Chapter 1 : อย่าให้เจอ...

"พ่อ อย่ามาจับคู่ให้ผมหน่อยเลย หมดยุคคลุมถุงชนไปนานละ แล้วนี่ให้เวลาผมแค่หนึ่งปี จะไปหาจากไหนทัน" พ่อก็พูดง่ายเกิ๊น อยู่ดีๆจะให้มาหาเมีย วู้ว คนหล่ออารมณ์เสีย

"มึงกำลังสั่งสอนกูอยู่นะไอเดย์ กูไม่อยากมีลูกทำตัวสำส่อนมั่วไปวันๆ" พ่อใช้สายตามองผมแบบเหยียด หรือนี่พ่อกับยัยเลขาตอแหลนั่นเป็นพวกเดียวกัน

"แหมพ่อ ทำอย่างกับแต่ก่อนพ่อไม่เป็นอย่างผม"

ฟรึ่บ ฟรึ่บ

พ่อเขวี้ยงแฟ้มใส่เกือบโดนหน้าผม ดีนะที่หลบทัน แล้วนี่ผมพูดอะไรผิดไปเนี่ย

"แน่จริงมึงก็อย่าหลบสิวะ ไอลูกสำส่อน" คำก็สำส่อน สองคำก็สำส่อน ผมไม่ได้ไปแย่งเมียชาวบ้านเขามานะ จะอะไรนักหนากันพ่อ

"ไม่หลบผมก็โดนดิพ่อ ไปละหวัดดีครับ" ผมรีบยกมือไหว้แล้วรีบเดินออกประตูไปทันทีก่อนที่จะโดนของแข็งฟาดเข้าที่หัว มีหวังนอนโรงพยาบาลยาวๆ

ฟรึ่บ

ยังไม่วายเขวี้ยงมาอีกแฟ้ม ดีนะที่ผมเดินออกจากประตูไปแล้ว นี่ชาติที่แล้วเป็นรักบี้ทีมชาติไง ปาแม๊นแม่น

ผมกำลังเดินไปยังลิฟท์ของชั้นผู้บริหารเพื่อไปยังลานจอดรถ...

ติ๊ง

ลานจอดรถ

อ่าวเวร แล้วนี่รถใครมาจอดขวางรถผมวะ นี่มันที่จอดสำหรับรถVIP ไม่รู้หรือยังไง ผมหันมองซ้ายขวาหารปภ. ก็ไม่เห็นหัวใครเลยสักคน

แต่เอ๊ะ...มีกระดาษใบเล็กๆวางไว้อยู่ตรงที่ปัดน้ำฝน ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาดู

ขอโทษด้วยค่ะ พอดีฉันรีบเลยขอจอดขวางหน่อยนะคะ ถ้าจะให้เลื่อนรถรบกวนโทรเบอร์08×-×××-×××× (อลิน)

"รีบขนาดที่จอดรถขวางคนอื่นได้ขนาดนี้เลยเนี่ยนะ แล้วนี่บริษัทไม่ใช่ที่จอดรถในห้างจะได้วนหาที่จอดไม่ได้" ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง

ไม่นานนักผมได้ยินเสียงฝีเท้าใครวิ่งมาจากทางด้านหลังของผม ผมสงสัยจึงหันไปดูปรากฎว่าเป็นรปภ.ที่คอยดูแลที่จอดรถพนักงานภายในบริษัท

"ขอโทษครับคุณเดย์" รปภ.พูดด้วยเสียงหอบเหนื่อย คงเพราะเห็นผมละมั้งจึงรีบวิ่งหน้าตั้งมาเลย

"ทำไมไม่ห้ามว่าตรงนี้ห้ามจอด แถมมาจอดขวางไว้แบบนี้กูจะออกยังไง แล้วที่จอดรถแถวนี้ไม่ใช่ใครจะจอดก็ได้ ถ้าไม่ใช่บุคลากรสำคัญ หรือว่าเจ้าของรถคันนี้เป็นคนสำคัญของที่นี่" ผมหัวเสียเล็กน้อย แต่ก็ต้องสั่งสอนกันหน่อย จะได้ไม่เกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้อีก

"ขอโทษอีกครั้งครับ เดี๋ยวผมขยับรถให้ครับคุณเดย์" ชายรปภ.ยกมือขอโทษขอโพยยกใหญ่ มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่นักหรอก เพราะนี่มันเป็นที่จอดแบบส่วนตัว ผิดก็ต้องว่าไปตามผิด

รปภ.จึงรีบออกแรงขยับรถให้...

ฮึบ ฮึบ

ทำไมรถไม่ขยับเลยวะ หรือว่าเจ้าของคันนี้ดึงเบรกมือ ชิบหายแล้วไง นี่ผมต้องมายืนรอเจ้าของรถคันนี้ ซึ่งก็ไม่รู้เลยว่าจะออกไปเมื่อไหร่

รปภ.คงสงสัยเหมือนผมเลยเดินไปส่องกระจกที่ฝั่งคนขับ

"เอ่อ...คุณเดย์ครับ" นั่นไงท่าทางแบบนี้ กูว่าใช่ แม่งดึงเบรคมือ อย่าให้กูเจอนะยัยอะไรนั่น...

เพิ่งนึกขึ้นได้ เจ้าของรถให้เบอร์ไว้นี่หว่า ผมจึงหยิบกระดาษใบเล็กขึ้นมาแล้วหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดเบอร์โทรที่เจ้าของรถเสียบไว้ให้

(ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก)

"ไอเหี้ย ปิดเครื่อง ละให้เบอร์กูทำคxยไรครับ" ผมสบทออกมาอย่างหยาบคาย ตอนนี้ผมเลือดขึ้นหน้า แม่งชักอยากจะเห็นหน้าไอเจ้าของรถคันนี้แล้วสิวะ พ่อจะด่าสั่งสอนให้เสียหมาเลยคอยดู

นี่ดีนะที่วันนี้ผมไม่ได้มีธุระอะไรที่ไหน ไม่งั้นละมึงรถมึงเละไม่เป็นท่าแน่

30นาทีผ่านไป

ผมนั่งไถโทรศัพท์รอไอเจ้าของรถที่มันไม่โผล่มาเลยตั้งสามสิบนาทีแล้ว ใช่ผมนั่งลงกับพื้นไปเลย เก้าอี้ก็ไม่มี ก็คนมันเมื่อย ใครจะไปยืนรอได้วะนานขนาดนี้

"ขอโทษนะคะ" อ่า เป็นชะนี ไหนขอเห็นหน้าชัดๆหน่อยสิ๊ มึงเป็นใครถึงกล้าทำแบบ....นี้~ สวยชิบหายเลยวะ

ผมเงยหน้าขึ้นมากำลังจะอ้าปากด่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมก็ต้องรีบหุบปากลง

ตอนนี้เหมือนผมหยุดหายใจไปชั่วขณะ เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า เธอโคตรสวยเลยครับ เกือบหลุดปากด่าไปแล้วไหมหล่ะ ตอนนี้เธออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงทรงเอวสอบเข้ารูปสีเขียว ขาว สวย หุ่นดีชะมัด สเป็คไอเดย์เลยครับ

ผมจึงรีบลุกขึ้นแล้วถามเธอ "รถคุณหรอครับ" ผมทำเสียงตีขรึมใส่เธอ อย่ามีพิรุธไอเดย์ นิ่งไว้

"ใช่ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันรีบหน่ะค่ะ พอดีวันนี้ฉันมีสัมภาษณ์งานที่นี่ มาเกือบสาย หาที่จอดแล้วแต่ไม่มีที่ว่างเลย ฉันเลยถือวิสาสะจอดขวางรถคุณไว้ แล้วนี่คุณมารอตรงนี้นานหรือยังคะ ทำไมไม่โทรหาฉัน" นี่แกล้งโง่หรือโง่จริง ถามมาได้ ก็โทรแล้วแต่เธอปิดเครื่อง

