บทที่3

หน้าห้องฉุกเฉิน

เรนออกมานั่งรออยู่ที่เดิมหลังจากให้เลือดกับมายาแล้ว ส่วนเอกยังคงตรวจอาการของมายาอยู่ข้างในห้องฉุกเฉิน

"นายคับ..นี่ประวัติของคุณมายาคับ"เจยื่นซองใส่เอกสารสีน้ำตาลให้กับเรนที่นั่งอยู่

"ส่วนเรื่องคนที่ส่งไอ้มือปืนมา..รู้แล้วคับว่าเป็นฝีมือของพวก'อีธาน'"ตินรายงานตามที่เรนสั่ง

"ดี..ในเมื่อมันกล้าก็ส่งคนของเราไปทักทายมันสักหน่อย..แค่หอมปากหอมคอก็พอ..หึหึ"เรนรับซองเอกสารก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นยะเยือก

"คับนาย"ตินรับคำสั่งแล้วเดินออกไป

เรนเปิดซองเอกสารที่เจเอามาให้แล้วอ่านทำให้รู้ว่า มายาเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้าก่อนที่จะออกมาเลี้ยงดูส่งเสียตัวเองเรียนเมื่อ3ปีที่แล้วจนถึงตอนนี้ นี่มายาต้องลำบากขนาดไหนกันนะ ทำไมเขาถึงไม่เจอมายาให้เร็วกว่านี้ แต่ต่อไปนี้เขาจะไม่ยอมให้มายาต้องลำบากอีกแล้ว

"มายาพักอยู่ที่ไหน..กับใคร!?"เรนถามเจที่ยืนอยู่ข้างๆ

"คุณมายาเช่าห้องอยู่คนเดียวคับ..แต่..เอ่อ!"เจตอบแบบอึกอักเพราะไม่รู้ว่าควรจะบอกเรื่องนี้หรือเปล่า

"อะไร!?"เรนถามเสียงเรียบ

"มีรุ่นพี่ที่มหาลัยมักจะมาหาที่ห้องบ่อยๆคับ..แต่ไม่ได้เข้าไปในห้อง..คนดูแลบอกว่ามักจะมานั่งคุยกับคุณมายาหน้าห้องที่พักเกือบทุกวันคับ"เจรีบตอบเพราะกลัวเรนจะหงุดหงิด

"มันชื่ออะไร!?"เรนถามเสียงเข้ม

"ชื่อวาทีคับ..เรียนวิศวะปี4"เจบอก

"มายาเรียนวิศวะ!?"เรนยกคิ้วถาม

"ป่าวคับ..คุณมายาเรียนคอมพิวเตอร์กับเลขาคับ"เจบอก

"ยังไง!?"เรนถามอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมมายาถึงได้เรียนสองอย่าง

"คุณมายาเรียนคอมพิวเตอร์ภาคปกติ..ส่วนเลขาเรียนภาคสมทบคับ"เจพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะนับถือมายามากที่ขยันเรียนขนาดนี้

"เก่ง!..แต่ในเมื่อมายาไม่ได้เรียนวิศวะ..ไอ้นั่นก็ไม่ใช่รุ่นพี่ของมายา..มึงส่งคนไปตามดูมันไว้..อย่าให้มันมายุ่งกับมายาอีก"เรนสั่งเสียงเรียบนิ่ง

"คับนาย"เจรับคำอย่างแปลกใจเพราะเรนมีท่าทีที่สนใจมายาอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งเขาที่ติดตามเรนมานานหลายปีพร้อมๆกับตินไม่เคยเห็นมาก่อน

กึก..ปัง!!เอกเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มนิดๆ

"มายาเป็นยังไงบ้างวะ!?"เรนถามทันที

"ปลอดภัยแล้วว่ะ!..เดี๋ยวจะย้ายออกมาพักฟื้นข้างนอก"เอกตอบ

"เอาห้องพิเศษ..ไอ้เจไปจัดการติดต่อด้วย"เรนหันไปสั่งเจที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่

"คับนาย"เจรับคำก่อนจะเดินออกไป

"อ่ะนี่!..สร้อยกับจี้ของมายาที่สวมอยู่"เอกส่งสร้อยที่มีสีเหมือนเงินแต่คนที่ดูออกจะรู้ว่ามันคือทองคำขาวที่มีจี้รูปนกกางเขนสีเดียวกับสร้อยห้อยอยู่ให้กับเรน

เรนรับสร้อยกับจี้มาดูด้วยท่าทางสนใจเพราะจี้นี้มันแปลกๆแถมเหมือนเขาจะเคยเห็นมาก่อนแต่จำไม่ได้ว่าที่ไหนและเมื่อไร

"แปลกใช่มั้ย!?"เอกถามเมื่อเห็นเรนมองสร้อยกับจี้ด้วยความสนใจ

"อืม!"เรนพยักหน้าเบาๆ

"กูก็คิดเหมือนมึง..จี้นี่ไม่เหมือนจี้ทั่วๆไป..แต่เหมือนเป็นสัญญลักษณ์อะไรสักอย่างหนึ่ง"เอกพูดอย่างที่คิด

