ตอนที่ 3 โมเดลคือใคร 1/2

ผ่านไปไม่นาน..

"เป็นไงบ้างคะ" คนตัวเล็กรอคอยคำตอบจากชายหนุ่มด้วยใจเต้นระทึก เขาทำเพียงปรายตามองแล้วก้มหน้ากินอาหารที่เธอทำให้ต่อ

"ก็ไม่ได้แย่" จะตอบว่าอร่อยก็กลัวได้ใจ ต้องตอบแบบนี้แหละ ข้าวคำโตถูกตักเข้าปากคำแล้วคำเหล่า กระทั่งข้าวในจานหมดไป โมเดลเห็นว่าอาหารยังเหลืออยู่ เธอจึงถือวิสาสะหยิบเอาจานไปตักข้าวมาให้เขาเพิ่ม ฟีนิกซ์มองตามแต่ไม่ได้ค้านแต่อย่างใด ก็เธอพรวดพราดไปแบบนั้นใครจะห้ามทันล่ะ

"ดีใจที่คุณชอบ^^" เธอพูดสีหน้ายิ้มเมื่อวางจานข้าววางลงตรงหน้าคนตัวโต

"ฉันบอกตอนไหนว่าชอบ" ถึงปากจะพูดว่าไม่อร่อยแต่ก็ไม่หยุดกินอาหารที่หญิงสาวเป็นคนทำให้

"ก็คุณบอกว่าไม่ได้แย่"

"แล้วมันสื่อว่าฉันชอบหรือไง เลิกเพ้อเจ้อ" เรื่องคิดเองเออเองต้องยกให้เธอเลย

"....." โมเดลเล็กทำหน้ายู่ใส่คนเย็นชา ทุกครั้งที่คุยกัน หน้าเขาจะอยู่หน้าเดียวแบบนั้น ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วกำลังดีใจ เสียใจ หรือเศร้ากันแน่

"จะนินทาก็ช่วยเก็บสีหน้าหน่อย"

"เอ๊ะ! คุณกำลังใส่ร้ายฉันอยู่นะ" เขาสังเกตมาสักพักแล้ว เหมือนว่าตอนนี้คนตัวเล็กเริ่มจะกล้าเล่นกับเขามากขึ้น ไม่กลัวเหมือนตอนแรก

"....." ส่ายหน้าเนือย ๆ

"จริงสิ ฉันว่าจะถามคุณแต่ดันลืม"

"อะไร"

"คุณทำงานอะไรเหรอ" เพราะเขาดูรวยมากเลย ไม่ได้ทำงานพวกผิดกฎหมายใช่ไหม

"อยากรู้ไปทำไม"

"แค่สงสัย เพราะคุณดูรวยมากเลย"

"รวยไม่รวยแล้วจะทำไม"

"ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ ชิ"

"...."

"คุณจะไม่บอกฉันจริงเหรอ" ว่าจะไม่สนใจก็ทำไม่ได้ มันคาใจอะ คืนนี้นอนไม่หลับแน่นอน

"รับจ้างฆ่าคน"

"..อึก"

"จะเลิกถามได้ยัง"

"พี่เดล!" เสียงเรียกจากคนในห้องดึงสายตาทั้งสองให้หันไปมองพร้อมกับ คนตัวเล็กได้ยินเสียงน้องชายก็รีบวิ่งไปดูด้วยความรวดเร็ว คงตกใจที่ตื่นมาไม่เจอพี่สาวตัวเอง บวกกับสถานที่แปลกใหม่ด้วย

"ขี้แยพอกัน"

"มะรืนนี้ทำอาหารเยอะหน่อย"

"จะมีคนมาเหรอคะ" เพราะเขาบอกให้เธอทำอาหารเยอะ แสดงว่าต้องมีคนมาแน่นอน

"อืม"

"อยากให้ฉันทำอะไรเป็นพิเศษไหมคะ"

"พรุ่งนี้ค่อยไปซื้อของด้วยกัน"

"ได้ค่ะ"

"พรุ่งนี้มีเรียนไหม"

"มีค่ะ"

"รอฉัน" สิ้นประโยคฟีนิกซ์ก็เดินเข้าห้องตัวเองไป ทว่า..

"คุณฟีนิกซ์"

กึก!

"...." เมื่อกี้เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหม เธอเรียกชื่อเขา

"ขอบคุณที่ช่วยฉันกับน้องนะคะ" บุญคุณครั้งนี้เธอจะไม่มีวันลืมมันแน่นอน เขาคือคนที่ยื่นมือมาช่วยดึงเธอขึ้นมาจากหลุม ฉะนั้นเธอต้องตอบแทนให้เท่าที่เขาช่วยเราไว้ เงินทองเธออาจจะหามาคืนไม่ได้หมดทีเดียว แต่จะพยายามหามันอย่างสุดความสามารถ ระหว่างที่อยู่กับเขาก็จะคอยทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดเช่นกัน

"อย่าดื้อก็พอ" แล้วเขาก็เดินเข้าไปในทันที ทิ้งหญิงสาวบ่นพึมพำคนเดียว

"ไม่ได้ดื้อสักหน่อย"

"จะทำอะไรดี" พอมาอยู่แบบนี้แล้วไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะข้าวของภายในห้องถูกจัดเป็นระเบียบจนเธอไม่กล้าแตะมัน ส่วนความสะอาดไม่ต้องห่วง แทบมองไม่เห็นฝุ่นเลย

"มานี่หน่อย" ในตอนที่เธอยืนมองซ้ายมองขวาหาอะไรทำ ประตูห้องนอนของคนตัวโตก็เปิดพร้อมกับเขาที่เรียกเธอให้เข้าไปหา

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เอามือถือมา"

"นี่ค่ะ" โมเดลส่งมือถือตัวเองให้ชายหนุ่มอย่างว่าง่าย

"แน่ใจว่านี่คือมือถือ" เขานึกว่าเศษซากขยะเสียอีก หน้าจอไม่มีที่ว่างให้แตกเพิ่มแล้วตอนนี้ ฟีนิกซ์รับมือถือมาจากมือคนตัวเล็กไป เขากดอะไรสักอย่างก่อนจะส่งมันคืนให้เธอ

"เบอร์ฉัน"

"อ๋อ..ค่ะ" ไหน ๆ เขาก็ออกมาแล้ว งั้นควรบอกเขาไปตรง ๆ เลยดีไหม

"อยากพูดอะไร" คนตัวเล็กมีอาการเหมือนอยากพูดแต่ไม่กล้าพูด เขาจึงชิ่งถามก่อนเลย

"ฉะ ฉันรบกวนฝากน้องไว้สักวันได้ไหมคะ" เธอต้องไปทำงานพรุ่งนี้หลังเลิกเรียน ถ้าวนกลับมาต้องเข้างานสายแน่นอน ฝากเขาสักคืนคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

"จะไปไหน"

"ไปทำงานค่ะ"

"ที่ไหน"

"ใกล้มอนี่เอง แต่มันต้องกลับดึก ฉันกลัวเลโก้ไม่กล้าอยู่คนเดียว" เพราะมันแปลกที่ น้องยังไม่คุ้นชินกลัวไม่กล้าอยู่คนเดียว

"ฉันไม่ให้ไป" เขารีบตอบปฏิเสธไปทันที

"ไม่ได้นะคะ ถ้าฉันไม่ไปจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเทอม ไหนจะใช้จ่ายอีก" ค่าห้องที่อยู่นี่อีก จะให้เธอมาอยู่ฟรีกินฟรีไม่ได้หรอกนะ ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวขนาดนั้น

"ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าหน้าที่เธอคือดูแลฉัน" แล้วการที่เธอจะออกไปทำงานข้างนอกหมายความว่าไง

"ฉันต้องหาเงินมาใช้หนี้คุณด้วย ถึงอย่างนั้นหน้าที่ดูแลคุณฉันจะไม่ขาดตกบกพร่องแน่นอนค่ะ"

"แล้วถ้าฉันไม่อนุญาต" เธอจะยังไปทำมันอยู่ไหม

"คุณ.."

"...." เขาจ้องหน้าเพื่อรอคำตอบจากเธอ

"ให้ฉันไปทำเถอะนะ ฉันรับปากพี่เขาไปแล้ว"

"กี่ชั่วโมง"

"หนึ่งทุ่มถึงตีสองค่ะ"

"อืม"

"ขอบคุณนะคะ^^"

"หลบ" เขาไล่เธอหลบก่อนจะปิดประตูใส่หน้า โมเดลทำเพียงยืนนิ่ง เธอดีใจที่เขายอมให้ออกไปทำงาน สัญญาว่าจะตั้งใจทำไม่ให้กระทบกันงานดูแลเขาอย่างแน่นอน

วันต่อมา

บริษัท

ตึก ตึก

"โผล่หัวมาได้สักทีนะมึง" ฟีนิกซ์หยุดเดินแล้วเงยหน้ามองเพื่อนทั้งสามที่ยืนกอดอกหรี่ตาจับผิดอยู่ตรงหน้าตัวเอง

"หลบ"

"เมื่อวานมึงหายไปไหน" พวกเขาพยายามติดต่อเพื่อชวนเพื่อนไปดื่มด้วยกัน ทว่าอีกคนกลับไม่รับสาย ถามลูกน้องก็ไม่รู้เรื่อง ทั้งสามจึงตกลงกันมาดักรอเพื่อนที่บริษัทแทน

"ว่างกันใช่ไหม"

"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะที่รัก" เพลิงกัลป์ทำหน้าบึ้งตึงพลางเชิดหน้าใส่เพื่อนตัวเองที่ไม่ยอมรับสายตน ไม่รู้มัวทำอะไรอยู่ถึงไม่รับสายกัน จะงอนแล้วนะ

"หลบ-_-"

"มึงหายไปไหนมา" แผ่นดินมองเพื่อนด้วยแววตาจับผิด

"จะหลบไหม"

"ตอบพวกกูก่อน" ปึก

"ไปจัดการให้เรียบร้อยซะ" เอกสารกระแทกเข้ากลางอกแผ่นดิน ทั้งสามมองไปที่เอกสารนั้นด้วยความสงสัย แผ่นดินจัดการเปิดอ่านถึงกับขมวดคิ้วทันที

"กูไม่ทำ/กูไม่ทำ" ทั้งฟลินต์และเพลิงกัลป์ต่างหันหน้าไปคนละทาง กลายเป็นว่างานนี้แผ่นดินรับผิดชอบคนเดียว แม่งไม่น่ามาเจอมันเลย ได้งานเลยเห็นไหม

"ขอบคุณพวกมึงสองคนมาก.." แผ่นดินเอ่ยขอบคุณเพื่อนทั้งสองที่ร่วมแผนการในครั้งนี้ ทว่ามีเพียงเขาที่ถูกลอยแพ ระยำจริง ๆ เพื่อนกู

"หลบ"

"นายครับคุณโมเดล.." อคินวิ่งเข้ามาพร้อมตะโกนเรียกเจ้านายพร้อมกับเสียงที่เบาลงในช่วงท้าย แต่เหมือนมันยังเบาไม่พอเมื่อสามคนที่ยืนอยู่ได้ยินมันชัดเจน

"โมเดล~" เพลิงกัลป์พยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงเข้าใจถึงสาเหตุที่เพื่อนเขาหายไปเมื่อวาน

"...." ฟีนิกซ์ตวัดสายตาไปมองลูกน้องตัวเอง

"แหะ^^" เมื่อเจอสายตาเจ้านายถึงกับยางตายออกเลยทีเดียว จะรอดไหมวะกู

"โมเดลคือใครวะ" ฟลินต์ชะโงกหน้าถามฟีนิกซ์สลับมองอคิน

"เสือก"

"ขอบคุณ"