ตอนที่4 ฉันไม่ใช่เมียคุณ2

กรี๊ดดด พี่ภพ!" เธอเรียกชื่อชายอีกคนออกมาก่อนจะสะดุ้งลืมตาขึ้น ปลายฟ้ามองดูรอบ ๆ อีกครั้งพร้อมมองเห็นชายหนุ่มที่จ้องมองเธออยู่อย่างไม่พอใจมากนัก หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง

"ฉันอยากกลับบ้าน" คำพูดแรกของผู้หญิงตรงหน้าทำเอาเหมันต์คิ้วขมวดเข้าหากัน

"ก็ที่นี่ไงบ้านเธอ ตั้งแต่รู้จักเธอมีที่อื่นที่เรียกว่าบ้านด้วยเหรอปลายฝน!"

"ฉันไม่ใช่ปลายฝน ฉันปลายฟ้า ฉันไม่รู้ว่าฉันเหมือนภรรยาคุณจนแยกไม่ออกตรงไหน แต่ฉันไม่ใช่ปลายฝนนะคะ" เหมันต์ถอนหายใจออกมาดังเฮือก นี่เธอจะมาไม้ไหนอีกกันแน่ปลายฝน ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอออกมา

"ไม่ใช่ปลายฝนอย่างนั้นเหรอ? อืมนี่ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอตอแหลเก่งขนาดนี้"

"ฉันพูดความจริง พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านคนทางบ้านฉันคงเป็นห่วงแล้ว" เหมันต์มองหญิงสาวตรงหน้าพร้อมคิดตาม เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติที่ไหน หรืออาการป่วยของเธอกำเริบขึ้นมาอีก

"ฉันว่าเธอจะไปกันใหญ่ละ พรุ่งนี้จะให้หมอมาตรวจอีกทีละกัน จะได้เลิกบ้าสักที"

"ฉันไม่ได้บ้านะคะ ตอนนี้ฉันดีขึ้นทุกอย่างและจำได้ด้วย ฉันไม่รู้ว่าภรรยาคุณทำอะไรไว้แต่ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ!" ยิ่งปลายฟ้าพูดออกมาไม่หยุด ตอนนี้ใจของเหมันต์กลับเหมือนไฟลุกขึ้นมา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนผู้หญิงตรงหน้าก็ยังเสแสร้งไม่เคยเปลี่ยน อยากจะไปจากที่นี่จนถึงขั้นแต่งเรื่องขนาดนี้เลยเหรอ แววตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าหวานด้วยความไม่พอใจ ปลายฟ้ามองเขาอย่างไม่กลัว แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับสั่นกลัวที่เห็นท่าทีของอีกฝ่าย

"คุณจะทำอะไรคะ ออกไปนะ" ปลายฟ้าขยับกายหนีเมื่อเขาเข้ามาประชิดตัวเธอ รอยยิ้มเย้ยหยันจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างเกลียดชัง

"ฉันเคยปล่อยเธอไปแล้วปลายฝน แต่เธอกลับเป็นฝ่ายกลับมาหาฉันเอง ในเมื่อฉันเป็นคนช่วยชีวิตเธอ ต่อจากนี้เธอต้องอยู่ที่นี่ทำตามคำสั่งของฉัน ในสมองของเธอคงไม่รู้ผิดชอบชั่วดีสินะ สงสารเด็กตาดำ ๆ อย่างเมฆบ้าง นั้นลูกเธอทั้งคนนะปลายฝน!"

"น้องเมฆไม่ใช่ลูกฉัน เมื่อไหร่คุณจะเข้าใจสักทีว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น" น้ำเสียงของปลายฟ้าที่พูดออกมาทำเอาไฟโทสะปะทุขึ้นในใจเขาอีกครั้ง ไม่ยอมรับเขาไม่ว่า แต่นั่นคือลูกทั้งคนทำไมผู้หญิงตรงหน้านี้ถึงได้ใจยักษ์ใจมารขนาดนี้ ขนาดหมายังไม่ทิ้งลูกของมันแต่นี้เป็นคนแท้ ๆ

"หึ ได้ ในเมื่อฉันให้โอกาสเธอแล้วแต่ก็ยังทำสันดานเก่า ไม่ใช่ภรรยาฉันใช่ไหม ได้! ฉันจะทำให้เธอจำผัวคนนี้ได้เองปลายฝน!" สิ้นเสียงอันน่าเกรงขาม เหมันต์ก็รวบตัวหญิงสาวก่อนจะพยายามผลักเธอล้มลงบนเตียงอีกครั้ง ปลายฟ้าตกใจเป็นอย่างมากที่ถูกชายแปลกหน้าคนนี้ทำจาบจ้วงอย่างถือวิสาสะ

"ปล่อยนะ ไอ้บ้า ฉันบอกให้ปล่อยไง" เหมันต์จะพยายามซุกไซ้ตามร่างกายเธอ แต่ถูกปลายฟ้าผลักตัวเขาออกไปเสียก่อน พอเห็นว่าเขาเซไปอีกทาง เธอก็รีบลุกพร้อมจะเดินหนีออกมาจากห้องนอน แต่ทว่าเพียงไม่กี่ก้าวมือหนาของเหมันต์ก็รวบตัวเธอได้อีกครั้ง เขาดันร่างบางอรชรไปชนกำแพงห้องพร้อมรวบแขนทั้งสองดึงไว้เหนือหัว แววตาดุดันอย่างเห็นได้ชัดเผยออกมา เขาไม่รอช้าก้มใบหน้าเข้ามาประกบจูบปากบางของปลายฟ้าอย่างรุนแรง รสสัมผัสที่ชายหนุ่มมอบให้มันเจ็บจนผู้หญิงที่เพิ่งฟื้นตัวเริ่มรับไม่ไหว ลิ้นสากตวัดหาน้ำหวานจากโพรงปากบางที่ตอนนี้บวมขึ้นมาเล็กน้อย แม้คนตัวเล็กจะพยายามดิ้นแค่ไหนเขาก็ไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ เมื่อปลายฟ้าเริ่มหายใจติดขัดเขาจึงถอนจูบ หญิงสาวเสียงหายใจดังขึ้น พร้อมใบหน้าแดงก่ำของคนตัวเล็ก ก่อนจะเงยหน้าสบตาเขาอย่างไม่พอใจ

"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้นะคะ เพราะฉันมีคนที่รักอยู่แล้ว" เดิมทีเขาว่าจะหยุดแค่นี้ แต่พอได้ยินคำพูดนี้ของปลายฟ้าความโมโหก็ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

"มีคนรักอยู่แล้วงั้นหรือ? หึ ดี ดีจริง ๆ" เหมันต์จ้องมองหญิงสาวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้ ชายหนุ่มคว้าเอวบางคอดกิ่วยกลอยจากพื้นก่อนจะเหวี่ยงลงเตียงอย่างไม่พอใจ

"โอ๊ย ฉันเจ็บนะ!" ปลายฟ้าแทบจุกเมื่อเขากระทำกับเธอเหมือนไม่ใช่คน แต่สิ่งที่ตามมายิ่งทำให้เธอหวาดกลัวเขามากขึ้น ชายหนุ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นหน้าท้องกล้ามเป็นชั้น ๆ สายตาของคนตัวโตกว่าจ้องใบหน้าเธอไม่ลดละ ปลายฟ้ามองหาทางหนีแต่มันก็ไม่ไวเท่าความคิด เมื่อเพียงจะลุกขึ้นร่างหนาของเหมันต์ก็ขึ้นมาทาบทับร่างกายเธอเสียแล้ว

"อย่านะ อย่าทำกับฉันแบบนี้ ต้องให้พูดยังไงนายถึงจะเข้าใจสักทีว่าฉันไม่ใช่ภรรยานาย ห๊ะ" เมื่อเธอเริ่มทนความดิบเถื่อนของเขาไม่ไหวหญิงสาวก็เริ่มแผลงฤทธิ์ออกมา

"ใช่สิ เธอเป็นเมียฉัน ปลายฝน ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน เธอก็คือเมียฉัน เข้าใจไหม!"

"ไอ้บ้า ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ฉันมีคนรักอยู่แล้ว เข้าใจไว้ด้วย!"

"ดี ถ้ายังเอ่ยถึงชายชู้เธออีกครั้ง แล้วฉันไม่จัดการผู้หญิงสองใจอย่างเธอ อย่ามาเรียกฉันว่าเหมันต์!" เขาขู่เสียงดังลั่น เหมันต์ขยับกายนั่งทับคนตัวเล็กก่อนจะกระชากชุดนอนที่หล่อนสวมใส่ออกอย่างรวดเร็ว ปลายฟ้าหน้าถอดสีเมื่อเขาพยายามจะแก้ผ้าเธอ ขนาดว่าที่คู่หมั้นที่เธอรักนักรักหนายังไม่เคยทำแบบนี้ แต่นี่เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้ากลับทำรุ่มร่ามกับเธออย่างนี้ มือบางพยายามทุบตีเขาอย่างไม่พอใจ แต่กำปั้นเล็ก ๆ ของเธอน่ะหรือจะทำอะไรเขาได้นอกจากความเบื่อหน่ายและรำคาญใจมากกว่า ในเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมง่าย ๆ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ

"จะเล่นตัวทำไม ทำอย่างไม่เคย ผู้หญิงอย่างเธอผ่านมานักต่อนักแล้วกะอีแค่นอนกับผัวตัวเองนี่ดีดดิ้นจังเลยนะ"

"ต่ำ คำพูดคำจานายมันทุเรศที่สุด!"

"ก็ไอ้คนต่ำ ๆ แบบฉันนี่ล่ะที่เป็นผัวเธอและเป็นพ่อของลูกชายเธอ"

"ก็บอกอยู่ไงว่าไม่ใช่!"

"หึ ไม่ใช่ โอเค ๆ ในเมื่อเธอไม่ยอมรับก็ให้ธรรมชาติพิสูจน์แล้วกันว่าเธอจะจำรสรักผัวชาวเกาะคนนี้ได้ไหม" สิ้นเสียงของชายหนุ่ม เขาก็โน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ตามซอกคอระหงอย่างถือวิสาสะ ไม่ว่าเธอจะพยายามดิ้นแค่ไหนก็สู้แรงของเขาไม่ไหว เหมันต์ทั้งดูดทั้งกัดร่างกายเธออย่างนึกสนุก มือน้อย ๆ ยังคงทุบเขาไม่เลิกแต่ตอนนี้เหมันต์เริ่มเจ็บขึ้นมาเสียแล้ว เขากระชากแขนเธอไว้พร้อมสายตาดุที่ถูกส่งมา

"ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม ได้ ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอชอบใช้ความรุนแรง ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวผัวจัดให้"

"อี๋ ไอ้บ้า ปล่อยนะ!" เขาดึงเข็มขัดหนังออกก่อนจะมัดข้อมือบางไว้เข้าหากัน เมื่อในตอนนี้คนตัวเล็กหมดหนทางที่จะสู้เขาได้แล้ว เหมันต์ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ

"ถึงเวลาเจอของจริงละ!" เขาปลดกางเกงยีนออกจากร่างกาย ปลายฟ้ามองสิ่งแปลกใหม่อย่างตกใจ เธอหันหน้าหนีไปอีกทางอย่างหวาดกลัว เมื่อสิ่งนั้นโด่งโชว์ขนาดนั้น เมื่อชายหนุ่มปลดอาภรณ์ออกจากร่างจนหมด เขาจึงมากระชากชุดเธอต่อจนตอนนี้ร่างกายของปลายฟ้าไร้สิ่งห่อหุ้มกาย เธอน้ำตาซึมออกมาเมื่อวันนี้ต้องตกเป็นของเขาคนที่เธอไม่ได้รัก เหมันต์มองร่างกายเธออย่างคิดถึงเขาขึ้นคร่อมพร้อมมือที่ลูบคลำไปทั่วร่างกาย ก่อนจะมาหยุดที่ฐานดอกบัวตูมพร้อมบีบคั้นมันอย่างนึกสนุก แต่เขารู้สึกแปลกใจเมื่อสิ่งนั้นกลับเต็งตึงไม่เหมือนก่อน ริมฝีปากหนาก้มลงมาลิ้มรสอย่างสนุกสนาน ร่างกายเธอทั้งเจ็บทั้งความรู้แปลกใหม่เข้ามาสู่ร่างกาย

"ไง ระทวยแล้วสินะ" เขาพูดออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวไม่ดิ้นขัดขืนแล้ว

"คนเลว!" เธอกัดฟันด่าทอเขาออกมาอย่างเกลียดชังชายบนร่าง เพียงเห็นแววตาของคนตัวเล็ก เหมันต์ก็เจ็บแปลบขึ้นมา เขาไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาดในเมื่อเธอเป็นเมียเขา เขาไม่ยอมให้เธอไปเป็นของใครอีก