"ไม่น่าใช่..มายาเป็นเด็กกำพร้า..อยู่บ้านเด็กกำพร้ามาตั้งแต่ยังจำความไม่ได้..คงไม่มีคนใหญ่โตที่ไหนจะเอาลูกสาวไปทิ้งไว้ในที่แบบนั้นหรอก"เรนพูดตามที่เจไปสืบมา

"นี่มึง..ให้คนไปสืบประวัติมายามาแล้ว!?"เอกถามอย่างแปลกใจ

"เออ!!"เรนบอกตรงๆเพราะไม่คิดจะปิดบังอยู่แล้ว

"เอาจริงหรือวะ!?"เอกถามอย่างต้องการความมั่นใจ

"ใช่!!"เรนตอบอย่างจริงจังเช่นกัน

"555..งั้นมึงก็เตรียมระวังซีไว้ให้ดีๆ..อย่าให้มาแหกอกมายาได้ล่ะ!!"เอกขำออกมา

"ถ้าไม่กลัวตายก็เชิญ!"เรนพูดอย่างไม่แคร์

"ซีน่ะไม่เท่าไรหรอก..แต่ไรอันพ่อของซีสิวะ!..จะยอมเหรอ..ถึงขนาดลงทุนให้ซีเข้ามาใกล้ชิดกับมึงตั้งหลายปี"เอกบอก

"กูไม่สน..ไม่มีใครบังคับกูได้!"เรนบอกอย่างแน่วแน่

"เออๆ..ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะโว้ย!..เฮ้อ!ดูดีใจจริงที่ไอ้หน้าดุอย่างมึงจะมีคนที่ชอบจริงๆเสียที..555"เอกพูดแล้วหัวเราะอย่างล้อเลียน

"ไอ้สัส!!"เรนด่าเอกตรงๆ

กึก..ปัง!ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับพยาบาลที่เข็นเตียงคนไข้ที่มีมายานอนหลับไม่ได้สติออกมา

"ไปห้องพิเศษชั้นบนสุด"เอกบอกกับพยาบาล

"ค่ะ"พยาบาลรับคำก่อนจะเข็นเตียงไปที่ลิฟต์

เรนกับเอกและเจพร้อมกับลูกน้องของเรนอีกเกือบสิบคนเดินตามไปด้วย

ห้องพิเศษ

เรนนั่งเฝ้ามายาอยู่ข้างเตียงไม่ห่างตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้ก็เริ่มเช้าแล้ว เขาเป็นห่วงมายามากถึงแม้เอกจะบอกว่าปลอดภัยแล้วแต่ถ้ามายายังไม่ฟื้น เขาก็ยังคงไม่สบายใจอยู่ดี

กึก..แอ๊ด!!ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับตินที่เดินเข้ามาพร้อมกับเจ

"มีอะไร!?"เรนถามเสียงนิ่งๆเพราะเขาสั่งไม่ให้ใครเข้ามารบกวน

"ตอนนี้อีธานส่งคนออกตามหาตัวคุณมายาตามโรงพยาบาลต่างๆ..ไปทั่วเลยคับนาย..เหมือนคิดว่าคุณมายาเห็นหน้ามือปืนเลยจะมาปิดปากน่ะคับ"ตินรายงานสิ่งที่รับรู้มาจากลูกน้องที่ส่งออกไป

"ให้คนของเราคอยสอดส่องคนที่เข้าออกโรงพยาบาลไว้ให้ดี..และส่งคนไปตามดูไอ้อีธานกับลูกน้องของมันด้วย"เรนสั่งเสียงเครียด

"คับนาย"ตินรับคำ

"ให้คนที่ไว้ใจได้มาเฝ้าหน้าห้องไว้ตลอด24ชั่วโมง..ห้ามคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้เอกกับพยาบาลเข้าเด็ดขาดถ้าไม่มีคำสั่งของกู"เรนสั่งอีกครั้ง เขาจะต้องมั่นใจว่ามายาจะปลอดภัย

"คับนาย"ตินก้มหัวรับคำอีกครั้ง พลางคิดในใจว่าสงสัยเขาและคนอื่นๆจะได้มีนายหญิงเสียแล้วงานนี้

"ไปได้!"เรนบอก

"คับ"ตินกับเจก้มหัวแล้วเดินออกไปจากห้อง

เรนมองหน้าของมายาที่ยังคงซีดขาว พลางยกมือขึ้นใช้นิ้วเกลี่ยแก้มนวลเบาๆ สายตามมองมายาด้วยความอ่อนโยนอย่างไม่เคยมองใครมาก่อน

"พี่จะไม่มีวันให้ใครหรืออะไรมาทำร้ายมายาได้อีก..พี่สัญญา!"เรนพึมพำเบาๆจากความรู้สึกภายในใจ

กึก..แอ๊ด..ประตูถูกเปิดอีกครั้งเรนหันไปมองทันทีอย่างไม่ค่อยพอใจเพราะนึกว่าเป็นตินกับเจแต่พอเห็นคนที่มาก็ปรับสีหน้าเป็นนิ่งเรียบเหมือนเดิม เพราะคนที่มาคือโจเชฟกับวิลัยป๊ากับแม่ของเขา ส่วนอีกคนที่ตามมาก็คือซีคนที่เขาไม่ชอบและรำคาญที่สุดนั่นเอง