บทที่ 5

"เอามาให้ฉันทำไม เอาไปให้แผนกบัญชีหรือการเงินโน้น..แต่ดูยอดแล้วคงจะไม่พอ"

"ฉันรู้ว่ามันไม่พออยู่แล้ว ก็เลยเอามาให้นายดูก่อนไง ว่าฉันมีเงินอยู่แค่นี้"

"หึ! ไม่เห็นเก่งเหมือนปากเลย" เขาพูดออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะแบบเยาะเย้ย เพราะเธอก็เคยหัวเราะแบบนี้ใส่เขาเหมือนกัน

ที่จริงแต่ก่อนอัปสรสุดาก็ส่งเงินให้ทุกเดือน แต่พอแสนสวยทำงานเองได้ เธอก็เลยขอทำงานเพื่อหาเงินใช้เอง เพราะไม่อยากจะรบกวนผู้มีพระคุณมากไปกว่านี้แล้ว

ก๊อก ก๊อก ในขณะที่ทั้งสองคนยังตกลงกันไม่รู้เรื่อง ก็ได้มีเสียงใครบางคนเคาะประตูที่หน้าห้องทำงาน

"ท่านคะ"

"มีอะไร"

"ข้างล่างโทรแจ้งขึ้นมาบอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาขอพบท่านรองค่ะ" คนที่มารายงานก็คืออรอุมาเลขาหน้าห้อง

"ใคร"

"เห็นบอกว่าชื่อซาร่าค่ะ"

"ซาร่า?..มาทำไม" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแบบสงสัย "แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน"

"กำลังขึ้นมาค่ะ"

"ออกไปก่อน.. เธอก็ออกไปด้วย" สั่งเลขาหน้าห้องแล้วก็หันมาสั่งแสนสวยให้ออกไป

"ฉันยังคุยเรื่องนี้กับคุณไม่จบ" เลขาออกไปแล้วแต่แสนสวยยังไม่ยอมออก เพราะเธออยากจะคุยให้จบๆ ไป

"ค่อยคุยวันหลัง"

"จะคุยวันหลังได้ยังไงพรุ่งนี้คุณพ่อก็มาถึงแล้ว"

"ใครนะ?" สายตาคมตวัดมองไปที่ใบหน้าหวานของคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

"พรุ่งนี้ท่านประธานก็มาถึงแล้ว" เธอจะเรียกพ่อของเขายังไงก็ได้ถ้าอยู่ที่บ้าน แต่อยู่ที่ทำงานเขามีขอบเขตให้เธอ

แกร้ก~

ในขณะที่ทั้งสองกำลังจ้องหน้ากันอยู่นั้น ประตูห้องก็ได้ถูกเปิดเข้ามา

"เธอทำอะไร?!" พยัคฆราชตกใจอยู่ดีๆ แสนสวยก็ทิ้งตัวลงนั่งที่ตักของเขา

"นี่มันอะไรกันคะ!" ซาร่าถามออกไปแบบไม่พอใจเอามากๆ แล้วก็เดินตรงเข้ามา

"ออกไป" เขากัดฟันพูดเบาๆ เพื่อให้เธอลุกออก

"ไม่..ถ้าคุณไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไป" แสนสวยไม่ยอมลุกออก มือเรียวยังตวัดโอบกอดต้นคอของเขาไว้แน่น เพราะตอนนี้เธอรู้แล้วว่าจะเอาคืนเขายังไง