ตอนที่ 2 อย่ายุ่งกับเธออีก

"เลโก้!"

คนตัวเล็กวิ่งเข้าบ้านไปด้วยความร้อนรนเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากด้านในตัวบ้าน ฟีนิกซ์เองก็ไม่รอช้าที่จะตามไป

ตึก ตึก

"แงง โก้ไม่ได้ทำ อย่าตีโก้ อึก~" เด็กน้อยนั่งอยู่ที่พื้นพนมมือไหว้ขอร้องไม่ให้ป้าขี้เมาตีตัวเอง

"ป้าพอแล้ว!" โมเดลเข้าไปขวางขณะที่สายไฟกำลังจะฟาดลงที่น้องชายอีกครั้ง ทำให้สายไฟนั้นฟาดลงที่แขนเธอแทน

"มาแล้วเรอะอีเด็กเหี้ย มึงแหกตาดูน้องมึงสิ ของกูซื้อมายังไม่ได้แดกมันเสือกทำของกูแตกหมด มีปัญญาซื้อคืนกูไหม ฮะ!!" ทันทีที่เห็นหวานสาว ป้าของเธอจึงตะคอกใส่ด้วยความโมโห คนเสียไพ่มาด้วย กลับมาแทนที่จะได้กินเหล้าให้หายเครียด กลับต้องมาอารมณ์เสียเพราะเด็กเปรตคนเดียว อยากฆ่าพวกมันให้ตายคามือไปเลย เลี้ยงเสียข้าวสุกทั้งพี่ทั้งน้อง

"...." ฟีนิกซ์ปรายตามองยังสองพี่น้องที่นั่งกอดกันกลม นี่น่ะเหรอครอบครัวที่ว่า ครอบครัวที่เต็มไปด้วยความรุนแรง น่าขำชะมัด

"กูเลี้ยงพวกมึงแต่ละตัวกว่าจะโตมาได้รู้ไหมมันเหนื่อยแค่ไหน" จะบอกว่าเลี้ยงก็คงไม่ถูก เพราะคนที่เลี้ยงเธอจริง ๆ คือป้าดา ป้าข้างบ้านต่างหาก เมื่อครั้งที่โมเดลยังเด็ก เธอถูกทอดทิ้งให้นอนหิวข้าวอยู่ที่บ้านคนเดียว หากไม่ได้ป้าดาช่วยชีวิตเธอจะอยู่มาจนถึงตอนนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ วัน ๆ ป้าของเธอชอบไปสิงอยู่ที่บ่อน กว่าจะกลับก็มืดค่ำ บางวันเธอก็ไม่ได้กินข้าว หิวจนหลับไปเองเลยก็มี แล้วที่เธอได้เรียนก็เป็นป้าดาอีกเช่นเคยที่ส่งเสีย ท่านให้เธอทำงานแลกเงินไปโรงเรียน คนที่ควรพูดคำนี้ต้องเป็นป้าดาหรือเปล่า

ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น

ในขณะที่เลโก้กำลังนั่งเขียนหนังสืออยู่ที่โต๊ะหน้าห้อง ป้าของเขาก็เดินโซซัดโซเซเข้ามาพร้อมกับขวดเหล้าในมือ ท่านนำขวดเหล้าไปวางไว้บนโต๊ะก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วในจังหวะนั้นเอง แมวที่นอนอยู่ จู่ ๆ มันก็กระโดดขึ้นไป ทำให้ชนเข้ากับขวดเหล้าหล่นลงมาแตก เลโก้เห็นอย่างนั้นเลยจะเข้าไปเก็บเศษแก้วเพราะกลัวว่าป้าออกมาจะเหยียบ แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือทำ ป้าของเขาก็เปิดประตูห้องน้ำมาเจอกับเลโกที่กำลังยืนมองขวดอยู่พอดี ความเกลียดชังที่มีอยู่ได้ระเบิดออกมา ท่านเดินไปหยิบเอาสายไฟแล้วคว้าตัวเด็กน้อยไปฟาดทำโทษแรง ๆ ที่มันกล้าทำเหล้าตนหกหมด

"พวกมึงนี่มันตัวกาลกิณีบ้านกูจริง ๆ มาอาศัยอยู่ด้วยยังเล็กทำตัวอกตัญญูอีก เก็บเสื้อผ้าพวกมึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้ ไป!"

อยู่ไปก็รกหูรกตา พวกมึงจะพากันไปตายที่ไหนก็ไป

"โก้ไม่ได้ทำนะพี่เดล ฮึก" เลโก้พยายามจะอธิบายหลายครั้งแต่ป้าก็ไม่ฟัง เอาแต่ฟาดจนเนื้อตัวเด็กน้อยเต็มไปด้วยร่องรอยของสายไฟ

"ปะ ป้า อย่าไล่พวกเราเลยนะคะ ฮึก~" แล้วเธอกับน้องจะไปอยู่ที่ไหน เงินก็มีไม่มากพอที่จะไปเช่าห้องอยู่ แค่เงินค่ารถกับค่าอาหารเธอกับน้องแต่ละวันก็ปากกัดตีนถีบมากแล้ว ได้โปรดอย่าไล่เธอเลยนะ

"ไปสิวะ" ยกมือขึ้นเตรียมจะฟาดอีกครั้ง ทว่า..

หมับ!

"ทิ้งมันไปซะ" น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยบอกหญิงวัยกลางคนให้ทิ้งสายไฟนั้นไปซะ ก่อนที่เขาจะหมดความอดทนกับผู้หญิงขี้เหล้าคนนี้ เขายืนเงียบมาสักพักแล้ว ป้าขี้เหล้าของเธอไม่มีท่าทีว่าจะหยุดมัน ทั้งที่มีแขกอยู่ด้วย ช่างหน้าไม่อายเสียจริง

"มึงคงเป็นผัวมันสินะ งั้นก็ดีเลย จ่ายค่าเหล้าแทนมันสิ" คนเมาแค่นหัวเราะ ก่อนจะแบมือขอเงินจากแขกผู้มาเยือน ฟีนิกซ์หลุบมองมือที่ยื่นมาตรงหน้า เขาล้วงกระเป๋าเพื่อจะควักเอาเงินออกมา ทว่าคนตัวเล็กรีบควักเอาเงินตัวเองออกมาให้ป้าก่อน เขาคือแขก ไม่ควรให้มาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ

"ป้าเอาเงินเดลก็ได้ นะ นี่ค่ะ" เงินสองพันวางแหมะบนมือผู้เป็นป้า

"หึหึ หวังว่ากลับมากูจะไม่เจอพวกมึงอยู่ที่นี่" ยังไงเสียเธอก็ไม่อยากเจอหน้าทั้งสองอีกแล้ว มันรู้สึกขัดหูขัดตาไปหมด พวกมันจะพากันไปอยู่ที่ไหนก็ไป

"ปะ ป้า"

"....." ฟีนิกซ์ขยับสายตามองรอบบ้านที่แทบจะไม่ใช่บ้านคนอยู่ นี่เธอทนอยู่กับคนแบบนี้ไปได้ยังไง ต้องทนอยู่กับผู้หญิงขี้เหล้าแบบนั้นจริงดิ อย่าบอกว่าโดนแบบนี้ทุกวันนะ ไม่แปลกเลยที่เธอจะตัวเล็กบอบบางขนาดนี้

"โก้กลัว ฮึก~"

"ไปขึ้นรถ" เขาตัดสินใจเอ่ยประโยคที่อยู่ในหัวตอนนี้

"คะ..?" คนตัวเล็กแสดงสีหน้างุนงงทันที เขาหมายถึงอะไร

"ไม่ยักรู้ว่าหลานคนสวยของฉันจะแอบไปมีผัวเป็นตัวเป็นตน"

"เลิกพล่ามไร้สาระสักที"

"แกว่าไงนะ?" มันเป็นใครถึงกล้ามาพูดคำนี้กับเขา ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่เสียจริง

ปึก!

"ต่อจากนี้อย่ามาวุ่นวายกับสองคนนี้อีก" เงินก้อนหนึ่งวางลงบนโต๊ะ ฟีนิกซ์ยื่นคำขาดให้คนตรงหน้า หากเขายังเห็นว่าป้าของเธอมาวุ่นวายอยู่ เขานี่แหละจะเป็นคนจัดการเอง

"งะ เงิน" เล่นเอาคนเมาสร่างเมาเลยทีเดียว เงินสดหนึ่งล้านที่ฟีนิกซ์ให้ไป แลกกับคืนอิสระให้สองพี่น้อง เขาจะเป็นดูแลทั้งสองต่อจากนี้เอง เงินก้อนนี้ถือว่าตัดขาดความสัมพันธ์ป้าหลาน อาจจะฟังดูใจร้ายไปหน่อย แต่เชื่อเถอะกับคนแบบนี้น่ะ เราต้องเด็ดขาดให้สุด ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ล้มเลิกที่จะเข้าไประรานเธอกับน้องอีก ฉะนั้นเราต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

