สุขที่สะปัน(3)

ชายหนุ่มทิ้งคำถามให้อีกฝ่ายได้ทบทวนถามตัวเองและ ขนมผิงก็ได้คำตอบเพราะแม้แต่ตัวเธอเองจากที่รักในตัวอานนท์มากมายแต่เพียงค่ำคืนเดียวที่เธอได้เสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายคนแรกที่เขาเฝ้าเอาใจเธอทุกอย่างและตลอดเวลาที่เธออยู่กับเขาเธอไม่ต้องฝืนเป็นคนอื่นเธอเป็นตัวของตัวเองและมีความสุขที่สุด เธอก็ลืมอานนท์ออกไปจากหัวใจเหลือไว้แค่เพียงความโกรธแค้นและ ความผิดหวังเท่านั้น

เช้านี้ที่บ่อเกลือทั้งคู่ไม่ต้องทำอาหารกินเองเพราะที่รีสอร์ตมีอาหารเช้าให้เป็นร้านอาหารติดริมน้ำลำธารเล็ก ๆ ที่เช้านี้มีเด็ก ๆมานั่งเล่นน้ำกัน นักท่องเที่ยวก็พากันเดินถ่ายรูป ขนมผิงจึงทำตัวเป็นนางแบบจำเป็นโพสท่าน่ารักในมุมต่างๆของรีสอร์ตเพื่อให้ภาคินเก็บภาพเป็นที่ระลึกทริปเล็ก ๆ สำหรับ 2 คน

ทั้งคู่เดินทางต่อในแบบที่ไม่ต้องรีบเร่งเพราะจากที่บ่อเกลือไปสะปันระยะทางไม่ห่างไกลกันสักเท่าไหร่และภาคินก็ได้จองที่พักไว้แล้วซึ่งเป็นที่พักที่เขาคิดว่าสวยที่สุดในที่นั่นเพราะอยู่ในส่วนที่บนสุดและบรรยากาศดี

“บรรยากาศดีมากเลยนะคะตลอดข้างทางมีบ้านของ ชาวพื้นเมืองวันนี้ไม่ใช่วันหยุดผู้คนก็เลยไม่มากผิงคิดว่าถ้าเป็นวันเสาร์อาทิตย์หรือหยุดยาวคงแทบไม่มีที่พักให้เราได้นอนและบรรยากาศที่นี่ก็คงไม่ต่างอะไรกับในเมือง”

ขนมผิงเธอเคยอยากมาที่สะปันหลายครั้งจึงพอหาข้อมูลไว้บ้างและจินตนาการว่าที่นี่ในวันหยุดคงจะมีความวุ่นวายแต่วันนี้ที่เธอมาเป็นวันธรรมดาบรรยากาศจึงเงียบสงบมีแค่เพียงชาวบ้านและรถนักท่องเที่ยวไม่กี่คัน

รีสอร์ตที่ภาคินได้โทรมาติดต่อจองไว้อยู่ในส่วนบนสุดจนหญิงสาวหันมองหน้าคนขับด้วยความรู้สึกกลัวเพราะตลอดเส้นทางที่ออกจากหมู่บ้านดูเหมือนว่าถนนจะแคบลงและชันมากขึ้นทุกทีแถมบรรยากาศข้างหน้ายังมองไม่เห็นที่พักแต่สุดท้ายเมื่อชายหนุ่มเลี้ยงพ้นโค้งที่มีเขาบังอยู่ก็ได้เห็นที่พักที่สวยงาม

“มื้อนี้คงเป็นอาหารกลางวันที่บรรยากาศดีที่สุดในชีวิตเลยค่ะ”

ข้าวผัดกระเพราเมนูที่แสนจะธรรมดาแต่กับสุดพิเศษเมื่อบรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของธรรมชาติภาพเบื้องหน้าของคนทั้งคู่เป็นหมู่บ้านสะปันที่มองเห็นเกือบ 180 องศาธรรมชาติด้านล่างยังคงสมบูรณ์ถึงแม้จะมีรีสอร์ตผุดขึ้นเยอะแล้วก็ตาม

“อากาศแบบนี้เราใส่ถุงกลับไปเชียงใหม่ได้ไหมคะเอาไว้เวลาที่เรารู้สึกทุกข์ใจก็เปิดถุงออกมาแล้วสูดอากาศเข้าไปในปอดอย่างเต็มที่ เราคงมีแรงสู้ต่อ”

คนพูดทำถ้าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะซึ่งระหว่างทางที่ขับรถมาถึงแม้ภาคินจะมีโอกาสได้เห็นรอยยิ้มของหญิงสาวแต่มันก็ดูไม่สดชื่นเหมือนวันนี้ ชายหนุ่มเริ่มมองเห็นทางที่เขาจะเริ่มพูดสิ่งที่เขาต้องการให้เธอช่วย

“ใจหายนะคะเราสองคนอยู่ด้วยกันจนครบ 7 วันแล้วพรุ่งนี้เช้ายังไม่รู้ว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกหรือเปล่าแต่ผิงจะจดจำ ทุกอย่างที่เราสองคนมีความสุขด้วยกันที่นี่”

รถยนต์กำลังขับพาสองหัวใจมุ่งหน้าตรงสู่เชียงใหม่ด้วยหัวใจสองดวงที่มีความรู้สึกที่ต่างกันอีกฝ่ายกำลังรู้สึกอาลัยอาวรณ์กับสิ่งที่เธอคิดว่าคงไม่มีโอกาสได้เกิดขึ้นอีกอีกฝ่ายกลับกำลังรอจังหวะที่จะเริ่มต้นแผนการอะไรบางอย่าง

“ผมยังอยากเจอคุณยังไม่อยากเห็นคุณไปไกลตาแล้วคุณล่ะคิดเหมือนกันไหม” ชายหนุ่มเริ่มเข้าเรื่องพร้อมส่งสายตาอาลัยอาวรณ์ให้อีกฝ่าย

“ผิงมีสิทธิ์เลือกด้วยหรือคะ”