ตอนที่ 6 หวง 1/2

“กินยาแล้วใช่ไหม” ฟีนิกซ์กลับขึ้นมาบนห้อง เขาเข้าไปดูหญิงสาวที่นอนคลุมโปงมีแต่หัวโผล่ออกมาอยู่บนเตียง ก่อนลงไปได้สั่งให้คนเอาอาหารขึ้นมาให้พร้อมกับยาคุมฉุกเฉินและลดไข้

“เรียบร้อยค่ะ”

“แล้วดีขึ้นไหมปวดหัว”

“....” พยักหน้าแทนคำตอบ เธอไม่กล้าลงไปสู้หน้าครอบครัวคนตัวโต อีกอย่างเธอเดินไปไหวด้วย ฟีนิกซ์จึงให้พักอยู่บนห้องแทน

“มาอยู่ด้วยกันนะ” ในเมื่อเขาพาเธอเข้าบ้านแล้ว งั้นก็อยู่ที่นี่ด้วยกันไปเลย อยู่คอนโดมันไม่สะดวกสบายเท่าบ้าน แล้วเขาเองก็คิดถึงหลานด้วยไม่อยากห่างทุกวัน

“....”

“เราลองมาคบกันไหม”

"วะ ว่าไงนะคะ"

"เป็นแฟนกันไหม" รู้จักไม่กี่วันแล้วไง ในเมื่อเอากันแล้วก็เท่ากับผัวเมีย เธอคือเมียเขาคือผัว ฉะนั้นผัวเมียต้องอยู่ด้วยกัน หรือเขาพูดผิด

"นะ หนู" โมเดลพูดเสียงติด ๆ ขัด ๆ นะ นี่เขากำลังขอเธอเป็นแฟน ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม มันคือเรื่องจริงใช่ไหม

"เฮียจะรับผิดชอบหนูทั้งชีวิต หนูกับเลโก้มาเป็นคนในครอบครัวเฮียนะครับ"

"ฮึก!" ไม่ได้อยากร้อง น้ำตามันไหลเอง ครอบครัวงั้นเหรอ ทั้งชีวิตเธอมีกันแค่สองคนกับน้องชาย ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข มีเพียงเลโก้เท่านั้นที่ทำให้เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อ น้องคือโลกทั้งใบ เป็นทั้งชีวิตของเธอ ไม่เคยได้ลิ้มรสคำว่าครอบครัว แต่คนตรงหน้ากลับขอให้เธอไปเป็นครอบครัว มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

"ไม่ต้องร้อง" ฟีนิกซ์เข้าใจหญิงสาวดี ในประวัติบอกทุกอย่างไว้หมด เขารู้หมดแล้ว และรู้ว่าเธอรักน้องชายยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง

"ฮึก~" เสียงสะอื้นไห้ของคนตัวเล็กทำให้ฟีนิกซ์ดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดปลอบ ปล่อยให้เธอร้องไห้ไป มันอาจจะช่วยให้เธอตัดสินใจได้มากขึ้น เขาจะนั่งปลอบเธออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน

"ดีขึ้นแล้วใช่ไหม" เขาถามเมื่อเห็นเธอเงียบไป โมเดลพยักหน้าแทนคำตอบ ทั้งสองผละออกจากกัน ฟีนิกซ์เลื่อนมือไปวางบนหัวคนตัวเล็กแล้วขยี้เบา ๆ ก่อนจะลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไป ดวงตากลมโตมองตามอีกคนไป ทำไมเขาถึงได้อบอุ่นขนาดนี้ ผิดกับหน้าตาโหด ๆ ของเขาเลย

"...." สายตาไม่รักดีดันเหลือบไปมองกรงขังเข้าให้ ภาพเมื่อคืนลอยเข้ามาในหัวเป็นฉาก ๆ แล้วสมองก็สั่งให้เธอเดินไปดูใกล้ ๆ เมื่อคืนยังไม่ทันได้สำรวจ เท้าเล็กก้าวไปหยุดหน้ากรงขัง เลื่อนมือไปจับตรงประตูแล้วเปิดเข้าไป ภาพที่เห็นทำเอาก้าวขาไม่ออก

"นะ นี่มันอะไรกัน" อุปกรณ์เซ็กส์ทอยมากมายห้องติดฝาผนัง ไม่ว่าจะเป็นแส้ เทียน กุญแจมือ รวมถึงโซ่ขนาดใหญ่ที่วางอยู่ที่พื้น โมเดลขยับถอยหลังไปทันที เขามีรสนิยมแบบนี้หรอกเหรอ ชอบใช่ความรุนแรงกับคู่นอน แล้วไม่ต้องถามว่าเธอรู้จักของพวกนี้ได้ยังไงในเมื่อไม่เคยมีแฟนมาก่อน เพราะเธอเคยทำงานร้านขายของพวกนี้มาก่อนยังไงล่ะ แต่ทำแค่แป๊บเดียวก็ออก เนื่องจากมันไกลบ้าน บวกกันตอนนั้นน้องป่วยหนักด้วย

แล้วในตอนนั้นเอง..

หมับ!

"ลองไหม" ตัวโมเดลถูกดึงไปสวมกอดจากด้านหลังที่มาพร้อมกับน้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับหน้าอกเปื่อยเปล่าของคนตัวโต เขาว่าจะออกมาชวนหญิงสาวไปอาบน้ำด้วยกัน ทว่ากลับมาเจอเธอยืนมองของรักของหวงเขาอยู่ในมุมโปรด ชักไม่อยากอาบน้ำแล้วสิ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า

"มะ ไม่ค่ะ"

"อยากรู้ไม่ใช่เหรอว่าเฮียมีคุกไว้ในห้องทำไม นี่ไงเฮียจะบอก"

"ตอนนี้ไม่อยากรู้แล้ว"

"แต่เฮียอยากบอก"

"หยุดเลยนะ! อยะ.."

ก๊อก ก๊อก

'แม่งเอ๊ย' ฟีนิกซ์สบถในใจ เขาชักสีหน้าตวัดสายตาไปมองประตูด้วยความหงุดหงิด ใครมันเสือกมาเคาะได้ถูกเวลาฉิบหาย เขาที่กำลังจะเดินไปเปิดประตู กลับมีมือเล็กรั้งเอาไว้

"หนูไปเองค่ะ" เขาไม่ได้ใส่เสื้อ เธอไปดูแทนดีกว่า

"ครับ"

"^^"

ตึก ตึก

แอ๊ด

"อู้วว สาวน้อยที่ไหนเนี่ย"

"เอ่อ.." โมเดลตกใจเมื่อเปิดประตูมาพบกับผู้ชายสามคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง หนึ่งคนส่งรอยยิ้มน่ากลัวมาให้ ส่วนอีกสองคนทำเพียงมองมาที่เธอแววตานิ่งเรียบ

"ยิ้มสิพวกมึง" เพลิงกัลป์บอกกับเพื่อนทั้งสองขณะฝืนฉีกยิ้มเพื่อให้สาวน้อยตรงหน้าไม่กลัว แต่เขาจะรู้ไหมว่าการที่เขายิ้มแบบนี้มันน่ากลัวว่ายืนทำหน้านิ่งอีก

"ฉันเพลิงกัลป์เมียฟลินต์" เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าเหมือนกลัวพวกเขามาก เพลิงกัลป์จึงเบี่ยงประเด็นด้วยการแนะนำตัวเองให้หญิงสาวตรงหน้ารู้จัก

"ฉันฟลินต์ศัตรูมัน" ชี้ไปที่เพลิงกัลป์

"ฉันแผ่นดินผัวเก่าฟีนิกซ์" ดะ เดี๋ยวนะ ผู้ชายคนนี้เขาบอกว่าเป็นผัวกะ เก่าเฮียฟีนิกซ์งั้นเหรอ งั้นเมื่อก่อนเฮียก็ชอบผู้ชายสิ

"ส่วนฉันไมเนอร์พี่ชายที่แสนดี" ไมเนอร์ที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหนชะโงกหน้ามาแนะนำตัวเองเหมือนกับรุ่นน้องสามคน ทว่า..

ถุย! ถุย! ถุย!

"พวกเด็กเปรต"

"ใครมา" ฟีนิกซ์ร้องถามคนตัวเล็กขณะหยิบเสื้อมาสวมใส่ ใครมาทำไมเธอถึงไม่กลับเข้ามาสักที มัวทำอะไรอยู่

"มะ ไม่รู้จักค่ะ"

"เฮียดูเอง"

"ว้าว~ เฮียซะด้วยเพื่อนกู"

"เสนอหน้ามาทำไม" ทันทีที่เห็นหน้าแขกผู้มาเยือน น้ำเสียงนุ่มนวลในตอนแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันทันที

"เสียงเปลี่ยนเลยนะมึง"

"ไสหัวไป"

"กูต้องไปด้วยไหม" ไมเนอร์ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง แต่นี่ก็บ้านเขานะ แล้วจะให้เขาไปไหน

"สวัสดีค่ะ" เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ทันได้ทักทายทุกคน จึงทำการทักทายด้วยความนอบน้อม

หมับ

"ไหว้พระนะตัวเล็ก" ความไวของเพลิงกัลป์ เขาเลื่อนมือไปกุมมือเล็กเอาไว้ แต่แล้วทั้งสี่ต้องพบกับสายตาอาฆาตของใครบางคน

"ปล่อย"

"น้องเขายังไม่ว่าเลย มึงเป็นใคร"

"เออ มึงเป็นใคร" เพลิงกัลป์

"มัน?" เพลิงกัลป์ถามไมเนอร์กลับ

"มึงอะ" ไมเนอร์

แกร็ก! (เสียงปืน)

"ปล่อย"

กรี๊ดดดดด

"รอกูด้วย!~" เสียงกรี๊ดที่ได้ยินไม่ได้มาจากโมเดล แต่เป็นเพลิงกัลป์ ทั้งสี่วิ่งลงบันไดไปด้วยความรวดเร็วในตอนที่ฟีนิกซ์เอาปืนมาจ่อหัว

"ฮะ เฮีย" โมเดลมองปืนในมือฟีนิกซ์พลางเอ่ยเรียกเสียงสั่น

"ปืนของเล่น" ที่ฆ่าคนตายได้จริง

"ทำไมทำนิสัยแบบนั้นกับเพื่อนล่ะ"

"มันจับมือหนู ไม่ชอบ"

ข้างล่าง

"กะ กูตายยังวะ"

"ไอ้เพลิงกัลป์ไปไหนวะฟลินต์"

"มึงกูอยู่นี่"

"เมื่อกี้ก็ยืนอยู่ด้วยกัน"

"เฮ ได้ยินกูไหม"

"เฮียไมเห็นมันไหม"

"ไม่"

"หรือกูตายแล้ว?"