เชื่อได้แค่ไหน?

-3-

​"คือคนเพิ่งเจอกันมันจะเชื่อได้แค่ไหนกันเชียว " ฉันย้อนกลับพีไปเสียงนิ่ง

"พีไม่ขอให้ดาวเชื่อ แต่พีจะใช้ความพยายามที่มีสร้างความเชื่อมั่นให้ดาวเห็นเอง" พีพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เหมือนจริงจัง แต่ฉันไม่รู้หรอกว่ามันจริงจังแค่ไหน

"เราเพิ่งเจอกันวันนี้นะพี มันจะเร็วไปหรือเปล่าและเราก็ยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ด้วย"

"ลองดูก่อนไหม เรารู้สึกชอบดาวตั้งแต่เดินมากับต้อมแล้ว"

ฉันวางหนังสือลงแล้วนั่งมองหน้าพีหน้าพีอย่างพินิจ ฉันคิดในใจทำไมถึงออกตัวแรงขนาดนี้ คนที่เพิ่งเจอกันมันจะต้องตากันขนาดนี้เลยเหรอ ต้องตาแต่อาจไม่ต้องใจเมื่อเวลาแปรผันไปหรือเปล่า หรือที่เรียกว่า รับฉาบฉวย

"เราขอคิดดูก่อน...ยังไม่รับปาก"

"ได้เอาไปคิดดูก่อน…พีจะไม่เร่งเร้าดาว"

ถามว่าฉันเขินไหมที่มีผู้ชายมาจีบ นี่คือครั้งแรกในชีวิตตั้งแต่เติบโตมาจนถึงตอนนี้ ตอบเลยว่าเขินมากแต่ฉันจะไม่แสดงออกด้วยท่าทางหรือแววตาอะไร เพราะคิดว่ามันอาจจะทำให้ผู้ชายได้ใจ คิดว่าเราง่าย แค่เตาะด้วยวาจาง่ายๆ ทุกอย่างจะดูไร้ค่า นี่คือมุมมองของฉัน อะไรที่ได้มาง่ายๆ มักดูไร้ค่าและจะถูกเหยียบย่ำอย่างไม่มีเยื่อใยเสมอ

พีนั่งเล่นกับฉันจนมืดก็ยังไม่ยอมกลับ อย่าเรียกว่านั่งเล่นเลยเรียกว่านั่งเฝ้าฉันอ่านหนังสือน่าจะถูกกว่า เพราะฉันไม่ค่อยคุยอะไรสักเท่าไหร่นอกจากพีจะถามฉันถึงตอบ ฉันไม่ได้หยิ่งหรืออะไร แค่ฉันไม่มีอะไรจะพูดแค่นั้นเอง

"พีไม่เห็นดาวกินข้าวเย็น ไม่หิวเหรอ" พีถามขึ้นสงสัยเพราะมันคงเงียบเกินไป

"ไม่ค่อยกิน ไม่ชอบกินข้าวตอนเย็น" ฉันตอบไปตามสิ่งที่ฉันทำประจำ

"กลัวอ้วนเหรอ" พีพูดแซวพร้อมยิ้มอ่อนมุมปาก เขาดูน่ารักนะ ตัวสูง ผิวขาว หน้าตาดีดูน่ารักๆ

"ก็มีส่วน..." ฉันตอบพร้อมส่งยิ้มให้เขาเหมือนกัน

"เนี่ยเวลายิ้มก็น่ารัก แต่ทำไมถึงชอบทำหน้านิ่งๆ " ขอมุดแผ่นดินลูกรังหนีได้ไหม ชมแบบนี้ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ

"เอ้า...ก็ไม่รู้จะยิ้มอะไรนี่นา ยิ้มตลอดเขาก็หาว่าบ้าซิ"

"พูดก็เก่งแต่ก็ชอบเงียบ...รู้ตัวหรือเปล่าว่ายิ้มแล้วมีเสน่ห์"

"ไม่รู้หรอกไม่มีใครบอก"

"ก็พีบอกดาวอยู่นี่ไง"

"ลมปากหรือเปล่า....เราไม่หลงกลพีหรอกนะ" ผู้ชายที่มีวาทะศิลป์ในการพูดมักเจ้าชู้ และมักจะรู้จุดอ่อนของผู้หญิงเสมอว่าผู้หญิงบางคนเยินยอกับคำชมซึ่งบางครั้งเขาอาจไม่คิดแบบที่เขาเปรยออกมา บางอย่างมันคือคำลวงให้ผู้หญิงตายใจก็เป็นได้

"จริงๆ ทุกอย่างที่บอกคือสิ่งที่เห็นตอนนี้ ทุกคำพูดออกมาจากใจ"

"แหวะ....จะอวก ปากหวานแบบนี้สาวคงเยอะติดใจสินะ"

"แต่ไม่ใช่กับดาว...ใช่ไหม ?"

"..........." ฉันเงียบไม่ได้ตอบอะไรออกไป ถ้าจะบอกว่าใช่ก็กลัวพีจะเสียความรู้สึก ฉันมักห่วงความรู้สึกของคนอื่นเสมอ มีเพียงรอยยิ้มบนใบหน้าของฉันที่ส่งกลับไปให้เขาเท่านั้น "แล้วนี่ไม่กลับเหรอ จะมืดแล้วนะ"

"ไล่ตั้งแต่พียังไม่ได้เริ่มอะไรเลยนะ"

"เปล่าไม่ได้ไล่ แค่ถาม มันคือคำถาม" ฉันตอบย้ำเขา

(อะแฮ่ม) เสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง ฉันกับพีจึงหันไปมองก็พบว่าเป็นซีที่เดินมากับต้อม ต้อมนั่งลงข้างฉัน สายตาที่ต้อมมองมามันมีคำถามมากมายที่ฉันพอจะเดาออก

"จีบกันเสร็จหรือยังกูจะกลับแล้ว" ซีพูดขึ้น

"ถ้าบอกยัง มึงรอไหมล่ะ" พีตอบกลับ

" ไม่รอเพราะกูไม่ได้จีบด้วย " ซีตอบ

"ใครอนุญาตให้จีบเพื่อนกู" ต้อมพูดกับพีกวนๆ

"ขี้หวง"

"เพื่อนทั้งคนก็ต้องหวงสิวะ ไปๆ มึงกลับบ้านได้แล้ว" ต้อมทำมือไล่ผู้ชายสองคน จนฉันอดที่จะหัวเราะไม่ได้

"ขออีก 5 นาที นะเพื่อนนะ ต้อมเพื่อนรัก" พีพูดติดตลกขอร้องต้อม มันดูน่ารักดีนะผู้ชายขี้อ้อน

"ทีแบบนี้เรียกเพื่อนรัก...ก็ได้ ปะซีกูเหม็นความรัก"

"ฮ่าฮ่าฮ่า ไปก็ได้วะ" ซีพูดขึ้นพร้อมเดินไปที่รถกับต้อม

หลังจากที่ทั้งสองคนออกไปจากตรงนี้ก็เหลือเพียงแค่ฉันกับพีเท่านั้น "ขอเบอร์ได้ไหม" พียื่นโทรศัพท์ให้ฉัน

"........." ฉันทำหน้าอย่างสงสัย สองมือท้าวคางมองหน้าเขา พีก็ทำแบบเดียวกับฉันเหมือนกันอย่างไม่ยอมแพ้ จ้องนานมันก็เขินเป็นนะและก็เป็นฉันที่ต้องหลบสายตาเขาก่อน

"เอาไว้โทรหา ถ้าไม่ให้เบอร์แล้วพีจะจีบดาวยังไง"

"จีบแบบนี้ไง" ฉันทำท่าจีบนิ้วมืออย่างกวนๆ

"ถ้าทำแบบนั้นแล้วจีบดาวติดงั้นทำเลยได้ไหมล่ะ ปวดแขนแล้วนะ ยื่นนานแล้วยังใจดำอีก" ตาต่อตาฟันต่อฟันจริงๆ

" ให้ก็ได้ " ฉันกดเบอร์ให้กับพีแล้วยื่นคืนให้ พีส่งยิ้มมาอีกเช่นเคย

"นอนหลับฝันดีแน่ๆ คืนนี้ เดี๋ยวพีโทรหาคืนนี้"

"อืม...กลับได้ละเพื่อนรอ"

"โอเค เดี๋ยวโทรหานะ"

"อืม" ฉันตอบพีกลับไป ส่วนพีลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วทำไมยังยืนอยู่อีก

"ไม่ไปส่งพีที่รถหน่อยเหรอ"

"ตอนมายังไม่เห็นต้องไปรับยังมาได้เลย..." กวนแค่ไหนถามใจดู ก็ฉันพูดไปตามความจริงนี่นา

"โอเคๆ ยอมเลยผู้หญิงคนนี้ ไม่ไปก็ไม่ไป" พีส่ายหัวแล้วยิ้มอย่างเอือมระอา "กลับจริงๆ แล้วนะ"

"กลับสิ ไม่ได้ดึงขาไว้สักหน่อย"

"ปากร้าย ฝากไว้ก่อน" พีชี้หน้าอย่างคาดโทษพร้อมรอยยิ้มที่เขามักยิ้มบ่อยๆ แล้วเดินมุ่งหน้าไปหาเพื่อน แต่ก็ยังมีหันกลับมาโบกมือลา จนฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้

.....................................