ตอนที่1 คนแปลกหน้า2

"ปลายฝน! เพี๊ยะ!" เขาเรียกชื่อเธออย่างเก็บกดก่อนจะสวนมือเข้าหาหน้าหญิงสาว ร่างบางอรชรล้มลงไปตามแรงฝ่ามือของชายหนุ่ม เขาแค้นในสิ่งที่เธอเคยทำ ไหนจะตอนนี้เธอยังกล้ามาตบหน้าเขาอีกอย่างนั้นหรือ

มุมริมฝีปากบางของปลายฝนมีกลิ่นคาวเลือดจนเธอรู้สึกได้ ก่อนจะหันมามองเขาด้วยแววตาแดงก่ำ ทำไมกัน ทำไมความรู้สึกเธอถึงไม่มีคำว่าความรักเลยเวลาจ้องมองเขา เหมันต์มองหญิงสาวอย่างเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ เขาหันหลังหนีก่อนจะมองดูมือตัวเองด้วยความรู้สึกผิด เป็นครั้งแรกที่เหมันต์ลงมือกับภรรยาตน ปลายฝนร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดที่ตัวเองต้องตกมาอยู่ในสภาพแบบนี้ก่อนจะล้มหมดสติไปอีกครั้ง เหมันต์หันกลับมามองก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขารีบอุ้มเธอออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเอาผ้ามาห่มกายเธอเอาไว้ ชายหนุ่มนั่งลงปลายเตียง ในหัวสมองเขาตอนนี้มันมืดมิดไปหมดสองมือยกขึ้นมากุมขมับ ตอนที่เธอจากไปอย่างไม่บอกกล่าวมันทำให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น มีเพียงลูกชายตัวน้อยที่ต่อลมหายใจให้เขาอยู่มาถึงทุกวันนี้ แต่วันนี้เธอยังกลับมาอีกครั้งกลับมาเพื่อตอกย้ำความเจ็บปวดในใจของเขาอีกอย่างนั้นหรือ

อีกด้านกลางใจเมืองหลวง

สีหน้าชายหนุ่มสูงโปร่งขับรถเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งสง่าด้วยแววตาวิตกกังวล พอรถจอดนิ่ง

'สหรัฐ' หรือภพก็รีบก้าวเท้าเข้ามาในบ้านอย่างรีบร้อน

"คุณอาครับ ได้ข่าวน้องฟ้ารึยังครับ!" เขาถามด้วยความเป็นห่วง ชายชราที่นั่งอยู่บนโซฟาใจกลางบ้านส่ายหัวให้กับชายหนุ่มด้วยแววตาเศร้า

"ตำรวจยังหาตัวยัยฟ้าไม่เจอเลยภพ อาไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี!" ท่านวิเศษพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า เขาเป็นอดีตนักการเมืองคนหนึ่งที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จัก สหรัฐถอนหายใจออกมาอย่างเป็นห่วงเช่นกัน เขาเพิ่งกลับมาจากไปดูงานที่ต่างประเทศก่อนจะพบข่าวร้ายว่าคู่หมั้นคนสวยของตนจู่ ๆ ก็หายตัวไป

"ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินเพื่อหาน้องฟ้า ผมก็จะทำ คุณอาทำใจดี ๆ ไว้นะครับผมยังเชื่อว่าน้องฟ้ายังมีชีวิตอยู่!"

หมอกควันลอยไปทั่วถนนจนมองไม่เห็นทาง เสียงฝีเท้าของคนตัวเล็กเดินย้ำไปมาพร้อมมองหาบางสิ่งบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เส้นทางที่ยาวไกลทำให้เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า แววตาแดงก่ำมองไปยังเงาผู้ชายอีกคนที่ยืนหันหลังให้กับหล่อนท่ามกลางความแปลกใจเล็กน้อยที่รู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังใหญ่หนานี้นัก เงาผู้ชายแปลกหน้ากำลังจะเดินหนีไป ปลายฝนจึงมองอย่างเสียใจ เธอขยับเท้าเดินตามเขาไปติด ๆ

"คุณคะ? คุณอย่าเพิ่งไปสิรอฉันด้วย" เสียงร้องเรียกพร้อมรีบเดินตามเงาชายหนุ่มไปอย่างรีบร้อนก่อนจะเห็นว่าเขาหยุดชะงักลง

"พี่คิดถึงเธอ" เสียงเงาปริศนาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ปลายฝนหยุดชะงักอย่างแปลกใจอีกครั้งน้ำเสียงนี้ที่เธอคุ้นเคยเหมือนเคยได้ยินมาก่อน

"คุณเป็นใครคะ หันหน้ามาคุยกับฉันหน่อยสิ!" เธอพูดบอกอีกครั้ง แต่เขาก็ยังไม่ยอมหันมา

