สุขที่สะปัน(2)

ลำธารเล็กที่ไหลผ่านรีสอร์ตเสียงน้ำกระทบกับซอกหินฟังดูเป็นจังหวะคล้ายกับทั้งคู่ที่กำลังทำกิจกรรมรักกันด้วยความชุ่มฉ่ำใจเวลานี้ขนมผิงลืมความถูกต้องทุกอย่างทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอ รักนวลสงวนตัวไม่แม้แต่จะให้คนรักล่วงเกินใดๆแต่ในเมื่อสิ่งที่เธอทำเขากลับไม่เห็นค่าวันนี้เธอขอกอบโกยสิ่งที่ทำให้หัวใจเธอมีความสุขบ้าง

“กลับไปจากที่นี่เราก็คงไม่ได้เจอกันแล้วคุณจะคิดถึงผิงบ้างไหมคะ”

สาวน้อยจากที่ตั้งใจว่าเธอจะไม่พูดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาในช่วงที่ทั้งคู่ได้มาเที่ยวผ่อนคลายความทุกข์ด้วยกันแต่ความรู้สึกรักที่มันเริ่มก่อตัวขึ้นทำให้หญิงสาวอยากรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกเหมือนอย่างที่เธอเป็นไหม

“แล้วทำไมจะต้องไม่เจอกันให้ต้องคิดถึง วันนี้เราสองคนเลือกที่จะมาเที่ยวเพื่อลืมความทุกข์ทั้งหมดเราอย่าคิดถึงอนาคตหรืออดีตเลยเอาแค่ปัจจุบันผมนอนกอดคุณและคุณก็มีความสุขเท่านั้นก็พอ”

คำตอบที่ได้ถึงแม้จะไม่สามารถตีความอะไรได้มากมายแต่ขนมผิงก็พร้อมจะทำตามเพราะจริงอย่างที่ภาคินพูดแค่ปัจจุบันเธอกำลังมีความสุขและทิ้งความทุกข์ทุกอย่างไว้ข้างหลังไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรเธอก็ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตที่ยังมาไม่ถึงจะดีกว่า

“จะต้องให้ตายเลยใช่ไหมมันถึงจะสาแก่ใจพวกคุณ เกลียด ฉันเกลียดทุกคน”

“ผิง ขนมผิง คุณเป็นอะไรผมอยู่ที่นี่ไม่มีใครทำอะไรคุณได้ทั้งนั้น”

ภาคินลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความตกใจเมื่อหญิงสาวที่นอนข้าง ๆ เขาอยู่ดี ๆ ก็พูดอะไรออกมาเหมือนว่ากำลังรู้สึกโกรธและเกลียดใครสักคน ชายหนุ่มจึงรีบคว้าตัวเธอมากอดและเขย่าเรียกให้ได้สติเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังฝันไป

“คุณภาคิน พวกนั้นจะเอาเรื่องผิง”

หญิงสาวเมื่อรู้สึกตัว เธอค่อย ๆ ลืมตาและจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังโอบกอดเธอไว้เหมือนว่าเธอกำลังไม่แน่ใจว่าตอนนี้มันคือเรื่องจริงหรือเธอกำลังฝันก่อนที่จะรู้สึกตัวและรีบกอดกลับทันทีเหมือนว่าเธอกำลังกลัวว่าจะถูกใครทำร้าย

“คุณแค่ฝันร้าย ทำใจให้สบายหายใจเข้าลึกๆทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราคนพวกนั้นไม่ได้ตามคุณมาแต่คุณต่างหากที่เอาพวกนั้นใส่ใจมาด้วย”

ขนมผิงหลบตาลงทุกสิ่งที่ภาคินพูดมันคือความจริงคนพวกนั้นป่านนี้ก็คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ได้เก็บความทุกข์ของเธอมาใส่ใจแต่ตัวเธอเองต่างหากที่เอาพวกนั้นเข้ามาอยู่ภายใต้ความทรงจำและปล่อยให้คนเหล่านั้นกัดกินหัวใจของเธอไม่เว้นแม้แต่เวลานอน

“อีกนานไหมผิงจะลืมทุกอย่างได้”

“ผมจะทำให้คุณลืมเองขอแต่คุณเปิดใจและยอมรับ ความจริงว่าเวลานี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้วแม้แต่ตัวคุณเองก็ยังเปลี่ยนไป ผมพูดถูกใช่ไหม”

ชายหนุ่มทิ้งคำถามให้อีกฝ่ายได้ทบทวนถามตัวเองและ ขนมผิงก็ได้คำตอบเพราะแม้แต่ตัวเธอเองจากที่รักในตัวอานนท์มากมายแต่เพียงค่ำคืนเดียวที่เธอได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายคนแรกที่เขาเฝ้าเอาใจเธอทุกอย่างและตลอดเวลาที่เธออยู่กับเขาเธอไม่ต้องฝืนเป็นคนอื่นเธอเป็นตัวของตัวเองและมีความสุขที่สุด เธอก็ลืมอานนท์ออกไปจากหัวใจเหลือไว้แค่เพียงความโกรธแค้นและ ความผิดหวังเท่านั้น

เช้านี้ที่บ่อเกลือทั้งคู่ไม่ต้องทำอาหารกินเองเพราะที่รีสอร์ตมีอาหารเช้าให้เป็นร้านอาหารติดริมน้ำลำธารเล็ก ๆ ที่เช้านี้มีเด็ก ๆมานั่งเล่นน้ำกัน นักท่องเที่ยวก็พากันเดินถ่ายรูป ขนมผิงจึงทำตัวเป็นนางแบบจำเป็นโพสท่าน่ารักในมุมต่างๆของรีสอร์ตเพื่อให้ภาคินเก็บภาพเป็นที่ระลึกทริปเล็ก ๆ สำหรับ 2 คน

ทั้งคู่เดินทางต่อในแบบที่ไม่ต้องรีบเร่งเพราะจากที่บ่อเกลือไปสะปันระยะทางไม่ห่างไกลกันสักเท่าไหร่และภาคินก็ได้จองที่พักไว้แล้วซึ่งเป็นที่พักที่เขาคิดว่าสวยที่สุดในที่นั่นเพราะอยู่ในส่วนที่บนสุดและบรรยากาศดี

“บรรยากาศดีมากเลยนะคะตลอดข้างทางมีบ้านของ ชาวพื้นเมืองวันนี้ไม่ใช่วันหยุดผู้คนก็เลยไม่มากผิงคิดว่าถ้าเป็นวันเสาร์อาทิตย์หรือหยุดยาวคงแทบไม่มีที่พักให้เราได้นอนและบรรยากาศที่นี่ก็คงไม่ต่างอะไรกับในเมือง”