ไม่มีความจริงอะไรเลย

ตอนที่ 4

ไม่มีความจริงอะไรเลย

2 ปีผ่านไป

“ฉันหาที่ฝึกงานได้แล้วนะคะแต่แก้วตายังหาไม่ได้ วันนี้ว่าจะไปเป็นเพื่อนพาไปยื่นเอกสารที่บริษัทที่มีอาจารย์แนะนำมาค่ะ”

มุกดาได้เวลาออกฝึกงานแล้วถึงแม้ศรัณย์จะอยากให้ หญิงสาวอยู่ในสายตาแต่เขาก็ไม่สามารถให้เธอไปฝึกงานที่บริษัทได้เพราะกลัวความลับจะถูกเปิดเผย

“แล้วจะกลับมืดไหมผมจะได้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้”

ตลอดเวลาที่ทั้งคู่คบกันมา 2 ปีศรัณย์จะมากินข้าวเย็นกับมุกดาในทุกวันถึงแม้บางคืนเขาจะไม่นอนค้างกับเธอเพราะส่วนใหญ่เขาต้องกลับไปนอนที่บ้านเพื่อไม่ให้มารดาสงสัยเพราะกลัวว่าความลับบางอย่างของเขาจะถูกเปิดเผยโดยเฉพาะสิ่งสำคัญเขากลัวว่าคนเป็นแม่จะบังคับให้เขาแต่งงานกับคู่หมั้นเร็วกว่าเวลาที่เขากำหนดไว้

ศรัณย์มีความลับที่มากกว่าความเป็นท่านประธานบริษัท นั่นก็คือตอนนี้เขามีคู่หมั้นและก็ตกลงที่จะแต่งงานกันในต้นปีหน้าถึงแม้ว่าเขาไม่เต็มใจแต่ก็ยังหาทางออกที่จะปฏิเสธเรื่องนี้ไม่ได้

“ขอบคุณนะคะ 2 ปีแล้วที่เราอยู่ด้วยกันแต่ไม่มีวันไหนเลยที่คุณจะไม่ดูแลฉัน”

สาวน้อยในชุดนักศึกษาบรรจงหอมลงไปที่แก้มของสามีที่อายุมากกว่า 10 ปีไม่มีครั้งไหนเลยพี่มุกดาจะรู้สึกว่าสามีของเธอแก่กว่าในสายตาของสาวน้อยศรัณย์ยังคงเป็นชายหนุ่มที่หล่อรูปร่างดีและเป็นที่รักของเธอตลอด

“ฉันอยากเห็นแฟนของแกจัง”

แก้วตาหันมาพูดกับเพื่อนระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเดินเข้าบริษัทแห่งหนึ่งที่แก้วตาตั้งใจจะมายื่นเอกสารเพื่อขอฝึกงาน

“คุณศรัณย์เป็นคนคิดมากแถมยังขี้อายเขายังไม่พร้อมที่จะมาเจอใครเอาเป็นว่าถ้าเขาพร้อมเมื่อไหร่ฉันจะพามาเจอแกคนแรกเลยนะแก้วตา”

มุกดาถึงแม้จะเคยรู้สึกน้อยใจที่คนรักไม่ยอมเปิดตัวเธอหรือแม้กระทั่งยอมให้เพื่อนของเธอรู้จักแต่เมื่อเวลาผ่านมาถึง 2 ปี หญิงสาวก็เข้าใจว่าเหตุผลทุกอย่างคงเป็นไปตามที่ศรัณย์บอกเพราะตัวเขาเองก็ดูเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าแสดงออกหรือมีมนุษย์สัมพันธ์กับคนอื่นๆ

“ฉันรออยู่ข้างล่างดีกว่าแกขึ้นไปข้างบนคนเดียวเถอะ”

บริษัทที่แก้วตาจะมาฝึกงานเป็นบริษัทใหญ่มากในตึกมีถึงสิบกว่าชั้น มุกดามองไปรอบๆบริษัทดวงตาเป็นประกายตื่นเต้นเพราะตัวเธอเองยังไม่เคยเข้ามาในบริษัทที่ใหญ่แบบนี้

“นั่นไงคุณศรัณย์มาแล้วมากับคู่หมั้นด้วย”

เสียงของพนักงานประชาสัมพันธ์ที่ดังอยู่ข้างๆมุกดาทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองเพราะชื่อที่ประชาสัมพันธ์เรียกเป็นชื่อที่แสนจะคุ้นหูและคุ้นใจ

“คุณศรัณย์”

หัวใจของหญิงสาวแทบจะหลุดลงไปนอนกองกับพื้นไม่ใช่แค่เพียงชื่อเหมือนแต่ผู้ชายที่เดินควงแขนคู่หมั้นมาคือสามีของเธอที่เธอนอนกอดเกือบทุกคืน

มุกดารีบพยายามเดินไปแทรกตรงบริเวณที่มีคนอยู่มากๆเพื่อไม่ให้ศรัณย์มองมาเห็นได้แต่เธอยังคงมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจนภาพสองคนเดินควงแขนเข้าไปยังข้างในบริษัทมันช่างเหมือนกับหนามที่ทิ่มแทงใจเป็นร้อย ๆ เล่ม เกิดคำถามมากมายในหัวของสาวน้อยทำไมเขาถึงต้องหลอกเธอเพราะอะไรเขาถึงทำแบบนี้คำถามมากมายผุดขึ้นเป็นดอกเห็ดแต่เธอไม่แม้แต่จะกล้าหาคำตอบในเวลานี้เลย

“หมั้นกันมาตั้งนานแล้วเห็นว่าจะแต่งกันปีหน้าไม่รู้จะเลื่อนออกไปอีกไหมครั้งที่แล้วคุณอารยาก็ขอเลื่อนเพราะต้องเดินทางไปต่างประเทศด้วยเรื่องเรียนฉันอยากให้คู่นี้แต่งงานกันเร็วๆจัง”

พนักงานประชาสัมพันธ์ยังคงพูดคุยกันอยู่ เสียงสนทนายิ่งทำให้มุกดาเข้าใจอะไรมากขึ้นไม่ใช่แค่เพียงคู่หมั้นแต่ทั้งคู่กำลังจะแต่งงานกันและเธอเป็นใครในสายตาของเขา

“ขอโทษนะคะผู้ชายคนเมื่อกี้ชื่อศรัณย์หรือเปล่าคะ เขาหน้าตาเหมือนเพื่อนฉันเลย เห็นบอกว่าเป็นพนักงานอยู่ที่นี่”

มุกดาจากหญิงสาวที่ไม่ค่อยกล้าพูดเธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดเดินตรงไปหาหญิงสาวประชาสัมพันธ์เพื่อหวังจะถามเอาคำตอบ

“จำคนผิดหรือเปล่าผู้ชายเมื่อกี้ชื่อศรัณย์ก็จริงแต่เขาไม่ได้เป็นพนักงานนะเป็นท่านประธานของที่นี่”

หญิงสาวในชุดทำงานของบริษัทมองคนถามหัวจรดเท้าเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าสาวน้อยนักศึกษาที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของใช้ราคาถูกจะเป็นเพื่อนของท่านประธานบริษัทจริงๆ

“ถ้าอย่างนั้นคงเป็นความบังเอิญมากกว่าที่ชื่อเหมือนกัน ฉันคงจำคนผิดไปแล้วจริงๆขอบคุณนะคะ”

หยดน้ำใสไหลลงมาที่แก้มมือเล็กค่อยๆรีบเช็ดปาดออกจากแก้มชมพูเพราะไม่อยากให้ใครเห็นถึงแม้จะพยายามเก็บซ่อน ความเสียใจแต่เจ้าน้ำตามันก็ไม่ยอมหยุด มุกดาจึงต้องรีบเข้าห้องน้ำไปปิดประตูร้องไห้อยู่คนเดียววันนี้มันเป็นวันที่เธอได้รู้ความจริงว่าเธอเป็นเพียงแค่หญิงโง่ที่ถูกผู้ชายที่เธอรักจนหมดหัวใจหลอกมาตลอด เขาไม่ใช่แค่เพียงมีคู่หมั้นที่กำลังจะแต่งงานแต่เขาไม่ได้เป็นผู้ชายอย่างที่เขาบอกกับเธอเลยจากพนักงานบริษัทมาสู่ความจริงว่าเขาเป็นถึงท่านประธานร่ำรวยมีเงินมากมายเขาคงแค่เพียงหลอกใช้เธอไว้บำเรอความสุขไม่ได้คิดจะจริงจังเพราะเธอกับเขาช่างแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน

“ไม่ร้องมุกดา...เธออย่าร้อง”

คนโดนหลอกได้แต่กอดตัวเองไว้แน่นพยายามตั้งสติวันนี้เธอแค่ได้รู้ความจริงไม่มีอะไรที่เธอต้องเสียใจอย่างน้อยเธอจะได้เลิกเป็นคนโง่เสียที

“คุณศรัณย์คุณใจร้ายกับฉันมาก”

ทุกคำบอกเล่าถึงตัวเองที่ชายหนุ่มเคยพูดกับเธอดังเข้ามาในสมองและหัวใจจนตอนนี้มุกดาไม่รู้เลยว่าอะไรบ้างที่เขาบอกคือความจริงอะไรคือคำโกหกแต่ที่ตอบตัวเองได้ก็คือที่ผ่านมาตลอด 2 ปีเธอไม่เคยรู้จักผู้ชายที่นอนกับเธอเกือบทุกคืนเลย

แก้วตาโทรศัพท์มาตามเพราะหาเพื่อนไม่เจอพร้อมกับข่าวดีว่าบริษัทที่นี่รับเธอเข้าฝึกงานแล้วทำให้มุกดาต้องรีบเช็ดคราบน้ำตาเพราะไม่อยากให้เพื่อนสงสัยเพราะคงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เธอร้องไห้นอกจากผิดหวังจากความรักตลอดเวลาที่เธอคบกับศรัณย์เธอเลือกที่จะปกปิดเรื่องทุกอย่างไม่ให้แก้วตารู้บอกแค่เพียงว่าเธอมีแฟนแล้วถ้าวันนี้เพื่อนรู้ความจริงว่าเธอเป็นเพียงแค่หญิงโง่ที่โดนหลอก แก้วตาคงรู้สึกเสียใจที่เพื่อนเลือกที่จะเชื่อคนรักมากกว่ามีอะไรแล้วเล่าให้เพื่อนฟัง