ตอนที่4 ฉันไม่ใช่เมียคุณ

ย้อนกลับเมื่ออาทิตย์ก่อน

@เกาะช้าง

รีสอร์ตแห่งหนึ่งในเกาะช้างสองสาวอย่างเบญจมาศและปลายฟ้ามาเที่ยวที่นี่ ปลายฟ้าในชุดเดรสยาวสีอ่อนเดินขึ้นเรือลำใหญ่เพื่อจะข้ามไปอีกฟากของเกาะ

"นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มาเหยียบทะเลประเทศไทย ต้องขอบใจเธอมากนะเบญที่ไปรับและชวนฉันมาเที่ยว"

"อย่าว่าแต่เธอเลยฟ้าขนาดฉันอยู่ที่ไทยแท้ ๆ ยังไม่มีเวลามาเที่ยวเลยงานที่บริษัทก็ยุ่งจนไม่มีเวลาว่างไปไหน"

"เอาเถอะน่าพอหลังจากที่ฉันแต่งงานกับพี่ภพ ฉันจะไปช่วยงานเธอเอง แต่เดี๋ยวนะเรื่องนี้ไม่มีใครรู้แน่ใช่ไหมว่าเธอกับฉันมาเที่ยวกันสองคน ถ้าพี่ภพรู้มีหวังโดนดุแน่" หญิงสาวพูดออกมาด้วยรอยยิ้มสดใสทำเอาคนฟังต้องยิ้มออกมา ถึงแม้ในลึกจะเจ็บปวดแต่ถ้าผู้หญิงคนนั้นคือปลายฟ้าเพื่อนรักของเธอ เธอก็ยอม

"ไม่มีใครรู้แน่จ้า หายห่วงได้" ปลายฟ้ายิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปคู่กับเพื่อนสนิท เธอพบเจอคนมากหน้าหลายตาก็คงมีแค่เบญจมาศที่เข้าใจและรู้ใจเธอมากที่สุด

เมื่อมาถึงที่พักสองสาวต่างเก็บสัมภาระก่อนจะออกมาเดินเล่นที่ชายหาด เสียงหัวเราะดังของเธอทั้งสองอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่กดถ่ายรูปก่อนจะส่งไปให้ใครอีกคน

"เจอตัวนังปลายฝนแล้วครับท่าน มันหนีมาที่นี่จริง ๆ เข้าใจแล้วครับ ต่อให้มันหนังเหนียวแค่ไหนก็ไม่มีทางมีชีวิตรอดเป็นครั้งที่สองได้แน่!" เสียงดุพูดคุยกับคนปลายสายก่อนจะรับคำสั่งให้มาจัดการผู้หญิงคนนั้น

"ที่นี่สวยจริง ๆ นี่เบญถ้าฉันจัดงานแต่งงานที่นี่เธอคิดว่าเป็นไง สวยไหม ไม่ต้องมีแขกมากมาย แค่คนสนิทก็พองานเล็ก ๆ อบอุ่นดีเนาะ"

"ก็ดีนะ วันนั้นเธอต้องเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดแน่ ๆ ปลายฟ้า"

"งั้นเธอก็คงเป็นเพื่อนเจ้าที่สวยที่สุดเหมือนกัน" ทั้งสองขำออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินเข้าที่พักอาบน้ำอาบท่ารอทานอาหารเย็นริมชายหาด

"ที่นี่เงียบสงบดีเนาะ ส่วนมากมีแต่ชาวต่างชาติไม่ค่อยมีคนไทยสักเท่าไหร่"

"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้ามีคนไทยเยอะพอดีเรื่องที่เราอยู่ที่นี่รู้ไปถึงหูพี่ภพ ไม่ถึงพรุ่งนี้เช้ามีหวังบุกมาถึงที่นี่แน่ ๆ" เบญจมาศฟังเพื่อนสาวก่อนจะเข้าใจดีเพราะเธอรู้ดีว่านิสัยสหรัฐเป็นยังไง ทั้งห่วงและหวงปลายฟ้ามากขนาดไหนตามติดเธอตลอดเวลา

"ก็จริงแฮะ อืมไม่น่าเชื่อเนาะว่าเธอกับพี่ภพจะมาถึงขั้นนี้ได้ อะไรในตัวพี่ภพที่ทำให้เธอรักและพร้อมที่จะฝากชีวิตที่เหลือให้ผู้ชายคนนี้เหรอ?" คำถามของเบญจมาศทำให้ปลายฟ้ายิ้มออกมา เธอตอบได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรเลยสำหรับเรื่องนี้

"เพราะพี่ภพรักฉันมากไงล่ะ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่เคยทำให้ฉันต้องระแวง เขาเสมอต้นเสมอปลาย ให้ในสิ่งที่ฉันไม่ขอ ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากถ้าได้แต่งงานใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้ชายคนนี้ เธอโตมากับพี่ภพก็พอรู้ใช่ไหมว่าพี่ภพดีมากขนาดไหน?" เบญจมาศยิ้มแห้ง เพราะสำหรับเธอสหรัฐไม่เคยอ่อนโยนแบบที่ทำกับปลายฟ้าเลย มิหนำซ้ำยังปากคอเราะรายชอบพูดจาทำร้ายจิตใจเธอเสมอมา

"เธอช่างโชคดีจริง ๆ" เบญจมาศพูดออกมาเบา ๆ พร้อมรอยยิ้ม แต่แววตากลับดูเศร้าลง ทั้งคู่ทานอาหารเสร็จก็เดินกลับที่พัก แต่เบญจมาศลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะอาหารจึงย้อนกลับไปเอา ปลายฟ้าจะมาด้วยเธอก็ปฏิเสธ

"งั้นฉันไปรอที่ห้องนะ รีบไปรีบมาล่ะ"

"โอเคจ้ะ งั้นฉันไปก่อนนะเธอก็รีบเข้าห้องอย่าเดินไปไหนคนเดียวมืด ๆ เดี๋ยวฉันมา"

"เข้าใจแล้วค่ะคุณเพื่อนสุดสวยของปลายฟ้า"

"พูดเล่นตลอดเลยนะ" เบญจมาศพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะรีบเดินกลับมาที่โต๊ะอาหาร ปลายฟ้าเดินกลับเข้าห้องพักพร้อมเปิดประตูเข้าไปนอนรอเพื่อน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นมาเปิดเพราะคิดว่าเป็นเบญจมาศ

"อะไรกันยัยเบญ เธอวิ่งสี่คูณร้อยไปรึไงถึงมาเร็วขนาดนี้ แกเป็นใคร!?" เธอเปิดประตูก่อนจะรีบทำหน้าตกใจที่เห็นชายฉกรรจ์ยืนอยู่หน้าห้อง ปลายฟ้าพยายามปิดประตูแต่เขาผลักเข้าไปก่อน สายตาหยาบมองหญิงสาวอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

"ไงนังปลายฝน คิดจะหนีก็หนีให้ได้ตลอดสิ!" เอกชัยพูดพร้อมกัดฟันแน่น

"อะไรนะปลายฝน นายคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะฉันไม่ใช่ปลายฝน"

"แน่ะ อีนี่ โกหกหน้าด้าน ๆ คิดว่ากูจะหลงกลมึงเหรอ มึงหนีคุณเกรียงศักดิ์มาได้ มึงคิดว่าทุกอย่างจะจบเหรอ? โง่ไปรึเปล่า กลับไปกับกู ไปรับความผิดที่ทำไว้! แต่ถ้าไม่กลับมึงก็ต้องตาย!"

"ความผิดบ้าบออะไร ฉันไม่รู้เรื่องและฉันปลายฟ้าไม่ใช่ปลายฝนอย่างที่นายเข้าใจด้วยและฉันไม่รู้จักนายเกรียงศักดิ์อะไรของนาย ออกไปก่อนฉันจะแจ้งจับนายเข้าคุก!" ชายตรงหน้าหัวเราะออกมาก่อนจะตรงพรวดมากระชากผมหญิงสาวอย่างแรง

"โอ๊ย ปล่อยนะ!"