"กลับมาหาพี่เถอะนะฟ้า!" สิ้นคำพูดเงาชายหนุ่มคนแปลกหน้าก็หายไป ปลายฝนดวงตาเบิกกว้างพร้อมมองไปรอบ ๆ อย่างตกใจ

"กลับมา อย่าไปสิคะ อย่าไป คุณเป็นใครกันแน่ทำไมใจฉันถึงเจ็บปวดอย่างนี้? กลับมา ฮึก ฮื่อออ กลับมา!" เสียงละเมอในยามดึกของหญิงสาวทำเอาคนที่นั่งเฝ้าหันมามองอย่างเป็นห่วง ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินเข้ามาหาร่างบางอรชรที่นอนจมพิษไข้อยู่อย่างสนใจในคำพูดของเธอ

"อย่าไป คุณคะ ฮื่อออ!" ปลายฝนยังละเมอพูดออกมาไม่หยุด เหมันต์ยกมือตนขึ้นมาจับหน้าผากเธออย่างอดเป็นห่วงไม่ได้ เพราะเขาเองเธอถึงไข้ขึ้นอย่างนี้

"ปลายฝน! กินยาไปแล้วทำไมไข้ยังไม่ลดวะ" ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างสงสัย เขาเดินไปบิดผ้ามาเช็ดตัวให้เธออีกรอบ ผ้าเปียกหมาดถูกเช็ดถูไปตามตัวทุกซอกทุกมุม สำหรับเขาเองไม่คิดอะไรอยู่แล้วกับการที่เห็นร่างกายเธอแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาเขาเห็นจนชินเสียแล้ว เหมันต์ยังคงมุ่งหน้าเช็ดตัวให้ปลายฝนต่อไปเรื่อย ๆ จู่ ๆ ใบหน้าชายหนุ่มก็ขมวดเข้าหากันเมื่อเขาเห็นปานแดงเล็ก ๆ ตรงหน้าอกของเธอทั้ง ๆ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นมาก่อน เหมันต์ยังคงนึกอย่างแปลกใจ

"หื้มมม!" เสียงบิดขี้เกียจของหญิงสาวดันขึ้นเธอรู้สึกหนาวร่างกายขึ้นมาก่อนจะพยายามลืมตา แต่ทว่าพอลืมตาขึ้นมากับยิ่งตกใจเมื่อเห็นร่างกายตัวเองเปลือยเปล่า โดยมีเขาคนที่ทำให้เธอเจ็บตัวนั่งอยู่ข้าง ๆ พร้อมจับจ้องร่างกายเธออย่างถือวิสาสะ

"จะทำอะไรฉันคะ?" เธอร้องถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งเพราะพิษไข้ เหมันต์เปลี่ยนมาจับจ้องใบหน้าหญิงสาวอย่างไม่พอใจที่เห็นเธอทำหน้ารังเกียจเขาขนาดนั้น

"กลัวฉันเหรอ? หึ คิดว่าฉันจะทำอะไรผู้หญิงสกปรกอย่างเธอไม่ทราบ แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยงเกินทน!" เขาพูดจากระแทกแดกดันก่อนจะลุกออกจากเตียงของหญิงสาว ผู้ที่ถูกเรียกว่าปลายฝนรีบใช้แรงอันน้อยนิดดึงผ้าห่มมาห่มกายไว้แน่น เหมันต์จ้องมองการกระทำของหญิงสาวอย่างอดส่ายหัวไม่ได้ มาอายอะไรตอนนี้ในเมื่อที่ผ่านมาเธอก็นอนกับเขานับครั้งไม่ถ้วน

"ทำเป็นรักษาเนื้อรักษาตัว ถ้าฉันไม่รู้สันดานเธอคงเข้าใจผิดคิดว่าเธอมันสาวน้อยไม่เคยผ่านโลกมาแน่ ๆ แต่พอดีว่าฉันรู้จักเธอดีรู้ทุกซอกทุกมุม ถึงรู้ว่าเธอมันเน่าขนาดไหน" ปลายฝนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายที่ต้องมาฟังเขาพูดจาหาเรื่องเธอแบบนี้

"ปากคุณนี่มันสกปรกไม่ต่างจากร่างกายของฉันที่คุณขยะแขยงหรอกค่ะ ฉันแปลกใจว่าฉันรักคุณจริง ๆ รึเปล่าทำไมความรู้สึกของฉันถึงไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย ถึงแม้ฉันจะความจำเสื่อมแต่ความรู้สึกฉันต้องจำคุณได้สิ แต่นี่ไม่เลย หรือแท้จริงแล้วฉันอาจจะไม่ได้รักคุณตั้งแต่ต้น" คำพูดของหญิงสาวเหมือนเข็มเล็ก ๆ นับพันทิ่มแทงมาที่ใจด้านของเหมันต์อีกครั้ง

