บทที่1

"คุณคะ!!"

ปัง!..ปัง!.

"ไม่!!!"

พรึ่บ!!เฮือก!!

'มายา'สะดุ้งตกใจตื่นลุกขึ้นมานั่งอย่างตกใจใบหน้าซีดเผือดใจสั่นระรัว เธอฝันและในฝันของเธอก็เห็นผู้ชายที่น่าจะเป็นลูกครึ่งแต่ไม่เห็นใบหน้าของเขา เห็นแค่ข้างหลังแต่เธอฝันเห็นผู้ชายคนนี้มาหลายครั้งแล้วในช่วงปีนี้และในความฝันทุกครั้งเธอไม่เคยเห็นใบหน้าของเขาเลยสักครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนที่จะฝันร้ายแบบนี้เลย ในฝันเธอเรียกเขาก่อนที่จะมีเสียงปืนดังขึ้นและเขาก็ล้มลงมีเลือดไหลออกมาจนเต็มไปหมด ตอนที่เห็นเขาล้มลงไปเธอรู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนั้นทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกับเขามาก่อน

มายาเหลือบมองนาฬิกาที่ฝาผนังบอกว่าตีสี่ครึ่งแล้ว คงจะนอนต่อไม่หลับแล้วจึงตัดสินใจลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่ร้านอาหาร เธอตัวคนเดียวไม่มีพ่อแม่และไม่รู้ด้วยว่าพ่อกับแม่เป็นใคร ตั้งแต่จำความได้เธอก็อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้ามาตลอดจนกระทั่งเธอเรียนจบม.ปลายและสอบเข้ามหาลัยได้จึงออกมาหางานทำเพื่อส่งตัวเองเรียนเพราะไม่อยากเป็นภาระของบ้านเด็กกำพร้า และตอนนี้เธอก็เรียนจบมหาลัยปี3แล้วและกำลังจะขึ้นปี4 ช่วงนี้มหาลัยปิดเทอม เธอจึงทำงานที่ร้านอาหารเป็นแคชเชียร์ตั้งแต่10โมงเช้าจนถึง5ทุ่มของทุกวัน แต่ถ้ามหาลัยเปิดเธอจะทำตั้งแต่6โมงเย็นจนถึง5ทุ่ม เธอทำงานที่นี่มาตั้งแต่เข้ามหาลัยปีแรกทุกคนที่ร้านอาหารรักเธอทุกคน เธอจึงทำงานมาได้อย่างสบายใจ

ร้านอาหารX

มายามาทำงานอย่างปกติเหมือนกับทุกวันเพียงแต่วันนี้จิตใจของเธอไม่ค่อยปกตินักมันเหมือนจะมีอะไรสักอย่างที่เธอเองก็ไม่แน่ใจนัก

วันนี้ที่ร้านคนค่อนข้างมากเพราะเป็นวันหยุด มายาทำงานจนถึงสามทุ่มก็ขอออกมาเข้าห้องน้ำยังดีที่มีคนคอยเปลี่ยนมาทำหน้าที่แทน ขณะที่เธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นชายคนหนึ่งเดินถือโทรศัพท์ผ่านเธอไปด้านหลังร้านที่เป็นลานจอดรถ เธอรู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังของชายคนนั้นอย่างมากจึงเผลอเดินตามออกไปอย่างไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากชายคนนั้นมากนัก ชายคนนั้นแม้จะยืนอยู่ที่แสงไม่สว่างมากนักแต่เธอก็พอมองออกว่าเขาน่าจะเป็นชาวต่างชาติ ด้วยรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าคนเอเชียซึ่งก็ไม่ได้น่าเกลียดแต่มันกลับน่ามองมากกว่า เธอเผลอยืนมองเขาอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเห็นชายอีกคนที่ยืนหลบอยู่ที่ตึกด้านข้างกำลังยื่นมือมาข้างหน้าเหมือนเล็งอะไรสักอย่าง แล้วความฝันเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอ นั่นทำให้เธอรีบพุ่งตัวเข้าไปที่เขาทันทีแล้วเรียกแบบไม่ได้คิดอะไร นอกจากไม่อยากให้เขาเป็นเหมือนในความฝันเท่านั้น

"คุณคะ..ระวัง!!!" ปัง!ปัง!ปัง!

มายาเรียกแล้ววิ่งเข้าไปดึงชายที่เธอเดินตามมาให้หลบข้างหลังเธอแต่เสียงปืนที่ดังขึ้นทันทีทำให้เธอล้มลงโดยมีชายคนที่เธอดึงให้หลบรับตัวของเธอไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงกับพื้นหมดสติทันที

'เรน'ได้ยินเสียงคนเรียกพร้อมกับมีมือเล็กๆมาดึงให้ตัวของเขามายืนอยู่ข้างหลังอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว พร้อมกับเสียงปืนที่ดังขี้น3นัดแล้วร่างเล็กๆของหญิงสาวคนที่ดึงเขาไว้ก็ล้มลง เขาจึงรีบคว้าตัวของเธอไว้ในอ้อมแขนทันทีด้วยความตกใจ

"นาย!!.."

"นายคับ!!"

'เจ'ลูกน้องคนสนิทของเรนรีบวิ่งเข้ามาพร้อมกับลูกน้องคนอื่นๆอีกห้าคนอย่างเร็วเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

"นายเป็นอะไรหรือป่าวคับ!!"เจถาม เขาเป็นทั้งลูกน้องคนสนิทและบอดี้การ์ดของเรน

"ไม่!!..ส่งคนตามมันไป"เรนพูดเสียงนิ่งๆแต่เด็ดขาดพลางมองไปทางที่มือปืนน่าจะเพิ่งวิ่งออกไป

"คับ..พวกมึงตามไปจับมันมาให้ได้"เจรับคำสั่งก่อนจะหันไปสั่งลูกน้องที่เหลือ

"ว้าย!!เรนคะ..เป็นอะไร..แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?..ทำไมเรนต้องกอดเธอด้วยคะ!?"ซีถามอย่างไม่พอใจที่เห็นเรนกอดประคองหญิงสาวหน้าตาดีไว้ในอ้อมอก เธอไม่ชอบใจที่จะมีผู้หญิงคนไหนใกล้ชิดกับเรนเพราะเธอชอบเรนและตามติดเรนมาตั้งหลายปีแล้วและเธอจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเรนไป แม้ว่าเรนจะไม่เคยสนใจเธอเลยก็ตาม

เรนก้มมองหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างเต็มตาเพราะเมื่อกี้มันตกใจจึงยังไม่ได้สังเกตุ แล้วเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งตามมาด้วยความรู้สึกดีใจและแปลกใจ ในที่สุดเขาก็ได้เจอกับเธอตัวจริงเสียทีเพราะทุกครั้งที่เจอเธอคือในความฝันของเขาเท่านั้น และเธอก็คือคนที่เขารอและตามหามาตลอดสองปีที่ผ่านมาจนบางครั้งก็คิดว่าตัวของเขาคงจะบ้าไปแล้วที่เที่ยวตามหาคนที่อยู่ในความฝัน

"นายคับ!..เธอถูกยิง!!"เจบอกกับเรนที่เหมือนจะตกอยู่ในภวังค์

"เอารถออก..ไปโรงพยาบาล..เร็วๆ"เรนสั่งอย่างรีบร้อนทันทีที่เจบอกแล้วเขาก็เห็นว่ามือที่ประคองกอดเธอไว้มีเลือดเลอะเต็มไปหมด

"เรนจะไปไหนคะ!?.."ซีถามอย่างไม่เข้าใจเพราะปกติเรนจะไม่เคยสนใจใครแบบนี้แถมท่าทางที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยนี่อีก

"ให้คนไปส่งคุณซีด้วย"เรนสั่งเจก่อนจะรีบอุ้มมายาไว้แล้วเดินไปที่รถที่คนขับๆมาจอดรอแล้วอย่างไม่สนใจซีสักนิด

"เรน!.เรนคะ..กลับมาก่อน!!"ซีเรียกเรนเสียงดังอย่างไม่พอใจแต่เรนก็ไม่หันกลับมามองเธอด้วยซ้ำ

"เชิญคับคุณซี"เจบอกพร้อมกับผายมือไปทางรถที่จอดอยู่อีกคัน

"ชั้นจะตามเรนไป!!"ซีพูดอย่างไม่ยอมแพ้

"ไม่ไดัคับ..นายสั่งให้ไปส่งคุณที่บ้าน..อย่าขัดคำสั่งนายจะดีกว่านะคับ"เจเตือนเสียงนิ่งๆเพราะทุกคนที่รู้จักเรนจะรู้ดีว่าถ้าขัดคำสั่งของเรนจะต้องเจอกับอะไร

"ก็ได้!!"ซีรับคำอย่างไม่เต็มใจนักแต่ทำอะไรไม่ได้ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

เจเมื่อเห็นซีขึ้นรถไปแล้วก็รีบขับรถตามเรนไปที่โรงพยาบาลทันทีเพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าคนที่ลอบทำร้ายเรนจะลงมือทำอะไรอีก และถึงแม้จะมี'ติน'ที่เป็นคนสนิทอีกคนอยู่กับเรนและลูกน้องอีกหลายสิบคนแต่ก็ยังไว้ใจไม่ได้อยู่ดี

เรนอุ้มมายาขึ้นมาบนรถที่มีคนขับกับตินลูกน้องคนสนิทอีกคนมาด้วย เขาจ้องมองมายาอย่างไม่ละสายตา พลางภาวนาในใจว่าอย่าให้เธอเป็นอะไรไป

"มายา!"

เรนพึมพำเบาๆ เขารู้จักชื่อของมายาเพราะในฝันเธอเป็นคนบอกกับเขาเอง เขาพิจารณารูปร่างหน้าตาของมายาอย่างละเอียด มายามีผิวที่ขาวเนียน ผมตรงสลวยสีดำสนิท รูปร่างเล็กกะทัดรัดสมส่วน ความสูงน่าจะประมาณเกือบเท่าตัวของเขาเองซึ่งน่าจะเป็นลูกครึ่งมากกว่าคนไทยแท้ๆ คิ้วโก่งเข้ม ขนตายาว จมูกโด่งรั้นนิดๆ ปากเป็นกระจับอิ่มได้รูป ในสายตาของเขามายาสวยมากจนไม่อาจละสายตาได้ และเขาจะไม่มีวันละสายตาไปจากมายาเพราะเขาหลงรักมายาตั้งแต่เห็นในความฝันแล้ว ถึงได้ส่งคนตามหามายามาตลอดแต่ไม่เจอจนกระทั่งวันนี้ และเขาจะไม่ยอมปล่อยให้มายาไปจากชีวิตของเขาแน่ๆ ไม่ว่าต้องแลกกับอะไรหรือต้องใช้วิธีไหนก็ตาม!

โรงพยาบาลM

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเรนก็อุ้มมายาลงจากรถตรงไปที่ห้องฉุกเฉินทันที โดยมีบุรุษพยาบาลกับพยาบาลรีบวิ่งเข้ามารับทันทีอย่างรีบเร่งเพราะทุกคนที่ทำงานในโรงพยาบาลนี้รู้จักเรนดีด้วยเรนเป็นเพื่อนรักกับเจ้าของโรงพยาบาลแห่งนี้

เรนนั่งรอที่หน้าห้องฉุกเฉินโดยมีเจกับตินและลูกน้องอีกนับสิบคนยืนคอยดูแลความเรียบร้อยอยู่ไม่ห่างนัก

เรนใจร้อนและกระวนกระวายมากแต่ไม่แสดงออกมาให้ใครได้เห็น เขากลัวเหลือเกินว่าจะเสียมายาไปโดยที่เขายังไม่ได้มีโอกาสได้รู้จักกับมายาเลย