จะไม่มีที่จอดได้ยังไงวะ "ถ้ารีบทำไมไม่มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วหล่ะครับ" ผมย้อนถามเธอกลับ เอาจริงลึกๆแล้วก็ยังรู้สึกขุ่นๆอยู่

"อ่าวคุณ นี่กวนฉันหรอ ก็ขอโทษแล้วไง แปะเบอร์ไว้ให้ด้วย ทำไมไม่โทรมาหล่ะ" ยังไม่รู้ตัวอีกนะ สวยดีแต่โง่ไปหน่อย

"รบกวนเช็คโทรศัพท์ด้วยครับ ผมโทรหาคุณแล้วแต่โทรไม่ติด" ผมยืนตอบเธอแบบเซ็งๆ ถามจริงเหอะ ใครเจอแบบผมแล้วไม่เซ็งบ้าง

เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดดูที่หน้าจอ ผมเห็นเธอหน้าเจื่อนไปทันตา เนี่ยก็ถึงถามไง ว่าถ้ารีบทำไมไม่มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว

"เอ่อ..." เธอเม้มปากเข้าหากันจนแน่น อยากจะหาอะไรมาแงะปากซะจริง ไม่ยอกย้อนแบบเมื่อกี้อีกสักทีหล่ะ

"ไงครับ จะอ้างว่าแบตหมดหรืออ้างว่า..." ผมยังพูดไม่ทันจบเธอรีบพูดแทรกด้วยน้ำเสียงที่อ่อยลง

"ปิดเครื่องค่ะ" เธอก้มหน้าพูดด้วยความรู้สึกผิด ก็แหงหล่ะ โทรแล้วนะครับ ผมไม่ผิดนะเรื่องนี้

"หึ ปิดเครื่อง งั้นรบกวนช่วยเลื่อนรถออกไปด้วยครับ ผมเสียเวลารอคุณตั้งสาม-สิบ-นาที" ผมพูดเน้นเสียงใส่หน้าเธอ จะได้รู้ซะบ้าง ว่าไม่ควรมาทำให้คนอื่นเขาเสียเวลาขนาดนี้

"ค่ะๆๆๆ" เธอรีบเดินไปขึ้นรถแล้วขยับรถออกไปทางข้างหน้าเพื่อให้ผมขับออกไปจากที่จอดได้ง่ายขึ้น

"พ้นไหมคะ ออกได้ไหม" เธอชะโงกหน้าออกมาถามผม

"ได้" ผมตอบห้วนใส่ แล้วผมก็เดินขึ้นรถไปทางฝั่งคนขับทันที

บรึ้น บรึ้น

เอี๊ยด

ผมขับรถมาขนาบกับข้างรถเธอแล้วเปิดกระจกลง...

"มาสมัครงานฝ่ายไหน" ที่ถามเพราะอยากรู้ จะได้บอกกับฝ่ายHRว่าไม่ต้องรับคนอย่างเธอเข้าทำงาน สวยซะเปล่าแต่เรื่องง่ายๆกับคิดไม่เป็น

"ฝ่ายบัญชีค่ะ"

"งั้นหรอ หวังว่าเราคงได้ทำงานร่วมกันนะครับ ขอให้โชค-ดี" ผมกดยิ้มที่มุมปากแล้วกดปิดกระจก ลืมไปเพิ่งนึกขึ้นได้ ผมจึงลดกระจกลงมาอีกครึ่ง ขอด่าโง่สักทีเถอะ

" อ้อ ถ้าไปจอดรถขวางคนอื่นแบบวันนี้อีก อย่าโง่ดึงเบรคมือนะครับ บาย" ด่าสักนิดค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย

"ไอ้..." เธอที่กำลังจะด่าผมกลับ แต่ผมรีบปิดกระจกรถก่อน รู้หน่าว่าจะด่าอะไร

จะให้ร่วมงานด้วยหรอ อย่าหวัง ถ้าได้ร่วมรักบนเตียงผมคงไม่ปฏิเสธแน่นอน... พูดละมันก็หืมมมมมม ไอน้องชายตัวดีมันตื่นตัวเร็วซะจริง อย่าให้เจออีกนะยัยสาวทรงสอบ