เพื่อนใหม่ Ep.6

Ep.6

พอวางสายชายหนุ่มก็กดดูเวลาบนหน้าจอมือถือเพื่อที่จะคำนวณดูว่าเหลือเวลามากน้อยแค่ไหน แต่เวลามันปรากฏว่าเจ็ดโมงกว่าแล้ว เหลือแค่ชั่วโมงกว่าๆ เอง

"ชิบ!"

ปังๆๆๆ

"พิชชา! เธออาบน้ำเสร็จรึยัง!!" ร่างสูงรีบวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำรัวๆ หลายครั้งเพื่อเร่งคนข้างในให้รีบออกมา

แกร็ก

พิชชาเปิดประตูออกมามองชายหนุ่มอย่างงงๆ เธอใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วแต่ผมยังเปียกอยู่

"รีบไป ฉันมีธุระ" มือบางถูกคว้ามาจับไว้แล้วพาออกมาเก็บกระเป๋าสะพายซึ่งปืนเป็นคนเก็บเองทั้งหมด พอเก็บทรัพย์สินมีค่าครบแล้วทั้งคู่ก็พากันออกไปจากห้องแล้วไปรอเอารถอยู่ที่จุดนัดหมาย

"เดี๋ยวหนูจะโทรให้คนที่บ้านมารับค่ะ" เสียงหวานเอ่ยบอกกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเกรงกลัวนิดๆ พร้อมกับยื่นมือไปขอกระเป๋าสะพายคืนเพราะร่างสูงถือมันอยู่

ปืนรีบโยนกระเป๋าคืนเด็กสาวแล้วปล่อยมือบางออกเพราะเผลอจับมาตั้งแต่ลงมาจากห้อง

"ห้ามโทรหาใครทั้งนั้น ฉันบอกว่าจะไปส่ง แต่ตอนนี้เธอต้องไปธุระกับฉันก่อน"

"ไปไหนเหรอคะ?"

"ไม่ต้องถาม ไปถึงก็นั่งอยู่ในรถเฉยๆ ห้ามลงมาวุ่นวาย" พิชชาขมวดคิ้วงุนงงพร้อมกับเอามือเกาหัวเบาๆ เธอเห็นเขาเอาแต่ดูเวลาในมือถือ ถ้ารีบขนาดนี้ทำไมไม่ให้เธอโทรหาลุงแจ่มให้มารับ เขาจะได้ไม่ต้องไปส่งเธอให้เสียเวลา

ปืนเอาแต่กดมือถือดูเวลาเพราะนี่ก็ผ่านไปสิบนาทีแล้วคนที่สั่งให้เอารถมาส่งก็ยังไม่มาสักที ที่เขาไม่ยอมให้เด็กสาวกลับเองเพราะกลัวเธอจะแอบไปแจ้งความเรื่องเมื่อคืน เลยอยากคุยกันให้รู้เรื่องก่อนแล้วทางใครทางมัน แต่ตอนนี้เขาต้องรีบไปทำงานแทนพ่อเขาก่อน รอให้เสร็จธุระเรื่องงานแล้วเขาจะหันมาคุยกับเธออย่างจริงจัง

เอี๊ยด!!

รถสปอร์ตสีดำเงากริบคันหรูพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าปืน จากนั้นก็มีผู้ชายซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทของเขาเปิดประตูรถลงมา

"รีบไปเถอะลูกพี่ เดี๋ยวจะไม่ทัน!.. เอ่อ..." ชายหนุ่มที่พึ่งลงมาจากรถเอ่ยบอกกับปืนด้วยท่าทางรีบร้อนแต่พอเห็นว่าลูกพี่อย่างปืนยืนอยู่กับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเขาก็ถึงกับสตั๊นไป

"ให้ผมจัดการให้ไหมครับลูกพี่?" ตั้น เอ่ยถามผู้เป็นนายเสียงเบาแล้วเบนสายตาไปมองเด็กสาวที่ยืนงงอยู่ข้างๆ เจ้านาย เพราะเห็นว่าปืนรีบไปทำธุระเขาเลยอาสาจะไปส่งผู้หญิงให้ ที่ผ่านมาก็มีหลายครั้งที่ปืนเรียกเขาให้มาเคลียร์เรื่องแบบนี้

"ไม่ต้อง!" ปืนรีบปฏิเสธเสียงแข็ง ใช่อยู่ว่าเขาเคยเรียกลูกน้องอย่างตั้นให้เอาเงินมาจ่ายผู้หญิงที่เขานอนชั่วคราวด้วยแล้วจัดการพาไปส่ง แต่กับพิชชามันไม่เหมือนทุกครั้ง

"ครับ?" ตั้นขมวดคิ้วงุนงงกับการกระทำของผู้เป็นนาย ปกติปืนไม่เคยห้ามเขาแบบนี้ มีแต่เร่งให้จัดการพวกผู้หญิงให้เสร็จไวๆ

"ครั้งนี้ไม่ต้อง กูจัดการเอง"

"งั้นนายจะพาเธอไปที่ท่าเรือด้วยเหรอครับ?"

"เออ มึงรีบไปเคลียร์ทางให้กูเถอะ อย่าให้กูถึงก่อน เอาไอต่อไปด้วยก็ได้"

"ครับลูกพี่! ผมจะรีบไป" ตั้นรีบก้มหัวให้ปืนแล้ววิ่งไปขับรถบิ๊กไบท์ออกจากโรงแรมไปทันที

"ขึ้นรถ" เสียงเรียบเอ่ยสั่งเด็กสาวที่ยืนนิ่งก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ พิชชาหันซ้ายหันขวาเพราะรู้สึกสับสนกับสถานการณ์ตอนนี้มาก แต่สายตาคมที่ปราบมองเธอมาเมื่อครู่มันทำให้เธอกลัวจนต้องรีบทำตามคำสั่งอย่างเลือกไม่ได้ ขณะที่เท้าเล็กก้าวเดินใบหน้าสวยก็เบ้หน้าด้วยความเจ็บที่กลางกายสาว เพราะเมื่อคืนมันโดนย่ำยีจนอักเสบและช้ำหนักมาก

"เราจะไปไหนกันคะ?" เสียงเล็กเอ่ยถามหลังจากรถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วมาสักระยะหนึ่ง ตอนนี้มันเช้ามากแล้วคาดว่าคนที่บ้านคงจะรู้แล้วว่าเธอหายไป

"ไม่ต้องถาม ถึงแล้วก็นั่งอยู่เฉยๆ" ชายหนุ่มไม่ได้สนใจร่างบางที่นั่งมาด้วย ตอนนี้เขาตั้งใจขับรถอย่างเดียวเพราะต้องใช้สมาธิในการใช้ความเร็วเกินที่กฎหมายกำหนด

"ได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว ป่านนี้ป้าหมอนคงรู้แล้วว่าหนูหนีออกจากบ้าน ขอโทรหาป้าหมอนได้ไหมคะ?"

ใบหน้าหล่อเรียบตึงหันมามองเด็กสาวที่กำลังล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าด้วยความตกใจเล็กน้อย "นี่เธอ..." ดวงตาคมมองหน้าเด็กสาวสลับกับท้องถนนอย่างชำนาญ

"คะ?"

"ห้ามพูดเรื่องเมื่อคืนเข้าใจไหม? ถ้าป้าหมอนของเธอถามว่าอยู่ที่ไหนให้บอกไปว่ามาเที่ยวกับเพื่อน"

"แต่หนูไม่มีเพื่อนหนิคะ"

"ก็โกหกสิ!"

"แต่ว่าหนูไม่เคยโกหก..." พิชชาตอบกลับมาด้วยท่าทางไร้เดียงสา นั่นทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการหัวเสียขึ้นมา

"ก็ฉันไง...เพื่อนเธอ! ตอนนี้เธอกำลังไปเที่ยวกับฉัน สรุปมีเพื่อนรึยัง?" เสียงเข้มบอกกลับไปอย่างใส่อารมณ์เล็กน้อย ใบหน้าหล่อไม่ค่อยสบอารมณ์เนื่องจากกลัวไปท่าเรือไม่ทันเวลาและโมโหร่างบางที่ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง

"....ค่ะ" พิชชานิ่งไปแวบหนึ่งเมื่อร่างสูงบอกว่าเป็นเพื่อนของเธอ ก่อนที่เธอจะตอบตกลงทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

อืดดดด!!!

พอหยิบมือถือออกมาก็พบว่ามันสั่นอยู่ก่อนแล้วเนื่องจากมีเสียงเรียกเข้า หน้าจอปรากฏเบอร์โทรศัพท์ที่โทรมาจากที่บ้าน ซึ่งโทรมาเกือบจะร้อยสายอยู่แล้วแต่เจ้าของมือถือกลับไม่ได้ยินเลย

"ฮัลโหลค่า" เสียงหวานสดใสเอ่ยทักทายปลายสาย

(คุณหนูคะ!! คุณหนูอยู่ที่ไหนคะเนี่ย ป้าโทรหาจนหัวใจจะวายตายอยู่แล้วนะคะ)

"เอ่อ...พิชชาออกมาเที่ยวกับเพื่อนค่ะ เดี๋ยวก็กลับแล้ว ป้าหมอนไม่ต้องห่วงพิชชานะคะ"

(เพื่อนที่ไหนคะคุณหนู?)

"เพื่อน...เพื่อนใหม่ค่ะ"

(งั้นเหรอคะ แล้วคุณหนูจะกลับตอนไหนคะ?)

"กลับตอน...ไหนเหรอคะ?" ดวงตากลมกวาดมามองชายหนุ่มอย่างขอคำตอบ เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะพาเธอกลับเมื่อไหร่

"เย็นๆ วางได้แล้ว" เสียงเรียบเอ่ยเบาๆ ซึ่งเสียงของเขาไม่ได้เล็ดลอดไปถึงปลายสาย

"เย็นๆ ค่ะป้าหมอน งั้นพิชชาวางแล้วนะคะ"

(อ่ะเดี๋ยวค่ะคุณ!....)

ติ๊ด!

พิชชาวางสายไปตามคำสั่งของปืน ก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วนั่งนิ่งไปตลอดทาง ไม่นานก็ถึงปลายทางที่นัดหมาย

ในขณะที่รถกำลังขับเข้าไปในท่าเรือ ก็มีมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งกำลังขับสวนออกมา คนขับแต่งตัวมิดชิดใส่หมวกกันน็อคสีดำ การขับรถของชายคนนั้นทำให้ปืนขมวดคิ้วสงสัยเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล

พรึบ! เอี๊ยด!!

"กรี๊ดดด!!!"

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด มอเตอร์ไซต์คันนั้นตั้งใจพุ่งเข้าใส่หน้ารถของปืน ทำให้ปืนต้องหักหลบและเบรคกระทันหันไม่เช่นนั้นรถคงตกน้ำ

ท่อนแขนแข็งแรงยื่นมากันตัวเด็กสาวเอาไว้ ร่างบางจึงไม่กระเด็นไปกระแทกคอนโซลหน้ารถ เนื่องจากเธอไม่ได้คาดเบลล์และปืนก็ไม่ได้สนใจไฟเตือนที่มันกะพริบมาตลอดทาง

"เป็นไรรึเปล่า!"

"......" พิชชายังคงอยู่ในอาการตกตะลึง ร่างบางหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง หากไม่มีท่อนแขนแข็งแรงมากันตัวเธอไว้ป่านนี้เธอคงช้ำในและกระอักเลือดตาย อุบัติเหตุในครั้งนี้มันทำให้เธอนึกถึงคืนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อตอนเก้าขวบ

"พิชชา! ได้ยินที่ฉันถามไหม?" ปืนเขย่าตัวเด็กสาวที่นั่งตาค้างนิ่งไปเหมือนกำลังช็อคอย่างหนัก

"......." พิชชายังคงไม่ได้ตอบอะไร แต่เธอก็กะพริบตาและขยับตัวทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

มือหนารีบดึงเข็มขัดออกมาคาดให้กับเด็กสาวและเช็คความปลอดภัยให้อย่างเข้มงวด ก่อนที่เขาจะล้วงมือถือขึ้นมากดโทรหาลูกน้องคนสนิท

"กูโดนมอไซต์ตัดหน้าที่ท่าเรือ ไปหาดูว่ามันเป็นใคร ต้องหาตัวมันให้เจอ!"