ไร้รัก ที่ 1 เกี้ยวเจ้าสาวเปื้อนเลือด 2

จากนั้นเกี้ยวเจ้าสาวก็แห่ออกจากบริเวณหน้าประตูจวนเจ้าเมือง ทว่าจ้างชงเหยากลับรู้สึกอื้ออึง ดวงตาพร่าเลือนไปหมดเมื่อได้รับฟังถ้อยคำจากแม่นมที่นางรักหมดหัวใจ

‘นะ...นี่มันอะไรกัน!’

“ถึงประตูพรรคมารแล้ว จอดเกี้ยวเจ้าสาว!”

คนนำขบวนตะโกนลั่นส่งผลให้เจ้าสาวหลุดออกจากห้วงภวังค์ความคิด ผู้คนร่วมขบวนต่างแสร้งโฮ่ร้องยินดี บ้างก็ร้องรำ บ้างก็นำเครื่องดนตรีมาดีดสี จ้าวชงเหยาปัดเรื่องที่ค้างคาในใจออกไปแล้วเปิดผ้าคลุมเจ้าสาวออกครึ่งหนึ่ง จากนั้นจึงค่อยๆ แง้มม่านเกี้ยวออก เพ่งมองไปยังหน้าประตูพรรคมารด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

ประตูทำจากไม้สีดำขนาดใหญ่สูงตระหง่านจนต้องแหงนคอมอง ปราณแห่งความชั่วร้ายแผ่กำจายไปทั่วอาณาบริเวณฉายชัดว่ามีเลือด เนื้อ และชีวิตสังเวยให้กับสถานที่แห่งนี้มานับไม่ถ้วน

“ถวายความเคารพแด่ท่านจอมมารสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่!”

ทันทีที่เสียงทำความเคารพเซ็งแซ่ ชงเหยาก็รีบปิดม่านแล้วกลับเข้าไปนั่งดังเดิม นางเห็น ‘เจ้าบ่าว’ จากไกลๆ เขาเป็นชายร่างสูงกว่าใครทั้งหมด เรือนผมสีดำราวกับคืนที่ท้องฟ้ามืดมิดไร้ซึ่งแสงดาวสยายตกกลางหลัง เขาสวมชุดแต่งงานสีแดงมงคล ทว่าที่เอวกลับเหน็บกระบี่เอาไว้ราวกับว่านั่นเป็นอวัยวะอีกส่วนในร่างกาย

แล้วเวลานี้เขากำลังย่างเท้ามายังเกี้ยวเจ้าสาวด้วยท่าทางน่าหวั่นเกรง บรรยากาศโดยรอบให้ความรู้สึกอึดอัดทันทีที่เขาปรากฏกายขึ้น นางเห็นเงาสูงใหญ่ของเขาหยุดอยู่หน้าเกี้ยว มือหนายื่นมาจับผ้าม่านกำลังจะแง้มออก

ใกล้แล้ว...

หากเขาไม่ตาย นางก็ต้องตาย ทางเลือกมีเพียงเท่านี้...

ฉึก!

แล้วห่าธนูนับร้อยก็ถูกยิ่งเข้ามาบริเวณเกี้ยวเจ้าสาวซึ่งเป็นจุดที่มารสวรรค์ยืนอยู่

จ้าวชงเหยาไม่ได้กรีดร้องเสียขวัญอย่างที่หญิงสาวทั่วไปควรจะเป็น นางนั่งนิ่งในขณะที่เนื้อตัวโยกไหวไปมาจากแรงกระแทกภายนอก หลังคาเกี้ยวเต็มไปด้วยลูกธนูนับร้อยดอก ปลายแหลมแทงทะลุหลังคาเข้ามาฉายให้เห็นความวาววับของเหล็กแหลม

“ฆ่ามัน!”

เสียงโห่ร้องดังกึกก้อง ชงเหยาไม่แน่ใจว่าเสียงนั้นมาจากฝ่ายใด ฝ่ายธรรมมะพรรคหกเพลิงหรือฝ่ายมารผู้ที่ขึ้นชื่อว่าอธรรมกันแน่

สิ่งที่นางรู้ในเวลานี้คือกลิ่นเลือดที่คละคลุ้ง เสียงกรีดร้องทุรนทุรายดิ้นหนีความตาย มีมือมากมายมาเกาะที่เกี้ยวหมายจะหลบซ่อนเอาตัวรอดแต่พวกเขาก็ถูกจ้วงแทงอย่างโหดเหี้ยม

นางมองเห็นเงา...ชายผู้นั้น ผู้ที่ใครต่างก็ยกย่องให้เขาเป็นจอมมารสวรรค์ เขายังคงยืนอยู่หน้าเกี้ยวเจ้าสาว กำลังเข่นฆ่าผู้คนราวกับผักปลา โดยแทบไม่ขยับเท้าเขยื้อนกายเลยสักนิด มีเพียงแขนขวาที่กวัดแกว่งคมดาบ แต่กลับเข่นฆ่าได้อย่างคล่องแคล่วราวกับเป็นพรสวรรค์จากนรก

จ้าวชงเหยานั่งหลับตาแน่น ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากสนใจสิ่งใดๆ ทั้งนั้น เพราะในท้ายที่สุดนางก็คงต้องตาย ไม่มีทางที่สำนักหกเพลิงจะชนะจอมมารสวรรค์ได้หรอก

ฝีมือช่างต่างชั้น!

ไม่มีทาง...

ทุกอย่างเงียบลงแล้ว เงียบสงัดราวกับไร้ซึ่งสรรพชีวิตใดๆ นางจึงค่อยลืมตาขึ้นพร้อมๆ กับจังหวะที่ผ้าม่านเกี้ยวถูกกระชากออกจนขาดวิ่น

แคว้ก!

ดวงตาของผู้เปิดเกี้ยวแววโรจน์ฉายชัดว่ากำลังโกรธจนถึงขั้นสุด ชุดมงคลสีแดงของเขาแดงเข้มกว่าเดิมเพราะถูกย้อมไปด้วยเลือดศัตรู

“นังแพศยา! ลงมา!”

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกกระชากแรงจนตัวลอยถลาลงจากเกี้ยวเจ้าสาว และนั่นทำให้นางกวาดตามองไปยังผู้คนล้มตายนับร้อยคน

แน่นอนว่าคนเหล่านั้นคือคนที่ร่วมเดินทางมากับขบวนเกี้ยวเจ้าสาว เหล่าจอมยุทธ์จากสำนักหกเพลิงล้วนกลายเป็นซากศพ

ดวงตาของนางสั่นระริกคลอไปด้วยหยาดน้ำใส ไม่กล้าแม้แต่จะมองสบตาจอมมารสวรรค์ ปราณอำมหิตของเขาแผ่กำจายกดทับนางเอาไว้จนนางรู้สึกราวกับกำลังจะขาดอากาศหายใจ

ดาบที่เปื้อนไปด้วยเลือดถูกจ่อมายังลำคอระหงนวลเนียน หญิงสาวสะดุ้งเพียงน้อยก่อนจะหลับตาลงช้าๆ นางยินดีจะตายลงตรงนี้ ดีกว่ามีชีวิตต่อไปราวกับตกนรกทั้งเป็น

มารสวรรค์กัดฟันกรอด ท่าทีแสนยโสของบุตรสาวเจ้าเมืองทำให้เขาอยากจะบั่นคอนางให้ตายตก ทว่าการทำเช่นนั้นมันเป็นการเมตตาศัตรูเกินไป

“การตายมันง่ายเกินไปสำหรับคนทรยศ!”

พูดเพียงเท่านั้นเขาก็คว้าข้อมือของเจ้าสาว แล้วลากให้ออกเดินจนนางล้มลงไถลไปกับพื้น

“โอ๊ย!”

หญิงสาวปวดแปลบ รับรู้ได้ว่าเข่าทั้งสองข้างถลอกจนเลือดซิบ

“อย่าสำออย ลุกขึ้น!”

เขากระชากนางให้ลุกขึ้นแล้วออกเดินก้าวยาวๆ ทว่าหญิงสาวกลับต้องวิ่งเพื่อที่จะตามเขาให้ทัน ไม่เช่นนั้นคงถูกลากไปกับพื้นราวกับเศษซากอะไรสักอย่าง