บทที่ 8 ลิ้มลองของแปลก NC+

แต่ขณะที่นานิลก้าวขาหวังจะเดินหนีโรมนั้น

!! พรึบ !! ร่างบางในชุดนักศึกษากับถูกชายหนุ่มนั้นฉุดเข้ามุมผนังด้วยความแรง มือหนากดแขนเรียวเข้าจมกับผนัง นานิลที่ถูกโรมกระชากเข้าที่ซอกหลืบ เท้าแขนติดผนังคร่อมร่างบางเอาไว้แน่น ไม่ให้หลุดออกมาได้ นานิลที่เห็นท่าทางไม่ดีตากลมเล็กถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ

“นี้นายจะทำอะไร ปล่อยนะ” นานิลพยายามขัดและดันร่างสูงออกจากตัวของเธอ ยิ่งเธอขัดขืนโรมกับยิ่งเอาตัวเองเสียดสีกับร่างเล็ก แขนข้างขวาโอบเข้าที่เอวขอดของคนตัวเล็ก รอยยิ้มอันร้ายกาจผุดขึ้นที่มุมปากหนา ตาจ้องตา

“แอบฟังแล้วคิดว่าฉันจะปล่อยผ่านไปง่ายๆ งั้นเหรอ”

“ฉันไม่ได้แอบ” เธอสวนกลับเขาทันควัน

“แต่เธอได้ยิน” ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ได้ยิน แต่นั้นก็ไม่ได้อยากรู้นิ ใช่เรื่องของเธอไหม ก็ไม่นะ แต่นายนี้จะทำไม ในเมื่อได้ยินแล้วจะให้ทำยังไง มือหนาบิดเข้าที่เอวขอดของคนตัวเล็กอย่างลืมตัว แต่นั้นกับยิ่งทำให้นานิลโกรธโมโหคนนิสัยเสียจนเลือดขึ้นหน้า

“ช่วยไม่ได้นายกับแฟนนายอยากจะคุยเรื่องลับๆ ของพวกนายตรงนี้เอง และฉันขอบอกไว้ตรงนี้ว่าไม่ได้แอบฟัง”

“ใครสน” โรมไม่พูดเปล่าแต่มือหนากับหยิบแว่นตาทรงกลมออกจากใบหน้าของคนตัวเล็ก กลิ่นน้ำหอมเจือจางที่ลอยมาแตะจมูกของคนตัวโต ยัยพิษสุนัขบ้านั้นตัวหอมชะมัด สายตาคมคู่ดุจ้องมองใบหน้าสวยใสไร้กรอบแว่นตาอย่างใกล้ชิดพิจารณา ราวกับถูกใบหน้าสวยหวานตรงหน้านั้นต้องมนต์สะกดเข้าอย่างจัง ปากนิดรับกับปลายจมูกเชิดๆ ทรงสวย โรมใกล้ชิดกับคนตรงหน้าถึงกับสายตาพล่ามัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คนหาเรื่องถึงกับเสียการควบคุมไปชั่วขณะ แต่ก่อนที่ร่างสูงจะคิดเลยเถิดไปมากกว่านี่นั้น

“แว่นฉันนั้นนายจะเอาไปไหน เอาคืนมานะ” คนตัวเล็กกดเสียงต่ำพยายามแย่งแว่นตาเธอคืน แต่นั้นกับทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์มนต์เสน่ห์ของคนตรงหน้านั้นได้สติ โรมพยายามสลัดคนตรงหน้านั้นออกจากหัว ไม่สิเขาเกลียดและไม่ชอบยัยผู้หญิงปากเก่งอวดดี เธอกัดเขาจนเลือดสาดยังไม่ได้เอาคืนเลย เขาแค่อยากเอาคืนยัยนี้เท่านั้น ในเมื่อตอนนี้ไม่มีใครบนชั้นดาดฟ้านี้มีแค่เขากับเธอ จู่ๆ ความคิดหนึ่งกับวิ่งเข้ามาในหัว มือหนาจับเข้าที่เรียวแขนเล็กกดเข้าที่ผนัง

“รับปากกับฉันว่าเธอจะไม่เอาเรื่องที่ได้ยินไปพูดที่ไหน กับใครหน้าไหนเธอก็ห้ามพูด ห้ามเอาเรื่องของฉันไปเผยแพร่เด็ดขาด” โรมเอ่ยกับคนตรงหน้าเสียงเข้ม

“ทำไมรับไม่ได้เหรอ อายเหรอ” นานิลเอ่ยอย่างเชิดหน้า นี้เหรอโรม บริหารปี 3 ที่สาวๆ คลั่งไคล้นักหนา แต่น่าเสียดายหน้าตาก็ดี แต่ไม่คิดจะหน้าตัวเมียทำสาวท้องแล้วไม่รับผิดชอบแบบนี้ นี้แหละหนอคน

“ไม่ใช่...เรื่องของเธอ แค่ทำตามที่ฉันสั่ง”

“เป็นใครมาสั่งฉัน” เธอสวนกลับเขาทันที แต่นั้นกับถูกฝ่ามือหนาบิดเข้าที่เอวเล็ก นานิลถึงกับรู้สึกได้

“ฉันไม่รับปาก แต่จะพยายามปิดปากให้เงียบละกัน” นานิลเชิดหน้ากับคนที่กดข้อมือตนติดกับผนัง เธอตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำว่าไม่รับปาก แต่นั้นยิ่งทำให้โรมนั่นหัวเสียอยู่ไม่น้อยกับคำตอบของนานิล สายตาคมเข้มสำรวจใบหน้าสวย จมูกโด่งคมสันโน้มแตะเข้าที่จมูกคนตัวเล็ก ทั้งสองสบตารับรู้ลมหายใจอุ่นๆ ตาคมสบตาเข้ากับนัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายตรงหน้า

“จะว่าไปของแปลกๆ อย่างเธอก็น่าสน น่าลองดีเหมือนกันนะ” รอยยิ้มอันร้ายกาจผุดขึ้นมาที่มุมปากหยักหนา อยากสั่งสอน หรืออยากลอง ในเมื่อตนมองปากบางจิ้มลิ้มตรงหน้าไม่ไหว เห็นทีน่าจะอย่างหลังมากกว่า

“ในเมื่อคนปากโป้งอย่างเธอ ปิดปากตัวเองไม่ได้ ฉันจะช่วยปิดมันให้เอง” โรมเอ่ยจบ ร่างสูงก็ประกบปากลงที่ริมฝีปากเรียวเล็กลงอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กมีเสียงใดๆ หลุดออกมามือหนาประสานเข้าที่นิ้วเรียวของคนตัวเล็ก

ด้านนานิลที่ถูกคนใจร้ายไอ้คนโรคจิตหน้าหยิ่งกดลงติดผนังปล้นจูบอย่างรวดเร็วอย่างไม่ทันตัว ตากลมเล็กถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ หัวใจดวงน้อยสั่นวูบๆ ไม่เป็นจังหวะ เขาจู่โจมเข้ามารวดเร็วมาก มันเร็วมาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ปากเรียวบางริมฝีปากเล็กของฉันอย่างรุนแรงและดิบเถื่อน ฉันถึงกับช็อก นิ่งค้าง ตัวแข็งทื่อ ราวกับขยับไปไหนไม่ได้ ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นไม่ยอมเปิดปากให้คนรุกล้ำได้เฉยชมได้ง่าย แต่นั่นก็ทนกับความเจ็บแสบของฟันคมที่พยายามรุกล้ำเข้ามาไม่ไหว นานิลถึงกับยอมเปิดปากให้โรมแทรกลิ้นเข้าไปได้สำเร็จ

