ตอนที่ 3 คนในฝัน

@เมืองหลวง

บริษัทเอกชนยักษ์ใหญ่อย่างเพทายบวรกรุ๊ป บริษัทที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จักกันดีเพราะทำธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ใบหน้าคมสันได้รูปนั่งมองดูรูปถ่ายในกรอบรูปตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน เขายกนิ้วลูบใบหน้าคนในรูปด้วยความคิดถึง

"ไหนว่าน้องฟ้าจะกลับมาแต่งงานกับพี่ แล้วนี่น้องฟ้าหายไปอยู่ที่ไหนกันแน่" สหรัฐน้ำตาคลอเบ้าด้วยใจที่ถวิลหาหญิงสาวอันที่รัก ก่อนจะมีเสียงเอี๊ยดของประตูห้องเปิดออกมา เขารีบปรับสีหน้า มองดูผู้มาเยือนด้วยใบหน้าเรียบนิ่งขึ้นพร้อมแววตาที่เปลี่ยนไป

"พี่ภพค่ะ เบญขอโทษที่เข้ามารบกวนแต่เบญทนเห็นพี่เป็นแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วนะคะ" เบญ หรือ เบญจมาศ ผู้ถือหุ้นคนหนึ่งในบริษัทเธอเติบโตมาด้วยกันกับสหรัฐ และเธอก็เป็นเพื่อนสนิทของปลายฟ้า

"ฉันจะเป็นยังไงมันเกี่ยวอะไรกับเธอหรือเบญจมาศ อีกอย่างถ้าเธอไม่ไปหาน้องฟ้าและชวนน้องฟ้าไปเที่ยวก่อนจะกลับมาที่บ้านเรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้!" น้ำเสียงดุพูดจากระแทกแดกดันจนเบญจมาศถอยเท้าหนี เธอมองแววตาชายหนุ่มที่โทษว่านี้คือความผิดของเธอ

"พะ พี่ภพพูดแบบนี้หมายความว่าอะไรกันแน่คะ นี่พี่คงไม่คิดว่าที่ยัยฟ้าหายไปเป็นเพราะเบญเป็นต้นเหตุใช่ไหมคะ"

"แล้วไม่ใช่รึไงเบญจมาศ ฉันรู้จักเธอมาหลายปี คิดหรือว่าฉันดูไม่ออกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอต้องการอะไรกันแน่ อย่าฝันอะไรเกินตัวไปหน่อยเลย"

"เสียแรงที่เบญเป็นห่วงพี่ นี่พี่คิดเหรอคะว่าเบญไม่เสียใจที่เพื่อนรักของเบญหายตัวไป เอาเถอะค่ะ พี่จะคิดอะไรก็สุดแล้วแต่ใจพี่ เบญคงบังคับหรือห้ามความคิดอะไรใครก็คงไม่ได้ ขอตัวนะคะ!" เบญจมาศพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใช่เธอแอบรักเขามาตั้งแต่เด็ก แต่เธอรู้ตัวเองดีว่าเป็นได้แค่ไหนสำหรับเขา แต่นี่เขายังคิดว่าเธอเป็นคนทำให้ปลายฟ้าหายตัวไปอย่างนั้นเหรอ หลังจากหญิงสาวเดินออกไปจากห้อง สหรัฐแสดงสีหน้าออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะทุบโต๊ะลงดังปั้ง

เบญจมาศ นาควิจิตร ลูกสาวคนเดียวของท่านวิญญูเธอเป็นลูกคนมีเงินที่ใคร ๆ ต่างก็อิจฉาในความมีทุกอย่างของหญิงสาว แต่เบญจมาศเป็นคนขี้อาย เธอไม่ชอบออกงานสังคม ไม่ชอบอะไรที่วุ่นวาย เบญจมาศเป็นเพื่อนเรียนกับปลายฟ้ามานานหลายปี ก่อนที่หญิงสาวจะไปเรียนโทต่อที่เมืองนอก แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนเธอและปลายฟ้านัดเจอกันก่อนจะกลับมาเที่ยวที่เกาะช้างจังหวัดตราด แต่จู่ ๆ ปลายฟ้าก็หายตัวไปจากที่พัก เธอเองก็ไม่รู้ว่าเธอหายไปไหนนอกจากร่องรอยของการต่อสู้และข้าวของกระจัดกระจาย ถึงจะให้ตำรวจช่วยตามหาแต่มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวของปลายฟ้าเลย

ทางเดินอันยาวไกลมีเพียงหมอกหนาทึบปิดบังทางไปทุกที่ ฝีเท้าเรียวสวยเดินตามหาบางสิ่งบางอย่างอีกครั้ง แววตาแดงก่ำพร้อมหยาดหยดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรู

"ที่นี่ที่ไหนกันแน่ มีใครอยู่ไหมคะ ใครก็ได้ช่วยฉันที ฮึก ฮื่อออ ฉันกลัว กลัวเหลือเกิน" ปลายฟ้าเดินไปเรื่อย ๆ พร้อมมือที่กอดตัวเองแน่นบรรยากาศรอบ ๆ ทำให้เธอเหน็บหนาวไปถึงข้างในจิตใจ

"ปลายฝน! ปลายฝนครับตื่นเถอะนะ ฉันอยู่ตรงนี้ ฉันรอเธออยู่ปลายฝน" เสียงปริศนาเรียกหาเธอ หญิงสาวชะงักหยุดยืนอยู่กับที่พร้อมแววตาที่กวาดหาต้นต่อของเสียงนั้น ก่อนจะเห็นเงาชายสูงโปร่งยืนอยู่อีกฝั่ง พร้อมยื่นมือหาเธอ

"กลับมาหาผมนะปลายฝน ลูกเรารออยู่ ไหนเธอบอกว่ารักลูกมากไง?" หญิงสาวมองชายตรงหน้าก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ

"น้องฟ้าอย่าไปนะ อย่าไปกลับมาหาพี่ เรารักกันไม่ใช่เหรอครับ พี่ยังจำสัญญาของเราสองคนและยังรอวันที่น้องฟ้ากลับมา!" หญิงสาวชะงักอีกครั้งก่อนจะมองชายอีกคนอย่างคุ้นเคย ภายในใจของเธอเต้นแรงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะรู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงเจ็บแบบนี้?" จู่ ๆ พวกชายหนุ่มทั้งสองก็หายไปมีเพียงความเงียบสงัดไร้เสียงใด ๆ ก่อนภาพวันนั้นจะผุดขึ้นมาแทน