2 รอเวลา

ละอองรักทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาวคู่กับอันดา ไม่ลืมที่จะหันไปทักทายเพื่อนของอันดาอีกสองคนที่นั่งอยู่ด้วย แต่เหมือนสองสาวที่นั่งอยู่จะสนุกกับเสียงเพลงด้านหน้าเวทีเสียมากกว่าจึงไม่ได้สนใจอันดากับเพื่อนที่มาใหม่ ที่นั่งกระซิบกระซาบกัน พลางชี้นิ้วไปทางโต๊ะด้านในสุดด้วย

"ไหนวะ" ละอองรักทำเสียงหงุดหงิดตัวเองเพราะมองเห็นไม่ถนัด ไหนจะต้องแอบมอง ไหนจะต้องคอยบดบังตัวเองไม่ให้คนโต๊ะด้านในนั้นจับสังเกตได้ว่าถูกแอบมองอยู่

"เห็นยัง"

"เออๆ เห็นแล้ว"

"ผู้ชายเหมือนจะหล่อเลยว่ะ" ละอองรักเอ่ยบอกอันดาตอนที่หันหน้ากลับมาแล้ว

"หล่อมาก...หล่อกว่าไอ้วอกของแกร้อยเท่าพันเท่า แถมรวยมากกว่าไอ้วอกอีกสองพันเท่าเอ้า" อันดารีบบรรยายสรรพคุณจากสังคมไฮโซที่เอ่ยถึงไตรคุณบ่อยๆ ให้เพื่อนฟัง

"ไอ้นั่นมันไม่ใช่ของฉัน มันของนังนรีต่างหาก อยากได้นัก หึ เป็นไงล่ะ" ละอองรักเอ่ยอย่างเหลืออด เพราะยังจำเรื่องราวเมื่อครั้งอดีตได้ดี แม้จะนานเกือบสองปีมาแล้ว แต่แผลที่หายแล้วมันก็ยังหลงเหลือรอยแผลเป็นให้ระลึกถึงเสมอ

เธอกับนรีวรรณเป็นเพื่อนเรียนกันมาตั้งแต่มหาวิทยาลัย แต่มาสนิทสนมกันจริงๆ ก็ช่วงปีสุดท้ายก่อนจะเรียนจบเพราะต้องฝึกงานที่เดียวกัน เมื่อครั้งสมัยเรียนบ่อยครั้งที่เธอมีผู้ชายเข้ามาจีบ แต่สักพักผู้ชายที่เคยเข้ามาก็มักจะหายออกไปอย่างเงียบๆ เธอจะรู้ข่าวอีกทีก็ตอนที่ผู้ชายคนนั้นไปเป็นแฟนกับนรีวรรณ แต่เธอก็ไม่ได้สงสัยหรือข้องใจอะไร เพราะรู้ว่าตัวเองไม่สนใจเรื่องผู้ชายเท่าไร ใครที่เข้ามาเธอก็มักจะปฏิเสธทันที เพราะด้วยภาระหน้าที่ของพี่สาวคนโตของบ้านทำให้เธอต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โอกาสที่จะสนุกสนานตามประสาวัยรุ่นสำหรับเธอเรียกว่าน้อยมาก

และกับนรีวรรณก็คล้ายจะเป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง ตั้งแต่เรียนจบ จนเริ่มทำงาน เธอเริ่มต้นทำงานเป็นพนักงานที่ห้องเสื้อชื่อดังแห่งหนึ่ง ด้วยความเป็นคนขยันทำงาน ตั้งใจเรียนรู้งาน และได้รับการผลักดันจากผู้ใหญ่หลายๆ คน ระยะเพียงสามปีเธอก็สามารถเปิดห้องเสื้อเป็นของตัวเองได้ และระยะเวลาเพียงสองปี เธอก็สามารถสร้างชื่อให้ La Long ห้องเสื้อน้องใหม่เข้ามามีชื่อเสียงในวงการแฟชั่นอย่างทุกวันนี้

หลังจากห้องเสื้อของเธอเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา วชิระ ชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้จัดการธนาคารใหญ่แห่งหนึ่งที่เธอเริ่มรู้จักกันจากการที่เธอเข้าไปขอสินเชื่อตอนที่เปิดห้องเสื้อใหม่ๆ จนได้ติดต่อกัน คุยกันจนในที่สุดทั้งคู่ก็ตกลงเป็นแฟนกันถึงขั้นวางแผนอนาคตร่วมกัน คอนโดขนาดกลางที่ทั้งคู่ตกลงซื้อเป็นเรือนหอ ยังไม่ทันได้ใช้งานสักครั้ง กลับกลายเป็นเรือนหอของคนอื่น

ภาพที่เธอเห็นชายหญิงสองคนนอนกอดกันไร้เสื้อผ้าอยู่บนเตียงที่เธอเป็นคนเลือกซื้อมาเองกับมือ เธอยังจำภาพนั้นได้ติดตา แจกันตกแต่งหน้าห้องที่เธอเลือกซื้อมาเช่นกันถูกหัวของไอ้วชิระกระแทกแตกโดยที่เธอไม่เสียดายสักนิด จะเสียดายก็เพียงเธอน่าจะฟาดมันได้อีกสักทีแต่ไอ้แจกันใบใหญ่ราคาเกือบพันมันไม่ทนหัวแข็งๆ ของไอ้หมอนั่น และที่เสียดายอีกอย่างคือฝ่ามือที่กำลังง้างขึ้นจะตบนังนรีวรรณกลับถูกไอ้ผู้ชายเฮงซวยรั้งไว้จนเธอทำอะไรผู้หญิงคนนั้นไม่ได้

ภาพความแค้นยังไม่เลือนราง จนเธอต้องหันหน้าเข้าวัดหวังให้ธรรมะเยียวยาจิตใจ แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่สามารถที่จะตัดความแค้นนี้ออกไปได้ แม้เวลาจะล่วงมาเกือบสองปีแล้วก็ตาม

"ข่าวที่ว่ามันเลิกกับไอ้วอกงั้นน่าจะจริงซินะ" อันดาให้ข้อสรุป

"ก็ไหนแกว่ามันรักกันดีไง จนถึงขั้นจะแต่งงานแต่งการ" ละอองรักหันไปถามเพื่อน

"สันดานผู้ชาย หรืออาจจะผู้หญิงนั่นแหละมั้ง แต่ว่า คราวนี้มันคิดจะเล่นของสูงเลยหรือวะ คุณไตรคุณไม่ธรรมดาเลยนะแก"

"ยังไง" น้ำเสียงเริ่มสนใจ สายตาก็ยังแอบชำเลืองไปที่โต๊ะในสุดอยู่บ่อยๆ ท่าทางออดอ้อนของนังนรีวรรณยิ่งเห็นก็ยิ่งนึกอยากเดินไปกระชากหัวตบสักสองสามที

"ลูกชายเจ้าของโรงแรม B.Rak Hotel & Resort ที่สำคัญยังโสดเสียด้วย"

"รวยขนาดนั้นเลย"

"หล่อและรวยมาก เสียอย่างเดียว"

"อะไร" ละอองรักหันมามองหน้าเพื่อนอย่างสนใจ

"เค้าว่ากันว่า ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า" คำตอบของอันดา ทำให้เธอถึงกลับกลอกตาใส่

"งั้นก็ปล่อยนังนั่นเหอะ เดี๋ยวก็โดนเขี่ยตกกระป๋อง ไว้รอฟังข่าวแล้วกัน" กลายเป็นละอองรักที่เหมือนจะเริ่มเห็นใจผู้หญิงที่กำลังเอียงคอฉอเลาะอยู่ข้างชายหนุ่มรูปหล่อตรงนั้น

"แต่คุณไตรคุณเขาก็หล๊อหล่อ" อันดายังทำสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

"แล้วที่แกเรียกฉันมา เพื่อมาดูแค่นี้อ่ะนะ" ละอองรักเริ่มรู้สึกเหมือนถูกหลอก

"แค่นี้ที่ไหน อุตส่าห์เรียกมาดูผู้ชายหล่อๆ แกไม่คิดอยากแย่งมันบ้างหรือไงวะ เห็นมีแต่มันชอบมาแย่งของแก"

"เหอะ ผู้ชายอย่างนั้นน่าแย่งตาย ไม่ทันแย่งหรอก โดนทิ้งทั้งคู่ แกดูสภาพเพื่อนแกด้วยนังอันดา"

"แกออกจะสวยทั้งเนื้อทั้งตัว นมก็ใหญ่ของแท้อีกต่างหาก จิตใจก็ดีเข้าวัดเข้าวา หรือแกคิดจะบวชชีจริงๆ วะ"

"ถ้าผู้ชายดีๆ อาจจะลองแย่งดูสักที แต่แบบนี้รับประทานไม่ลง"

"อ๋อ ลืมไป แกมันชอบของจืดๆ ของแซ่บๆ ไม่ชอบ"

"ถ้าแซ่บแล้วดีก็ชอบ แต่แซ่บแบบนี้ไม่เอาว่ะ ยังไม่อยากบวชชี"

อีกด้านของโต๊ะด้านในสุด นรีวรรณเขยิบเข้าไปใกล้ไตรคุณมากขึ้นอีกจนบางครั้งที่เธอเอ่ยกระซิบกับชายหนุ่มข้างกายทำให้ส่วนนุ่มนิ่มที่หน้าอกแทบจะเกยแขนของเขา ไตรคุณก็ไม่ได้ขยับหนีไปไหน บางครั้งก็ยังก้มหน้ามาพูดคุยกับเธออย่างอารมณ์ดี

ทุกการกระทำของคนทั้งคู่ล้วนอยู่ในสายตาของหญิงสาวที่อยู่โต๊ะฝั่งตรงข้าม แม้เขาจะดูหล่อมาก จนเธอนึกหมั่นไส้ผู้หญิงอย่างนรีวรรณขึ้นมา แต่การจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่มีดาเมจรุนแรงแบบนี้เธอก็ไม่กล้าเล่นกับไฟสักเท่าไร เพราะรู้ตัวเองว่าแค่ไหน เพียงแต่..อย่าเผลอให้เธอได้มีโอกาสก็แล้วกัน เธอก็นึกอยากจะเอาคืนผู้หญิงคนนั้นบ้างเผื่อจะได้รับรู้ความรู้สึกเจ็บ แล้วไอ้ที่เขาเรียกว่ามันเจ็บจริงๆ แล้วมันเจ็บสักแค่ไหน

เธอได้แต่ภาวนาให้นังนรีวรรณโดนเขี่ยทิ้งโดยเร็วแล้วรอสมน้ำหน้าก็แค่นั้น แต่เอาเข้าจริงเธอก็ไม่ได้ติดตามชีวิตของผู้หญิงคนนี้นักหรอก นอกจากคนรอบข้างที่บังเอิญไปเห็นหรือได้ยินมาจะเล่าให้ฟังเสียมากกว่า

การมาของเธอในคืนนี้จึงได้เพียงการปลดปล่อยและความสนุกสนานจากเสียงเพลงเท่านั้น ส่วนคนโต๊ะนั้น ตอนนี้เธอขอแค่รอให้เวรกรรมทำงานไปก่อน เจ้ากรรมนายเวรอย่างเธอไว้รอสมน้ำหน้า และรอโอกาสที่เหมาะสมก็เท่านั้น