บทที่ 8

คนเจ็บท้องจะตายอยู่แล้ว เล่นอะไรของนายเนี่ย!! หญิงสาวได้แต่นั่งขดงออยู่ใต้บันได ซึ่งตรงนั้นมันไม่ได้กว้างขวางอะไรเลย โชคดีที่เธอเป็นคนตัวเล็ก

แต่ยิ่งนั่งขดตัวเข้า กรดไหลย้อนมันก็ยิ่งแสบขึ้นมามาก ..อย่างมากก็แค่ไปหายายกับแม่เร็วขึ้น เอาเลยจะทำยังไงก็ทำ ..แสนสวยรู้ดีว่าตอนนี้เขาจับได้แล้วว่าไฟฉายนั้นเป็นของเธอ แต่คิดว่าเขาคงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เธอหลบอยู่ที่ไหน

02 : 20 น.

"โอ้ย" หญิงสาวเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ สะดุ้งตื่นอีกทีเพราะกรดไหลย้อนมันตีขึ้นมาจนถึงจมูกแล้ว

ทำไมมืดจัง..หรือว่าเขาอาจจะหลับไปแล้ว คนตัวเล็กค่อยๆ ตะเกียกตะกายออกมาจากมุมนั้น

ไอ้บ้าเอ้ยไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย!! ออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่โซฟา สงสัยขึ้นไปนอนตั้งแต่เธอเผลอหลับแล้วมั้ง

พอเห็นว่าทางสะดวกแสนสวยก็ตรงไปหากล่องยา

หวังว่ากินตอนนี้คงจะได้ผลนะ ..เธอเลือกกินทั้งแบบเม็ดและแบบน้ำ ถ้าแบบน้ำช่วยไม่ได้แบบเม็ดมันก็ต้องช่วยได้บ้างแหละ

เช้าวันต่อมา..

"คุณพ่อ" แสนสวยลงมาข้างล่างก็เจอว่าสิงหราชกลับมาแล้ว ยิ่งกว่าสวรรค์มาโปรด ถ้าเมื่อไรที่พ่อของเขาอยู่บริษัท นั้นแสดงว่าเธอปลอดภัยจากเงื้อมือของปีศาจร้ายที่ชื่อพยัคฆราช

"งานที่บริษัทเป็นยังไงบ้างล่ะ"

"ก็ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับพ่อ"

"..??.." แสนสวยกำลังจะตอบ แต่คนที่เดินออกมาจากอีกห้องหนึ่งตอบเสียก่อน นี่เขายังไม่ไปทำงานอีกเหรอ อุตส่าห์ลงมาสายแล้วนะเนี่ย

"แล้วเราล่ะเป็นยังไงบ้าง" สิงหราชหันมาพูดกับแสนสวย ที่จริงประโยคแรกสิงหราชก็พูดกับแสนสวยนั่นแหละ แต่พยัคฆราชตอบขึ้นมาก่อน

"ก็เหมือนเดิมทุกอย่างค่ะ" จะให้พูดอะไรมากไปกว่านี้ได้ล่ะ เล่นอยู่ข้างพ่อไม่ยอมห่าง

"ช่วงบ่ายพ่อถึงจะเข้าบริษัทนะ เดินทางกลับมาเหนื่อยๆ จะพักก่อน" จริงๆ ไม่ได้คิดจะพักอะไรหรอก คิดถึงภรรยาคนสวยมากกว่า จะชวนภรรยาขึ้นห้องตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะลูกๆ ยังไม่ออกจากบ้าน

"สวยไปก่อนนะคะ" พอไม่มีโอกาสได้คุยแบบส่วนตัวกับสิงหราช..แสนสวยก็เลยขอแยกไปก่อน

เขาเห็นว่าเธอเดินออกมาก็รีบเดินตาม โดยที่ไม่ได้บอกกล่าวผู้เป็นพ่อ แต่สิงหราชก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะรอเวลานี้มาตลอดทั้งเช้า

"อุ๊ย!?" จังหวะที่แสนสวยเปิดประตูรถเพื่อที่จะขึ้นประจำที่คนขับ..พยัคฆราชก็ปิดมันลง แล้วจับร่างของเธอแนบกับตัวรถเพื่อล็อกไม่ให้หลบไปไหนได้

"ปล่อยนะ! ฉันจะรีบไปทำงาน!"

"ฉันรู้ว่าเธอจะพูดอะไรกับพ่อ"

"นายมีพรายกระซิบหรือไงถึงรู้"

"แบบเธอไม่ต้องพึ่งพรายกระซิบ มองแค่ตาเปล่าก็รู้แล้ว"

"กลัวด้วยเหรอคะ?" ดูเหมือนว่าเธอจะได้เปรียบ

"ฉันเตือนเธอแล้วนะ..ว่าอย่ามาเล่นกับฉัน" ชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงมาเพื่อทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาไม่ได้ขู่

"ได้!" หญิงสาวต้องได้รีบตอบตกลงไปก่อน เพราะไม่อย่างงั้นคงต้องเสียจูบให้เขาอีกแน่

พอเธอยอมตกลงว่าจะไม่นำเรื่องนี้ไปพูดกับพ่อ พยัคฆราชก็เลยยอมปล่อย

"แต่คุณต้องยอมคืนบัญชีให้ฉัน" พอเป็นอิสระแล้วเธอถึงกล้าพูดเรื่องนี้ ใครจะไม่เสียดายละกว่าจะเก็บเงินก้อนนั้นได้ และคิดว่าจะเก็บไว้ไปทำบุญให้แม่กับยายด้วย

"คืนให้ก็ได้" ว่าแล้วเขาก็ล้วงเอาสมุดบัญชีธนาคารออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทตัวที่สวมใส่อยู่ วางมันลงที่มือของผู้หญิงตรงหน้า

ใบหน้างามมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าเขาจะคืนมาให้ง่ายๆ แบบนี้ ..หญิงสาวรีบกลับขึ้นไปนั่งบนรถแล้วปิดประตู

ก่อนที่จะเก็บมันไว้ในกระเป๋า เธอลองเปิดดูยอดเงินในนั้น..จากใบหน้าที่มีรอยยิ้มอยู่เมื่อสักครู่เปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัด