ไร้รัก ที่ 2 ห้องหออัปยศ

ไร้รัก ที่ 2

ห้องหออัปยศ

อัก...

ร่างบางถูกเหวี่ยงกระแทกลงบนเตียงที่ประดับตกแต่งด้วยผ้าแพรพันสีแดงมงคลของงานแต่งงาน จ้าวชงเหยาไม่ได้ร้องออกมาแม้แรงกระแทกจะทำให้นางปวดแปลบที่สะโพกจนแทบน้ำตาเล็ดก็ตาม

ราวกับภาพทุกอย่างพร่าเลือนเพราะถูกหยาดน้ำใสกลบหน่วยตา กระนั้นนางกลับเห็นชัดว่าจอมมารสวรรค์กำลังย่างสามขุมเข้ามาพร้อมกับถอดเสื้อผ้ารวมทั้งกางเกงออกอย่างช้าๆ

“ทะ...ท่านจะทำอะไร”

นางร้องถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ถอยกรูดจนแผ่นหลังชิดผนังอีกฝั่งเตียง ลำคอแห้งผากเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเปล่าเปลือย

เรือนกายของชายโฉดแสนชั่วผู้นี้เต็มไปด้วยมัดกล้ามเฉกเช่นบุรุษเพศ ทว่าตามมัดกล้ามที่งดงามราวกับปฏิมากรรมเลอค่านั้นกลับเต็มไปด้วยบาดแผลนับร้อยพัน รอยคมดาบ รอยจี้ด้วยไฟ รอยเซี่ยนตีอย่างทารุณปรากฏชัดราวกับจะย้ำชัดว่าเขาต้องเติบโตมายากลำบากเพียงใด

“คิดว่าข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าสาวนางนกต่อ หมายให้พวกสำนักหกเพลิงบั่นศีรษะข้าให้หลุดจากบ่า”

น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นราบเรียบ มีเพียงดวงตาที่ฉายชัดว่าโกรธเกลียดหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่คิดจะปิดบัง ผู้หญิงพวกนี้ก็เป็นเหมือนกันหมด สกปรก เจ้ามารยา เสแสร้งบีบน้ำตา ชอบเรียกร้องความเห็นใจ พวกนางพร้อมจะอ้าขาและยั่วยวนให้เขาพอใจ จากนั้นพวกนางก็จะตลบแตลงหักหลัง

“ฆ่าข้าเสีย!”

นางตะโกนออกมาด้วยความอัดอั้น ตายเสียดีกว่าจะต้องมาอธิบายว่านางไม่มีส่วนรู้เห็นกับแผนการบ้าบอคอแตกนี่ ตายเสียยังดีกว่าที่จะกลับไปยังสกุลจ้าว นางไม่อยากเห็นหน้าครอบครัวที่ไม่เคยเห็นนางอยู่ในสายตา ตายไปเสียให้พ้นๆ เพราะนางไม่มีที่ให้หันหลังกลับหรือแม้แต่จะก้าวเดินไปข้างหน้า

โดดเดี่ยว...

ตายไปซะยังจะดีเสียกว่า!

หม่าเฉาปางหัวเราะ ‘หึ’ ในลำคอพลางเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเรียกร้องความตายแทนที่จะอ้อนวอนให้เขาไว้ชีวิต

“การตายมันง่ายไป”

แคว้ก!

พูดเพียงเท่านั้นชุดเจ้าสาวสีแดงก็ถูกกระชากจนขาดวิ่นเผยให้เห็นเนินไหล่เปล่าเปลือย ผิวนวลเนียนผุดผาดสะท้อนแสงตะเกียงวับวาว

แคว้ก!

กระชากอีกครั้งเสื้อตัวในก็หลุดลุ่ยไม่เหลือชิ้นดี เผยให้เห็นสองเต้าสล้างกลมกลึง จ้าวชงเหยาไม่ได้หวีดร้อง ไม่ได้ปัดป้องขัดขืน เรือนกายของนางเหวี่ยงไปมาตามแรงกระชากทึ้งเสื้อผ้าให้ฉีกขาดราวกับตุ๊กตาไร้ชีวิต

จะถูกฆ่าตาย หรือทำให้ตายทั้งที่ยังหายใจ มันก็ไม่ต่างกันนักหรอก ในเมื่อนางไม่ได้ยี่หระกับการมีชีวิตอยู่ เช่นนั้นนางจำเป็นต้องสนใจร่างกายนี้ด้วยหรือ เขาจะทำอะไรก็เชิญ...

หึ!

จอมมารสวรรค์แค่นเสียงหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นว่านางนอนนิ่งราวกับท้าทาย ท่าทางยโสโอหังและใบหน้าที่เชิดขึ้นน้อยๆ อย่างทะนงในศักดิ์ศรีทำให้เขารู้สึกราวกับตัวเองได้กลับไปเป็นเสือที่กำลังไล่ตะปบกระต่ายด้วยความสนุกสนาน

“ดูสิว่าเจ้าจะเชิดหน้าไปได้สักแค่ไหน”

แคว้ก!

ปราการสุดท้ายหลุดลุ่ย กระโปรงและกางเกงซับในขาดออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เป็นโหนกนูนอวบอิ่มผุดผาด จอมมารจับเรียวขานางให้อ้าออกก่อนจะสอดนิ้วกลางเข้าไปแรงๆ

“อึก...”

ชงเหยาสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บ สองมือจิกทึ้งกำผ้าปูที่นอนแน่น ริมฝีปากสวยที่ถูกทาทับด้วยชาดแดงเม้มสนิทเป็นเส้นตรง

“อะ...อึก”

นางเผลอส่งเสียงในลำคอเมื่อนางรู้สึกเจ็บและคับแน่น ทรมาน ราวกับร่างจะแหลกเป็นเสี่ยงๆ จอมมารชักนิ้วออกพลางเหลือบมองคราบเลือดแดงๆ ที่ติดปลายนิ้วออกมา หยักยิ้มด้วยความพอใจที่อย่างน้อยเจ้าเมืองกวางกุ้ยก็ไม่ได้ย้อมแมวส่งบุตรสาวมีตำหนิมาให้เขา

“บริสุทธิ์”

เขาพึมพำอย่างพึงใจ ก่อนที่เขาจะฆ่านาง นางต้องทำหน้าที่เป็นแม่พันธุ์ให้กำเนิดทายาทแก่เขาเสียก่อน ดังนั้นนางไม่ควรผ่านมือชายอื่นเพื่อที่เขาจะมั่นใจว่าเด็กที่จะถือกำเนิดขึ้นจากการหลับนอนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา