บทที่ 6

หมอรัญชน์ได้รับการต้อนรับกลับบ้านวันนี้ เป็นกลิ่นหอมฟุ้งของน้ำยาทำความสะอาด เขาถึงกับย่นคิ้วน้อยๆ เมื่อมองกวาดดูรอบๆ ประตูเข้าบ้านเหล็กดัดสีขาววันนี้ใหม่สะอาดสะอ้านไร้ฝุ่น มันเปิดแง้มไว้น้อยๆ เขาจึงเปิดออกกว้าง เอ...นี่เขาเข้ามาบ้านผิดหลังหรือเปล่านะ?

บ้านของเขาแม้จะไม่ได้รกอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้สะอาดสะอ้านแบบนี้มานานมากแล้ว หมอรัญชน์ถึงกับยิ้มเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนทำทั้งหมดนี่ เขามองหาหล่อน กำลังตั้งใจจะเรียกคนตัวเล็กผอม ทว่าสายตากลับมองไปเห็นกองผ้าม่าน...แม้กระทั่งผ้าม่านหนาหนักขนาดนั้น ยังปลดลงมาซักหรือนั่น ยอมใจความขยันของแม่ตัวน้อยนี่จริงๆ

เขาเห็นบางอย่าง เรือนผมที่โผล่พ้นมาจากกองผ้า จึงเดินก้าวเท้ายาวๆ ตรงไปดู แม่ตัวเล็กคงจะเหนื่อยที่ทำความสะอาดใหญ่เพียงคนเดียว น้อยนอนหลับสนิทอยู่บนพื้นที่สะอาดเงามันวับ ใช้ผ้าม่านนอนหนุนต่างหมอน นอนหลับตาพริ้ม ปากอิ่มเผยอเล็กน้อย คราบฝุ่นเปื้อนมอมตามใบหน้าและเนื้อตัว เธอสวมเสื้อตัวโคร่งใหญ่กว่าตัวเอง และกางเกงขาสั้นลวดลายน่าเวียนหัวที่ตัวใหญ่กว่าตัวเองอีกเช่นกัน

เขามองไล่ไปตามแขนขาเล็ก เขาพอจะรู้แล้วว่าควรจะทำอะไรกับแม่ตัวเล็กที่มาเป็นสมบัติกับตนเองนี่ก่อนดี ตอบแทนที่หล่อนทำงานวันแรกได้ดีเหลือเกิน

หมอรัญชน์ทรุดลงนั่งข้างร่างเล็กผอม มือหนาจับที่บ่ามนแล้วเขย่าเบาๆ พร้อมกับเรียกชื่อเธอ

"น้อย...น้อย"

"จะ...จ้า ตา"

น้อยงัวเงียลุกขึ้น ปากเรียกขานรับ เพราะนึกว่าตนเองยังอยู่ที่บ้าน มันสะท้อนใจคนปลุก ว่าเธอคงจะคิดถึงตาบุญมาก

เด็กเอ๋ยเด็กน้อย

"ทำบ้านฉันเสียสะอาดวับ จำแทบไม่ได้ไปเลย นี่ปลดผ้าม่านลงมายังไงไหวล่ะนั่น มันหนักมากเลยนะน้อย"

"อะเอ่อ...หมอ..."

น้อยทำตาโต เมื่อตื่นเต็มตา เธอรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วยิ้มแหยๆ ส่งให้หมอรัญชน์ ที่กำลังมองจ้องเธอด้วยนัยน์ตาคมกริบอ่อนโยนหลังกรอบแว่นสีเข้ม

"กินอะไรกลางวันนี้ หรือมัวแต่ทำงานจนไม่ได้กินข้าว"

เขาถามแล้วลุกขึ้นยืน ตายังมองไปรอบๆ อย่างพึงใจกับความสะอาดสะอ้านที่เห็น น้อยทำงานดีกว่าแม่บ้านที่เขาจ้างมาทำงานเสียอีก

"กินน้ำเต้าหู้ กับปาท่องโก๋น่ะค่ะ"

น้อยงึมงำตอบ เจ้าตัวทำตาโตแป๋วมองเขา ที่มีสีหน้าพึงใจเมื่อมองผลงานของเธอ หมอรัญชน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อหล่อนตอบแบบนั้น

"ของสดมีในตู้ ทำไมไม่ทำกิน มาม่าอะไรก็มี กินแค่นั้นจะอิ่มหรือ แล้วดูทำงานขนาดนี้ ฉันก็ไม่ได้ใช้ให้ทำมากขนาดนี้นะน้อย"

เอ็ดไปเพราะห่วง แต่คนฟังห่อตัวเหลือนิดเดียว เพราะคิดว่าเขาไม่พอใจ น้อยน้ำตาคลอเลยทีเดียว เมื่อเงยหน้ามามองหน้าเขาอีกรอบ เจ้าหล่อนพนมมือไหว้ขอโทษ

