บทที่ 5 เอาเรื่อง

ด้านโรมพอวิ่งในสนามไปได้สักพักใหญ่ๆ

“ปรี๊ด ปิ๊ด” เสียงนกหวีดกับดังขึ้นมา

“หมดเวลาในครึ่งแรก” นักกีฬาทุกคนพักในครึ่งแรก ด้านนานิลที่เห็นร่างสูงเบอร์ 8 วิ่งออกมาจากสนาม ใช่จริงด้วย พอยิ่งมองใกล้ๆ ไอ้คนนี้แหละโรคจิตชัดๆ แต่จู่ๆ นั้นยัยโปรเกลกับเดินถือขวดน้ำยื่นให้กับผู้ชายคนนั้น

“น้ำค่ะโรม”

“ขอบคุณคับ” เสียงทุ่มเอ่ยตอบสาวสวยที่ยื่นขวดน้ำให้ เขาที่ยืนห่างจากฉันไปเพียงแค่สองคน พอโรมดื่มน้ำเสร็จร่างสูงเดินมานั่งเก้าอี้ว่างที่อยู่ไม่ไกลจากนานิล พอร่างสูงเดินเข้ามา ด้านนานิลที่กลัวว่าชายหนุ่มจะจำหน้าตนได้นั้น คนตัวเล็กถึงกับหันข้างให้เขา ฉันไม่กล้ามองกลัวว่านายอะไรนั้นจะจำฉันได้ เหอะนี่เหรอโรม ผู้ชายที่พี่น้ำมนต์และยัยโปรเกลคลั่งไคล้นักหนา นี่เพื่อนฉันคลั่งไคล้พวกคนโรคจิตด้วยเหรอนี้ ไม่อยากจะคิดเลย แต่มันก็อดไม่ได้

ด้านโรมหลังจากที่ดื่มน้ำพักเหนื่อยได้สักพักแล้วนั้น ด้านรามที่ยืนกระดกน้ำข้างพี่ชายสายตากับสะดุดที่ผ้าก๊อซพันที่มือของโรม

“เชี่ยโรมนั้นมือมึงเป็นเชี่ยไร กูแม่งว่าจะถามตัังแต่ลงสนามละ” รามที่สะดุดกับผ้าก๊อซสีขาวพันแผลที่มือพี่ชายถึงกับเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย หายไปไม่ถึง10 นาทีไงไอ้ตัวดีกลับมาพร้อมมีผ้าพันแผลที่มือได้

“โดนหมามันกัด” ด้านนานิลที่ยืนดูดน้ำกับโปรเกลอยู่นั้นถัดจากโรมไปสองคนร่างบางที่ได้ยินชายหนุ่มที่คนมีเรื่องด้วยก่อนหน้า “หมากัด” เช่นนั้นคนหลอบฟังถึงกับสำลัก

“พรวด” น้ำออกจากปาก หมดกันความสวยก่อนหน้า

“เฮ้ย...นิลแกเป็นอะไร” โปรเกลที่เห็นเพื่อนสำลักน้ำถึงกับลูบหลังให้เพื่อน เสียงของโปรเกลทำเอา โรม ราม มอส ทั้งสามหนุ่มถึงกับมองมาทางสาวสวยที่สวยมากจนสะดุดตาของเขา แต่ในจังหวะที่นานิลหันมาสายตาปะทะกับสายตาคมเข้มของโรมนั้น สายตาคู่ดุแบบนี้คุ้นนะผมว่า แต่ไม่แน่ใจว่าเราเคยเจอที่ไหน โรมถึงกับเลิกคิ้วใช้ความคิด

“อะ...ฮืม สงสัยคนสวยจะสำลัก ความน่ารักของผมแน่เลย” มอสที่ยืนถัดจากโรมที่เห็นสาวสวยอยู่ไม่ไกลนักถึงกับเอ่ยแซวนานิลออกมา ในจังหวะนั้นโรมหันมาสบตาเข้ากับนัยน์ตาคู่สวยอันคุ้นตาอีกครั้ง สายตานิ่งๆ ดุๆ แบบนี้มันคุ้นนัก โรมสบตาเข้ากับนานิลอยู่เช่นนั่น แต่เธอกับเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาก่อน

“หึ...ใช่สิ สายตาแบบนี้ หน้าแบบนี้แหละที่มองผม ชัดเลย ถึงว่าผมดูคุ้นยัยนี้ตั้งแต่เธอเดินชนผมแล้ว หึ...ยัยพิษสุนัขบ้า พอแต่งแบบนี้แล้วดูเป็นคนละคนเลย แต่นั่นก็ยืนยันคำเดิม ไม่ว่าจะพยายามสวยแค่ไหนยังไงยัยนี้ก็ฉุดอารมณ์ผมไม่ขึ้น” พอรู้ว่าสาวสวยที่สะดุดตาตนเป็นคนเดียวกับยัยหมาบ้าโรมถึงกับเปลี่ยนความคิดทันที

“หมาไง ไอ้รามหมาที่มันกัดกู หมาตัวเมีย ไม่แน่ใจว่าหมาแม่ลูกอ่อนหรือเปล่า” โรมที่เห็นยัยตัวต้นเหตุอยู่ที่นี่ด้วยถึงกับจงใจว่าคนหน้าสวยคนนี้เป็นหมาที่กัดตน

“แล้วหมาที่มึงว่านี่ มันไปกัดมึงตอนไหน” รามเอ่ยด้วยสีหน้าสงสัย จะว่าไปมหาลัยเรามีหมาด้วยเหรอ มองไปรอบๆ ก็ใช่ว่าจะเจอแฮะ

“ตอนที่กูไปเอาลูกฟุตบอลนะ แต่พวกมึงอย่าสนใจเลย หมาก็คือหมาที่มันกัดกู หมา...บ้า” โรมจงใจคำว่าหมาและจ้องมองใบหน้าสวยที่มองเขาอย่างหาเรื่องสุด ราวกับพร้อมปะทะ

ด้านคนทนฟังที่เขาหาว่าเธอเป็นหมานั้น นานิลมองชายหนุ่มที่หาเรื่องตนอย่างเอาเรื่องสุดๆ ตาจ้องตาทั้งสองจ้องกันอย่างไม่มีใครยอมใคร นานิลที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นหมาปากเรียวบางถึงกับเม้มแน่นด้วยท่าทีโกรธจัด อยากจะเดินไปซัดคนว่านักแต่ติดที่ว่ากระดูกคนละเบอร์

ด้านโรมที่ถูกหญิงสาวใบหน้าสวยยัยอกไข่ดาวจ้องเขม็งนั้น ถึงกับมองนิ่งๆ ด้วยสายตาคู่ดุที่แฝงไปด้วยอารมณ์ความเดือดดาด

“ยัยนี้อยากโดนก็เข้ามาสิวะ” โรมได้แต่มองหน้าคนที่มองตนมาด้วยสายตาท้าทาย ราวกับจะท้าตีต่อยตน จะว่าไปยัยหน้าอกนี้ไซส์มินิก่อนหน้านี้ ยัยนี้ยัดอะไรใส่ลงไป ถ้าจำไม่ผิดก่อนหน้านี้ที่วัดด้วยสายตา ยังดูเล็กอยู่เลย พอดูตอนนี้ก็ดูอึ๋มอยู่นะ สายตาคมจากที่จ้องมองหน้าเธอกับเหลือบมองที่หน้าอกนานิลอย่างพิจารณาจะมองว่าจงใจก็ไม่ติดเพราะอยากให้เธอรู้ตัว

“เล็ก...” โรมจงใจเอ่ยมาให้อีกคนได้ยิน แต่นั่นกับยิ่งทำให้นานิลนั้นโมโห

“ไอ้โรคจิต” ร่างบางเอ่ยปากขมุบขมิบแต่นั้นเขาก็อ่านปากเธอออก

“เธอ...” เสียงเข้มของโรมเอ่ยออกมาแต่จ้องมองไปที่นานิล ทำเอา ราม มอส แทคิณ โปรเกลที่ไม่รู้เรื่องอะไรถึงกับมองหน้าโรม

“เชี่ยโรม มึงเรียกใคร มีเรื่องไรเหรอเปล่า” รามตกใจจู่ๆ คนที่นั่งเก้าอี้ก็ลุกขึ้นมาหน้าตาราวกับจะชกต่อยกับใคร และตอนนี้ไม่ใช่แค่เพื่อนๆ พวกเขาที่มองมาทางโรมรวมทั้งสาวๆ เหล่ากองเชียร์บนแสตน

“เปล่า...ไม่มีอะไร” แต่พอโรมตอบรามไปเช่นนั้น เขาหยุดแล้วใช่ว่ายัยพิษสุนัขบ้านั้นจะหยุด เธอกับเบะปากทำหน้าทำตาใส่เขา บอกเลยผู้หญิงคนนี้วอนโดนมาก

“หึ...เก่งมาก จะเข้ามาก็มาดิจะฟาดด้วยจูบ ตบด้วยปากหนักๆ สั่งสอนให้พิษสุนัขบ้านี้เสียให้เข็ด” ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งถึงเวลาลงสนามในนาทีหลัง โรมเดินลงสนามด้วยสีหน้าอันหงุดหงิดยัยบ้านี้กล้าดียังไงมาเบะปากใส่เขา

ด้านนานิลหลังจากที่โรมเดินลงสนามไปแล้วนั้น แม้ไอ้โรคจิตนี้กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นหมา ผู้ชายบ้าอะไรไม่ดูตัวเอง คิดว่าหล่อเท่มากนักหรือไง ที่สาวๆ เอาแต่เชียร์และกรี๊ดนายนั้น บอกเลยถึงฉันจะถูกพี่เก๋จ้างมาก็ไม่มีวันจะกรี๊ดและเชียร์คนโรคจิตอย่างนายนั้นไม่มีวัน

“กรี๊ดแก ยัยนิล แกดูสิ โรมทำประตูอีกแล้ว นี้แหละผู้ชายในอุดมคติของโปรเกล” ขณะที่โรมวิ่งลงสนามไปไม่ถึงสิบนาที ไม่นานนั้นก็ทำประตูเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ

“โรคจิต ขี้เก็ก” นานิลที่มีอคติกับโรม ไม่ว่าชายหนุ่มจะหล่อเหลาเบ้าหน้าฟ้าประทานแค่ไหน เขาก็ไม่อยู่ในสายตาของเธอ ถึงนายนั้นจะมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามมากก็เถอะ แน่นอนไม่มี ผู้หญิงชื่อ นานิล อย่างแน่นอน

“นิลแกว่าใครเหรอ”

“ปะ...ป่าว ฉันก็ว่าไปเรื่อยแกอย่าสนใจเลย” นานิลถึงกับโบ้ยไปทางอื่น ถ้าเล่าว่านายนั้นโรคจิตเพื่อนฉันที่โดนเสน่ห์ความหล่อของหมอนั้นกินสมองไปครึ่งซีกคงไม่เชื่อฉันแน่นอน ตอนนี้หลายคนกำลังส่งเสียงเชียร์กรี๊ดกันอย่างสนุกสนาน คงมีแต่ฉันนี้แหละที่รอเวลาอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อไหร่จะแข่งเสร็จสักทีเบื่อๆ เสื้อสีแดงเบอร์ 8 เหอะเก๊กอยู่ได้ ไม่รู้นายนั้นจะเก็กไปถึงไหน

“เสยผม สะบัดเบา กรี๊ดพี่โรม โรม อร้าย” เสียงสาวๆ ที่กรี๊ดเชียร์กันมา แต่นานิลกับไม่มีความรู้สึกใดๆ กับชายหนุ่มที่ตกเป็นเป้าสายตาของคนในสนาม มีแค่ความเกลียดและไม่ชอบหน้าเท่านั้น