว สายตาหวาดผวาของพิชชามันทำให้เขางงว่าเธอกลัวอะไรมันนักหนา

"มีปัญหาอะไรกับเอ็นฉัน?" เสียงเรียบถามพร้อมกับเลิกคิ้วเข้มขึ้น

"ตรงนั้นของคุณปืนทำหนูเจ็บ มันทำร้ายคนเหรอคะ?" ความใสซื่อไร้เดียงสาของพิชชาทำเอาปืนแทบจะหลุดขำออกมา เธอใช้คำพูดได้การ์ตูนมาก ตอนนี้เขาพอจะเดาออกแล้วว่าร่างบางตรงหน้าหวาดผวาเพราะอะไร เธอคงอยู่แต่ในกะลาจริงๆ ถึงได้ไม่รู้ว่าโดนเขาข่มขืนไปเมื่อคืนโดยที่เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ

"ไม่หรอก มันไม่ทำร้ายใครหรอก มีแต่สร้างความสุขให้..." เสียงเรียบบอกกลับอย่างหลอกล่อให้เด็กสาวสนใจพร้อมกับยกยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

"จะ..จริงเหรอคะ! แต่ทำไมมันทำหนูเจ็บ?" ใบหน้าสวยเอียงลงเล็กน้อยพร้อมกับแสดงสีหน้าสงสัย

เท้าหนาค่อยๆ ก้าวขยับเข้าไปหาร่างบางช้าๆ แล้วเอามือเกลี่ยปอยผมเปียกๆ ขึ้นทัดหูบาง ทำให้เห็นผิวหน้านวลเนียนชัดขึ้น จากนั้นมุมปากหนาก็เริ่มแสยะยิ้มออกมาอย่างมีนัยแฝง

"จริงสิ อยากลองดูไหมล่ะ? คราวนี้เธอมีความสุขกว่าเมื่อคืนแน่ๆ ฉันรับประกัน!"