"นะ...น้อยขอโทษค่ะหมอ ที่น้อยไม่ทำตามคำสั่ง น้อยทำงานบ้านเพราะมันสกปรก แล้วน้อยก็ไม่รู้จะทำอะไรดี"

"เอ้อ...คือ...เฮ้อ"

เห็นน้ำตานั่น หมอรัญชน์ก็อยากจะเขกหัวตัวเอง ที่ทำเสียงดังเสียงดุกับหล่อน เขาถอนใจ แล้วกวักมือให้เธอไปยืนใกล้ๆ

"มานี่สิน้อย มานี่ก่อน"

น้อยทำตาปริบๆ พยายามกลั้นน้ำตา แล้วเดินขาสั่นไปใกล้เขา เขาจะตีหล่อนไหมหนอ...น้อยเคยไปทำงานแล้วทำจานแตก ก็โดนคนจ้างตีเอาแรงๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะตัดค่าแรงของน้อย ให้เพียงกับข้าวเหลือกลับบ้าน

"ฉันไม่ได้จะดุอะไร แต่แค่ห่วงกลัวว่าจะกินไม่อิ่ม จะทำงานหนักเกินไป ก็เท่านั้นเอง ต่อไปนี้ก็ทำตามที่ฉันสั่ง น้อยกินของกินที่บ้านนี้ได้ ทุกอย่าง เพราะฉันอนุญาต ส่วนงานน่ะ เดี๋ยวฉันจะค่อยบอกว่าจะให้ทำอะไรบ้าง ค่อยๆ ทำไปก็ได้งานบ้าน ฉันไม่ได้เร่งอะไร"

"ค่ะ"

น้ำตาไหลออกมาจนได้ แม่ตัวเล็กปาดน้ำตาป้อยๆ หมอรัญชน์ได้แต่ลอบถอนใจ มองหน้านวลเปื้อนทั้งฝุ่นและน้ำตานั่น อย่างนึกเอ็นดู

"หิวหรือยังล่ะ"

"น้อยยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ จะเอาผ้าม่านขึ้นแขวน แต่มันหนัก"

เจ้าหล่อนเอ่ยเสียงอ่อย หมอรัญชน์อดไม่ได้ที่่จะเอื้อมมือลูบศีรษะเล็กๆ นั่น หล่อนรู้สึกแปลกประหลาดกับการกระทำของเขา มันอบอุ่น...และรู้สึกดีเหลือเกิน

นัยน์ตากลมโตมองสบกับนัยน์ตาคมกริบอ่อนโยน หมอหนุ่มยิ้มให้เธอ รอยยิ้มนั่นเหมือนราวกับอาบด้วยแสงตะวัน มันอุ่นวาบเข้าไปในหัวใจของสาวน้อย

"ไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวฉันเอาขึ้นแขวนเอง น้อยทำไม่ไหวหรอก แล้วก็ขอบใจมากนะวันนี้"

"ตาบอกให้น้อยทำงานให้กับหมอ ให้น้อยทำให้ดีๆ เพราะว่าหมอเป็นเจ้านาย"

เจ้าหล่อนตอบเสียงใส คนโดนแต่งตั้งเป็นเจ้านายยิ้มกว้าง ก่อนจะโอบบ่าบาง พาหล่อนเดินเข้าไปในครัว น้อยแกะแกงถุงและข้าวสวยจัดใส่จาน หมอรัญชน์บอกให้เธอกินด้วยกัน บอกให้เธอล้างหน้าล้างมือให้เรียบร้อย หน้านวลค่อยดูได้หน่อยเมื่อไม่มีคราบฝุ่นและน้ำตานั่น แต่ผมยาวของหล่อนที่รวบไว้หลวมๆ มันค่อยชอบตกลงมาปรกหน้าตา ทำให้เขาพานนึกรำคาญแทน

เขามองหล่อนกินตุ้ยๆ คงจะหิว มองเพลินจนตัวเองแทบจะลืมกิน มื้อแรกในรอบหลายปีที่เขามีคนมานั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วย ในบ้าน...

อืม...

เขาลืมความรู้สึกแบบนี้ไปนานแล้ว นานเท่าไหร่แล้วนะที่มีคนกินข้าวเย็นด้วยกันแบบนี้

น้อยเป็นสิ่งที่ดีอีกสิ่งในชีวิตของเขาตอนนี้ มันทำให้เขาพลอยมีพลังชีวิต ไม่ได้อยู่แบบซังกะตายไปวันๆ แม่สาวน้อยทำให้เขานึกมีแผนการชีวิต แม้จะเพื่อคนอื่น มันก็เรียกน้ำแห่งชีวิตที่เหือดหายไปนานแล้วให้ผุดขึ้นมาอีกหน

หล่อนเหมือนลูกนกตัวเล็กของเขาที่เอามาถนอมเลี้ยงต่อจากเจ้าของ

เขาจะทำให้ลูกนกตัวนี้โบยบินอย่างแข็งแกร่ง

หมอหนุ่มคิดขณะที่มองหน้าเนียนใสที่กำลังก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย