มาด้วยกัน Ep.2

Ep.2

"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้สู้คนอื่น ชอบเดินตามหลังมันรึไงห๊ะ!!"

"ฮึกก...แต่แม็กเป็นเพื่อนผมนะครับ...ฮืออ" เสียงเด็กชายวัยหกขวบที่กำลังเรียนอยู่ชั้นอนุบาลสองนั่งร้องไห้ในห้องเก็บของคาชุดนักเรียนเนื่องจากถูกกระชากแขนอย่างแรงด้วยฝีมือของคนที่เรียกว่าพ่อ

"เพื่อนพวกนั้นมันให้เงินแกใช้เหรอห๊ะ! หัดมีสมองซะบ้าง รู้ไหมว่ามีอำนาจมันสามารถทำอะไรได้บ้าง แกต้องอยู่เหนือพวกมันไม่ใช่เดินตามตูดต้อยๆ!!"

"ฮืออ!!!..."

"เงียบ!! ฉันจะสั่งสอนแกให้จำเอาไว้ คราวหน้าคราวหลังอย่าไปเดินตามหลังใครอีก!"

ฉ่าา!!

"อ๊ากกกก!!! ฮืออ!! ร้อน...ผมร้อนครับพ่อ ฮืออ!!!" เด็กชายดิ้นทุรนทุรายเมื่อถูกกาแฟที่ร้อนจัดราดลงมาที่ต้นแขนด้านขวา ทำให้ผิวขาวบอบบางขึ้นสีแดงเถือก ใครจะไปคิดว่าผู้เป็นพ่อที่ไปรับกลับจากโรงเรียนจะเห็นเขาเดินก้มหน้าตามเพื่อนแล้วจะโกรธขนาดนี้ แถมยังโดนสั่งให้เดินเชิดหน้าข่มเพื่อนๆ เหมือนนักเลงหัวโจกอีก นับตั้งแต่ถูกกาแฟร้อนราด ผิวก็พองขึ้นเป็นแผลเหวอะน่ากลัว กว่าจะหายจนกลายมาเป็นแผลเป็นได้มันช่างทรมานจนจำเข้ากระดูกดำเลย

ปัจจุบัน

19:00 น.

เด็กสาวในชุดเอี๊ยมกระโปรงสีน้ำตาลอ่อนสั้นเหนือเข่าขึ้นมานิดหน่อยยืนหมุนตัวมองสถานที่อโคจรรอบตัวอย่างตะลึง

"โห! คนเยอะจัง มีแต่ไฟสวยๆ ทั้งนั้นเลย" ดวงตากลมโตมองสถานบันเทิงที่เรียงแถวยาวด้วยสายตาแพรวพราว เท้าเล็กก็ค่อยๆ เดินก้าวไปอย่างช้าๆ เพราะกำลังมองสีไฟและลูกเล่นของประดับหน้าร้านของแต่ละร้าน

"ตึกนี้ใหญ่จัง ข้างในจะมีคนเต้นกันอยู่ไหมนะ?" เด็กสาวเดินมาหยุดอยู่ที่ร้านร้านหนึ่งแล้วเอียงคอมองด้วยความไร้เดียงสา แต่พอเหลือบไปเห็นชายชุดดำสี่ห้าคนที่ยืนเฝ้าประตูทางเข้าเท้าเล็กก็ก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ

"ตัวใหญ่เบอเร่อเลย น่ากลัวจัง" แก้มสีแดงระเรื่อป่องขึ้นมาเมื่อเห็นการ์ดชุดดำร่างใหญ่ยืนทำหน้าตาน่ากลัว ใบหน้าสวยหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เอามือกำสายสะพายกระเป๋าไว้แน่น

"ไม่รู้จักใครเลย ถ้ามีเพื่อนคงจะดี" เสียงหวานบ่นขึ้นอย่างน้อยใจ เห็นคนอื่นมาด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่หัวเราะด้วยกันมันทำให้เธอน้อยใจโชคชะตาตัวเองมาก เธออยากมีเพื่อน แต่นิสัยเงียบๆ ไม่ค่อยพูดของเธอมันทำให้เพื่อนในโรงเรียนไม่คบหา ได้แต่คุยกันแค่เรื่องสำคัญแต่ไม่เคยคุยเรื่องส่วนตัวและหัวเราะกันอย่างที่เห็น

"แล้วจะเข้าไปในนั้นได้ยังไงนะ คนพวกนั้นใส่เสื้อผ้าตัวนิดเดียวเอง แถมยังแต่งหน้าสวยมากๆ ถ้าฉันไม่แต่งหน้าเขาจะให้เข้าไหมนะ..." เสียงหวานยังคงพึมพำพูดอยู่คนเดียวพร้อมกับยืนเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูก ขณะนั้นเองก็มีรถบิ๊กไบท์ราคาแพงคันหนึ่งขับเข้ามาเฉียดหลังบางไปนิดเดียว

บรื๊นน!!!!

"กรี๊ดด!!! อุบ!" พิชชากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนที่เธอจะรีบเอามืออุดปากตัวเองไว้เพราะกลัวถูกคนอื่นรุมจ้อง

เอี๊ยด!!

รถบิ๊กไบท์คันนั้นได้เลี้ยวเข้าไปจอดหน้าผับหรูซึ่งเป็นผับที่พิชชากำลังจ้องจะหาทางเข้าไปอยู่

ชายหนุ่มถอดหมวกกันน็อคแล้วลงมาจากรถ สายตาคมเหลือบไปมองเด็กสาวที่เขาเฉี่ยวหลังเธอมาเมื่อสักครู่ พอเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรเขาเลยเลิกสนใจ ก่อนที่เท้าหนาจะก้าวเข้าไปที่หน้าประตูผับ

"เอ่อ...ดะ..เดี๋ยวก่อนค่ะลุง!" ร่างบางวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วถือวิสาสะดึงเสื้อแจ็คเก็ตหนังตัวแพงไว้ ทำให้ร่างสูงต้องหยุดเดินแล้วขมวดคิ้วหันกลับมามอง

"ลุง?" ใบหน้าหล่อเรียบตึงหรี่ตามองเด็กสาวที่มาจากไหนก็ไม่รู้อย่างไม่ชอบใจ หน้าเขาเหมือนคนมีอายุขนาดนั้นเลยเหรอ?

"เอ่อ..นะ..น้าก็ได้ค่ะ หรือว่าอาดี?" ดวงตากลมกะพริบปริบๆ แอบกลัวชายหนุ่มตรงหน้าอยู่ไม่น้อยเพราะอีกฝ่ายดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย อีกอย่างพิชชาไม่เคยได้พบปะผู้คนมากนักนอกจากคนที่บ้านและที่โรงเรียน เด็กสาวจึงไม่รู้ว่าควรเรียกคนแปลกหน้าที่โตกว่าว่าอะไรดี พอเห็นว่าชายหนุ่มตัวสูงร่างกายดูแข็งแรงเลยคิดว่าน่าจะโตเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว

"ฉันไม่ใช่น้องพ่อหรือน้องแม่เธอ! ไม่ต้องมาให้ตัวเลือก ปล่อยเสื้อฉันได้ละ" เสียงเข้มเอ่ยใส่อย่างเย็นชาก่อนจะสะบัดแขนปัดมือบางจนหลุดออก แล้วทำท่าจะเดินต่อ

"หนูอยากเข้าไปด้วย!...ค่ะ" มือบางรีบดึงเสื้อแจ็คเก็ตไว้อีกครั้ง หากเธอไม่ใช้โอกาสนี้คาดว่าก็คงไม่มีโอกาสอีกเพราะเธอดูเด็กกว่าคนอื่น การ์ดร่างบึกบึนคงไม่ให้เธอเข้า เพราะได้ยินเพื่อนที่โรงเรียนพูดกันว่าเขาไม่ให้นักเรียนเข้าไปข้างใน

"ก็เดินเข้าดิ ใครล็อคขาไว้ไม่ทราบ!" ชายหนุ่มทำหน้าไม่พอใจปนรำคาญนิดหน่อย ก่อนที่เท้าหนาจะเดินไปที่ประตูหน้าผับโดยมีเด็กสาวเดินตามไปด้วยติดๆ

"สวัสดีครับคุณปืน วันนี้มาคนเดียวเหรอครับ?"

"อืม คนเยอะไหมวันนี้?"

"เยอะเหมือนเดิมทุกวันครับ แต่โต๊ะวีไอพีของคุณปืนยังว่างให้ลูกค้าประจำอย่างคุณปืนตลอด เชิญเลยครับ"

"อืม" เท้าหนาเดินก้าวเข้าไปข้างในแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะเสื้อแจ็คเก็ตยังถูกดึงอยู่และมันก็รั้งเขาไว้ไม่ให้เดินไปต่อ

"เดี๋ยว! ขอดูบัตรประชาชนหน่อย" การ์ดคนหนึ่งดึงแขนพิชชาเอาไว้ พิชชาเลยเอื้อมมือไปดึงเสื้อชายหนุ่มต่อเพราะต้องการให้เขาช่วย

การ์ดชุดดำที่แบมือขอดูบัตรประชาชนพิชชาขมวดคิ้วแล้วมองมือพิชชาที่เอื้อมไปดึงเสื้อของลูกค้าวีไอพีอย่างปืน "เด็กคนนี้มากับคุณปืนเหรอครับ?"

"ไม่ดะ!..."

"ค่ะ! ฉันมากับคุณปืน!" เด็กสาวรีบร้องบอก พอเห็นพวกการ์ดเรียกคนตรงหน้าว่าคุณปืนพิชชาเลยเลือกที่จะเรียกตามเพราะดูชายหนุ่มจะไม่อารมณ์เสียเหมือนตอนที่เธอเรียกว่าลุงหรือว่าน้ากับอา

"ถ้ามากับคุณปืนคงไม่มีปัญหาหรอก" การ์ดอีกคนกระซิบบอกการ์ดที่ดึงแขนพิชชาอยู่

"อ่อถ้างั้น...เชิญคุณปืนครับ"

แขนพิชชาถูกการ์ดปล่อยให้เป็นอิสระ ก่อนที่เด็กสาวจะรีบเดินหนีไปอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มเพราะกลัวการ์ดกลุ่มนี้มาก เกิดมาเธอไม่เคยโดนกระทำแบบนี้มาก่อน เพราะพิชชาถูกเลี้ยงมาอย่างทนุถนอมมีคนปกป้องและตามใจอยู่ตลอด จึงไม่แปลกที่เธอจะตัวสั่นเพราะเรื่องนี้

ดวงตาคมกลอกตาใส่อย่างรำคาญแต่ก็ยอมให้พิชชาเกาะแขนเข้าไปข้างในด้วย เพราะความที่คิดว่าพิชชาคงเป็นผู้หญิงที่มาหาจับผู้ชายในผับ เลยยอมเล่นด้วยกับเธอ ยอมให้เธอเดินแนบกายเข้าไป แต่ก็มีบางอย่างที่ย้อนแย้งกันอยู่มาก ปกติผู้หญิงประเภทนี้จะแต่งหน้าแต่งตาจัดๆ แต่พิชชาไม่ได้แต่งอะไรเลย แต่ชายหนุ่มก็คิดไปอีกว่าคงเป็นเพราะหน้าตาเธอดูเด็กแล้วก็สวยมากอยู่แล้วเธอเลยไม่ต้องแต่งเติมอะไร เธอคงใช้ความใสซื่อของหน้าตาเข้าหาผู้ชายได้ดี