INTRO

"พ่อครับ ก็ใครใช้ให้พ่อหาเลขาสาวๆสวยๆมาไว้ที่หน้าห้องหล่ะครับ"

"มึงยอกย้อนกูหรอไอเดย์ คิดว่ากูไม่รู้หรือยังไงว่ามึงเอากับผู้หญิงคนไหนในบริษัทบ้าง" พ่อตวาดใส่ผมเสียงดังลั่นห้อง ป่านนี้พนักงานด้านนอกคงรู้กันหมดแล้วว่าลูกชายคนเดียวของเจ้าของบริษัทมันขี้เอาแค่ไหน

เห็นผู้หญิงๆสวยๆใครจะอดใจไหว อีกอย่างคนหล่อๆแบบผมผู้หญิงคนไหนก็อยากได้กันทั้งนั้น

"อ๊ะ อ๊ะ จะว่าผมคนเดียวก็ไม่ได้นะครับ ว่าเลขาพ่อด้วยสิ เธอใช้สายตาท่าทางยั่วยวนอ่อยผมเหมือนกันนะพ่อ" ผมพูดไปตามความจริง เพราะเธอก็ยืนอยู่ข้างๆผมด้วยเหมือนกัน แต่อยู่ในะระยะที่ห่างประมาณช่วงแขนได้

"มึงนี่มัน...แล้วนี่เธอ เป็นอย่างที่ไอเดย์มันบอกจริงไหม" พ่อผมหันไปถามเลขาสาวที่เพิ่งมาทำงานใหม่ได้ไม่นาน ตอนนี้เธอเอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดไม่จา แล้วอีกอย่างถ้าผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยยังไงผมก็ไม่บังคับขืนใจเธอเป็นอันขาด แต่เธอคนนี้ไม่ใช่

"เอ่อ..." เธอหันข้างมาที่ผมเล็กน้อยโดยที่ยังก้มหน้าอยู่ แล้วใช้สายตาบอกเพื่อให้ผมช่วยพูดกับคุณพ่อให้" บอกเลยว่าไม่มีทาง แค่ตอนนี้ผมยังเอาตัวไม่รอดเลย จะให้ช่วยเธอคงเป็นไปไม่ได้

ส่วนตัวผมยังคงจ้องมองเธอที่ยังก้มหน้าอยู่ ก็รับๆไปเถอะหน่า เพิ่งเอากันแค่ครั้งเดียว แถมไม่ได้มาเอาที่บริษัทซะหน่อย

"ว่ายังไง...เป็นอย่างที่ลูกชายฉันพูดจริงไหม" พ่อยังคงถามคำถามเธอซ้ำอีกครั้ง แต่น้ำเสียงดูแข็งกร้าวมากขึ้น เพราะเธอยังไม่ยอมปปริปากพูดอะไร

"ค่ะ" สุดท้ายเธอก็ตอบออกมาจนได้ ทางพ่อผมได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วหันมาทำตาแข็งใส่ลูกชายคนเดียวคนนี้

"กูจะเอายังไงกับมึงดีไอเดย์" ใครก็ได้มาลดเสียงวอลลุ่มให้พ่อผมหน่อย เสียงดังขึ้นไปทุกทีๆ ผมชักจะอายพนักงานด้านนอกแล้วสิ

"อ่าว ถามเลขาคนสวยของพ่อสิครับ ผมมีหน้าที่ตัดสินใจด้วยหรอ" อยู่ดีๆก็จะมาถามว่าจะเอายังไง หรือจะให้ผมเอาโชว์ตรงหน้าพ่อเลยไหม ประโยคหลังผมได้แต่คิดในใจ

"นายคะ หนูขอโทษนะคะ คือหนูไม่ทราบจริงๆว่าคุณเดย์เป็นลูกชายของท่าน" อ่าวยัยนี่มันตัวร้ายในละครหลังข่าวชัดๆ จะไม่รู้ได้ยังไงวะ เขารู้กันทั้งบริษัท

"ตอแหล" ผมพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมา นี่ถ้ามีถ้วยรางวัลนักแสดงตอแหลดีเด่นผมคงมอบให้เธอไปด้วยเลย

เธอคงได้ยินที่ผมพูด จึงหันมาทำตาขวางใส่ ก็กูพูดให้ได้ยินอ่ะทำไม

"เธอออกไปก่อนไป" พ่อผมสั่ง เธอจึงยกมือไหว้ให้กับพ่อผม แล้วเดินก้มหน้าหันหลังกลับไปยังประตูทางออก แต่ในขณะที่เธอกำลังจะเอี้ยวตัวกลับไป เธอมองผมแล้วแสยะยิ้มใส่

"เธอ" ผมขึ้นเสียงแล้วชี้หน้าใส่ ผู้หญิงอะไรร้ายโคตรพ่อ

"สวัสดีค่ะคุณเดย์" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดพร้อมกับแอบเบะปากใส่ แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกไปในทันที แม่งเอ้ย อีชะนี!

"ไอเดย์ เมื่อไหร่แกจะเลิกนิสัยแบบนี้สักที"

"นิสัยแบบผมมันทำไมพ่อ" ผมรู้หรอกว่าพ่อหมายถึงอะไร

"ถ้าเกิดแกทำผู้หญิงท้องขึ้นมา แกคิดว่าคนอย่างแกมันจะรับผิดชอบได้" จะท้องได้ไง ผมป้องกันทุกคน

"พ่อคิดว่าผมจะโง่ให้ผู้หญิงหลอกงั้นหรอครับ"

"จะหลอกไม่หลอกกูไม่สน ถ้าภายในปีนี้มึงยังไม่เจอคนที่มึงรัก กูจะให้มึงแต่งงานกับผู้หญิงที่กูหาให้"

"อ้อ แล้วถ้าปีหน้ามึงไม่มีหลานให้กูได้อุ้มละก็ สมบัตของกูทุกชิ้นกูจะยกให้คนอื่นทันที" ที่ขู่ๆมาน่ากลัวทั้งนั้น(มั้ง) พ่อนะพ่อ ใครจะไปหาเมียทัน ซื้อกินไปวันๆยังง่ายกว่าเป็นร้อยเท่า

ครอบครัวผมมีธุรกิจทั้งสีเทาและขาวปะปนกันไป ตัวผมเป็นหุ้นส่วนร้านผับกับเพื่อนอีกสองคน ไอกันต์กับไอทอย แล้วก็มีธุรกิจอื่นๆอีกหลายอย่าง ให้เล่าให้ฟังก็คงบอกไม่หมด จริงๆไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมมันโม้ไปกันงั้น