"ไม่ได้รักฉันงั้นเหรอ ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา เธอใช้คำว่าไม่รักฉันงั้นเหรอ? อ้อคงเพราะเงินสินะ เมื่อ 5 ปีก่อนเธอถึงแต่งงานกับฉันทั้ง ๆ ที่เรารู้จักกันได้ไม่ถึง 4 เดือน เธอมันผู้หญิงหน้าเงินจริง ๆ ปลายฝน พอได้ในสิ่งที่พอใจอยากจะหาเหยื่อใหม่เลยทิ้งฉันไปงั้นเหรอห๊ะ!"

"นี่ฉันเจ็บนะ!" หญิงสาวร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อเขาเดินเข้ามาประชิดตัวหล่อนพร้อมจับต้นแขนบีบแน่น

"เจ็บสิดี ฉันอยากให้เธอเจ็บเหมือนฉันที่เคยโง่เพราะเธอไงห๊ะ!"

"นี่คุณปล่อยฉัน จะทำอะไร ปล่อยนะ!" สองมือหนาของเหมันต์กระชากผ้าห่มที่หญิงสาวจับเอาไว้แน่นก่อนจะดึงมันออกจากร่างกายเธอ ปลายฝนที่ตอนนี้แรงน้อยจนสู้คนตัวใหญ่อย่างเหมันต์ไม่ได้จึงถูกเขาดึงไปอย่างง่าย ๆ

"กรี๊ดดด คนบ้า ไอ้คนบ้า ฉันเจ็บนะ นายไม่มีสิทธิ์มาทำเลวทรามแบบนี้กับฉันปล่อยสิ ปล่อย!" เธอร้องลั่นถึงแม้จะพยายามดันร่างกายกำยำของเหมันต์ออกไป แต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะถอยห่าง ชายหนุ่มคร่อมทาบทับร่างกายเปลือยเปล่าอย่างรวดเร็วสองมือจับดึงแขนของหญิงสาวขึ้นเหนือหัว สายตาดุคมจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างไม่พอใจ เขาเกลียดสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้เกินทน เกลียดที่เธอกลับมา เกลียดที่ยังรักเธออยู่ สายตาของเหมันต์ทำเอาหญิงสาวหวาดกลัวชายบนร่าง เธอทำอะไรไม่ถูก เสียงลมหายใจเริ่มถี่ขึ้น ๆ เพราะเธอเหนื่อยที่ต้องสู้กับเขา

"ได้โปรดในเมื่อเราไม่ได้รักกันอย่าทำกับฉันแบบนี้เลยนะคะ" เธอร้องขอด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แต่ทว่ากลับไม่ทำให้คนอย่างเขาเย็นลงได้ ไฟโทสะมันปะทุขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิม

"ในเมื่อเธอเป็นเมียที่ฉันยกย่องออกหน้าออกตาไม่ชอบยังสวมเขาฉันไปมีชู้ ฉันจะให้เธอเป็นเมียที่คอยบำเรอฉันแค่บนเตียงดีไหมปลายฝน!"

"ไม่นะ ได้โปรด ไม่ได้นะ! ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย!" เธอร้องตะโกนเรียกเพื่อหวังว่าจะมีใครสักคนเข้ามาช่วยเธอ แต่ก็ไม่มีใครเลยสักคน

"หึ ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก บ้านหลังนี้อยู่ห่างจากบ้านใหญ่มาก ถึงจะมีคนได้ยินคิดเหรอว่าพวกนั้นจะกล้า!" น้ำเสียงขู่บอกหญิงสาวพร้อมแรงบีบข้อมือเธอแรงขึ้นมามากกว่าเก่า

"ฮึก ฮื่อออ ช่วยด้วย พี่ภพช่วยด้วย!" จู่ ๆ เธอก็พูดชื่อใครก็ไม่รู้ออกมา สีหน้าเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจของเหมันต์ที่เขาได้ยินชื่อชายอื่นจากปากของเธอ เช่นเดียวกับปลายฝน เธอเองก็แปลกใจตัวเองที่เรียกชื่อใครก็ไม่รู้

"มันเป็นใคร ชู้เธอใช่ไหมจำฉันจำลูกไม่ได้แต่จำชื่อชู้เธอได้งั้นเหรอห๊ะ!" เขาบีบเธอแรงขึ้นกว่าเดิมมากขึ้นจนตอนนี้ใบหน้าของเธอเบะออกมาอย่างเจ็บปวด

"ฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร!"