มาหาหัวใจ

-4-

​หลังจากที่พีกลับไปฉันก็ขึ้นบ้านนั่งชั่งใจคิดทวนสิ่งที่พีพูด สิ่งที่เขาแสดงออกมาวันนี้มันคืออะไรกันแน่ ด้วยความที่ฉันยังไม่เคยสัมผัสกับการมีแฟนฉันต้องคิดให้ดี คิดให้เยอะเพราะหากพลาดพลั้งมาแล้วคนที่เสียใจมันคือฉันเอง

(ครื๊ดดดด) เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมันทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด หน้าจอที่ขึ้นเบอร์แปลกปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่นานก็ยังไม่รับสายจนตัดสายไป (ครื๊ดดดด) สายเรียกเข้าอีกครั้งจนครั้งนี้ฉันตัดสินใจรับสาย

"........." ฉันแนบโทรศัพท์ข้างหูแต่ยังไม่เอ่ยพูด ปลายสายที่โทรมาก็เงียบเช่นกันจนไม่นานก็เอ่ยขึ้น

"ดาว " เสียงนี้ที่คุ้นเคยจากการพูดคุยก่อนหน้านี้บ่งบอกว่าเขานั้นคือใคร

"พีเหรอ"

"ใช่ รับสายก็ไม่พูดนึกว่าโทรผิดซะแล้ว"

"เห็นเบอร์แปลก ไม่รู้ว่าเป็นพี"

"ก็พีบอกจะโทรหา...น้อยใจจังแค่นี้ก็ลืมแล้ว"

".........." ฉันเลือกที่จะเงียบไม่โต้ตอบกลับ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อนี่นา แค่คนเพิ่งจะรู้จักกัน

"ดาว" พีเรียกฉันเสียงเรียบ

"หึ...มีอะไรเหรอ"

"พรุ่งนี้พีไปส่งที่ทำงานได้ไหม?" ฉันควรจะตอบรับหรือปฏิเสธเขาดีนะ

"...เอ่อคือ...."

"ได้ไหมครับ" ปากหวานซะด้วยผู้ชายคนนี้

"เราว่า....ไม่ต้องดีกว่าเราเกรงใจ"

"โอเค...ตกลงตามนั้น เดี๋ยวไปรอแต่เช้า"

"เดี๋ยวๆๆ พี"

ตู๊ดๆๆๆๆๆ พูดจบพีก็วางสายไปโดยที่ไม่สนใจสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด แล้วจะถามฉันทำไมเนี่ย

"บ้าปะเนี่ย! แบบนี้ก็ได้ด้วยเว้ย" ฉันมองจอโทรศัพท์ที่สบถออกไปอย่างงงงวย

//ตัด//

ฉันตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมเดินทางกลับไปทำงาน บริษัทที่ฉันทำงานค่อนข้างเป็นกันเองมาก อิสระในการทำงานมีมากพอสมควร มีเจ้านายที่น่ารัก เขาไม่มานั่งจู้จี้เวลาทำงานขอแค่งานและหน้าที่เสร็จเรียบร้อย การเข้าออกงานก็ค่อนข้างอิสระ นี่แหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันชอบที่นี่

ฉันเดินลงบันไดบ้านมาพร้อมกับต้อมก็ต้องชะงักเท้าเพราะพีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว นี่เขาเอาจริงเหรอเนี่ย

"ไปหรือยัง"

"แหม๋ๆ....เสนอหน้ามาทำไมแต่เช้าย่ะ" ต้อมเอ่ยแซว

"มาหาหัวใจ" พีพูดยิ้มๆ หันมองมาทางฉัน เขินเป็นนะเว้ย

"ดาว กระโถนให้กูหน่อยเร็ว จะอวก แหวะ"

"อะไรของมึงเนี่ยต้อม หยุดแซวได้แล้ว"

"ถามจริงเรียนจบอะไรมาวะ...จบคณะลิเกมาเหรอ เอาซะเลี่ยนแต่เช้า"

"ไปเถอะต้อม เดี๋ยวสาย" ฉันสะกิดแขนต้อมเบาๆ ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้นาน ฉันเขินพี

"เดี๋ยวพี....ให้พีไปส่งนะดาว"

"เอ่อ เดี๋ยวต้อมไม่มีเพื่อน"

"เอ่อ กูจะบอกมึงว่าไม่ได้ไปส่งมึงแล้วกูนัดกับแฟนไว้...งั้นไปก่อนนะ ฝากดาวด้วยนะพี" พูดจบต้อมก็เดินออกจากบ้านไป พ่อกับแม่ต้องวันนี้ไม่อยู่บ้านมีเพียงน้องสาวเท่านั้นที่นั่งดูทีวีอยู่ตอนนี้

"ต้อมฝากพีดูแลดาว เดี๋ยวพีไปส่ง"

"ก็ได้....น้องตุ๊กพี่กลับก่อนนะ" ประโยคแรกฉันตอบพี ส่วนประโยคหลังฉันบอกลาน้องสาวของต้อม ฉันกับพีเดินมาที่รถยนต์สีดำเงาที่จอดอยู่มันคือรถของพี ฉันเปิดประตูมานั่งรอในรถตามที่พีบอกเพราะพีเอากระเป๋าเก็บใส่ท้ายรถให้

"บอกทางพีนะ"

"อืม" ตลอดการเดินทางเราบอกทางพีมาเรื่อย ๆ พีเริ่มคุยกับเรามากขึ้น มีหยอดจนเราเขินอายจนกลายเป็นเราที่ต้องหลบสายตาเขาไปเอง พีพูดเก่งและเวลาพูดดูมีเสน่ห์มากคงด้วยเพราะเขามีลักยิ้มบนแก้มทั้งสองข้าง เรามองหน้าพีบ้างไม่รู้ว่าพีจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าเรามองเขาอยู่ . . ฉันให้พีแวะที่ห้องพักก่อนเพื่อเอาของไปเก็บแล้วให้พีไปส่งที่ทำงานต่อ

“ขอบคุณนะที่มาส่ง” ฉันส่งยิ้มและเอ่ยขอบคุณเมื่อถึงที่หมาย

“พียินดี”

“.............” ฉันไม่ตอบอะไรมองหน้าพีแล้วยิ้มเตรียมที่จะลงจากรถ

“ดาว” พีจับข้อมือเราไว้ ด้วยความที่ฉันไม่เคยต้องมือชายจึงเผลอสะบัดมืออย่างแรงจนหลุด ฉันมองหน้าพีด้วยแววตาแข็งกร้าวเหมือนพีนั้นรู้ตัวว่าล้ำเส้น “ขอโทษ”

“อืม แล้วพีมีอะไร”

“ถ้าพีจะมารับตอนเย็นได้ไหม ? “ พีถามเสียงนุ่ม สายตาที่ดูออดอ้อนมันคือเสน่ห์ของเขาใช่ไหม? ทำไมมันทำให้เราวูบไหวทุกครั้งที่ได้มอง

“ไม่เป็นไรหรอก เราเกรงใจ”

“นะ นะ พีมารับนะ” ฉันพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนหนักใจเมื่อพีนั้นอ้อนจนเรานั้นอยากจะใจอ่อนให้กับท่าทีของเขา “นะครับ”

“ก็ได้”

“ดีใจจัง” พีตอบพร้อมรอยยิ้มฉีกกว้าง

“ขอบคุณอีกครั้งนะ...ไปละ” ฉันลงจากรถของพี

"เจอกันตอนเย็นนะ เดี๋ยวพีมารับ" พีลดกระจกแล้วเอ่ยขึ้น ฉันไม่ตอบกลับแค่ส่งยิ้มคืนไปเท่านั้นจนรถของพีแล่นผ่านไปจนลับตาฉันจึงเดินเข้าไปในบริษัท “จริงจังแค่ไหนนะ” ฉันพูดกับตัวเองเมื่อหวนนึกถึงการกระทำของพีในตอนนี้

************************