เกลียดขี้หน้า

คนอื่นเขาได้กลับบ้านกันหมดแล้วเหลือแต่ฉันสินะเพราะไอ้บ้าอัลฟ่าคนเดียวเลยเอามือถือฉันไปทำไมก็ไม่รู้ไหนจะให้ฉันมายืนตากแดดอยู่หน้าโรงเรียนอีกแกล้งกันชัดๆ เกี๊ยวได้แต่ยืนคิดในใจคนเดียวมองเพื่อนๆที่ทยอยกลับบ้านกันสักพักก็มีรถมอไซคฺ์ที่เธอได้ยินก็จำได้เลยว่าเป็นรถใคร ก็รถคันที่จะชนเธอเมื่อเช้ายังไงละ

"นี่จะยืนอีกนานมั้ยขึ้นมาสิ"อัลฟ่ายื่นหมวกกันน็อตให้เกี๊ยว

"ใครกันละที่ให้ฉันยืนรออยู่ที่นี่อีกอย่างนะนายต่างหากที่มาช้าฉันรอฉันผิวจะไหม้หมดแล้วเนี้ยะ แล้วใครบอกฉันจะไปกับนายเอามือถือฉันคืนมาได้แล้วฉันอยากกลับบ้าน"

"ขึ้นมาก่อนสิไม่งั้นฉันไม่คืนมือถือให้ จะขึ้นไม่ขึ้นหรือจะให้ฉันอุ้มขึ้นดี" อัลฟ่าพูดท่าทางจะอุ้มเกี๊ยวขึ้นรถจริงๆทำให้เธอรีบขึ้นรถอย่างไว

"ขึ้นก็ได้ แล้วจะพาฉันไปที่ไหน"ฉันขึ้นรถพร้อมหยิบหมวกกันน็อคมาใส่

"อย่าถามมากเดี๋ยวก็รู้เอง ฉันไม่พาเธอไปฆ่าทิ้งหรอก"

"ฉันละเกลียดนายจริงไปยังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำไม่รู้ว่าฉันไปทำเวรกรรมอะไรไว้ถึงได้มาเจอนายเนี้ยะ"ฉันที่พรึมพรัมพูดค่อยๆอยู่ในหมวกกันน็อค

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ฉันไม่ค่อยได้ยิน"อัลฟ่าหันมาถามฉัน

"เปล่านี่ไม่ได้พูดอะไรเลย"ฉันโกหกไปเพราะรำคาญไม่อยากจะเถียงกับไอ้บ้านี่แล้ว

"จับดีๆละ " อัลฟ่าพาฉันขับรถออกมาจากหน้าโรฃเรียนทำให้สาวๆที่อยู่แถวนั้นพากันมองมาบางคนก็เอามือถืออกมาถ่ายรูปฉันสังหรณ์ใจแปลกๆพรุ้งนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฉันอีกแน่ๆเลย อัลฟ่าได้พาฉันขับไปเรื่อยๆเหมือนเขาจะแกล้งฉันยังไงยังงั้นเขาเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยโดยไม่สนใจเลยว่าฉันใส่กระโปรงแต่ดีนะที่ฉันใส่ซับในมาอย่างดีอย่างอีกฉันไม่กลัวหรอกความเร็วฉันชอบความท้าทายมากนายคงคิดไม่ถึงสินะสักพักอัลฟ่าก็พาฉันมาหยุดที่หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง

"นี่ลงได้แล้วถึงแล้ว"

"พาฉันมาทำไมที่นี่ฉันอยากกลับบ้านฉันไม่ได้บอกที่บ้านด้วยพ่อกับแม่จะเป็นห่วง"ฉันพูดไปเพราะคิดแบบนั้นจริงๆ

"ฉันเคลียร์กับทางบ้านเธอเรียบร้อยแล้วลงมาแล้วถอดหมวกออกด้วย"ไอ้บ้านี่มันร้ายมากๆเลย

"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าฉันไปทำอะไรให้นายทั้งๆที่พึ่งเจอกันครั้งแรกวันแรกอีกด้วยไม่พาใจอะไรฉันห๊ะ!!!"ฉันลงจากลงถอดหมวกแถมยังบ่นใส่อัลฟ่า

"ไม่มีเหตุผล ฉันอยากทำอะไรก็ทำอีกอย่างเธอน่าจะดีใจฉันพาเธอมาเลี้ยงต้อนรับนักเรียนใหม่เลยนะเนี่ยะ ไม่มีใครเคยได้สิทธิ์นี้เลยนะ สึกนึกไว้ด้วย"อัลฟ่าพูดจาแลดูภูมิใจ