"มึงคิดว่าเคยเป็นเมียเจ้านายกูแล้วจะพูดจายังไงก็ได้งั้นเหรอ เพราะมึง กูต้องโดนลงโทษ มานี่!" เอกชัยลากตัวหญิงสาวออกมาจากห้อง ปลายฟ้าพยายามดิ้น แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อฝ่ามือหนาตบเข้าหน้าเธอเต็มแรง จนร่างบางอรชรล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนมือหนาจับกระชากตัวเธอขึ้นมาพร้อมลากมาที่ด้านหลังของรีสอร์ต เอกชัยผลักหญิงสาวขึ้นเรือก่อนจะขับออกไป

"ปล่อยฉันนะไอ้สารเลว!"

"กูปล่อยมึงแน่แต่เป็นที่นรกนะ หึ มีผัวเป็นเจ้าของเกาะไข่มุกดี ๆ ไม่ชอบสวมเขาหนีตามผู้ชายอีกคนมา มึงมันโง่คิดจะสุขสบายแต่ดันมาเจอคุณเกรียงศักดิ์ที่ซาดิสม์ตบตีมึงทุกวัน เป็นไงสมกับที่มึงหนีไอ้เหมันต์มาไหม?"

"เหมันต์หมายถึงใคร พูดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!"

เบญจมาศเดินกลับมาที่ห้องด้วยสีหน้าตกใจที่เห็นประตูเปิดทิ้งไว้อยู่อย่างนั้น เธอรีบวิ่งเข้าไปดูแต่ก็ไม่พบเพื่อนสาว

"ปลายฟ้า เธออยู่ไหน อย่าเล่นแบบนี้นะฉันกลัว ปลายฟ้า" เบญจมาศรีบกดโทรศัพท์แต่พบว่ามันตกอยู่ในห้องพัก

"เกิดอะไรขึ้นคะคุณลูกค้า" เสียงพนักงานรีบเข้ามาดูเมื่อได้ยินเสียงคนร้องเรียก

"เพื่อนฉันหายไป คุณช่วยดูกล้องวงจรได้ไหมว่าเพื่อนฉันหายไปไหน ถ้าเกิดเรื่องไม่ดีกับปลายฟ้า พวกคุณรับผิดชอบไม่ไหวแน่!" เบญจมาศขวัญเสีย เพราะถ้าท่านไตรวุฒิรู้ว่าลูกสาวคนเดียวหายตัวไปมีหวังเป็นเรื่อง

ทางรีสอร์ตรีบไปเปิดกล้องวงจรดูแต่บริเวณห้องนั้นกล้องเสีย มีอีกกล้องที่จับภาพปลายฟ้าได้แต่ก็เห็นเพียงแวบ ๆ ไม่เห็นว่าเธอหายไปได้อย่างไร

บนเรือที่เเล่นออกมาไกลหลายกิโล แววตาหญิงสาวสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด เธอมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดไม่เห็นอะไรเลย เมื่อเรือหยุดนิ่งแววตาของคนตัวเล็กยิ่งหวาดกลัวมากไปอีก

"จะทำอะไร!" เธอถามที่เห็นชายแปลกหน้าเดินมาหาด้วยสายตาที่มองสำรวจร่างกายเธอจนหยาบคาย

"ดู ๆ ไปวันนี้มึงก็สวยขึ้นนะ อยากจะรู้จริง ๆ เมียเก่าไอ้เหมันต์ และนางบำเรอคุณเกรียงศักดิ์จะรสชาติเป็นยังไง!"

"อย่านะ อย่าเข้ามานะ" ปลายฟ้าลุกขึ้นยืนพร้อมจะก้าวเท้าเดินหนีแต่เรือแค่นี้เธอจะหนีไปไหนได้เสีย เอกชัยถอดเสื้อออกก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาหญิงสาว

"วันนี้กูจะได้ลองผู้หญิงของเจ้านายเเล้วสินะ อยากจะรู้ว่ามันขนาดไหน!"

"อี๋ ทุเรศ! ออกไปนะอย่ามาใกล้ฉัน" ปลายฟ้าก้าวเท้าถอยมาเรื่อย ๆ จนเกือบอยู่ท้ายเรือแววตาสั่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"แหมะ ครั้งนี้คนอย่างอีปลายฝนรู้จักกลัวด้วยเว้ย!" เอกชัยพูดขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาเธออย่างช้า ๆ แววตามองหญิงตรงหน้าอย่างเหนือกว่า

"จุ๊ ๆ มานี่มาเดี๋ยวตกลงไปศพไม่สวยนะ มาบำเรอฉัน บางทีถ้าฉันติดใจจะจัดงานศพดี ๆ ให้เธอด้วยก็ได้ ไม่ต้องตายเป็นผีไร้ญาติไม่ดีเหรอปลายฝน เอ่อไม่สิกูลืมไปมึงมันก็ไม่มีญาติที่ไหนอยู่แล้วนิ จะตายยังไงใครจะสนล่ะ?"

"อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา กรี๊ดดด!" หญิงสาวถอยจนตกเรือพร้อมศีรษะกระแทกไม้ขอบเรือก่อนจะจมดิ่งหายไป

"เฮ้ย อีปลายฝน!" เอกชัยตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวตกน้ำไปต่อหน้าต่อตา เขาชะโงกหน้ามองลงไปแต่เพราะความมืดกลับมองไม่เห็นแม้เงา

"ช่วยไม่ได้นะเว้ย มึงตกลงไปเอง กูไม่ได้ทำอะไรมึงเลย" เอกชัยรีบใส่เสื้อก่อนจะขับเรือออกไป

ใต้มหาสมุทรอันมืดมิดปลายฟ้าพอมีความรู้สึกอยู่บ้างเธอพยายามว่ายน้ำขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ก่อนจะมองทิศทางแต่กลับไร้วี่แววทางที่จะไป เธอคว้าเศษท่อนไม้ได้ก่อนจะเอามือกอดเอาไว้แน่น ความหนาวที่หาคำเปรียบเปรยไม่ได้เข้าสู่เนื้อผิวจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมดทั่วร่างกาย

"คุณพ่อขาช่วยฟ้าด้วย พี่ภพ ฮึก ฮื่อ พี่ภพช่วยฟ้าด้วย ฟ้าเจ็บ!" จู่ ๆ ภาพทุกอย่างก็ถูกตัดหายไป

"ช่วยฟ้าด้วย พี่ภพขา ฟ้าหนาว" หญิงสาวร่างบางนอนละเมอขึ้นมาจนทำให้คนที่นั่งเฝ้าจนไม่เป็นอันทำอะไรรีบลุกขึ้นมาดู

"ปลายฝน เธอรู้สึกตัวแล้ว ป้าครับป้าโทรบอกหมอทีว่าปลายฝนได้สติแล้ว" เหมันต์ตะโกนบอกแม่บ้านคนสนิทก่อนจะหันมาสนใจผู้หญิงตรงหน้า เขาเจ็บที่เธอจากไปแต่พอเจอเธออีกครั้ง ใจเขาพยายามจะเกลียดและผลักไสเธอออกไปจากชีวิต แต่พอเห็นปลายฝนเป็นแบบนี้หัวใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวด

"กรี๊ดดด พี่ภพ!" เธอเรียกชื่อชายอีกคนออกมาก่อนจะสะดุ้งลืมตาขึ้น ปลายฟ้ามองดูรอบ ๆ อีกครั้งพร้อมมองเห็นชายหนุ่มที่จ้องมองเธออยู่อย่างไม่พอใจมากนัก หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง