แผนสอง

ตอนที่ 5

แผนสอง

นับตั้งแต่วันแรกที่เปรียบดาวพาไข่มุกไปให้พิธานได้เจอจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลาเกือบ 3 เดือนแล้วที่สาวน้อยได้มีโอกาสใกล้ชิดกับคนเป็นพ่อ

“พรุ่งนี้ฉันมีธุระต้องไปทำ ถ้าคุณอยากจะมาอยู่เลี้ยงไข่มุกที่บ้านนี้ก็ได้นะคะ”

ถึงแม้ว่าเปรียบดาวจะยอมให้พ่อลูกได้อยู่ใกล้ชิดกันแต่เธอก็ไม่เคยยอมให้พิธานพาลูกออกไปข้างนอกบ้านโดยไม่มีเธอ

“คุณจะไปไหนให้ผมพาไปดีกว่าไหม” คนพูดลืมตัว

“ไม่ดีแน่นอนค่ะเพราะธุระที่ฉันจะไปทำพรุ่งนี้เป็นธุระที่แสนจะสำคัญและฉันก็ไม่ได้ไปคนเดียวคงลำบากใจถ้าจะมีคนไปด้วย”

เปรียบดาวตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูมีความสุขแววตาเปล่งประกายมองคู่สนทนาอย่างตั้งใจเพื่อให้เขาสัมผัสถึงความสุขของเธอได้

“ดูเหมือนคุณจะดูมีความสุขกับธุระในวันพรุ่งนี้มากนะ”

พิธานไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจที่เห็นรอยยิ้มแบบนี้ของเปรียบดาวมันเหมือนกับว่าใครสักคนที่จะไปทำธุระกับเธอด้วยเป็นคนสำคัญที่ทำให้เธอมีรอยยิ้มแบบนี้

“ขอบคุณมากนะคะที่วันนี้มาอยู่ช่วยเลี้ยงไข่มุก”

พิธานที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกสาวหันมามองตามเสียงภาพที่เขาเห็นทำให้เขาจากมีรอยยิ้มกลายเป็นหน้าบูดบึ้งทันทีเพราะเปรียบดาวไม่ได้กลับบ้านมาคนเดียวแต่ควงแขนกับมากับชายหนุ่มรูปหล่อที่ดูจากหน้าตาแล้วน่าจะเป็นลูกครึ่ง

“รามคะ...คุณพิธานเพื่อนของดาวเอง วันนี้เขาว่างก็เลยมาอยู่ช่วยเลี้ยงไข่มุกเพื่อจะให้ดาวได้มีโอกาสออกไปกินข้าวกับคุณ”

สาวน้อยพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กับชายหนุ่มที่เธอกำลังกอดแขนแน่นด้วยท่าทางสนิทสนมโดยที่ไม่ได้หันมาสนสายตาของพิธานเลย

“ไม่เป็นไรหรอกครับเรื่องเลี้ยงลูกก็เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้ว”

“คุณพิธานเขารักไข่มุกมากค่ะ ก็เลยเรียกลูกสาวของดาวว่าลูก รามไม่ต้องแปลกใจนะคะคุณพิธานยังไม่ได้แต่งงานพอเจอเด็กน่ารักอย่างไข่มุกเข้าไปก็เลยหลงรักเป็นธรรมดา”

เปรียบดาวยังคงแสดงความสนิทสนมกับชายหนุ่มของเธอโดยที่ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับทั้งไข่มุกและพิธานเลย

“มืดแล้วผมว่าคุณรีบไปอาบน้ำให้ไข่มุกดีกว่าเดี๋ยวจะไม่สบายผมขอตัวกลับก่อน คุณก็กลับพร้อมผมเลยก็ได้เพราะเปรียบดาวต้องดูแลลูกสาวต่อ”

พิธานทำตัวเสียมารยาทเขาทำท่าทางให้รามรู้ว่าเขาต้องการให้อีกฝ่ายกลับบ้านพร้อมเขา

“ผมกลับก่อนนะดาวไว้เดี๋ยวค่อยเจอกันใหม่ ขอบคุณมากนะครับที่วันนี้ทำให้ผมมีความสุขทั้งวัน”

ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษหันมาส่งยิ้มให้กับ หญิงสาวที่ตอนนี้กำลังอุ้มลูกสาวอยู่ในอ้อมกอด มันเป็น แววตาและรอยยิ้มที่แสนจะอบอุ่น

“คุณเป็นแฟนกับดาวหรือครับ”

พิธานถามแบบเสียมารยาทขึ้นมาทันทีหลังจากที่ทั้งคู่เดินออกมาพ้นประตูบ้านเพราะเวลานี้เขาไม่ต้องกลัวว่าเปรียบดาวจะได้ยิน

“ผมไม่กล้าตอบหรอกครับเอาไว้คุณไปถามดาวเองก็แล้วกัน ขอบคุณมากนะครับสำหรับวันนี้ที่ทำให้เราสองคนได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน”

รามสองมือล้วงกระเป๋ารีบเดินนำหน้าอีกฝ่ายไปที่รถเพราะไม่อยากที่จะตอบคำถามอะไรมากไปกว่านี้เพราะเท่าที่ตกลงกับเพื่อนมาเขาไม่ต้องเป็นต้องคุยอะไรกับพิธานเลย

คนรู้สึกหวงพยายามเดินตามแต่อีกฝ่ายก็เร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้นจนตอนนี้รามถึงที่รถและรีบขับออกไปเพราะกลัวว่าถ้าเกิดคุยอะไรกับพิธานมากไปกว่านี้เขาจะทำให้ความลับที่ตกลงไว้กับเพื่อนถูกเปิดเผย

“ตอนนี้ลูกสาวของแม่กำลังวางแผนอะไรอีกถึงได้ใช้รามมาเป็นเครื่องมือด้วย”

วารีถามลูกสาว เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่ารามเป็นชายรักชายดังนั้นท่าทางสนิทสนมที่ลูกสาวของเธอแสดงกับเพื่อนสนิทมันคงเป็นเพียงแค่แผนการอะไรบางอย่าง

“คุณแม่คิดมากไปหรือเปล่าคะ ลูกก็แค่รู้สึกว่าบางทีถ้าลูกแต่งงานกับรามก็ดีเหมือนกัน เขาเองก็เป็นชายรักชายก็คงมีลูกไม่ได้ก็คงจะรักไข่มุกเหมือนลูกแท้ๆส่วนตัวลูกเองก็ไม่ได้คิดจะแต่งงานกับผู้ชายคนไหนอยู่แล้วเพราะไม่อยากจะมีพ่อเลี้ยงให้กับไข่มุก เราสองคนก็เป็นเพื่อนสนิทกัน คุณพ่อเองก็จะได้สบายใจว่าลูกไม่ได้กลายเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแม่หม้ายที่ไม่มีใครเอาอีกแล้ว”

แผนการนี้เปรียบดาวคิดว่าจะไม่บอกมารดาของเธอแต่ก็รู้ว่าคนเป็นแม่ก็พอจะคิดออกว่าเธอต้องการอะไรกับ การทำแบบนี้

“ไม่ต้องลากคุณพ่อเข้ามาเกี่ยวข้องเลย” วารีส่ายหัวให้กับลูกสาว

“คุณแม่คะ ตอนที่พี่ปลายฟ้าหนีไป เจ้าสาวต้องเปลี่ยนเป็นลูก พ่อแม่ของคุณพิธานไม่พอใจคุณพ่อคุณแม่มากไหมคะ”

เปรียบดาวไม่เคยถามเรื่องนี้กับมารดาเพราะวันนั้นเธอเสียใจมากเกินกว่าที่จะรับรู้อะไร เธอสนใจแต่ความรู้สึกตัวเองมากที่สุดในเวลานั้น

“โกรธมากจนเกือบจะถอนหุ้นออกจากบริษัทของเราแต่หลังจากนั้นก็ได้คุณพิธานเข้ามาช่วยคุยถึงทำให้ทั้งคู่คลายความโกรธลงแต่ถึงอย่างไรครอบครัวเราก็ถือว่าทำผิดต่อครอบครัวเขาโดยเฉพาะคนที่ผิดที่สุดก็คงจะเป็นแม่ที่ตัดสินใจเลือกปลายฟ้าโดยที่ไม่ถามลูกทั้งคู่เลย”

หญิงสาวเมื่อเห็นว่ามารดากำลังทำหน้าเศร้าเธอจึงรีบเปลี่ยนเรื่องพูดถึงแม้จะอยากรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในระหว่างที่เธอไปอยู่ที่อเมริกาแต่ดูจากท่าทางของมารดาแล้ววารีคงไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีก