ตอนที่2 สิทธิ์สามี

ปลายฝนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบซ่านเธอเจ็บไปหมดทั่วร่างกาย เหมันต์จ้องหน้าเธอไม่เลิกพอเขาเห็นว่าหล่อนทำหน้าเจ็บจนเกินรับไหว ชายหนุ่มจึงรีบเบาแรงลงก่อนจะลุกขึ้นออกจากร่างกายเธอ เสียงถอนหายใจออกมาอย่างไม่พอใจ หญิงสาวปาดน้ำตาที่ตอนนี้มันไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง

จู่ ๆ บรรยากาศในห้องก็เงียบสนิทมีเพียงเสียงแมลงในยามค่ำคืนส่งเสียงร้อง ชายหนุ่มยังคงหันหลังให้หญิงสาว เธอมองดูก็รู้ว่าตอนนี้ในใจของเขามันร้อนรนแค่ไหนเพราะเสียงถอนหายใจดังออกมาจนได้ยินอย่างชัดเจน

"คุณเหมันต์คะ!" จู่ ๆ เสียงป้าอ้อยก็เดินเข้ามาในบ้านเล็กด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่วิ่งขึ้นมาหยุดหน้าห้องนอนก่อนจะเอื้อมมือเคาะประตูห้องอีกครั้ง

"มีอะไรครับป้า?" เหมันต์เปิดประตูพร้อมคำถามด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ

"คุณเมฆค่ะ เธอร้องไห้หยุดเลย ร้องแต่จะหาคุณแม่ ป้าจนปัญญาแล้วจริง ๆ ปกติคุณเมฆเธอเป็นคนว่าง่าย แต่วันนี้กลับไม่ฟังอะไรป้าเลยสงสัยคิดถึงคุณปลายฝนมากจริง ๆ" ปลายฝนที่ได้ยินก็รู้สึกสงสารเด็กคนนี้เกินทน เธอเป็นแม่เขาแท้ ๆ แต่ทำไมกลับจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลย

"งั้นผมวานป้าบอกเมฆด้วยว่าคืนนี้แม่ของเขาจะไปนอนด้วย" เหมันต์พูดน้ำเสียงนิ่งกับหญิงวัยกลางคน ป้าอ้อยพยักหน้าก่อนจะมองหน้าหญิงสาวที่อยู่ในสภาพมีเพียงผ้าห่มผืนใหญ่ห่มกาย ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงไปหมด

"ได้ค่ะ งั้นคุณก็รีบตามไปนะคะ" หญิงวัยกลางคนพูดก่อนจะเดินออกไปด้วยสีหน้าเรียบตึง ในหัวของหล่อนมีแต่คำถามต่าง ๆ นานา ก่อนจะไม่สนใจเพราะคิดว่าเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ คนนอกยากที่จะเข้าใจ

"คงได้ยินแล้วนะ ฉันจะให้โอกาสเธอทำให้ตาเมฆมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่น ๆ และหวังว่าเธอจะไม่ทำให้ลูกในไส้ตัวเองต้องรู้สึกว่าขาดความรักของแม่ เข้าใจไหมปลายฝน" คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอคิดได้ บางทีถ้าเธออยู่ใกล้ชิดลูกชายมาก ๆ อาจจะทำให้จำเรื่องต่าง ๆ ได้เร็วกว่านี้

"ค่ะ ฉันเข้าใจดี" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ไปแต่งตัว คืนนี้เธอไปนอนที่ห้องตาเมฆ แต่นอนห่าง ๆ นะ เดี๋ยวลูกฉันติดไข้จากเธอ" เขาพูดออกมาอย่างห้วน ๆ ก่อนจะเดินออกไป

ไม่นานมากนักปลายฝนก็แต่งตัวสวมใส่ชุดนอนที่ถูกจัดเรียงไว้ในตู้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน ใบหน้าซีดเซียวแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจน เหมันต์นั่งไขว่ห้างนั่งรออยู่บนโซฟากลางบ้านก่อนจะลุกขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวเดินลงมา ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไร ปลายฝนเดินตามเขาออกมาอย่างว่าง่าย หญิงสาวมองบรรยากาศรอบ ๆ อย่างนึกวิเคราะห์ในสถานที่แห่งนี้ ที่นี่เป็นเกาะเหมันต์มีคนงานจำนวนมาก เกาะแห่งนี้ส่งออกด้านไข่มุกนานาชนิด ไม่แปลกใจทำไมเหมันต์ถึงดูรวยดูมีอำนาจ แต่พยายามคิดเท่าไหร่ปลายฝนก็นึกไม่ออกทุกครั้งว่าเธอไปเจอเขาตอนไหน ไปแต่งงานกับเขาได้อย่างไร

เดินไปไม่นานหญิงสาวก็มาหยุดที่บ้านหลังใหญ่สองชั้นมันสวยเหมือนบ้านในฝันของใครหลาย ๆ คน แถมถัดไปไม่ไกลมากนักบนเกาะแห่งนี้ยังมีโรงแรมสำหรับนักท่องเที่ยวอีกด้วย

"ชักช้าอยู่ได้ รีบ ๆ เข้ามาสักทีสิ!" ชายหนุ่มพูดอย่างหงุดหงิดที่เห็นปลายฝนมองสำรวจไปทั่ว เธอหลบสายตาก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน

"เมฆจะไปหาแม่ ไหนป้าบอกว่าแม่จะมานอนกับเมฆไง ฮื่อออ!" เสียงเด็กชายร้องลั่นออกมาจนสีหน้าเหมันต์ชักขึ้น เขาถอนหายใจก่อนจะรีบเดินขึ้นไปบนห้องลูกชาย

"เมฆ ทำไมลูกเอาแต่ใจแบบนี้ หัดเป็นเด็กพูดยากพูดเย็นตั้งแต่เมื่อไหร่!" เขาพูดดุลูกชายวัย 3 ขวบเศษ เสียงดังจนปลายฝนต้องรีบขึ้นบันไดไปดู ทันทีที่เด็กชายเห็นมารดาก็รีบวิ่งเข้าไปหา เขากอดเอวเธอแน่นเหมือนกลัวว่าจะเสียเธอไปอีกครั้ง

"เมฆครับ คือแม่ไม่ค่อยสบาย ถ้าเมฆอยากให้แม่อยู่ใกล้ ๆ เมฆอย่าเพิ่งโดนตัวแม่นะ ดูสิแม่ยังตัวร้อนอยู่เลย" เธออธิบายให้เด็กน้อยเข้าใจก่อนจะนั่งย่อลงให้เท่าตัวเด็กชาย

"แม่ไม่สบายจริง ๆ ด้วย ตัวร้อนจังเลยครับ งั้นเมฆจะไม่ดื้อ แม่นอนกับเมฆนะ" เขาพูดจาออดอ้อนหญิงสาวจนเธออดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง เหมันต์มองตามสองแม่ลูกที่ตอนนี้ต่างไม่สนใจเขาเลยสักคน

"งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ป้าขอตัวนะคะคุณเหมันต์"

"ขอบคุณนะครับป้า ป้าไปพักผ่อนเถอะครับ" เขาพูดออกมาอย่างเหนื่อยล้า วันนี้ทั้งวันเขาแทบไม่ได้พัก ไหนจะงานที่โรงแรม ไหนจะงานอย่างอื่นบนเกาะนี้อีก

"นี่สรุปเรื่องที่ไอ้ริทพูดก็คือความจริงสินะ นั่งผู้หญิงคนนั้นมันกลับมาจริง ๆ" เสียงหญิงสาวอย่างละไมพูดออกมาอย่างไม่พอใจ

"เอ้าอีนี่ พูดถึงเมียเจ้านายให้มันดี ๆ หน่อยอย่างน้อยเธอก็ยังเป็นภรรยาของคุณเหมันต์" แก้วพูดเสริมขึ้น

"เมียเจ้านายที่คบชู้ทิ้งลูกทิ้งผัวไปกับชายอื่นอย่างนั้นหรือ ฉันไม่สนใจมันหรอกเมื่อก่อนเป็นแค่พนักงานบัญชีที่โรงแรม พอได้ขึ้นมาเป็นเมียเจ้านายทำเป็นคางคกขึ้นวอชูคอปานหงส์ หึ แต่สุดท้ายมันก็เป็นแค่อีกาที่ต่อให้อยู่สูงขนาดไหนก็ยังใฝ่ต่ำเช่นเคย" ละไมพูดออกมาอย่างเกลียดชังปลายฝนอย่างกับอะไรดี

"เรามันแค่ลูกน้องไปยุ่งเรื่องเจ้านายไม่ได้ อีกอย่างผู้หญิงคนนั้นเป็นแม่ของคุณเมฆ แกก็รู้ดีว่าคุณเหมันต์รักลูกชายขนาดไหน"

"หึ สักวันคนอย่างอีละไมนี่ล่ะจะเป็นเมียและแม่ของคุณเมฆแทนนังปลายฝน" ละไมยิ้มเจ้าเล่ห์สายตาแสดงให้เห็นถึงความเกลียดชังอีกฝ่ายเข้ากระดูกดำ

ปลายฝนนอนบนเตียงโดยมีหมอนข้างมากั้นกลางเอาไว้ เหมันต์ไม่อยากให้ลูกชายติดไข้จากหญิงสาว แต่ในเมื่อลูกชายอยากนอนร่วมเตียงกับแม่อย่างปลายฝน เขาจึงไม่มีทางเลือก

"เมฆดีใจที่แม่มานอนกับเมฆ ต่อไปแม่มานอนกับเมฆทุกวันได้ไหมครับ" เด็กชายตัวน้อยพูดจาออกมาอย่างมีความสุข จนหญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง ลูกชายเธอน่ารักขนาดนี้ทำไมเธอถึงได้ทิ้งไป

"แล้วไม่อยากให้พ่อนอนด้วยอีกคนเหรอครับเมฆ ดูสิลืมพ่อเลยนะ"เหมันต์แกล้งพูดขึ้นมา เด็กน้อยทำหน้าตกใจคิดว่าพ่อจะงอนจึงรีบเข้าไปกอดอย่างเอาอกเอาใจ

"เมฆก็รักพ่อครับ แต่ตอนนี้เมฆอยากรักแม่มากกว่า พ่ออย่างอนนะ ป้าอ้อยบอกว่าคนขี้งอนจะไม่มีผม" เหมันต์ทำคิ้วขมวดก่อนจะขำขึ้นมา พอเห็นภาพนี้ของเหมันต์ ปลายฝนก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ก่อนหน้านี้เขาเหมือนยักษ์เหมือนมารผิดกับตอนนี้ที่ดูสุภาพใจดี