บทที่2

กึก..ปัง!!ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกพร้อมกับ'หมอเอก'หรือ'เอกรัช'เพื่อนรักเพื่อนสนิทคนเดียวของเรนและเป็นเจ้าของโรงพยาบาลMแห่งนี้ด้วย

เอกรู้จักกับเรนมาตั้งแต่เด็กๆ เรียนด้วยกันเที่ยวด้วยกันมาตลอดแต่เพิ่งมาแยกกันเมื่อตอนเรียนมหาลัย เรนเลือกเรียนบริหารด้วยครอบครัวมีธุรกิจมากมายหลายอย่างทั้งสีเทาและสีขาวแถมมีอิทธิพลอีกต่างหากเรียกง่ายๆว่ามาเฟียนี่แหละ เอกเลือกเรียนหมอเพราะครอบครัวของเขามีโรงพยาบาลและเป็นหมอกันมาตั้งแต่รุ่นทวด แต่เขากับเรนก็ติดต่อกันอยู่ตลอด ซึ่งครอบครัวของเขาก็เป็นมาเฟียเหมือนกันนั่นเอง

"เธอเป็นยังไงบ้างวะ..ไอ้หมอ!?"เรนถามเสียงนิ่งๆแต่สายตาเป็นกังวลอย่างมาก

"มึงรู้จักเธอเหรอวะ!?"เอกไม่ตอบคำถามของเรนแต่ถามกลับด้วยรู้จักนิสัยของเรนดีว่าไม่เคยสนใจใครมาก่อนโดยเฉพาะผู้หญิงนอกจาก'คุณวิลัย'แม่ของเรนเท่านั้น จึงออกจะแปลกใจไม่น้อยที่เรนมีท่าทางเป็นห่วงสาวน้อยที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน

"ตอบกู!!"เรนพูดด้วยเสียงที่เข้มขึ้นบอกถึงความจริงจังไม่ล้อเล่น

"ก็ได้ๆ..กระสุนฝังในสองนัด..ผ่าออกแล้ว..แต่.."เอกบอกแต่เว้นวรรคพลางมองหน้าเรนอย่างจริงจัง

"อะไร!?"เรนถามทันทีที่เห็นสีหน้าที่ค่อนข้างจริงจังของเอก

"เธอยังไม่พ้นขีดอันตรายเพราะเสียเลือดมาก..แล้วตอนนี้ที่โรงพยาบาลไม่มีเลือดกรุ๊ปนี้เลย..ตอนนี้กำลังติดต่อโรงพยาบาลในสาขาอยู่"เอกบอกด้วยท่าทีนิ่งๆเพราะต้องการดูท่าทีของเรน

"โรงพยาบาลของมึงใกล้จะเจ๊ง!แล้วหรือไงวะ!!?..ถึงได้ไม่มีเลือดอ่ะห๊ะ!!"เรนพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจปนร้อนใจที่แสดงออกทางแววตาอย่างเด่นชัด ซึ่งเอกมองออกทันที

"ไอ้เวร!!มาแช่งโรงพยาบาลกู..เลือดของเธอเป็นเลือดที่หายากและมีน้อยมากที่ไทย..เลยทำให้ไม่มีในสต๊อกเลือดของโรงพยาบาลโว้ย!!"เอกว่าอย่างเหลืออด

"เธอเลือดกรุ๊ปอะไรวะ!?"เรนรีบถามโดยไม่สนใจคำด่าของเอก

"เธอมีเลือดRh-ว่ะ!!"เอกบอกตรงๆเพราะมองจากท่าทางของเรนแล้วถ้าเขาอิดออดมีหวังอาจได้กินลูกปืนแน่ๆ

"ไป!!"เรนพูดแล้วจับมือของเอกให้เดินตาม

"ไปไหนวะ!?"เอกถามอย่างไม่เข้าใจ

"เอาเลือดกูให้มายา!!"เรนพูดเสียงนิ่งๆแต่ชัดเจนมาก

"ห๊ะ!!"เอกอุทานอย่างตกใจ เขารู้ว่าเรนมีเลือดกรุ๊ปนี้แต่ไม่คิดว่าเรนจะยอมให้เลือดใครง่ายๆ แต่เมื่อกี้เหมือนเขาได้ยินเรนเรียกชื่อของสาวน้อยคนนั้น

