ตอนที่1 คนแปลกหน้า

ตอนที่1 คนแปลกหน้า

ป้าอ้อยหรือแม่บ้านคนสนิทที่มีตำแหน่งควบ คือแม่นมของ 'เหมันต์' เธอรีบโทรไปตามคุณหมอนิวัติมาดูอาการของหญิงสาวอย่างเป็นห่วง ถึงแม้สิ่งที่ปลายฝนเคยทำมันยากที่จะให้อภัยแต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังเป็นแม่ของ 'น้องเมฆ' ลูกชายวัย 4 ขวบของเหมันต์กับเธอ

หลังจากที่หมอนิวัติมาดูอาการ เขาทำหน้าเสียออกมา ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย

"เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ" หญิงวัยกลางคนถามขึ้นอย่างสงสัย

"จากที่ดูอาการคนไข้ตื่นตระหนกกลัวบางอย่างจึงทำให้เป็นลมไป"

"แค่นั้นหรือคะ ฉันได้ยินเธอพูดถามว่าตัวเองเป็นใคร และดูเหมือนว่าจำคุณเหมันต์ไม่ได้ด้วยซ้ำ"

"ก็อาจจะเป็นไปได้ที่เธอจะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ เพราะศีรษะถูกกระแทกเข้าด้วยของแข็ง หมอคิดว่าเธอคงความจำเสื่อมชั่วคราว แต่ไม่ต้องห่วงนะครับป้า ถ้าเราดูแลอย่างใกล้ชิดและเล่าเรื่องเก่า ๆ ให้เธอรู้ เธอก็คงจำได้" เสียงหายใจออกมาอย่างโล่งอกของป้าอ้อย เธอได้ยินอย่างนั้นก็สบายใจขึ้นมา

ผ่านไปไม่นาน

ร่างของหญิงสาวก็รู้สึกตัวอีกครั้ง เธอยังคงหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ต้องกลัวนะคะคุณปลายฝน นี่ป้าอ้อยเอง คุณจำป้าได้ไหม?" หญิงสาวมองใบหน้าหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก่อนจะส่ายหัวไปมา

"จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ ทำใจให้สบาย"

"หนูเป็นใครคะ แล้วที่นี่คือที่ไหน?" เธอถามเสียงแหบพร้อมมองดูรอบ ๆ ห้องนอนที่แสนไม่คุ้นตาอีกครั้ง ป้าอ้อยคิ้วขมวดเล็กน้อยที่หญิงสาวแทนตัวเองว่าหนูทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยพูดแบบนี้เลย

"คุณชื่อปลายฝน เป็นภรรยาของคุณเหมันต์เจ้าของเกาะนี้" ภรรยางั้นหรือ เธอแต่งงานกับเขาอย่างนั้นหรือ

"ภรรยา เป็นไปไม่ได้ หนูไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ" เธอพูดปฏิเสธเสียงแข็ง

"คุณความจำเสื่อมอาจจะจำอะไรไม่ได้ตอนนี้ นาน ๆ ไปคุณคงจำได้เอง" ป้าอ้อยบอกหญิงสาวก่อนจะยิ้มให้

"แม่ครับ! แม่กลับมาหาเมฆแล้วใช่ไหมครับ!" เสียงเด็กชายหน้าตาน่ารัก ที่จู่ ๆ ก็เปิดประตูห้องพร้อมวิ่งเข้ามาหาเธอจากที่ไหนไม่รู้ เด็กน้อยปีนเตียงพร้อมกอดเธอแน่นก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มออกมาอย่างน่าตกใจ เขาคิดถึงมารดาเหลือเกิน หญิงสาวมองอย่างตกใจ

'แม่อย่างนั้นหรือ ฉันเป็นแม่คนแล้วเหรอเนี้ย?' ในหัวเธอมีแต่คำถามต่าง ๆ นานา

"แม่อย่าทิ้งเมฆไปอีกนะครับ เมฆจะไม่ดื้อแล้ว คุณพ่อบอกว่าแม่ใจร้ายทิ้งเมฆไปแต่เมฆไม่เชื่อ สุดท้ายแม่ก็กลับมาหาเมฆ" เธอสะอึกเล็กน้อยที่เด็กชายบอกว่าเธอทิ้งเขาไป ภาพเด็กร้องไห้กอดเธอแน่นอย่างนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดที่ไม่อาจจำลูกชายตัวเองได้

"เมฆ! ออกไป พ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เข้ามาที่บ้านเล็กนี่!" จู่ ๆ เสียงชายหนุ่มตะคอกเสียงดังขึ้นจนทั้งปลายฝนและทุกคนในห้องต่างสะดุ้งตาม

เด็กน้อยเหมือนจะไม่ยอมทำตามที่เขาบอก ภาพที่เห็นยิ่งทำให้เหมันต์โมโหขึ้นมาก เธอทิ้งเขาและลูกชายไปกับผู้ชายคนใหม่ตั้งเป็นปี แล้ววันนี้กลับมาทำไม! ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินย้ำเท้าเข้ามาก่อนจะกระชากตัวลูกชายออกจากผู้หญิงสารเลวคนนี้

"ไม่ครับ เมฆจะอยู่กับแม่!" เด็กชายตัวน้อยพูดขึ้นพร้อมยังคงกอดเธอไว้แน่นปานว่ากลัวว่าเธอจะทิ้งเขาไปอีกครั้ง

"ทำไมไม่ฟังพ่อบ้างห๊ะ อยากโดนทำโทษใช่ไหม ป้าไปเอาไม้มา ผมจะสั่งสอนเด็กดื้อ!" ป้าอ้อยทำหน้าไม่ถูกร้อยวันพันปีเหมันต์ไม่เคยตีลูกชายเลยแถมยังรักและเอาอกเอาใจอย่างดี แต่วันนี้ไหนจะมาตีได้

"นี่คุณทำไมใจร้ายแบบนี้ ทำไมต้องตีเด็กด้วย!" หญิงสาวพูดออกมาอย่างไม่พอใจ แค่เด็กไม่ยอมทำตามที่เขาบอกถึงกลับตีกันเลยเหรอ เหมันต์จับจ้องมาที่หญิงสาวอย่างไม่พอใจที่พูดจายอกย้อนเขา

"อย่ามายุ่ง เธอไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกชายฉัน!" เขาตะคอกกลับ

"ไม่มีสิทธิ์งั้นเหรอ เด็กคนนี้เรียกฉันว่าแม่ แปลว่าฉันก็มีสิทธิ์เหมือนกัน" เธอพูดออกไปอย่างไม่คิด แต่ทำเอาคนฟังลมออกหู

"ป้าครับพาตาเมฆไปทำการบ้านหน่อย ผมมีเรื่องจะคุยกับผู้หญิงคนนี้!" เขาพูดกัดฟัน หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก ทั้งท่าทางทั้งคำพูดของเขาทำเอาเธอกลัวไปหมด

"ไปทำการบ้านก่อนนะคะคุณหนู ปล่อยให้คุณพ่อคุณแม่เขาคุยกันก่อนนะ" เด็กชายหันมามองบิดาอย่างหวาดกลัวเล็กน้อยที่ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เหมันต์ถอนหายใจออกมาก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าพร้อมยิ้มให้ลูกชาย

"พ่อแค่อยากจะคุยกับแม่เขานิดหน่อย เมฆไปทำการบ้านก่อนนะครับค่อยเข้ามานะ" พอเขาเปลี่ยนน้ำเสียงเจ้าลูกชายจึงยอมทำตาม

"แม่รอเมฆก่อนนะครับ เมฆไปทำการบ้านก่อน" หญิงสาวหน้าเสียถ้าเด็กชายคนนี้ออกไป ทิ้งเธอไว้กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ เธอไม่ตายคามือเขาก่อนเหรอ

หลังจากที่ทุกคนออกไปเหลือเพียงเหมันต์และปลายฝน บรรยากาศในห้องนอนตอนนี้เงียบเหงาไม่ต่างจากป่าช้า แววตาดุดันยังคงจ้องมองหญิงสาวอย่างเกลียดชัง ปลายฝนรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เธอดึงผ้าห่มเข้าหาตัวแน่น การกระทำของหญิงสาวทำเอาเหมันต์มองอย่างหลบต่ำ เขาได้ยินเรื่องที่เธอความจำเสื่อมจากหมอนิวัติแล้ว มันก็ไม่แปลกตอนที่พบร่างของเธอก็เต็มไปด้วยเลือดทั่วบริเวณศีรษะ เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น

"กลับมาทำไม?" เหมันต์ถามขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

"ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"