ด้านคนตัวสูงเมื่อคนปากดียอมเปิดปากให้ตนได้รุกล้ำอย่างชมใจแล้ว นั้น ลิ้นสากหนาตวัดเกี่ยวเล่นอย่างพอใจ แต่กับรับรู้ได้ถึงกับแปลกประหลาดของคนปากดี ไม่ต่อต้าน และไม่สนองจูบตอบ แต่กับรับรู้ถึงลมหายใจของเธอ นานิลปล่อยให้คนใจร้ายหน้าด้านรุกล้ำเข้าจูบอยู่เช่นนั้น เพราะตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูก จูบแรกของฉัน แม้แต่กับแฟนคนแรกยังไม่เคยเลย แล้วนายโรมนี่เป็นใคร จูบแบบรุนแรง จนฉันรับรู้ถึงความแสบๆ กลิ่นบุหรี่ที่ไหลลงในคอของฉัน จูบกระชากเหมือนสูบวิญญาณกำลังจะออกจากร่างของฉัน ไหนใครบอกว่าจูบมันดีฟิน ไม่เลย ไม่เลยสักนิด มันมีแต่ความเจ็บแสบที่ปากแปลบๆ ไอ้คนใจร้ายที่มันขโมยจูบฉัน กดริมฝีปากหนาลงอย่างหนัก เขาเกี่ยวลิ้นฉัน รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ฉันถึงกับหูอื้อตาลายไปหมดราวกับคนกลั้นหายใจ จะเป็นลม

ด้านโรมถึงยัยผู้หญิงปากดีจะไม่สนองกับจูบของเขา แต่ปากบางจิ้มลิ้มตรงหน้านั้นหอมหวานจับใจ ดีกว่าที่คิดไว้ซะอีก หวานมากจนเขาไม่อยากจะถอนจูบนี้ออกจากปากของเธอ จากที่ดุเดือดเมื่อครู่กับแปลเปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนโยนแสนหวานและเร้าร้อนอย่างไม่เคยเป็น จากนั่นก็ผละออกมาลิ้นสากหนาเลียเข้าที่ริมฝีปากบางอย่างชอบใจและหักห้ามอารมณ์ที่กำลังเกิดขึ้นไม่ได้ ของแปลกมันมีรสชาติที่หอมหวานอ่อนละมุนนุ่มลิ้น ขัดกับคำพูดคำจาของยัยนี้ชะมัด โรมกดจูบเลียลิ้นอยู่เช่นนั้นนานนับหลายนาที คนจูบถึงกับหลุดเสียงคำรามออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“อืม...” กว่าที่โรมจะเรียกสติที่เลยเถิดกลับคืนมาได้ ให้ตายเถอะนี้เขาเพียงแค่จูบสั่งสอน จูบอยากลองแต่ยัยพิษสุนัขบ้านี้น่าจับมากระแทกหนักๆ สักทีสองที จูบที่ตายด้านไม่โต้ตอบเขารุกเธอเพียงฝ่ายเดียว จูบของเขามันน่าขยะแขยงถึงขั้นยัยนี้ไม่สนองกลับเลยงั้นเหรอ นี้เป็นจูบแรกเลยมั้งที่เขาจูบกับคนไร้อารมณ์ไร้ความรู้สึก แต่นั้นช่างประไรใครสนถึงเธอจะตายด้าน แต่จูบกับยัยนี้แม่งเร้าอารมณ์ผมชิบหาย...

ลิ้นหนาเกี่ยวตวัดเข้าที่โพรงปากเล็กอย่างช้ำชอง แต่ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนมาลงไปสัมผัสที่หน้าอกของคนตัวเล็กนั้นโรมกับรับรู้ถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง ปากหนาค่อยๆ ถอนจูบออกจากริมฝีปากเรียวเล็กอย่างเชื่องช้า แต่กับพบว่าร่างบางที่ตนกระหน่ำจูบลงอย่างหนักนั้นเปลือกตาปิด

โรมที่เห็นคนตัวเล็กอ่อนระทวยลงในอ้อมแขนของตนไม่ไหวติง ร่างสูงตกใจถึงกับทำตัวไม่ถูก

“เฮ้ย...ยัยบ้านี้เธอตื่นสิ” โรมตบเข้าที่แก้มเนียนใสเบาๆ แต่นั้นกับพบว่าคนที่ตนจูบเมื่อครู่นั้นเป็นลมไปเสียแล้ว