"แต่นายคับ!!"เจกับตินรีบค้านทันที

"เอาเลือดของกูเร็วๆ!!..ถ้าช้าแล้วมายาเป็นอะไรไป..กูเผาโรงพยาบาลของมึงแน่ๆ..ส่วนมึงสองคน..ไอ้เจไปสืบเรื่องของมายามาให้กู..ส่วนไอ้ตินสืบมาว่าใครเป็นคนส่งคนมาลอบกัดกู"เรนพูดกับเอกอย่างดุดันก่อนจะหันไปสั่งเจกับตินทันที

"คับนาย"เจกับตินรับคำก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานตามคำสั่ง

"เออๆ..ไปๆ.."เอกบอกกับเรนก่อนจะเดินไปข้างในห้องฉุกเฉินพร้อมกันเพื่อถ่ายเลือดของเรนให้กับมายา

ในห้องฉุกเฉิน

"นี่มึงรู้จักเธอ!?"เอกถามขณะที่เรนนอนให้เลือดอยู่ และตอนนี้ภายในห้องไม่มีใครนอกจากเขากับเรนและมายาที่นอนสลบอยู่

"อืม!"เรนพยักหน้าเบาๆ

"ยังไงวะ!?"เอกถามอย่างงงๆเพราะเรนไม่เคยสนใจผู้หญิงที่ไหนขนาดซีที่ตามติดเรนมาตั้งหลายปี เรนยังไม่เคยจะสนใจเลย

"มึงจำที่กูเคยเล่าให้ฟังได้มั้ยวะ!..เรื่องฝันน่ะ!?"เรนถามด้วยสีหน้านิ่งๆแต่สายตามองมายาที่นอนสลบอยู่ที่เตียงใกล้ๆ

"อือ!จำได้..ที่มึงบอกว่าฝันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งบ่อยๆ...อ่ะ!..อย่าบอกนะว่า.."เอกพูดแล้วต้องอ้าปากค้างเมื่อพอจะเดาได้แต่มันเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ

"ใช่..คือเธอ!"เรนบอกอย่างจริงจัง

"อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้วะ!?"เอกพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อ

"ใช่..กูส่งคนตามหาจนทั่วก็ไม่เจอ..แต่พอเจอกลับมาเป็นแบบนี้อีก"เรนพูดด้วยเสียงนิ่งๆแต่เศร้า

"มึงอย่าพึ่งตีตนไปก่อนสิวะ!!..เธออาจจะดีขึ้นก็ได้..เพราะได้เลือดจากมึงน่ะ!..แต่มึงมั่นใจนะ..ว่าเป็นเธอน่ะ!"เอกให้กำลังใจก่อนจะถามกลับ

"มั่นใจสิวะ!..กูฝันถึงมายามาตั้งสองปีแล้วนะโว้ย!"เรนว่าเอกตรงๆ

"แล้วมึงคิดว่าเธอจะรู้จักมึงมั้ยวะ!?"เอกถาม

"ไม่รู้ว่ะ!..แต่จะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่สำคัญ..เพราะต่อจากนี้ไปมายาต้องได้รู้จักกูแน่ๆ..เพราะกูจะไม่ปล่อยมายาไปไหนอีกแล้ว"เรนพูดอย่างจริงจังจนเอกต้องมองหน้าอย่างไม่อยากเชื่ออีกครั้ง

"หมายความว่าไงวะ!?..ที่จะไม่ปล่อยเธอไปน่ะ!!"เอกถามอย่างข้องใจ

"กูก็จะทำให้มายาอยู่กับกูตลอดไปไงวะ!!ถามโง่ๆนะมึงน่ะ..ไม่น่าเรียนจบหมอมาได้เลยนะ"เรนบอกก่อนจะว่าเอกตรงๆ

"ไอ้สัส!!แล้วมึงคิดว่าเธอจะยอมหรือไงวะ!?..ที่อยู่ๆมึงจะให้เธอมาอยู่กับมึงน่ะ..ไอ้เวร!!"เอกว่ากลับทันที

"กูจะทำทุกอย่างให้มายายอม..มึงคอยดูก็แล้วกัน"เรนบอกอย่างมั่นใจ

"เออคับ!!ไอ้เจ้าเล่ห์!..ไอ้มาเฟียเถื่อน!..กูจะรอดูนะคับบบ"เอกด่าพร้อมกับก้มห้วให้เรนอย่างล้อเลียน พลางคิดในใจว่าต่อจากนี้คงได้เห็นเรนในมุมที่ไม่เคยเห็นแน่ๆ