[ตอนที่ 4 เพราะเธอแม่ถึงตาย]

เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากบ้านร้างได้ไม่นานก็มีเสียงรถยนต์คันหนึ่งกำลังขับตรงมาทางพวกเขา พอรถจอดไม่กี่นาทีต่อมาก็มีร่างของผู้ชายคนหนึ่งรีบวิ่งลงมาจากรถด้วยความร้อนรน แล้วพุ่งเข้าไปกอดวายุที่ยืนอยู่ข้างหญิงสาว พร้อมกับเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ แฝงไปด้วยความหวาดกลัวและเป็นห่วง

“พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม ผมเป็นห่วงพี่มาก ทำไมจอดรถทิ้งไว้ข้างทางแบบนั้น ตอนที่เลขาพัฒน์โทรมาบอกว่าพี่ไม่มาทำงานผมก็รีบโดดเรียน แล้วตามหาพี่ทันที แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจออยู่ดี”

“ไม่เป็นไร แค่โดนไล่ยิง” วายุตอบกลับอย่างไม่สนใจ เพราะตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บที่แผลแล้ว

“ฮะ! โดนไล่ยิง! ต้องรีบไปโรงพยาบาลทำแผล พี่ขึ้นรถเลย”

ผู้ชายที่เพิ่งมาใหม่ร้อนรน เหมือนกับคนไร้สติทำให้วายุต้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงตักเตือน “ใจเย็น เธอช่วยทำแผลให้ไม่เป็นไรแล้ว”

“เธอ?”

ขณะที่ธาราธรกำลังสงสัยว่าเธอไหนพอหันไปข้างๆ ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวดังขึ้นมาเสียก่อน “สวัสดีค่ะรุ่นพี่”

ธาราธรทำหน้าตกใจพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงงุนงงว่า “ทำไมเป็นเธอ”

“รู้จัก?” วายุถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของน้องชายตัวเอง แถมดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยพอใจผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่

“ก็ไม่เชิงรู้จักค่ะ แค่เมื่อไม่กี่วันก่อนมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย” ยี่หวาเห็นว่าธาราธรกำลังยืนนิ่งอยู่ ก็เลยเป็นฝ่ายตอบแทน “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ พี่วายุก็อย่าลืมไปให้หมอดูอีกทีด้วยนะ”

“พี่วายุ…งั้นเหรอ” ธาราธรพึมพำออกมาเบาๆ

“ขอไปส่งได้ไหม” วายุพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่ปนไปด้วยคำขอร้อง

ธาราธรมีสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อได้ยินพี่ชายตัวเองกำลังขอร้องคนอื่น แถมคนอื่นที่ว่านี่ก็ดันเป็นผู้หญิงจิตใจอำมหิตคนนี้อีก

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ แค่นี้เองเดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว” ยี่หวาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเพื่อเป็นการบอกอีกฝ่ายว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ

“นั้นสิพี่ จะไปส่งผู้หญิงแบบนี้ทำไม” ธาราธรพูดออกมาด้วยท่าทางรังเกียจ ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะให้พี่ชายเขาเข้าใกล้ผู้หญิงคนนี้เลย

“พูดดีๆ หน่อย ผู้หญิงแบบนี้หมายความว่ายังไง” วายุกดเสียงทุ้มต่ำลง ด้วยความไม่พอใจ จนทำให้ธาราธรรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว บวกกับบรรยากาศจากบ้านผีสิงที่อยู่ตรงหน้า เขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“พี่วายุอย่าดุพี่เขาเลยค่ะ เพราะหนูอาจจะเป็นผู้หญิงแบบที่รุ่นพี่เขาคิดก็ได้ งั้นหนูไปก่อนนะ ส่วนเรื่องวันนี้หนูสัญญาว่าจะไม่บอกใคร พี่ไม่ต้องห่วง” ยี่หวาว่าจบก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที แค่นี้เธอก็ดูแย่ในสายตารุ่นพี่ธาราธรมากพอแล้ว ถ้าเกิดว่าเขาไม่พอใจเธอขึ้นมาแล้วไล่เธอออกนี่แย่เลยนะ

ก็เขาดันเป็นถึงหลานผู้อำนวยการ!

เพียงเพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ยี่หวาดูแย่ในสายตาของเด็กทั้งโรงเรียน เพราะการแสดงละครเสแสร้งของน้องสาวเธอ ทำให้คนทั้งโรงเรียนคิดว่าเธอกำลังฆ่าเพื่อนของตัวเอง

โชคดีที่มีแค่พยานบุคคลทางโรงเรียนเลยไม่สามารถไล่เธอออกได้…

ทั้งที่เธอไม่ได้ทำ แต่ก็ไม่มีใครเชื่อเธอ แถมครั้งนั้นหลานของผู้อำนวยการอย่างธาราธรก็เป็นคนเอ่ยปากเอง ว่าเธอตั้งใจจะผลักเพื่อนร่วมชั้นจริงๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาเห็นเป็นแบบนั้นได้ยังไง

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงในที่สุดยี่หวาก็เดินมาถึงหน้าบ้าน แต่ตอนนี้ดันเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม เพราะงั้นเธอก็ทำใจไว้แล้วว่าถ้าเข้าไปจะต้องโดนด่าหรือไม่ก็โดนตีอีกแน่เลย

เมื่อยี่หวาเดินเข้ามาในบ้านก็พบกับดนัยณัฐ เจ้าของบ้านหลังนี้ แถมยังเป็นพ่อของเธอ กำลังนั่งรอเธออยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

ดนัยณัฐรู้ว่าวันนี้ยี่หวาไม่ได้ไปโรงเรียน แถมยังกลับบ้านดึกดื่นอีก เลยพูดขึ้นด้วยสีหน้ารังเกียจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขยะแขยง “ไปนอนกับผู้ชายที่ไหนมาล่ะ ถึงได้ไม่ไปโรงเรียนและยังกลับบ้านมาซะดึก สมแล้วที่เป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น”

ใจยี่หวาเหมือนถูกมีดกรีด พ่อจะด่าเธอยังไงเธอไม่เคยว่า แต่ทำไมต้องเอาแม่ของเธอมาเกี่ยวข้องด้วย ถึงยี่หวาจะไม่เคยได้เจอหน้าแม่ แต่ก็เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองว่าแม่ของเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น

แต่ยี่หวาก็ไม่สามารถแสดงอาการโมโหออกไปได้ เพราะถ้าเธอถูกคนเป็นพ่อไล่ออกจากบ้านหลังนี้จริงๆ

เธอก็ไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว เพราะแม่ของเธอก็ตายตั้งแต่วันที่เธอเกิด

เพราะเธอเกิดมา ทำให้แม่ต้องตาย…

ในเมื่อแม่ยอมเสียสละชีวิตของตัวเองให้เธอแล้ว ดังนั้นยี่หวาจึงได้แต่อดกลั้น ก้มหน้ากำมือแน่น สีหน้ายอมรับผิด ในน้ำเสียงมีความโกรธและความกลัวซ่อนอยู่ “ขอโทษค่ะ ทีหลังจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

เมื่อดนัยณัฐเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเขายอมรับผิด ก็โมโหจนหน้าดำ “นี่แกยอมรับว่าไปนอนกับคนอื่นมาจริงๆ ใช่ไหม!”

“ถ้าหนูบอกไม่ใช่แล้วพ่อจะเชื่อเหรอ” เพราะเธอรู้ว่าน้องสาวตัวดีของเธอ ต้องพูดกรอกหูจนพ่อเชื่อแบบนั้นไปแล้วแน่ๆ ถึงเธอจะอธิบายยังไงพ่อก็ไม่ฟังอยู่ดี

“อย่ามาโกหก! ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว”

เห็นไหมล่ะ…

“งั้นก็แล้วแต่พ่อจะคิดเลยค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ” ว่าจบยี่หวาก็เดินขึ้นบันไดไปยังห้องตัวเองทันที วันนี้เธอเหนื่อยมากเกินไป เลยไม่อยากต้องมาทะเลาะกับพ่ออีก

แต่ก็ดูเหมือนว่าพ่อจะไม่เข้าใจเธอ…