"ถ้ากลับไปสร้างความลำบากใจให้เธออีก รู้ใช่ไหมว่าจะเจอกับอะไร" รอยยิ้มอ่อนปรากฏบนใบหน้าดูดี ลูกน้องที่ยืนอยู่ถึงกับผงะไปเล็กน้อย ไม่เคยกลัวเจ้านายเท่านี้มาก่อน รอยยิ้มที่เห็นมันช่างน่ากลัวชวนขนลุกยังไงไม่รู้ ทำเอาหายใจกันไม่ทั่วท้องเลยทีเดียว

"ระ รู้แล้ว" น้ำเสียงสั่นระริกตอบคนตัวโต มือสั่นเทาเอื้อมไปหยิบเอาเงินก้อนโตมากอด คืนนี้แหละเธอจะไปเอาเงินที่เสียไปคืนมาให้ได้ ไม่คิดว่าสองพี่น้องมันจะค่าตัวแพงขนาดนี้ แต่เธอจะรู้ไหมว่าการกระทำของเธอ ไม่ต่างจากขายหลานกิน โมเดลจุกกับภาพที่เห็น ป้าเห็นเงินสำคัญกว่าเธอกับน้องชายที่เป็นหลานแท้ ๆ เสียอีก

"เก็บของสองคนนี้ให้หมด" เขามันพวกไม่ชอบเห็นคนถูกรังแก ยิ่งเป็นคนในครอบครัวแล้วด้วย เขาเกลียดที่สุด!

"ส่วนเธอไปขึ้นรถ"

"ฮะ ฮึก!"

"ไปสิ ร้องไห้หาแม่แกเหรอฮะ!"

"โก้ไม่อยากอยู่แล้วพี่เดล เราไปกับพี่เขาได้ไหม" แววตาที่น้องชายส่งมามันเต็มไปด้วยความอ้อนวอน เลโก้เกลียดบ้านหลังนี้ไปแล้ว เขาไม่อยากอยู่อีกต่อไป หลายครั้งที่ทั้งสองถูกกระทำ ทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร มันเหนื่อยจะทนแล้วจริง ๆ

"ค่ะ" ลึก ๆ แล้วเธอก็อยากหนีไปจากบ้านหลังนี้เหมือนกัน แต่เพราะอะไรหลาย ๆ อย่างที่ยังไม่ลงตัว ทำให้เธอต้องทนอยู่กับป้าตัวเอง ทุกครั้งที่เธอไปเรียน โมเดลจะฝากน้องไว้กับป้าดา โลโก้ยังไม่ได้เข้าเรียนเนื่องจากเธอหาเงินไม่ทัน และตอนนี้เธอก็กำลังคิดว่าจะหยุดเรียนแล้วหันมาโฟกัสที่อนาคตน้องแทน

ส่วนตัวเองก็ไปตั้งหน้าตั้งตาหาเงินมาส่งน้องเรียนให้จบ ทั้งชีวิตเรามีกันแค่สองคน เธอไม่อยากเห็นน้องต้องตกระกำลำบากเหมือนที่ตัวเองกำลังเจออยู่ในตอนนี้ โมเดลอุ้มน้องชายเดินตามคนตัวโตไปขึ้นรถคันที่เธอเพิ่งจะลงมาเมื่อกี้ ระหว่างเดินเธอก็รู้สึกเจ็บจี๊ดที่ช่วงหลัง ฟีนิกซ์หยุดเดินแล้วหันมาสบตา

"ส่งเด็กนั่นมา" สภาพเธอก็บอบบางยิ่งกว่าอะไร น้องชายยังตัวใหญ่กว่าเธออีก

"โก้เดินเองได้ครับ" เลโก้ลงไปยืน มือเล็กเลื่อนไปประสานกับมือพี่สาว เด็กน้อยส่งยิ้มให้พี่สาว จากนั้นทั้งสองก็พากันไปนั่งบนรถ

จากนี้ไปจะขอเริ่มต้นใหม่กับน้องในสถานที่ใหม่ ๆ สังคมใหม่ ๆ หญิงสาวเหลือบมองไปยังบ้านของป้าดา บ้านปิดประตูเงียบ ไม่มีใครอยู่ ไว้เธอจะกลับมาหาท่านแน่นอน

คอนโดฟีนิกซ์

"...."

"ไปทำแผลแล้วออกมาคุยกัน" เขาบอกเมื่อมาถึงคอนโด ลูกน้องที่ตามมานำกระเป๋าเข้าไปไว้ในห้องตามคำสั่งเจ้านาย ก่อนจะพากันออกไปจนหมด เหลือเพียงคนตัวโตกับสองพี่น้องเท่านั้น แหละตอนนี้เลโก้ก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อย

"คะ..ค่ะ" คนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย เธอจัดการทำแผลตัวเองให้เรียบร้อย เพื่อจะได้มาคุยกับเขา

"คุณอยากคุยอะไรกับฉันเหรอคะ" โมเดลเดินมานั่งลงตรงข้ามกับฟีนิกซ์หลังจากทำแผลให้น้องชายกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ฉันเสียเงินเพราะเธอกับน้องไปหนึ่งล้าน" ลอบมองปฏิกิริยาว่าเธอจะมีท่าทียังไง เล็บยาวจิกลงที่มือตัวเอง รู้สึกประหม่าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตัวเองควรทำตัวยังไงต่อหน้าเขาดี

"...."

"รู้ใช่ไหมว่าตัวเองต้องทำยังไงต่อจากนี้"

"...." โมเดลนิ่ง สมองกำลังประมวลผลอยู่ เขาไม่บอกแล้วเธอจะรู้ไหมว่าต้องทำอะไร หรือว่างานบ้านงั้นเหรอ ได้นะ เธอถนัดงานพวกนี้มาก อาหารเธอก็ทำได้ เก่งด้วย

"ตอบสิ"

"ฉะ ฉันทำงานบ้านได้ค่ะ อาหารก็ทำเป็น" ก้มหน้าตอบ

"เผอิญว่าฉันมีแม่บ้านแล้วสิ ทำไงดี"

"คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ค่ะ ฉันทำได้ทุกอย่าง" ขอแค่ได้ตอบแทนที่เขาช่วยเหลือเธอกับน้องให้หลุดพ้นจากน้ำมือป้าในวันนี้ เธอยอมทำทุกอย่างที่เขาต้องการเลย

"ทุกอย่าง?"

"ใช่ค่ะ ทุกอย่าง"

"หึ~ ดูแลฉัน" นั่นคือสิ่งที่เธอต้องทำในทุก ๆ วันหลังจากนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร เตรียมชุดทำงาน รอทานข้าวพร้อมกัน แค่นี้เองที่เธอต้องทำมัน

"ได้ค่ะ" คนตัวเล็กตอบรับน้ำเสียงหนักแน่น เธอคงยังไม่รู้ชะตาตัวเองสินะ ว่าต่อจากนี้จะเจอกับอะไรบ้าง เธอน่ะ..ยังเด็กน้อยเกินไป ไม่ทันเหลี่ยมเขาหรอก

"พูดง่ายแบบนี้หน่อย" ชอบจังคนว่านอนสอนง่าย

"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างคะ"

"คืนนี้ฉันจะค้างที่นี่ ไปทำอาหาร" เขาชี้ไปที่ครัว บอกให้เธอไปทำอาหารไว้รอ เพราะเย็นนี้เขาจะทานมื้อเย็นกับเธอด้วย

"ได้ค่ะ"

"เอาเมนูที่เธอชอบกิน"

"ฉันชอบไข่เจียวนะคะ"

"ไปเอา" ไม่แปลกใจเลยทำไมเธอถึงผอม เพราะกินแต่ไข่เจียวนี่เอง

"เอา.." เขาพูดชื่อเมนูอาหารที่จะให้เธอทำ หญิงสาวตั้งใจฟังพร้อมกับพยักหน้าเข้าใจ เพราะทุกเมนูที่เขาบอกมา เธอทำเป็นหมด

"ได้เลยค่ะ สบายมาก"

"แล้วก็.."

"คะ?"

"...อย่ายิ้มแบบนี้ต่อหน้าคนของฉัน"

"....." เธอไม่เข้าใจ ทำไมต้องห้ามเธอยิ้มด้วย มันแปลกตรงไหนที่เราจะยิ้มให้คนอื่น เราไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย แต่ยิ้มเป็นมิตรเท่านั้น

"ทำตามที่บอกก็พอ"

"คะ..ค่ะ"

"ฉันจะทำงาน"

"งั้นฉันไปเตรียมของก่อน" จากนั้นคนตัวเล็กก็ลุกจากโซฟาไปยังห้องครัว เพื่อเตรียมวัตถุดิบทำอาหารเย็นนี้ แต่ว่าตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้ว งั้นทำอาหารเที่ยงให้เขาก่อนก็แล้วกัน โมเดลลงมือทำเมนูง่าย ๆ ให้คนตัวโตกับน้องชายได้ทานช่วงเที่ยง เธอเปิดตู้เย็นเช็กของสดที่จะทำว่ามีครบไหม เมื่อในตู้มีของครบทุกอย่าง หญิงสาวจึงจัดการโชว์ปลายจวักของตัวเองให้ชายหนุ่มได้ชิมลิ้มรส หวังว่าอาหารของเธอจะถูกปากเขานะ