4 เจอแม่ชี 2

อาหาร ขนมและเครื่องดื่มที่นำมาออกโรงทานหมดในเวลาไม่นานนัก ตามเวลาที่คุณประไพรเอ่ยบอกลูกชายไว้ตั้งแต่แรก แต่พอเสร็จงาน เขาคิดว่าจะได้กลับไปพักผ่อนเผื่อจะมีงานเลี้ยงสังสรรค์ในช่วงดึกเสียหน่อย ก็ต้องตกใจกับเสียงคุณนายแม่ของตัวเองอีกรอบ เมื่อท่านหันไปเชิญชวนคนโต๊ะข้างๆ ที่กำลังเก็บของ

"หนูฝุ่น เดี๋ยวไปทานข้าวกับป้านะลูก มีร้านอาหารเลยทางออกวัดไปหน่อย"

ทีแรกเธอจะปฏิเสธ แต่เมื่อหันไปเห็นชายหนุ่มตัวสูงด้านหลังที่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก จึงได้แต่นึกขำผิดกับไอ้ท่าทีที่นั่งให้สาวแทะเล็มอย่างวันนั้น และด้วยความอยากรู้จักคนที่นังนรีมันถูกสเปกจะเป็นอย่างไร เธอจึงตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

"แม่ เลยเที่ยงแล้วทานข้าวได้หรือครับ"

เสียงถามแทรกของไตรคุณทำเอาคุณประไพรหน้าเหวอ หันไปฟาดแขนลูกชายตัวเองเบาๆ

"เจ้าคุณ น้องไม่ใช่พระ โอ๊ย เรานี่เนาะ"

ละอองรักแทบจะมีสีหน้าไม่ต่างคุณประไพร แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มโดนฟาดแขนก็ได้แต่แอบยิ้มน้อยๆ จนชายหนุ่มหันหน้ามาที่เธอ สายตาออกจะไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

เขาไม่รู้ว่าควรจะวางตัวอย่างไร ที่ต้องมานั่งทานอาหารกลางวันกับแม่ชี ยังดีที่คุณประไพรยังใส่แค่เสื้อขาวกับผ้าถุงที่ทำจากไหมแท้เป็นสีน้ำเข้มแถมยังมีลายสีทองที่ชายผ้า ส่วนคนตรงข้ามเธอเล่นใส่ชุดขาวทั้งชุด ผมมวยที่เกล้าไว้สูงนั่นดูยังไงก็เหมือนแม่ชีอยู่ดี และที่ยังพอให้เขาหายเขินได้บ้าง ก็เพราะร้านอาหารที่อยู่ใกล้วัด ทำให้ภายในร้านจึงคล้ายมีแม่ชีอยู่หลายโต๊ะ

'อ้อ สรุปแม่ชีกินข้าวเลยเที่ยงได้'

หลังจากอาหารกลางวันผ่านพ้นไปแล้ว ตอนที่กำลังจะแยกกัน คุณประไพรก็ยังเดินไปส่งหนูฝุ่นของท่านขึ้นรถอีกด้วย แถมยังเจ้ากี้เจ้าการขอนามบัตรของเธอมาอย่างดี แล้วก็หันสายตาไปมองลูกชายแกมบังคับให้ส่งนามบัตรมาเช่นกัน ไตรคุณเปิดกระเป๋าสตางค์ที่มีนามบัตรติดตัวไว้ตลอดส่งให้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

"อันดาจ๋า"

ละอองรักรีบต่อสายวิดีโอคอลหาเพื่อนรักทันทีที่ขึ้นมาบนรถ นามบัตรในมือยังเคาะกับพวงมาลัยรถอย่างคนอารมณ์ดี

"อะไรของแกยะ เสียงหวานชวนคลื่นไส้"

"ฉันเจอของเด็ดว่ะ"

"ผู้ชายหรือ" อันดาทำเสียงตื่นเต้นอย่างอยากสนใจ

"อืม ผู้ชาย แต่เป็นผู้ชายของนังนรีน่ะ"

"ใครวะ"

"อ้าว นังนั่งมันควงหลายคนหรือ"

"ที่เห็นๆ สองหรือสามนี่แหละ ข่าวว่ายังไม่ติดเบ็ดสักราย" เสียงกลั้วหัวเราะของอันดาทำให้เธอยิ้มเย็นขึ้นมาทันที

"งั้นแกตามเสือก เอ้ย สืบ คุณไตรคุณสุดหล่อของแกให้หน่อย ติดเบ็ดนังนั่นหรือยัง"

"ฮะ แกไปได้ข่าวเด็ดอะไรมาวะ"

"เด็ดกว่าข่าว เจอตัวเป็นๆ เลย ดูใกล้ๆ ก็หล่อดีว่ะ แต่ดูเขาไม่ค่อยชอบแม่ชี" ละอองรักพยายามยื่นแขนออกห่างเพื่อให้เห็นชุดสีขาวที่ตัวเองใส่อยู่

"เออ เห็นชุดยูนิฟอร์มแกคงหลอนอ่ะ แล้วเจอยังไงวะ เล่าดิ"

"เดี๋ยวขับรถก่อน คืนนี้เจอกันค่อยเล่า"

บรรยากาศสบายๆ ในร้านอาหารกึ่งบาร์ สองสาวนั่งเม้าท์กันอย่างออกรส อันดาเอ่ยถามเพื่อนสาวคนสนิทเรียกว่าเก็บรายละเอียดทุกซอกทุกมุม และก็ไม่ลืมเล่าเรื่องที่ตัวเองไปสืบมาเช่นเดียวกัน

"นังนั่นมันเกาะคุณไตรคุณไม่ปล่อยเลยว่ะแก แต่เห็นว่าคุณไตรคุณยังไม่ได้กินมันหรอก ไม่งั้นมันคงป่าวประกาศไปทั่ว" ละอองรักทำสีหน้าครุ่นคิดตามที่อันดาเอ่ยเล่า

"ทำไมไม่กินวะ"

"เขาว่ากันว่า คุณไตรคุณไม่ชอบพวกสาวๆ จุ้นจ้าน ยิ่งพวกแสดงออกอยากจะเป็นเจ้าของเขายิ่งวิ่งหนี เขาพวกชอบกินเงียบๆ จ่ายตังค์แล้วจบ หรือถ้าจะเลี้ยงก็เลี้ยงเงียบๆ แต่เห็นว่าจ่ายหนักเป็นบ้า"

"น่าสนใจ"

"ทำไมแกจะลงสนามแข่งกับนังนรีหรือ"

"แกว่าเขาจะชอบฉันป่ะ"

"ฟังที่แกเล่ามา เขาคงกลัวแกมากกว่าว่ะ" ละอองรักได้แต่ถอนหายใจ

"แล้วนังนรีมันไม่มีเป้าหมายอื่นอีกหรือ"

"ตอนนี้เห็นว่ามันอ่อยคุณไตรคุณหนักเลย ดีไม่ดีเขาอาจจะหลงเสน่ห์นังนั่นแล้วก็ได้ เพราะปกติถ้าเขาไม่ชอบเขาคงดีดมันกระเด็นนานแล้ว" ละอองรักทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนักอีกครั้ง

"ถ้ามันลำบาก แกก็ปลงซะเถอะ อุตส่าห์เข้าวัดมาขนาดนี้"

"วันนั้นแกยังยุฉันอยู่เลยนังอันดา"

"ฟังกิตติศัพท์ของเขาแล้วก็ชักกลัวแกจะเป็นเหยื่อซะเองว่ะ"

"อย่างฉันมันภูมิต้านทานสูงโว้ย ผ่านไอ้วอกมาได้ก็ไม่มีอะไรเลวร้ายกว่ามันแล้ว" อันดาได้แต่ตบหลังมือเพื่อนเบาๆ

"เอาใจช่วยว่ะ"

ฝ่ามือที่ตบเบาๆ อย่างให้กำลังใจเพื่อน อยู่ๆ อันดาก็รัวฝ่ามือเร็วๆ คล้ายตื่นเต้นอะไรสักอย่าง

"แกๆ โลกกลมจังวะ พูดถึงก็เจอเลย" อันดารีบเอ่ยบอกเมื่อเห็นคนที่กำลังถูกพูดถึงอย่างออกรส เดินเข้ามาภายในร้าน เขาเดินตรงไปที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ด้านหน้า แล้วก็นั่งที่เก้าอี้ทรงสูงข้างๆ ผู้ชายอีกคนที่นั่งหันหลังให้เธอสองคน ละอองรักรีบหันหน้าไปมอง แค่เพียงเสี้ยวหน้าด้านข้างเธอก็จำใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้อย่างดี

"เอาไงดีวะ" อันดาเอ่ยอย่างตื่นเต้น

"แล้วแกจะตื่นเต้นทำไม"

"แกเข้าไปทักสิ"

"เดี๋ยวดูสถานการณ์ก่อน"

ทั้งสองสาวจึงนั่งสังเกตการณ์กันอย่างไม่คาดสายตา และก็เห็นเพียงเขายังนั่งดื่มกับเพื่อนอยู่ที่บาร์ด้านหน้า ละอองรักเผลอมองแผ่นหลังกว้างได้รูปของเขาอยู่นาน ขนาดแค่หลังยังหล่อ จนเธอไม่นึกแปลกใจที่นังนรีวรรณมันจะอยากได้เขาจนตัวสั่นแบบนั้นหรอก

ละอองรักแทบจะไม่รู้ตัวว่าลุกออกจากโซฟาตัวยาวที่นั่งอยู่เดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ตรงที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ได้อย่างไร หรือเพียงเพราะแค่เห็นนังนรีวรรณที่กำลังเดินเข้ามาจากทางหน้าร้าน