"หึ ใช่สินะ เธอมันความจำเสื่อมลืมไปทุกอย่าง แต่มีเพียงฉันก็จำไม่เคยลืมผู้หญิงสารเลวสวมเขาให้ผัวตัวเอง ทิ้งลูกที่กำลังโตทิ้งสามีไปอย่างหน้าด้าน ๆ จิตใจเธอทำด้วยอะไร ไม่รักฉันเเล้วฉันไม่ว่าแต่เธอกลับทำลายชีวิตเด็กน้อยตาดำ ๆ คนหนึ่ง เคยคิดบ้างไหมว่าตาเมฆจะรู้สึกยังไงห๊ะ!" น้ำตาใส ๆ ของปลายฝนไหลออกมา เธอไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำอย่างนั้น ไม่ว่าพยายามนึกเท่าไหร่เธอก็จำไม่ได้สักที

"ฉันไม่รู้ ฉันขอโทษ" เธอเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด ถ้าเป็นอย่างที่เขาบอกเธอมันก็คงเลวสมกับคำพูดของเขา

"ขอโทษงั้นเหรอห๊ะ พูดออกมาได้แค่ขอโทษสินะ!" ร่างหนาเดินเข้าไปกระชากตัวหญิงสาวลุกออกจากเตียง เธอตกใจเมื่อเขาเหวี่ยงเธอล้มลงไปกองกับพื้น

"โอ๊ย!" ปลายฝนร้องเจ็บออกมา

"แค่นี้เจ็บแล้วเหรอห๊ะ ทีฉันเจ็บมากกว่าเธอยังทนมาได้ เธอก็ต้องทนได้เหมือนกัน มานี่!" เขากระชากร่างบางเธอพยายามปัดมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล เหมันต์ลากตัวเธอเข้ามาในห้องน้ำก่อนจะเปิดฝักบัวใส่ตัวหญิงสาว เขารู้สึกขยะแขยงในตัวเธอเต็มทน

"คุณจะทำอะไรปล่อยนะ!" เธอร้องห้ามก่อนจะพยายามวิ่งหนีออกมาจากห้องน้ำ แต่ทว่ามือหนายังรวบเอวบางก่อนจะผลักเธอชิดกำแพงห้องน้ำอีกครั้ง เขายังคงสาดน้ำใส่ร่างกายเธอ ชุดนอนสีอ่อนพอถูกน้ำก็เปียกเเนบเนื้อจนเห็นผิวกายเธอได้ชัดเจน

"เธอมันสกปรก แค่น้ำคงจะล้างคราบคาวชายชู้เธอไม่หมดแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย เธอควรจะขอบคุณฉันมากกว่านะปลายฝน"

"ฮึก ฮื่อออ คนใจร้ายฉันไม่รู้ว่าฉันไปแต่งงานกับคุณได้ยังไง!" เธอพูดออกมาด้วยน้ำตาร่างกายเธอทรุดไปกองอยู่ที่พื้นเย็นเฉียบ แววตาที่จ้องมองมาที่เขาอย่างเสียใจ

"ใจร้ายหรือ แค่นี้มันยังน้อยไป!" เหมันต์มองหญิงสาวอย่างเจ็บปวดเช่นกัน เขากระชากตัวเธอขึ้นอีกครั้งก่อนจะกระชากชุดนอนที่สวมใส่ออก

แควก แควก! เพียงไม่กี่ครั้งชุดนอนที่ปลายฝนใส่ก็ขาดออกจากกันเป็นชิ้น ๆ เศษผ้าบาดผิวเธอจนเกิดรอยแดง เต็มไปหมด

"ปล่อยนะ จะทำอะไร ปล่อยฉันนะคะ!" เธอร้องห้าม เเต่เขาก็ยังไม่ปล่อยมือออกจากตัวเธอ ก่อนจะกระชากชุดที่ใส่ออกจนหมดเหลือเพียงชุดชั้นในแค่นั้น

เพี๊ยะ! ปลายฝนทนการกระทำของชายหนุ่มไม่ไหวจิตใต้สำนึกบอกให้เธอทำแบบนั้นออกไป ฝ่ามือน้อย ๆ ตบเข้าหน้าคมคายเสียงดังลั่น ใบหน้าเหมันต์หันไปตามเเรงมือ ก่อนจะหันกลับมามองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ

"ปลายฝน! เพี๊ยะ!" เขาเรียกชื่อเธออย่างเก็บกดก่อนจะสวนมือเข้าหาหน้าหญิงสาว ร่างบางอรชรล้มลงไปตามแรงฝ่ามือของชายหนุ่ม เขาแค้นในสิ่งที่เธอเคยทำ ไหนจะตอนนี้เธอยังกล้ามาตบหน้าเขาอีกอย่างนั้นหรือ