"ถามฉันสักคำยังว่าฉันเต็มใจหรือดีใจมั้ยที่นายทำแบบนี้ ฉันละเกลียดขี้หน้านายชะมัด นายรู้หรือเปล่าว่าที่นายทำอยู่จะทำให้ชีวิตสุขสงบในโรงเรียนของฉันพังทลาย"

"ช่างสิ ชีวิตเธอไม่ใช่ชีวิตฉัน จะเกลียดขี้หน้าฉันยังไงเธอก็หนีฉันไม่ได้หรอกมาเดินตามมาถ้าเธอตามมาช้าฉันเปลี่ยนใจไม่คืนมือถือให้นะ"อัลฟ่ายิ้มเยาะเย้ยเหมือนผู้ชนะ อย่าให้ถึงตาฉันบ้างละกันนะฉันจะเอาคืนร้อยเท่าพันเท่าเลย เดินมาสักพักก็ถึงฆ้องคาราโอเกะที่เขาสั่งจองไว้แล้วเดินเข้ามาในห้องก็พบเพื่อนๆที่มารออยู่ในห้องแล้วรวมถึงพาสต้าสุดหล่อด้วย

"โห่ มาช้าจังรู้มั้ยฉันมารอนานแล้วนะร้องเพลงไปสิบเพลงได้แลัวมั่งมัวทำทำไรกันอยู่"มาร์ตินหน้าหล่อแต่ปากเสียพูดขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้อง

"นายพาฉันมาเพื่อมาฟังพวกนายร้องเพลงเนี้ยะนะไร้สาระมาก(눈‸눈)"

"เธอว่าพวกเราไร้สาระหรอ รู้มั้ยเธอได้รับเกียรติมาฟังพวกฉันร้องเพลงนะเธอต้องมีแต้มบุญเท่าไหร่คนอื่นไม่ใช่จะได้มาง่ายไปนะ ฉันไม่เข้าใจนายเลยอัลฟ่าพายัยหน้าขี้เหร่นี่มาทำไม"มาร์พูดขึ้น

"พามารับน้องใหม่ไง พวกนายสั่งอะไรรึยังอยากกินอะไรสั่งได้เลยนะวันนี้ เด็กใหม่เลี้ยง"อัลฟ่าตัดบทคงรำคาญฉันที่ต่อปากต่อคำกับมาร์ตินสินะ

"อ้าวไงเป็นฉันละ นานบอกจะเลี้ยงน้องไงทำไมเป็นฉันไปได้ฉันไม่ได้อยาหมาด้วยสักหน่อยที่ตามมาเพราะแค่ต้องการมือถือแค่นั้นเอง"ใครเขาจะเลี้ยงพวกนายกันเจอกันวันแรกแท้ๆคิดจะไถเงินกันเลยหรอทำตัวเป็นนักเลงชะมัด

"เดี๋ยวฉันเลี้ยงเองก็ได้อยากกินอะไรสั่งมาสิฉันจะไปซื้อให้"พาสต้าพ่อหนุ่มหล่อใจดีนานทำแบบนี้หัวใจฉันแทบละลายเลยไม่เหมือนไอ้บ้าอัลฟ่าที่จะรีดไถฉันเลย

"ขอบคุณนะพาสต้านายมันเป็นสุภาพบุรุษตัวจริง จริงๆเลยไม่เหมือนคนแถวๆนี้"ฉันพูดพลางมองสายตาไปทางอัลฟ่า

"เอาอะไรก็เอามาเถอะพวกฉันกินได้ทั้งนั่นแหละ"มาร์ตินหันไปบอกพาสต้า

"ฉันไปด้วยนะเดี๋ยวฉันไปช่วยถือของฉันไม่อยากอยู่ในนี้นานๆรู้สึกพะอืดพะอมนะ"ฉันรีบเสนอตัว

"ไปสิ งั้นพวกนายร้องเพลงรอก่อนนะเดี๋ยวจะออกไปซื้อของกับเกี๊ยวเอง ป่ะเราไปกันเถอะ"พาสต้าบอกเพื่อนๆก่อนจะหันมาบอกฉัน

ส่วนนายอัลฟ่าก็ได้แต่นั่งนิ่งทำหน้าหล่อที่ฉันคิดว่าไม่หล่อเอ๊ะรึนายนั่นหล่อ ช่างมันเถอะฉันไม่ชอบแบบนายนั่นหรอกสเป็คฉันต้องพาสต้าเท่านั้น

.......