ตอนที่7.คำสัญญา

"เป็นไงบ้างนางจ๋า กินยาคุมหรือยัง"คำถามที่คนมาเยือนเอ่ยถาม ทำให้ใบหน้าคนถูกถามตึงขึ้นด้วยความอับอาย ป้านางคงชินถึงเอาเรื่องอย่างว่ามาถามเหมือนเป็นเรื่องฝนฟ้าอากาศ เธอไม่ได้หน้าด้านหน้าทนขนาดนั้น

"ป้ามีอะไร"ถามทั้งๆที่ยังจดจ่ออยู่กับงานในมือ

"อะ..."ป้านางไม่พูดอะไร นางรู้ว่าพิชญาไม่อยากคุยด้วย นางเองก็มีงานต้องทำ รีบๆคุยให้จบจะได้ไปส่งเด็กให้แขกตามใบสั่ง

"อะไร"ตากลมโตมองเงินปึกใหญ่ที่ถูกยื่นมาตรงหน้า ด้วยสายตางุนงง

"เงินไงไม่รู้จักเหรอ"ป้านางตีรวน นึกหมั่นไส้กับคนหน้าบึ้งที่มองเงินด้วยสายตาเย็นชา เงินเยอะขนาดนี้จะตาโตสักนิดก็ไม่มี

"รู้ว่าเงิน ป้าเอามาให้ฉันทำไม"

"เออ...คุณเขาจ่ายมา 50,000 ข้าว่าจะอมส่วนที่เกินไว้ใช้"ป้านางสารภาพออกมาตามตรง รู้สึกผิดมากขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของพิชญา เธอไม่ได้แสดงท่าทีโมโหหรือแปลกใจอะไรเลยสักนิด ยังคงนิ่งเฉยเหมือนเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่ายินดี

"มันเป็นเงินของป้า ป้าเก็บไว้เถอะ"

"จ๋าเอ๋ย...เองเก็บเอาไว้เถอะ เงินนี่มันเป็นของเอง ขอโทษแล้วกันที่คิดไม่ซื่อ เอาแบบนี้นะถ้าเอ็งอยากทำงานอีก ป้าจะหาแขกที่...."

"พอเถอะป้า อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย ถ้าป้าให้ฉันก็จะรับไว้ เอาวางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ เอาอะไรทับให้หน่อยนะ มือฉันเปื้อน"พิชญาตัดบทเมื่อไม่อยากคุยนาน รับไว้ให้มันจบๆป้านางจะได้กลับไป ไม่อยากให้นางพูดถึงเรื่องเมื่อคืนอีก แค่นี้ศักดิ์ศรีเธอก็ไม่เหลือแล้ว ขายตัวเพื่อแลกเงิน เพราะดันเอาเงินที่มีไปเล่นการพนันออนไลน์ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้เล่นเอง แค่เจอโฆษณาในเฟซว่ารับปั่นบวก เลยทักไปถามแล้วถูกหว่านล้อมให้หลงเชื่อ จึงโอนเงินไปให้เขา เพราะคิดว่าจะได้ผลตอบแทนที่มากเหมือนในโฆษณา สุดท้ายก็หายทั้งคนทั้งเฟซ การพนันไม่ทำให้ใครรวย คำพูดนี้เป็นเรื่องจริงเพราะเจอมากับตัว อุตส่าห์ร่ำเรียนมาแต่ก็ยังมาถูกหลอกเพราะคำว่าโลภเพียงคำเดียว

"ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ"ป้านางทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป พิชญาเข้าใจคำว่าช่วยของนางดี แต่เธอคงไม่ทำมันอีกแล้ว

"พี่จ๋า พี่ไปทำอะไรมา!"คำถามที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังนวดแป้งเข่าแทบทรุด ร่างบางหันกลับมามอง ตัวชาเหมือนถูกแช่แข็ง เมื่อเห็นจอมทัพยืนอยู่ที่หน้าประตู

"จอม!"

"จอมเห็นป้านางเดินออกไปจากบ้าน ป้านางมาบ้านเราทำไมพี่ แล้วนั่นเงินอะไร ที่พี่หายไปแล้วกลับมาพร้อมค่าเทอมของจอม พี่ไปทำงานกับคนพวกนั้นมาใช่ไหม"จอมทัพถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเขาไม่ใช่เด็กที่จะอ่านเกมไม่ออก เมื่อตอนที่เขาเดินไปปากซอยสายตาที่มะนาวมองเขา ทำให้นึกสงสัย พอมาได้ยินคำพูดที่พี่สาวคุยกับป้านาง ก็เข้าใจได้ทันที

"จอมฟังพี่ก่อน"ร่างบางขยับเข้าหาน้อง

"พอเถอะพี่ จอมมีเรียน"พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินออกไป น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาเป็นสาย ไม่ได้โกรธพี่ที่ทำแบบนี้ แต่โกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ แม้แต่ค่าเทอมก็ต้องให้พี่เป็นคนหามาให้

"จอม! จอม!"พิชญาเรียกน้องก่อนจะวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้

"ฟังพี่อธิบายก่อนนะ"ตากลมโตมองหน้าน้องด้วยสายตาวิงวอน

"พี่..."

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกพี่ จอมผิดเองจอมเป็นภาระของพี่"

"อย่าพูดแบบนี้นะจอม จอมไม่ใช่ภาระแต่จอมคือกำลังใจ เรามีกันแค่สองคน จอมอย่าเกลียดพี่เลยนะ พี่รู้ว่าจอมผิดหวังในตัวพี่แต่ว่า..."

"พี่จ๋า จอมจะเกลียดพี่ได้ยังไง พี่เป็นพี่สาวจอม

เป็นเหมือนแม่ของจอม จอมจะเนรคุณพี่ได้ยังไง จอมแค่เสียใจ เสียใจที่ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ให้พี่แบกภาระอยู่คนเดียว"

"จอม..."

"อย่าโทษตัวเองนะพี่ จอมต่างหากที่ดูแลพี่ไม่ได้ จอมขอโทษนะพี่"

"จอมทัพ..."

"เรามีทางเลือกไม่มาก พี่จ๋าเลือกเดินทางนี้ จอมรู้ว่าพี่ก็เจ็บปวด อย่าทำแบบนี้อีกนะพี่ ให้จอมไปแบกหินแบกปูนยังดีกว่า พี่จ๋าอย่าทำแบบนี้อีกนะ"

"จอม..."

"มีอะไรต้องบอกจอมนะพี่ อย่าทำอีกนะ"น้องชายกอดพี่สาว เมื่อพี่ร้องไห้ออกมา พิชญาไม่กล้ากอดตอบเพราะกลัวจะทำเสื้อนักเรียนน้องเปื้อน

"พี่จ๋า จอมขอโทษ อย่าทำอีกนะพี่"

"พี่จะไม่ทำแล้ว ขอบใจนะจอม ขอบใจที่ไม่รังเกียจพี่"

"พี่เป็นพี่สาวจอมนะ จอมจะเกลียดพี่ได้ไง กอดจอมหน่อย"

"มือพี่เปื้อนเดี๋ยวเสื้อนักเรียนเปื้อน"

"ช่างมันสิพี่ ใส่ไปแบบเปื้อนๆนี่แหละเท่ดี มีพี่เป็นแม่ค้าขนมหวาน เสื้อก็ต้องเปื้อนแป้งแบบนี้แหละ"

"ขอบใจนะ...ขอบใจ"สองมือกอดเอวน้องเอาไว้ ก่อนจะซุกหน้าเข้ามาหาอกน้อง ดีใจที่สุดเธอคิดว่าจอมทัพจะโกรธจะเกลียดและผิดหวังในตัวเธอ เธอและน้องโตมาในครอบครัวทหาร จอมทัพจึงถูกปลูกฝังเรื่องรักศักดิ์ศรีมาตั้งแต่เด็ก โชคดีที่น้องเข้าใจและให้อภัยเธอ

"เลอะหมดเลย"พูดเมื่อเห็นเสื้อนักเรียนน้องเปื้อนทั้งแป้งและน้ำตา

"ช่างมันเถอะพี่ เท่ดี"จอมทัพตอบเมื่อกอดพี่เอาไว้ ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไป พิชญาก็ดูแลเขามาตลอด เขาเชื่อว่าทุกอย่างที่พี่ตัดสินใจทำ ต้องผ่านการคิดมาอย่างดี อย่างที่รู้ๆพวกเขามีทางเลือกไม่มาก พิชญาจึงยอมเสียสละเพื่อเขา

"ขอบคุณนะพี่ จอมจะตั้งใจเรียน จะได้มีงานดีๆทำ พี่จ๋าจะได้ไม่ต้องลำบาก"

"ขอบใจนะจอม"

"ไปก่อนนะพี่เดี๋ยวสาย"

"แล้วกลับมาเอาอะไร"

"ลืมหนังสือน่ะ"

"เลยมาได้ยินเรื่องที่..."

"ขอโทษนะพี่ จอมไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง"

"ไปเรียนเถอะเดี๋ยวสาย"

"พี่ก็พักผ่อนบ้างนะ"

"ขอบใจนะ แค่นี้สบายมาก"ตาคู่คมมองหน้าคนที่บอกว่าสบายมาก ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินออกไป เมื่อเช้าเขาสงสัยว่าทำไมพี่ถึงมีแผลที่ปาก แต่เมื่อมาเห็นรอยเขียวช้ำที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวออกมา เขาก็แน่ใจว่าพี่ไปทำงานอย่างว่าจริงๆ