ตัวตนที่แท้จริง Ep.5

Ep.5

สายตาคมไล่อ่านชื่อเสียงเรียงนามและชื่อโรงเรียนที่ปรากฏอยู่ในบัตร ปืนแทบจะล้มหงายท้องไปเลยเมื่อรู้ว่าคนที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม่ได้เล่นบทใสซื่อจับผู้ชายแต่ว่าเธอนั้นไร้เดียงสาจริงๆ

"ตายแน่กู!" มือหนายีผมตัวเองแล้วหลับตาลงด้วยความเครียด ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปอาบน้ำแล้วออกมาพร้อมชุดคลุมบนตัว

หกชั่วโมงผ่านไป...

"อื้ออ...." เสียงหวานละเมอขึ้นพร้อมกับขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ลืมขึ้นท่ามกลางแสงไฟนีออนสว่างจ้า ความปวดเมื่อยมาพร้อมกับความเจ็บปวดกลางกายสาว ทำให้ใบหน้าสวยเบ้หน้าด้วยความเจ็บตั้งแต่เริ่มรู้สึกตัว

ปืนนั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่บนโซฟาปลายเตียง เขานั่งจ้องเด็กสาวมาหกชั่วโมงเต็มตั้งแต่อาบน้ำออกมา หัวสมองก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะเอายังไงกับพิชชาดี จะให้เงินก้อนใหญ่ปลอบใจแล้วแยกกันไป หรือควรจะหาทางออกที่ดีกว่านี้

"เจ็บจัง..." เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ใบหน้าหวานเบ้หน้าอยู่ตลอดเวลา ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ ห้องพลางหรี่ตาเพราะภาพที่เห็นมันเลือนลางจนมองไม่รู้เรื่อง ก่อนที่ดวงตากลมตุ่นแกมแดงจะไปหยุดมองที่ปลายเตียง

"คุณเป็นใครเหรอคะ...ฮึกก!" พอเห็นคนแปลกหน้าพิชชาก็เริ่มเบะขึ้นมาอีกรอบ เพราะดวงตาพร่ามัวจึงทำให้เธอเห็นชายหนุ่มไม่ชัด

"หนิ...เมื่อคืนเกาะฉันเป็นปลิง ฉันสิต้องถามมากกว่าว่าเธอเป็นใคร?" ชายหนุ่มเอียงคอเล็กน้อยจ้องมองเด็กสาวด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

"ฮึกๆ!.." มือบางรีบยกขึ้นมาขยี้ตาแล้วมองคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงอีกครั้งก็พบว่าเป็นชายหนุ่มที่เธอเกาะเขาเข้าผับไปเมื่อคืน

"คะ..คุณปืน"

"อืม แล้วเธอน่ะ..." ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วเดินมายืนเท้าเอวอยู่ข้างเตียง "ตัวแค่นี้ริกล้ามาเที่ยวผับ! รู้ไหมว่ามันสร้างความเดือดร้อนให้กับตัวเองและคนอื่นแค่ไหน?" ปืนเอ็ดพิชชาเสียงเข้ม เดือดร้อนตัวเองหมายถึงเธอต้องเสียตัว เดือดร้อนคนอื่นคือเขาที่พลาดไปมีอะไรกับเธอ

"ฮึกๆ ฮือออ!!!" พอโดนชายหนุ่มดุพิชชาก็ร้องไห้โฮออกมาจนตัวโยน มือหนายกขึ้นปิดตาตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นอย่างจนปัญญา เพราะไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไงดี เขาสามารถติดคุกได้เลยถ้าพิชชาไปแจ้งความ

"โอเคๆๆ! เงียบก่อนเงียบ..." ร่างสูงลงไปนั่งข้างๆ เด็กสาวที่กำลังสะอื้นไห้เสียงดังแล้วพยายามปลอบเธอให้เงียบ พอได้ยินเสียงทุ้มปลอบโยนเด็กสาวก็เริ่มเงียบเหลือเพียงแค่เสียงสะอื้นเบาๆ

ชายหนุ่มเอามือกุมขมับตัวเองอย่างใช้ความคิด ดูท่าว่าเขาจะเจอเด็กขี้แยเข้าให้แล้ว คิดไม่ตกเลยว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะปิดปากเธอไม่ให้ไปบอกคนอื่นเรื่องเมื่อคืนได้

"เอ่อ คือว่า... เธออยากได้เงินใช้ไหม แบบว่าต้องการเท่าไหร่เสนอมาเลย แต่เราจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง โอเค๊?"

"หนูมีเงินเยอะแล้ว หนูไม่อยากได้เพราะไม่รู้จะเอาไปทำอะไร" ใบหน้าสวยส่ายปฏิเสธพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา เรื่องที่เด็กสาวไม่รู้ว่าจะเอาเงินไปทำอะไรนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะอยู่ที่บ้านอยากได้อะไรเอ่ยไปคำเดียวของที่อยากได้ก็ประเคนมาให้ถึงที่ เงินที่มีติดกระเป๋าส่วนมากเอาไว้แอบป้าหมอนกับป้านวลซื้อขนมกับน้ำอัดลมกินเท่านั้น

เมื่อได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็ถึงกับถอนหายใจทันทีที่วิธีนี้ไม่ได้ผล "แล้วบ้านเธออยู่ไหน?"

"อยู่ซอยเอ..."

คิ้วเข้มขมวดพลางไล่มองเด็กสาวตั้งแต่หัวจรดหน้าตัก ซอยนั้นมันย่านคนรวยชัดๆ ห่างจากซอยบ้านของเขาไม่ไกลเท่าไหร่ ซึ่งบ้านเขาอยู่ซอยดี ซึ่งซอยเอกับซอยดีมีแต่บ้านคนรวยทั้งนั้น

"ไปอาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันจะไปส่ง" ดวงตาคมปรายตามองเด็กสาวที่นั่งก้มหน้า คงไม่มีทางให้เลือกมากนักนอกจากจะตกลงกันดีๆ แล้วจบๆ กันไป เขารู้ตัวว่าตัวเองผิดแต่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วมันจะแก้ไขอะไรได้

"อ๊ะ!" พอได้ยินคำสั่งพิชชาก็รีบลุกขึ้นแต่ยกก้นได้เพียงแค่นิดเดียวใจกลางสาวก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาจนใจเต้นรัว

"เจ็บจัง..."

ดวงตาคมถึงกับล่อกแล่กขึ้นมาเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของความเจ็บนี้ แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นมันคือร่างกายเปลือยเปล่าของเด็กสาวที่นั่งโล่งโจ้งไม่รู้ประสีประสา ผ้าห่มผืนหนาคลุมแค่ช่วงล่างของเธอเท่านั้น ท่อนบนเลยอวดหน้าอกเต่งตึงให้เชยชม

"ไหวไหม?" เสียงทุ้มเรียบเอ่ยถามพร้อมๆ กับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเด็กสาวเอาไว้

พิชชาช้อนตาขึ้นมามองหน้าชายหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วก็หลบตาลงไปอีก เธอเจ็บจนน้ำตาเริ่มคลอขึ้นมาอีกรอบ แล้วก็นึกกลัวคนตรงหน้าขึ้นมานิดหน่อย

"จึส์!.." ปืนรู้สึกอารมณ์เสียเพราะเด็กสาวทำตัวไม่ได้ดั่งใจเขา ถามอะไรไปก็ตอบอึกอักจนน่าหงุดหงิด เขาจึงตัดสินใจช้อนตัวพิชชาขึ้นมาแนบอกแล้วพาไปเข้าห้องน้ำ

"อาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อผ้ามาให้ ไม่ต้องล็อคประตูล่ะ" ส่งร่างบางในห้องน้ำเสร็จร่างสูงก็เดินมาเก็บเสื้อผ้าของเด็กสาวที่หล่นอยู่ข้างเตียงแล้วเดินเอาไปให้พิชชาที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

"ไม่อาบ?" คิ้วเข้มเลิกขึ้นถามเด็กสาว

"คือ..." ใบหน้าสวยก้มมองผ้าห่มที่ห่อตัวมา ทำเอาชายหนุ่มต้องกลอกตาใส่แล้วดึงผ้าห่มออกก่อนจะยื่นเสื้อผ้าไปให้

พรึบ!

พอผ้าห่มหลุดร่างบางก็เปลือยเปล่าทันที ทำเอาคนดึงหันหน้าหนีแทบไม่ทัน ถ้าเขามองแล้วเกิดอารมณ์อีกมันจะยุ่งยากต่อการควบคุม ไม่วายเธอจะต้องมาแดดิ้นอยู่ใต้ร่างเขาอีก

พิชชารีบเข้ามาอุ้มชุดของเธอแล้วหันหลังดันประตูให้ปิด จากนั้นเธอก็รีบชำระล้างร่างกายให้สะอาด

ปืนรู้สึกเหมือนถูกไล่เมื่อคนข้างในปิดประตูใส่ ทำเอาเขาต้องก้าวเท้าถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพราะเกรงว่าจะถูกประตูตีใส่หน้า

"นี่เธอ!..." ปืนตะโกนใส่เสียงเข้มพร้อมกับกำมือหมายจะทุบประตู แต่เขาก็ยั้งมือเอาไว้แล้วพยายามคิดว่าเธอก็แค่เด็กไม่รู้ความ หากทำอะไรให้เธอไม่พอใจเธออาจจะเอาเรื่องเมื่อคืนไปแจ้งตำรวจได้

ชายหนุ่มได้แต่มองประตูห้องน้ำด้วยสายตาดุๆ หมายจะให้มันทะลุไปถึงเด็กสาวที่กำลังอาบน้ำอยู่ข้างใน เท้าหนาก้าวออกมาหาเสื้อผ้าใส่ เมื่อแต่งตัวเสร็จเขาก็รีบต่อสายหาใครบางคนทันที

"เอารถมาให้กูหน่อยที่โรงแรม xxx แล้วมึงก็ขับมอไซต์กูกลับไป"

(ครับๆ ลูกพี่ แต่ว่า...คุณท่านฝากผมมาบอกกับลูกพี่ว่าให้ลูกพี่ไปรับเงินที่ท่าเรือแทนหน่อย)

"อะไรนะ! ก็กูบอกไปแล้วว่าไม่ทำ ทำไมยังมาสั่งกูอีก?" ปืนถึงกับขบกรามแน่นอย่างหัวเสียเมื่อได้ยินคำสั่งของพ่อจากปากลูกน้องคนสนิท

(ไม่รู้เหมือนกันครับลูกพี่ ตอนสั่งผมคุณเหมท่านก็ทำหน้าตาจริงจัง บอกว่าถ้าลูกพี่ไม่ทำงานนี้บริษัทที่ลูกพี่มีหุ้นอยู่ท่านจะทำให้ไปไม่รอด)

"มึงว่าไงนะ!" เสียงทุ้มต่ำเค้นรอดไรฟันถามคนในสายอีกครั้ง มือหนากำแน่นอย่างไม่รู้ตัว คิดไม่ถึงว่าคนเป็นพ่อจะเอาเรื่องแบบนี้มาขู่ ทำไมกันนะ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกแค้นเคืองพ่อตัวเองได้ขนาดนี้ ดวงตาคมหลับลงแล้วถอนหายใจออกมา ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเผชิญหน้ากับงานที่กำลังจะฝืนทำ "กี่โมง?"

(เก้าโมงครับลูกพี่)

"มึงรีบเอารถมาให้กูแล้วไปรอกูที่ท่าเรือเลย กูต้องจัดการอะไรบางอย่างก่อน"