บังคับจัง

-5-

​เป็นอย่างเช่นที่พีบอกไว้ว่าตอนเย็นเขาจะมารับซึ่งเขาก็มาจริง ๆ เพราะฉันเห็นพียืนยิ้มพิงรถรออยู่แล้ว

((ดาว!))

พีเรียกชื่อฉันพร้อมเดินตรงดิ่งมายังฉันที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าบริษัทกับเพื่อนพร้อมรอยยิ้ม

“ใครอ่ะ” รุ่นพี่ที่เดินมาด้วยกันกระซิบถามฉัน

“คน ฮ่าๆๆ ....” ฉันตอบแบบกวน ๆ ตามสไตล์และนิสัยของฉัน

"รู้ว่าคน แต่เป็นใคร แฟนเหรอ?" เธอถามด้วยความอยากรู้

"เปล่า...เพื่อนของเพื่อนหน่ะ"

"ดาวจะกลับเลยหรือเปล่า" พีเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วถาม

"อืม....." ฉันตอบพี "กลับก่อนนะพี่" ประโยคหลังฉันบอกลาเพื่อน

"เจอกันพรุ่งนี้"

แล้วต่างคนก็แยกย้ายฉันเดินมาที่รถพร้อมกับพีเมื่อเขาปลดล็อครถเหมือนจะเปิดประตูให้แต่ฉันมือไวกว่าฉันก็เปิดประตูขึ้นรถโดยไม่รีรอเขา ฉันไม่ค่อยชอบให้ใครทำลักษณะแบบนี้กับฉันเท่าไหร่ ไม่ต้องมาคอยเอาใจฉันมากมายทั้งๆ ที่บางอย่างฉันสามารถทำได้ด้วยตัวเอง ฉันเห็นพียิ้มและส่ายหัวเบาๆ ไม่คิดว่าฉันจะแข็งกร้าวแบบนี้ใช่ไหมล่ะ....หึ!... แรกๆ อะไรก็ดีไปหมด ไม่ต้องมาแสร้งทำกับฉันหรอก

"แวะกินข้าวก่อนนะ"

"อืม...แล้วพีไม่ทำงานเหรอเหมือนมีเวลาว่าง" ฉันถามออกไปเพราะอยากรู้ ฉันเป็นคนพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม คิดยังไงก็พูดแบบนั้น

"ทำสิ บริษัทพีไม่ห่างจากของดาวเท่าไหร่นะ"

"อ่อ..."

"กินร้านนี้แล้วกันเนอะ" พีจอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ตกแต่งด้วยโทนสีฟ้าเป็นร้านอาหารอีสานซึ่งฉันชอบกินอยู่แล้ว เราเดินเข้าไปในร้านหาโต๊ะนั่งที่เหมาะสำหรับสองคน

พีสั่งอาหารเองทั้งหมด ฉันแค่นั่งเล่นมือถือรอระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ฉันเป็นคนอยู่ง่ายกินง่ายทั้งชีวิตไม่กินแค่สองอย่างคือของที่ไม่ชอบกับของไม่อร่อย

"ดาว"

"หื้ม" ฉันตอบแต่ไม่เงยหน้ามองพีเพราะสายตาเล่นเฟสเลื่อนดูฟีดข่าวเรื่อยๆ ส่องผู้ชายเล่นๆ เป็นอาหารตา ?

"ดาวรีบกลับหรือเปล่า"

"ไม่อ่ะ"

"ไปดูหนังกันนะ..นะ"

"อืม" ปากหนออปากทำไมปากไวแบบนี้ ปกติฉันไม่ใช่จะไปที่ไหนกับใครง่ายๆ ทำไมแค่พีอ้อนฉันต้องใจอ่อนตลอด

จนอาหารทุกอย่างมาครบฉันก็นั่งทานปกติแต่ที่ไม่ปกติคือคนตรงหน้าฉัน ที่พยายามตักอาหารให้ฉัน พีเอาใจเก่ง พูดดี จนบางทีฉันต้องเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว...นี่ฉันหลงเสน่ห์เขาอย่างนั้นเหรอ

"อร่อยไหม" พีถามพร้อมตักอาหารใส่จานฉัน เขาดูน่ารักและอบอุ่นมาก

"อืม อร่อยดี แซ่บมาก" ฉันตอบลากเสียงยาวเหมือนว่าอาหารนั่นอร่อยสุดๆ แต่มันก็อร่อยถูกปากฉันจริงๆ ไม่มีหรอกว่าฉันจะเอียงอายต่อหน้าผู้ชาย ฉันเป็นคนตรงๆ ต่อหน้ายังไงลับหลังก็แบบนั้น และฉันก็ไม่ใช่คนที่จะนินทาใครลับหลัง

^คนที่นินทาเราลับหลังได้แสดงว่าเรานั้นได้เดินนำหน้าเขาไปแล้ว^

หลังจากที่ฉันกับพีทานข้าวเสร็จเราก็มุ่งตรงมายังโรงหนัง พีเลือกหนังเรื่องหนึ่งซึ่งเป็นเรื่องที่เราอยากดูเช่นกัน พีเลือกที่นั่งเกือบบนสุดคนดูหนังไม่ค่อยเยอะเลยวันนี้ที่นั่งจึงค่อนข้างว่าง

นั่งเริ่มฉายแต่กลายเป็นว่าฉันเริ่มจะหลับ มันคือปกติของฉันที่เป็นแบบนี้เมื่อดูหนัง ฉันก็ไม่รูเป็นอะไรนักหนา แอร์เย็นๆ กับหนังที่เสียงดังอึกทึก ฉันยังสามารถที่จะหลับได้

"ง่วงเหรอ" พีเอ่ยถามขึ้น

"อืม" ฉันนั่งหัวพิงพนักเก้าอี้ ตาที่พร้อมจะปิดลงทุกเวลา

"หนุนไหล่พีไหม" ผู้ชายอบอุ่นให้หนุนไหล่ด้วย ทำแบบนี้ไม่ดีต่อใจฉันเลย

"ไม่เป็นไร ...พีดูหนังเถอะ" โอ๊ะ! ฉันร้องอย่างลืมตัว เพราะพีจับหัวฉันกดหนุนลงตรงไหล่ของเขาที่สัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อแน่นๆ ที่แนบกับแก้มของฉันถึงแม้มันจะมีเสื้อผ้ากันระหว่างผิวเอาไว้ ฉันคิดอะไรเนี่ย!

"นอนเถอะน๊า...ห้ามลุกด้วย"

"บังคับจัง" ฉันเงยหน้าพูดแซวแล้วมองหน้าพีทั้งที่หนุนไหล่เข้าอยู่ จังหวะนั้นทำให้ฉันได้เห็นหน้าพีในระยะประชิดเพราะพีก้มหน้ามองมาที่ฉันเหมือนกัน เราได้สบตากัน พีจ้องมองหน้าฉันอย่างไม่ละสายตาจนเป็นฉันเองที่ต้องหลับตาลงเพื่อหลบซ่อนความเขินอายนั้น....ใจไม่ดีเอาเสียเลยเมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้

*******************