บทที่4

"ได้ข่าวว่าแกถูกรอบยิง"โจเชฟถามเรนที่หันมามองเขากับวิลัยและซีก่อนที่จะหันกลับไปมองคนที่นอนบนเตียงอย่างไม่สนใจ

"คับ"เรนตอบสั้นๆแต่สายตายังคงมองแต่มายา

"แล้วลูกเป็นยังไงบ้าง!?..ทำไมไม่โทรบอกแม่บ้าง..นี่ถ้าหนูซีไม่ไปบอกแม่กับป๊าที่บ้าน..ก็คงยังไม่รู้"วิลัยบ่นเรนแต่ไม่ได้จริงจังนักเพราะรู้นิสัยของเรนดี

"ผมอายุ30แล้วนะคับ..เผื่อแม่จะลืม!..อีกอย่างผมได้ไม่เป็นอะไรเลย..เพราะมายาเข้ามาบังไว้..ทำให้เธอถูกยิงถึงสองนัด"เรนบอกด้วยเสียงนิ่งๆแต่ติดรำคาญตามนิสัย

"แล้วทำไมเรนต้องมาเฝ้าด้วยล่ะคะ!?..แค่มาส่งหาหมอก็น่าจะพอแล้ว"ซีพูดขึ้นอย่างไม่พอใจที่เห็นเรนนั่งอยู่ข้างๆเตียงแถมยังมองผู้หญิงคนนั้นอย่างไม่ละสายตา

"แล้วหนูคนนี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะลูก!?"วิลัยถามแล้วเดินเข้ามาข้างๆเตียงคนละฝั่งกับที่เรนนั่งอยู่พร้อมกับโจเชฟและซี

"กระสุนฝังในแต่ไอ้เอกผ่าเอากระสุนออกให้แล้วคับ"เรนบอก

"คุณคะ!!นี่..."วิลัยจับมือโจเชฟจนแน่นแล้วเรียกเบาๆเมื่อเห็นหน้ามายาที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างชัดๆ เพราะหน้าของมายาเหมือนกับคนๆหนึ่งที่เธอและโจเชฟรู้จักเป็นอย่างดี

โจเชฟมองตามสายตาของวิลัยก็ถึงกับอึ้งเช่นกันแต่ไม่ได้แสดงอะไรออกมามากมายด้วยนิสัยที่ค่อนข้างจะเก็บความรู้สึกเก่งเพราะเป็นมาเฟียนั่นเอง

"เรนจะสนใจอะไรนักหนาคะ..หล่อนอาจจะอยากหาทางใกล้ชิดเรนก็ได้นะคะ..ผู้หญิงแบบนี้ก็คงต้องการเกาะแล้วอ่อยผู้ชายรวยๆแค่นั้นล่ะค่ะ"ซีพูดโดยไม่ได้มองหน้าของเรนที่เริ่มตึงขึ้นเรื่อยๆเพราะคำพูดของเธอ

"ออกไป!!"เรนพูดด้วยเสียงที่ดุดันสายตาที่มองซีเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย

"ระ..เรน!!"ซีตกใจจนหน้าซีดเมื่อถูกเรนไล่ตรงๆ

"ลุงว่า...หนูซีกลับไปก่อนดีกว่า..เอาไว้ค่อยมาใหม่"โจเชฟบอกเพราะรู้ว่าเรนนิสัยเป็นอย่างไรและอีกอย่างเขาก็มีเรื่องจะถามเรนโดยไม่อยากให้มีคนนอกอย่างซีรู้ด้วย

"กะ..ก็ได้ค่ะ"ซีพูดเสียงสั่นก่อนจะรีบเดินออกไปทันที

"ป๊ากับแม่มีอะไรหรือป่าวคับ!?"เรนถามเพราะสังเกตุตั้งแต่ที่วิลัยกับโจเชฟเห็นหน้ามายาแล้วมีท่าทางแปลกๆ

"หนูคนนี้ชื่ออะไร!?"โจเชฟถามโดยมีวิลัยยืนจับมือของเขาไว้แน่นพร้อมรอฟังคำตอบจากเรน

"มายาคับ"เรนบอก

"เป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ!?"โจเชฟถามต่อเพราะรู้ว่าเรนน่าจะสืบประวัติมาแล้ว

"มายาโตมาที่บ้านเด็กกำพร้าคับ..ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อกับแม่"เรนบอก

"แล้วนามสกุลล่ะ!?"โจเชฟถามอย่างนิ่งๆแต่ในใจนั้นลุ้นพอๆกับวิลัยเลย

"พิมศรคับ"เรนบอกแล้วมองหน้าวิลัยกับโจเชฟไปด้วย

"คุณคะ..ใช่จริงๆใช่มั้ยคะ!?"วิลัยถามโจเชฟพร้อมน้ำตาที่ออกมาเอ่อคลอเต็มสองตา

"ใจเย็นๆนะคุณ..อาจจะไม่ใช่ก็ได้"โจเชฟบอกแม้ใจจริงจะคิดเหมือนวิลัยก็ตาม แต่ถ้ายังไม่มีอะไรยืนยันได้เขาก็ยังไม่อยากแน่ใจนัก

"ต้องใช่แน่ๆค่ะ..เพราะตอนนั้นคนที่ใช้นามสกุลนี้ถูกฆ่าตายจนหมดแล้วนะคะ"วิลัยเถียงอย่างไม่ยอม

"ที่ตัวเด็กคนนี้มีอะไรติดตัวอีกมั้ย..นอกจากพวกบัตรต่างๆน่ะ!?"โจเชฟถามอย่างอยากแน่ใจ

"มีคับ..นี่เป็นสร้อยกับจี้ที่มายาคล้องติดตัวอยู่ตอนที่ถูกยิงคับ..ไอ้เอกเอามาให้ผม"เรนบอกพลางล้วงเอาสร้อยกับจี้ในกระเป๋าเสื้อสูทออกมาส่งให้กับโจเชฟ

โจเชฟรับเอาสร้อยกับจี้มาดูด้วยมือที่เริ่มสั่น ใจเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้นและเมื่อเห็นจี้ชัดๆก็ยิ้มออกมาทันทีด้วยความดีใจ

"ใช่จริงๆด้วยค่ะ..ในที่สุดเราก็เจอแก..สวรรค์คงจะเห็นใจพี่โรแนลกับเมนะคะ..ฮึก!"วิลัยพูดแล้วร้องไห้ออกมาด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มด้วยความดีใจ

"ใช่..ไอ้โรแนล..กูทำตามสัญญาได้แล้วนะ..มึงกับเมไม่ต้องเป็นห่วงอีกแล้ว"โจเชฟพูดออกมาด้วยรอยยิ้มเช่นกันแม้ดวงตาจะมีน้ำตาคลออยู่บ้าง

"นี่มันอะไรกันคับ..ป๊า..แม่!?"เรนถามอย่างไม่เข้าใจ

"มานั่งคุยกันตรงโซฟาเถอะ..เรื่องมันยาว"โจเชฟบอกแล้วเดินจับมือวิลัยไปนั่งลงที่โซฟา แล้วเรนก็เดินตามไปนั่งลงตรงข้ามกัน

"แกจำลุงโรแนลกับป้าเมยาวีได้ใช่มั้ย!?"โจเชฟถาม

"คับ..แล้วมันเกี่ยวกับมายายังไง!?"เรนถาม

"ตอนที่แกอายุ8ขวบ..ป้าเมยาวีก็คลอดลูกสาวออกมา..ตอนนั้นแกยังเคยไปเล่นกับน้องบ่อยๆ..จำได้มั้ย!?"โจเชฟถาม

"คับ"เรนตอบ

"หลังจากที่เมยาวีคลอดลูกสาวออกมาได้3เดือน..โรแนลกับเมยาวีและคนอื่นๆในบ้านก็ถูกฆ่าตายทั้งหมด..ตอนนั้นเราเจอศพทุกคนยกเว้น..ลูกสาวคนเดียวของโรแนลกับเมยาวี..ป๊าและลูกน้องพยายามตามหาจนทั่วก็ไม่มีใครเจอน้องเลย..และสิ่งหนึ่งที่หายไปพร้อมกับน้องก็คือ..สัญญลักษณ์ตระกูลเอลของโรแนลที่คนจะเป็นผู้นำตระกูลจะต้องมีเพื่อใช้สืบทอดตระกูลต่อไป..ซึ่งตอนนั้นไรอันที่เป็นพี่ชายต่างแม่ของโรแนลก็พยายามตามหาแต่ก็ไม่เจอและก็ไม่มีใครหาเจอ..ทำให้ทุกวันนี้ตระกูลเอลที่ไรอันดูแลอยู่ยังไร้คนสืบทอดที่แท้จริง..เพราะถึงไรอันจะได้ดูแลแต่มันก็ไม่ได้ทั้งหมดจนกว่าจะหาสัญญลักษณ์นั่นเจอ..หรือไม่ก็ต้องรอจนกว่าจะครบ25ปี..ไรอันถึงจะได้ครอบครองตระกูลเอลอย่างสมบูรณ์"โจเชฟเล่าอย่างละเอียด

"ป๊าอย่าบอกนะคับว่า..สัญญลักษณ์นั่นก็คือจี้ที่มายามีอยู่..และมายาคือลูกสาวของป้าเมยาวีกับลุงโรแนล"เรนพูดอย่างพอจะเดาได้

"คิดว่าอย่างนั้น..แต่เราคงต้องเปิดจี้ดูก่อน..ถึงจะรู้ว่าใช่หรือป่าว!?"โจเชฟบอกอย่างจริงจัง

"มันเปิดได้หรือคับ!?"เรนถาม

"ได้..มันต้องกดปลดล็อคตรงปุ่มข้างบนนี้..ซึ่งส่วนใหญ่จะไม่มีใครรู้..และป๊าก็เชื่อว่าหนูมายาก็คงจะไม่รู้เช่นกัน"โจเชฟบอก

"คุณคะ..เปิดเลยค่ะ!!"วิลัยบอกอย่างตื่นเต้นเพราะเธอกับเมยาวีเป็นเพื่อนรักกันเหมือนโจเชฟกับโรแนลที่เป็นเพื่อนรักกัน ดังนั้นถ้ามายาเป็นลูกสาวของเมยาวีจริงก็เหมือนเป็นลูกสาวของเธอเช่นกัน

โจเชฟจึงค่อยๆกดปุ่มที่อยู่บนจี้ด้านบนออก เมื่อจี้เปิดออกมาก็เห็นด้านหนึ่งมีอัญมณีสีดำสนิทที่ถูกเจียรไนอย่างดีผนึกอยู่ส่วนอีกด้านมีรูปชายหญิงคู่หนึ่งยืนกอดกันอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

วิลัยเมื่อเห็นด้านในของจี้ก็น้ำตาไหลด้วยความดีใจทันที ส่วนโจเชฟก็มีสีหน้าที่ดีใจพลางมองไปที่มายาทันทีด้วยสายตาเอ็นดู

"ฮือๆ..ในที่สุดเราก็หาลูกสาวของพี่โรแนลกับเมเจอ..ไม่ต้องห่วงนะเม..ชั้นจะดูแลหนูมายาแทนเธอเอง..ชั้นจะรักหนูมายาเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเลย..ฮึก..ฮึก"วิลัยร้องไห้แล้วพูดออกมาพร้อมเสียงสะอื้น

"ไอ้โรแนล!..มึงไม่ต้องห่วงแล้วนะ..กูหาลูกสาวของมึงเจอแล้ว..และกูจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้..จะดูแลและปกป้องลูกของมึงไปจนกว่ากูจะตาย..ไอ้เพื่อนรัก!!"โจเชฟพูดออกมาด้วยความเด็ดเดี่ยวและจริงจัง

"นี่หมายความว่า..มายาเป็นลูกของลุงโรแนลจริงๆใช่มั้ยคับ!?"เรนถามอย่างต้องการความมั่นใจ

"ใช่..นี่ไง..สิ่งที่พิสูจน์ตัวตนของมายา"โจเชฟบอก

"แล้วนี่คือนิลหรือคับ!?"เรนชี้ไปที่อัญมณีที่ผนึกอยู่

"ไม่ใช่!!..นี่คือมรกตดำ..ที่มีอยู่ชิ้นเดียวในโลก..และเป็นของตกทอดมาของตระกูลเอลเกือบร้อยปีแล้ว"โรเชฟบอกพร้อมกับมองอัญมณีที่จี้