ตอนที่5 เมีย(ใหม่)

"ถึงฉันจะเลวแต่ก็ไม่เคยเล่นชู้กับใครเหมือนเธอ ปลายฝน!" สิ้นเสียง พูดเขาประกบริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้บวมเจ่อขึ้นมาไม่น้อย ปลายฟ้าพยายามดันเขาออก แต่ตอนนี้เธอทั้งถูกเขามัดแขนไว้และยังถูกเขาทาบทับกายบางของตนอีก เสียงสะอื้นดังขึ้นเมื่อนี้คือสิ่งเดียวที่เธอทำได้ เธอทั้งเจ็บใจและเกลียดชังชายตรงหน้า เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนรู้เพียงชื่อเท่านั้น เหมันต์ได้ยินเสียงคนตัวเล็กสะอื้นร้องไห้ออกมาเขายิ่งเจ็บปวด ในเมื่อคนเสียใจที่สุดควรเป็นเขาไม่ใช่หล่อนเสียหน่อย ที่ผ่านมาเขาต้องเหมือนคนตายทั้งเป็น เมื่อกลับมาบ้านพบว่าเมียของตนหนีไปกับชายชู้ เมื่อวันนี้เธอเป็นคนกลับมาหาเขาเอง เขาจึงจะมอบบทเรียนแสนเลวที่หญิงสาวเคยสร้างรอยแผลไว้กับเขา มือหนาของเหมันต์จับเรียวขาเนียนขยับแยกออกจากกันก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวสัมผัสกลีบเกสรอมชมพูที่ดูสวยงามไม่น้อย เมื่อร่างกายถูกเล้าโลมสิ่งนั้นจึงเป็นไปธรรมชาติยากที่ใจของหล่อนจะขัดขืนได้ เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเธอพร้อมแล้วเขาจึงขยับกายแทรกกลางระหว่างขา ก่อนจะมองใบหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้หลับตาแน่น มีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมา

"เสียใจมากรึไงที่หนีฉันไม่พ้น ผู้หญิงเลวทรามอย่างเธอต้องเจอคนอย่างฉัน ที่ผ่านมาฉันรักเธอแต่ตอนนี้ความรักนั้นมันตายไปพร้อมที่รู้ว่าเธอสวมเขาให้ฉัน!"

"ฮึก ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งว่าฉันไม่ใช่เมียคุณ" ในเมื่อเธอยังปฏิเสธเขายิ่งไม่พอใจ แค่ยอมรับว่าเป็นเมียเขาเป็นแม่ของลูกชายเขามันยากมากเลยรึไง เสียงกัดกรามดังขึ้นมาก่อนที่เหมันต์จะจับความเป็นชายจ่อปากเกสรงาม

"อึก กรี๊ด ฉันเจ็บนะ!" เมื่อเขาดันความเป็นชายเขาไปสุดลำสีหน้าหญิงสาวก็แสดงความเจ็บปวดออกมา เธอเจ็บเหมือนว่าร่างกายนี้จะเเตกเป็นเสี่ยง ๆ ชายหนุ่มขยับกายโยกไปมาก่อนจะชะงักหยุดนิ่ง เมื่อสิ่งนั้นมันแน่นจนน่าแปลกใจ ชายหนุ่มจึงถอยกายออกมาพร้อมสีหน้าตกใจที่มีเลือดแดงสดติดแก่นกายของเขาออกมาด้วย ความสับสนปะทุเข้ามาในหัวสมองของชายหนุ่ม เป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงใต้ร่างจะบริสุทธิ์อยู่ ในเมื่อเธอมีอะไรกับเขาจนมีลูกด้วยกันแล้ว

"เธอ?!" เขาเอ่ยออกมาอย่างตกใจ ผู้หญิงตรงหน้าเป็นคนอื่นจริงหรือปลายฝนทำรีแพร์เพื่อกระชับความสาวอย่างที่เขาเคยได้ยินข่าวมาเพราะผู้หญิงสมัยนี้บางคนชอบไปทำกัน

