2/2 รับผิดชอบ

ภัชชาเธอเก็บตัวเงียบ ช่วงกลางวันก็ออกไปทำสวนกุหลาบตามปรกติแต่ไม่พูดจากับใครเพราะเธอรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา ที่เธอกับปลัดมีอะไรกันแบบไม่ถูกตามประเพณีแบบนี้ และสุดท้ายความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ยังคงเป็นความลับ หญิงสาวอดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองกำลังโดนหลอก

ตั้งแต่คืนนั้นคืนแรกของเธอกับเขาทั้งคู่ก็แอบไปมีความสัมพันธ์กันอีก ปลัดชอบเอาเรื่องเรียนมาอ้างกับพ่อของภัชชา หญิงสาวไม่กล้าปฏิเสธ ส่วนหนึ่งก็มาจากหัวใจเรียกร้องเพราะรักเขาไปแล้ว อีกส่วนก็กลัวว่าพ่อของเธอจะจับพิรุธได้ว่าปลัดโกหก

ภัชชาตั้งใจว่าอีกสองวันปลัดจะต้องพาเธอไปสอบที่ตัวจังหวัด เธอจะคุยเรื่องเธอกับเขาให้รู้เรื่อง ถ้าเขายังคงเห็นเธอเป็นเพียงหญิงสาวใจง่าย ที่ไม่มีค่า มีราคาแบบนี้ ภัชชาตั้งใจจะยุติความสัมพันธ์ถึงแม้เธอจะรักเขาแค่ไหนแต่เธอก็จะยอมเจ็บถ้าเขาไม่ได้จริงใจกับเธอ

วันก่อนสอบหนึ่งวันปลัดมารับภัชชาเพื่อให้ไปค้างในตัวจังหวัดเพราะต้องสอบแต่เช้า ถ้าต้องเดินทางจากที่นี่ไปในตอนเช้า จะทำให้อ่อนเพลีย ตัวอำเภออยู่ห่างจากจังหวัดถึงร้อยกว่ากิโลเมตรและถนนก็ไม่ได้ดีตลอดเส้นทาง

“คุณปลัดแล้วจะไปนอนที่ไหน อะไร อย่างไรกัน ”

ผู้ใหญ่คำอนุญาตไปแบบงง ๆ เพราะเขาไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัยเลยไม่รู้ว่ามันยากหรือมีระเบียบแบบไหน พอเจอปลัดอธิบายให้ฟังว่าอย่างไรก็ต้องไปค้างก่อน ผู้ใหญ่เลยยอมอนุญาตแต่ก็อยากรู้ว่าจะไปค้างกันอย่างไร

“ผมจะไปหาเช่าโรงแรม เราจะนอนคนละห้องครับแต่เอาห้องติดกัน ไม่ต้องเป็นห่วงผมจะเลือกโรงแรมที่ปลอดภัยที่สุด รับรองจะดูแลลูกสาวผู้ใหญ่ให้ดีที่สุดเลยครับ”

ภัชชาเดินลงจากบ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าหนึ่งใบและกระเป๋าใส่หนังสือและเครื่องเขียนอีกหนึ่งใบ ชายหนุ่มรีบวิ่งมารับของจากมือของเธอด้วยท่าทางที่เป็นห่วงเกินกว่าคนรู้จักกันปกติ

ผู้ใหญ่หันไปสบตากับภรรยาแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงปลัดคงไม่ทำเรื่องเสียหายกับสาวชาวบ้านอย่างภัชชาหรอก

ดวงใจมองหน้าลูกสาวแล้วไม่สบายใจ ครั้นจะให้ไม่พูดอะไร เธอคิดว่าคงทนไม่ได้

“ภัชชาเป็นผู้หญิงไปนอนค้างคืนที่อื่น ดูแลตัวเองให้ดี จำเอาไว้นะว่าพ่อกับแม่มีหนูแค่คนเดียว ลูกไม่อยู่บ้านแบบนี้ยังไม่รู้กันเลยว่าคืนนี้จะนอนกันหลับไหม”

คำพูดที่ซื่อ ๆ แสดงออกถึงความรักและความเป็นห่วงของพ่อกับแม่ ภัชชารีบสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพราะกลัวจะเผลอร้องไห้ออกมาเสียก่อน

หญิงสาวกอดลาพ่อกับแม่และขึ้นรถของปลัดออกไป ภัชชามองผ่านกระจกมองข้างของรถ พ่อกับแม่ยืนส่งเธอจนสุดสายตา น้ำตาที่พยายามซ่อนมันไว้ในที่สุดมันก็ไหลออกมา

เรืองวุฒิหันมาเห็นพอดี เขามองหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด เขารู้ว่าทุกหยดน้ำตาเขาคือสาเหตุ

“ผมรักภัชนะ”

คำพูดที่ชายหนุ่มคิดว่าเป็นความจริงใจที่สุดแล้ว ที่เขาอยากจะบอกกับผู้หญิงที่เป็นภรรยาของเขาถึงแม้จะไม่มีใครรู้ก็ตาม

“ขอบคุณนะคะ ที่คุณปลัดพูดว่ารักภัชไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เพราะสิ่งที่ภัชต้องการคือการแสดงออกไม่ใช่คำพูด”

หญิงสาวปาดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เพราะเธอจะพูดทุกอย่างให้จบภายในครั้งนี้

“เราแอบคบกันมาสองปีและเราก็แอบนอนด้วยกันมาเกือบปี เกือบปีแล้วที่ภัชเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของพ่อกับแม่ และตัวเองถ้าคุณปลัดยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบ เราจบทุกอย่างกันแค่นี้เถอะค่ะ”

หญิงสาวหยุดพูดเพราะรู้สึกตีบตันขึ้นมาที่อกจนพูดไม่ออก จึงพยายามตั้งสติที่จะพูดต่อ

“เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดคุณไม่ได้เป็นฝ่ายผิด เพราะทุกอย่างเราทั้งคู่ต่างยินยอมให้มันเกิด ทั้ง ๆ ที่เราต่างก็รู้อยู่แล้ว ว่าสุดท้ายเราก็รักกันไม่ได้ ทางบ้านของคุณปลัดคงรับหญิงสาวชาวบ้านจน ๆ อย่างภัชไม่ได้แน่ ๆ ภัชจะเก็บความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีให้กัน ไว้ในหัวใจและลืมเรื่องบนเตียงที่มันเกิดจากความใจง่ายให้หมดสิ้น ขอบคุณนะคะที่ดูแลเรื่องเรียนมาตลอด ต่อจากนี้ภัชจะดูแลตัวเองต่อเองค่ะ”

บรรยากาศในรถเงียบลงทันทีเมื่อภัชชาพูดความในใจออกมาทั้งหมด ว่านคิดว่าเขาก็ควรที่จะเงียบเพราะตัวเขาเองเป็นถึงปลัดอำเภออายุมากกว่าหญิงสาวหลายปี แต่กลับไม่เคยแสดงความรับผิดชอบอะไรเลย นอกจากเอาแต่พูดคำว่ารัก เหมือนอย่างที่ ภัชชาพูดจริง ๆ