"ฉันเกลียดนาย คนเลว!" ปลายฟ้าด่าทอคนตัวใหญ่อย่างเสียใจเมื่อเธอเสียของที่หวงมากที่สุดในชีวิตของลูกผู้หญิงให้กับคนแปลกหน้า ในเมื่อเหตุการณ์ตอนนี้มันยากที่จะถอยแล้วเขาจึงขยับตัวพร้อมจับแก่นกายเข้าไปอีกรอบ ครั้งนี้เขาเข้าไปแน่นกว่าเดิมพร้อมก้มหน้าลงมาจูบปากหญิงสาว ปลายฟ้าหันหน้าหนีไปมาแต่มือหนาของเหมันต์ยกขึ้นมาจับคางมนให้หยุดนิ่ง

"เธอเป็นเมียฉัน เลิกดีดดิ้นได้แล้ว"

"ไม่มีวันนั้นแน่ เพราะฉันเกลียดนาย" เมื่อคำว่าเกลียดที่เธอพูดใส่หน้าเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันเหมือนน้ำมันที่สาดใส่กองไฟในตัวของเขา แรงปะทุรุนแรงขึ้นเขาจึงขยับกายเร็วและแรงกว่าเดิม สีหน้าเหยเกของปลายฟ้าเผยให้เห็น เธอเจ็บทั้งใจทั้งกาย

เสียงกระทบเนื้อดังขึ้นพร้อมเสียงครางของชายหนุ่มที่ดังขึ้นมาตาม ดีที่ห้องนอนของเขายังพอเก็บเสียงได้บ้างไม่งั้นทุกคนคงจะได้ยินบทสวาทของสามีภรรยาคู่นี้ มือหนายกขึ้นมาบีบขยำหน้าอกหน้าใจของหญิงสาวอย่างพอใจ เขาโหยหาเธอเมื่อได้พบเจอเธออีกครั้ง

"ซี๊ด เธอนี่ตอดฉันดีชะมัด!" เขาร้องครางจนหญิงสาวเกลียดเสียงที่ได้ยิน

"อ๊ะ!" หญิงสาวเผยครางออกมาร่างกายเธอตอบสนองเขาอย่างดีทั้ง ๆ ที่ใจเธอไม่ต้องการเลยสักนิด แต่ร่างกายของเธอกลับไม่รักดี ระทวยตามแรงสัมผัสของเขาตลอด เสียงหอบกระเส่าของสามีภรรยาดังขึ้นมาก่อนในที่สุดชายหนุ่มไปถึงสวรรค์ เขากระแทกแรงขึ้นก่อนจะกดแช่ความเป็นชายไว้นิ่งพร้อมล้มตัวลงนอนข้าง ๆ กายของหล่อน

"ในเมื่อเสร็จสมจนพอใจนายแล้วก็แก้มัดฉันสักที!" ปลายฟ้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา เหมันต์หันหน้ามามองหญิงสาวก่อนจะยอมแก้มัดข้อมือหล่อน

ทันทีที่เธอเป็นอิสระปลายฟ้ามองดูแขนของตนที่แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวขยับกายลุกขึ้นแต่ทว่าเพียงลุกขึ้นร่างบางถึงกลับทรุดลง เธอจุกท้องน้อยจนพูดไม่ออก

"ถึงกับจุกเลยเหรอ?" เขาพูดออกมาอย่างหน้าไม่อาย หญิงสาวกำมือแน่นไม่พูดจาตอบเขา เธอพยุงร่างกายอันบอบช้ำไปเข้าห้องน้ำ ทันทีที่ล็อกประตู น้ำตาของหล่อนก็ไหลร่วงรินลงมาอย่างน่าอดสู เธอไม่เหลืออะไรแล้ว สิ่งที่หวังจะมอบให้กับชายเป็นที่รักแล้วอย่างนี้เธอจะมีหน้าไปมองเขายังไง

เมื่อคนตัวเล็กลุกไปเข้าห้องน้ำเหมันต์นอนเอามือขึ้นมาก่ายหน้าผาก แววตาจ้องมองคราบเลือดบนที่นอนพร้อมคิ้วที่ขมวดเข้ามาหากัน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรไปหาหมอนิวัติเพื่อนสนิทของเขา

"ไอ้หมอฉันมีเรื่องจะถาม!" เมื่อเขาถามสิ่งที่รู้สึกตอนที่ร่วมเพศกับอดีตภรรยาอย่างปลายฝน เหมันต์จึงทำหน้าแปลกใจในคำพูดของเพื่อนชาย มันยิ่งทำให้เขาแน่ใจมากขึ้นว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดคือเรื่องจริง

เธอไม่ใช่ปลายฝน!

ผ่านไปไม่นาน

หญิงสาวแปลกหน้าที่เพิ่งหลับนอนกับเขาเดินออกมาด้วยสภาพใส่เสื้อเชิ้ตของเหมันต์ แววตาแดงก่ำของหญิงสาวดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มา เธอก้มหยิบเสื้อผ้าที่ถูกเขาถอดออกก่อนหน้านี้อย่างเจ็บใจ เหมันต์มองการกระทำของคนได้ชื่อว่าเป็นเมียของเขาอย่างทำตัวไม่ถูก

"ฉันจะกลับบ้าน ฉันขอร้องคุณได้โปรดไปส่งฉันที่ฝั่งได้ไหม" เธอพูดกับเขาตรง ๆ เพราะเธอไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่แล้ว ชายหนุ่มทำหน้าไม่ถูกเมื่อเธอบอกว่าจะไปจากเขา

"ทำไมต้องไปในเมื่อเธอเป็นเมียฉัน ปลายฟ้า!" เขาเอ่ยชื่อเธออย่างไม่ชินปาก

"ในเมื่อคุณรู้แล้วว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น จะรั้งฉันไว้ทำไม สิ่งที่เกิดขึ้นฉันจะคิดว่ามันคือการตอบแทนที่คุณช่วยชีวิตฉันไว้ก็แล้วกัน และนับจากนี้เราสองคนไม่มีอะไรที่ค้างคากันอีก" คำพูดเย็นชาของหญิงสาวทำเอาเหมันต์เจ็บจี๊ดข้างในใจ

"ผมขอโทษที่ทำร้ายคุณ" เขาเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด

"ชั่งเถอะค่ะ ฉันบอกแล้วไงให้คิดว่านี่คือสิ่งที่ฉันทดแทนคุณ พรุ่งนี้ได้โปรดไปส่งฉันด้วย" เขานิ่งไปอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นพร้อมเดินมาหาหญิงสาว ปลายฟ้าขยับเท้าถอยชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว

"ผมคงทำตามอย่างที่คุณบอกไม่ได้หรอกนะปลายฟ้า เพราะคุณเป็นของผมแล้ว แน่นอนผมจะรับผิดชอบแต่งงานกับคุณ"

"แต่ฉันไม่ต้องการ เพราะฉันไม่ได้รักคุณ!"

"หึ ก็ลองดูว่าคนอย่างเหมันต์จะยอมให้ผู้หญิงของตัวเองไปแต่งงานกับชายอื่น สำหรับผม คุณกับผู้ชายคนนั้นจะเป็นคู่หมั้นกันมานานแค่ไหนผมไม่รู้ ผมรู้เพียงแต่ว่าคุณเป็นเมียผมแล้วและผมไม่ยอมปล่อยคุณไปง่าย ๆ แน่!"

"นี่คุณรู้ว่าฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้วงั้นเหรอคะ?" เธอถามอย่างสงสัย เธอแค่บอกว่ามีคนที่รักอยู่แล้วแต่ไม่เคยบอกว่ามีคู่หมั้นและกำลังจะแต่งงาน

"ก็คุณละเมอถึงมันทุกวัน คงเดาไม่ยากหรอกจริงไหม เอาเป็นว่าผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่ ๆ เพราะคุณเป็นเมียผม!"

"เลว ทำไมคุณถึงได้เลวแบบนี้ ไม่แปลกใจที่คุณปลายฝนภรรยาของคุณถึงได้ทิ้งไป ผู้ชายเลว ๆ อย่างคุณไม่มีใครอยากอยู่ด้วย!" คำพูดของปลายฟ้าทำเอาเหมันต์นิ่งสะอึกไปชั่วขณะ

"หยุดพูดจาแบบนี้นะ ปลายฟ้า!" เขาพูดเสียงดังจนเธอสะดุ้ง ปลายฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะช้อนสายตามองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ ในเมื่อเธอไม่เหลืออะไรแล้วต่อให้เขาฆ่าเธอ เธอก็ไม่กลัว

"ทำไมคะ จะตบตีฉันรึไง ทำอย่างที่คุณเคยทำไว้กับฉัน" เธอยังไม่เคยลืมบาดแผลที่เขาเคยทำร้ายเธอไว้สารพัด แววตาของหญิงสาวที่มองหน้าเขาอย่างเกลียดชัง ครั้งนี้เป็นฝ่ายที่เหมันต์สงบสติลง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงโดยมีผ้าขนหนูพันเอวไว้เท่านั้น ปลายฟ้ามองอย่างหวาดกลัวก่อนจะถอยเท้าหนี เขาถอนหายใจออกมาพร้อมคว้าตัวเธอไว้

"ผมขอโทษที่เคยทำไม่ดีกับคุณ เราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม ผมไม่เคยรู้จักคุณเลยนะปลายฟ้า" เหมันต์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงแต่คนฟังยังคงไม่พอใจอยู่ดี

"ฉันก็ไม่ได้อยากรู้จักคุณเลยสักนิด ยังไงฉันก็ต้องกลับไปหาคนที่ฉันรัก" เธอพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่น้ำเสียงของหญิงสาวที่พูดออกมาทำเอาเหมันต์ไม่พอใจ

"ผมพยายามพูดดี ๆ กับคุณแล้วนะปลายฟ้า อย่าทำให้ผมหมดความอดทน คุณคิดยังไงนอนกับผู้ชายอีกคนจะกลับไปแต่งงานกับผู้ชายอีกคน ห๊ะ!"

"คุณอย่าบังคับในสิ่งที่ฉันไม่ต้องการเลยค่ะ ยังไงคุณก็ขังฉันไว้ที่นี่ไว้ไม่ได้"

"แน่ใจเหรอว่าผมยื้อคุณไว้ที่นี่ไม่ได้ ผมไม่ยอมให้เมียตัวเองไปไหนเด็ดขาด"

"ฉันไม่ใช่เมียคุณ!" เธอตอบเสียงแข็งพร้อมชักสีหน้าออกมา ผู้หญิงคนนี้แตกต่างจากปลายฝนมากนัก เธอดูหัวดื้ออยู่มาก การแต่งตัวคำพูดก็แตกต่าง เขาก็สงสัยว่าผู้หญิงสองคนหน้าตาเหมือนกันโดยไม่ใช่สายเลือดมีจริงด้วยหรือ

"แต่สำหรับผม คุณคือเมียของผม จะให้พิสูจน์อีกรอบไหมล่ะ" สิ้นคำพูดใบหน้าของชายหนุ่มโน้มหาเธอพร้อมหอมแก้ม ปลายฟ้าตกใจ ก่อนจะใช้มือทั้งสองดันอกเขาให้ห่าง พร้อมส่ายหน้าปฏิเสธไปมา

เช้าวันต่อมา

หญิงสาวร่างบางอรชรนั่งถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนจะมองออกไปที่หน้าต่าง เธอโล่งอกอยู่บ้างที่ชายหนุ่มออกไปทำงานแล้ว เหลือเพียงเธอที่นั่งบอกบุญไม่รับอยู่คนเดียว เอาเข้าจริง ๆ ช่วงเวลากลางวันเธอไม่เคยออกไปเดินรอบ ๆ เกาะแห่งนี้เลยสักครั้งมีแต่เขากักขังเธอไว้ในห้องสี่เหลี่ยมอย่างนี้

"แม่ครับ วันนี้แม่ไปส่งน้องเมฆที่โรงเรียนนะครับ" เสียงเด็กน้อยหน้ากลมที่วิ่งพรวดเข้ามาในห้องพร้อมรอยยิ้ม ปลายฟ้าคิ้วขมวดเข้าหากันเด็กตรงหน้าแค่ 4 ขวบเข้าโรงเรียนแล้วหรือ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาบนเกาะแห่งนี้คงไม่มีโรงเรียน แปลว่าต้องข้ามฝั่งไปสินะ พอคิดอย่างนั้นดวงตากลมเป็นประกายจึงเผยให้เห็น

"ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวน้า เอ่ย เดี๋ยวแม่ไปส่งน้องเมฆด้วยนะ"

"เย้ เย้ น้องเมฆดีใจที่สุดเลยครับ" พอเห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ที่แสดงออกมาอย่างนั้นก็ทำเอาปลายฟ้าอดสงสารไม่ได้