บทที่ 5 โฉมงาม

ริมฝีปากบางของคุณชายใหญ่สกุลจางฉีกออกจากกัน ดวงตาฉายแววเจ้าชู้ขึ้นมาโดยพลัน

“เกรงใจไปแล้วแม่นางเฉิน เชิญนั่งเถิด พวกเราคนกันเองทั้งนั้น”

“ขอบคุณคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ”

นางเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของเขา โดยมีเสี่ยวเฉียนคอยปรนนิบัติอยู่ข้าง ๆ

อาหารถูกคุณชายใหญ่สกุลจางสั่งมาวางไว้เต็มโต๊ะ ล้วนเป็นอาหารเลิศรส เดิมทีนางก็หิวมากอยู่แล้วแต่ต้องข่มใจเอาไว้ไม่ปล่อยให้อาหารพวกนี้มายั่วยวนจนทำให้เสียเรื่อง

“ผู้แทนการค้าหอเฟยเทียน ช่างงดงามสมคำร่ำลือ”

“คุณชายใหญ่กล่าวชมหนักเกินไปแล้ว ข้าน้อยก็เป็นเพียงสตรีใบหน้าธรรมดาผู้หนึ่งเท่านั้น”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หากสตรีเช่นเจ้าถ่อมตนว่าตนเองมีใบหน้าธรรมดา สตรีอื่นคงได้กลายเป็นสุกรไปหมดแล้ว เจ้าของหอเฟยเทียนช่างตาแหลมยิ่งนัก ข้าอดอิจฉาไม่ได้”

นางเพียงแต่ยิ้มไม่ต่อปากต่อคำในเรื่องนี้ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้เสี่ยวเฉียน

เสี่ยวเฉียนหยิบซองกระดาษออกมา บริเวณปากซองมีตราประทับของหอการค้าเฟยเทียนประทับอยู่

“ลี่จูมาวันนี้ก็เพื่อเป็นตัวแทนการค้า นี่คือข้อเสนอที่ทางหอการค้าของเรามอบให้ท่าน หวังว่าคุณชายใหญ่คงจะพอใจ”

“โอ้ มาถึงก็จะคุยกันเลยหรือ อย่าเพิ่งเลยยามนี้ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วเช่นนั้นก็ให้เกียรติข้าสักนิดเถิด อาหารชั้นเลิศนี้ข้าได้จัดเตรียมเอาไว้ให้สาวงามเช่นท่านแล้ว”

เพราะเขาอยากจะมองใบหน้างาม ๆ นี้ให้นานสักหน่อย ดังนั้นคุณชายใหญ่จึงคิดถ่วงเวลาเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

เฉินลี่จูยิ้มรับเอ่ยเบา ๆ

“เช่นนั้นไม่เกรงใจแล้วนะเจ้าคะ”

อาหารบนโต๊ะมีมากมาย คุณชายใหญ่เลือกคีบเนื้ออย่างหนึ่งให้นาง จากนั้นก็ยังเป็นอาหารอีกหลายอย่าง

แม้จะหิวทว่านางก็ยังรักษากิริยาไว้ได้เป็นอย่างดี นางยกตะเกียบขึ้นแล้วคีบอาหารเข้าปากช้า ๆ ค่อย ๆ เคี้ยวอย่างนุ่มนวล ทำเอาคนจ้องมองด้วยอาการตกตะลึง

กระทั่งท่วงท่าในเวลารับประทานอาหาร สตรีนางนี้ก็ยังมีท่วงท่าที่งดงามยิ่งนัก

เฉินลี่จูกินไปคำหนึ่งบังเกิดความรู้สึกอยากคายทิ้ง นั่นเพราะอาหารเหล่านี้ล้วนมีรสชาติเผ็ดร้อนที่นางไม่คุ้นเคย

“อาหารพวกนี้เป็นของที่ข้าชอบมาก หวังว่าแม่นางเฉินจะชอบด้วยเช่นกัน”

ด้วยเหตุนี้นางจึงได้แต่ฝืนใจกินลงไปอย่างช้า ๆ และรักษาอาการเอาไว้สุดความสามารถ

นางฝืนทนกินเช่นนี้ไปได้ไม่นานก็รู้สึกว่าตนเองไปต่อไม่ไหวแล้วจึงยกน้ำขึ้นมาดื่ม

“อิ่มแล้วหรือ ไยกินน้อยเช่นนี้”

เฉินลี่จูจึงเอ่ยอย่างเกรงใจ

“น่าเสียดายที่อาหารเลิศรสเหล่านี้แม้ลี่จูอยากจะกินให้มากอีกหน่อย ก็ไม่อาจทำได้ ด้วยปกติแล้วลี่จูเป็นคนกินน้อยเจ้าค่ะ ทั้งก่อนหน้ายังรับประทานขนมมามากเกินไป เพียงเท่านี้ก็นับว่าไม่ไหวแล้ว”

คนงามส่งเสียงหวานใสเอ่ยมาหัวใจของบุรุษย่อมอ่อนระทวย

เดิมทีคุณชายสกุลจางเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตนเอง ทว่าเมื่อเฉินลี่จูพูดเช่นนี้เขากลับไม่คิดอยากจะบังคับนางให้กินอีก ถึงแม้จะรู้สึกขัดใจที่นางกินน้อยเกินไป ทั้ง ๆ ที่เขาเตรียมอาหารเอาไว้ให้นางมากมายเพียงนี้

“เอาเถิด ข้าเข้าใจมีคนงามคนใดบ้างเล่าไม่ดูแลรักษารูปร่างตนเอง”

“ขอบคุณคุณชายเจ้าค่ะ คุณชายนับเป็นบุรุษที่เข้าใจสตรียิ่ง ลี่จูชักรู้สึกอิจฉาสตรีที่อยู่ข้างกายคุณชายที่ดีเช่นนี้แล้วสิเจ้าคะ”

คุณชายใหญ่หัวเราะเสียงดังอย่างพึงใจ เขาจ้องดวงหน้างามก่อนจะเอ่ยจริงจัง

“ถ้าหากว่าเจ้าไม่อยากทำงานให้หอเฟยเทียนแล้ว ข้ายินดีรับเจ้ามาอยู่ข้างกาย ว่าอย่างไรสนใจหรือไม่ ไม่ว่าจะเรียกเงินทองมากเพียงใดข้าผู้นี้พร้อมจะจ่ายให้เจ้า”

“คุณชายช่างดีต่อลี่จูยิ่งนัก ทว่าบัดนี้ลี่จูได้ลงนามหนังสือสัญญากับหอการค้าเฟยเทียนไปแล้ว หากยังไม่หมดสัญญาก็ไม่อาจไปทำงานกับผู้อื่นได้เจ้าค่ะ”

“อ้อ เป็นเช่นนี้สินะ เช่นนั้นเจ้าจำไว้ก็แล้วกันว่าเมื่อใดที่หมดสัญญาข้ายินดีจะรับเจ้าเอาไว้ คนงามเช่นเจ้าไม่สมควรอยู่ข้างกายคนหน้าเนื้อใจเสือที่ใช้งานคนเยี่ยงทาสอย่างเหวินเฟยเทียน”

คุณชายใหญ่สกุลจางนินทาเหวินเฟยเทียนลับหลังอย่างไม่กลัวเกรง

เฉินลี่จูยิ้มหวานเป็นการตอบรับ คล้ายกับเห็นด้วยกับคำพูดของคุณชายใหญ่ยิ่งทำให้เขาบังเกิดความรู้สึกดีกับนาง

“เช่นนั้นคุณชายใหญ่ลองอ่านเงื่อนไขก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ หากเห็นว่ามีตรงไหนไม่เป็นธรรมสามารถพูดคุยกันได้เจ้าค่ะ”

นางส่งหนังสือข้อเสนอให้เขา คุณชายใหญ่ยื่นมือมารับหนังสือกับนางทั้งยังถือโอกาสกุมมือขาวนิ่มของนางเอาไว้แล้วลูบเบา ๆ

เฉินลี่จู่แม้ในใจจะรู้สึกโกรธและอยากสั่งสอนคนผู้นี้นัก ทว่ากลับได้แต่ฝืนยิ้มเอาไว้แล้วค่อย ๆ ดึงมือของตนเองออกมาอย่างสุภาพ

คุณชายใหญ่ยิ้มกรุ้มกริ่มเขายกซองหนังสือมาดมแล้วเอ่ยเสียงพร่า

“อืม หอมยิ่งนัก ไม่ทราบว่าแม่นางใช้น้ำอบหรือรมกำยานอันใดจึงได้มีกลิ่นหอมอ่อนติดกายเช่นนี้”

นางยิ้มหวานชวนเคลิบเคลิ้มแล้วกล่าวเลี่ยงคำถามหยาบคาย

“ประเดี๋ยวข้าน้อยจะให้สาวใช้เขียนให้คุณชายเจ้าค่ะ เป็นน้ำอบที่หาซื้อได้ทั่วไปของหอการค้าเฟยเทียนของเราเจ้าค่ะ”

“เจ้าฉลาดตอบเสียจริง ยังสามารถขายสินค้าให้ข้าได้อีก ได้เช่นนั้นข้าจะเหมาน้ำอบนี้ไปแจกอนุของข้าในจวนทุกคนเลยดีหรือไม่”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ เช่นนั้นเชิญคุณชายลองดูข้อเสนอเจ้าค่ะ”

คุณชายใหญ่เปิดซองจดหมายนั้นแล้วดึงกระดาษที่อยู่ภายในออกมา เขาอ่านโดยละเอียดรอบคอบอยู่หลายครั้ง ทั้งยังส่งให้ผู้ช่วยพิจารณา

เฉินลี่จูรอคอยเขาตัดสินใจอย่างสงบ กระทั่งเขาปรึกษากับคนของเขาเรียบร้อยจึงเอ่ยว่า

“ข้อเสนอนับว่าไม่เลว ทว่าข้าขอพูดตามตรงข้ายังมีนัดพูดคุยกับหอการค้าอีกสองแห่ง เพื่อดูว่าผู้ใดให้ข้อเสนอดีที่สุด แจ้งนายท่านของเจ้าได้เลยว่าข้าขอเวลาอีกไม่เกินเจ็ดวัน จะให้คำตอบแก่เขากลับไป”

“ข้าน้อยเข้าใจเจ้าค่ะ นายท่านเพียงแต่กำชับว่าอย่างไรต้องแจ้งอีกเรื่องให้ท่านได้ทราบเจ้าค่ะ”

“ว่าอย่างไร”

นางแย้มยิ้มแล้วเอ่ยเสียงเบา

“เรื่องนี้เกี่ยวพันกับเบื้องสูง ข้าน้อยเพียงต้องการให้คนของท่านออกไปให้หมดเจ้าค่ะ”

เขาย่อมไว้ใจนาง ด้วยเฉินลี่จูเป็นเพียงสตรีร่างเล็กบอบบางเท่านั้น

“ได้สิ พวกเจ้าออกไปให้หมด”

เฉินลี่จูให้คนของตนเองออกไปด้วย เมื่ออยู่กันเพียงลำพังแล้วนางจึงเอ่ยว่า

“นายท่านของข้าต้องเดินทางเข้าวังหลวงทุกวันเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นหรือ หอการค้าที่ค้าขายกับราชสำนักมีนับสิบแห่ง ทุกหอย่อมต้องเดินทางเข้าวังหลวงเป็นประจำ นายท่านของเจ้าเข้าวังหลวงแล้วข้าไม่เห็นจะพิเศษกว่าผู้อื่นตรงไหน”

“ลี่จูไม่รู้ว่าพิเศษหรือไม่ เพียงแต่เดือนก่อนที่ข้าน้อยเดินทางเข้าวังหลวงพร้อมนายท่านเพื่อส่งกระจกจากแดนตะวันตก ครานั้นไทเฮายังได้เรียกตัวเข้าเฝ้าเป็นการภายในเพื่อพบหน้า ปกติแล้วท่านก็รู้ดีว่าการเข้าเฝ้าไทเฮามิใช่จะทำได้ง่าย ๆ

ข้าน้อยความรู้น้อย จึงไม่ทราบว่าหอการค้าอื่นนั้นมีเส้นสายกับสนมคนใดหรือไม่ เพราะพระสนมเหล่านั้นข้าน้อยไร้วาสนาไม่เคยได้เข้าเฝ้าเช่นกันเจ้าค่ะ”

“ทะ ไทเฮาหรือ มะ มิใช่พระสนมแต่เป็นไทเฮาหรือ”

นางพยักหน้าแล้วมองปากของคนผู้นั้นที่อ้าออก ทั้งยังตาโตด้วยความตกใจ

“เจ้าค่ะ ยังรับสั่งอีกว่าหากมีสินค้าใดน่าสนใจให้ข้าน้อยเข้าเฝ้าเพื่อนำเสนอได้โดยตรง”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ช่างดียิ่ง”

จากนั้นเขาก็หัวเราะชอบใจออกมา

“คาดไม่ถึงว่าหอการค้าเฟยเทียนที่ไม่กี่ปีก่อนเป็นเพียงหอการค้าเล็ก ๆ ที่ใคร ๆ ต่างมองข้ามจะรุดหน้าถึงเพียงนี้ ได้ หากเป็นดั่งที่เจ้าพูดจริงข้าจะตัดสินใจให้ดีอีกครั้ง ครานี้ไม่เกินสามวันข้ารับรองว่าจะให้คำตอบที่พวกเจ้าพอใจดีหรือไม่ เรื่องนี้มิใช่ข้าที่ตัดสินใจยังต้องนำไปปรึกษาท่านพ่ออีก แต่เจ้าทำให้ข้าพอใจเพียงนี้อย่างไรข้าจะช่วยพูดเกลี้ยกล่อมท่านพ่ออีกแรง”

นางยิ้มงดงาม เอ่ยเสียงอ่อนหวาน

“ขอบคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นวันนี้เพื่อเป็นการฉลองความร่วมมือกันล่วงหน้า แม่นางเฉินจะให้เกียรติข้าดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่”

ยามนี้นางรู้สึกแสบท้องขึ้นมาเล็กน้อย และอยากจะกลับไปพักที่โรงเตี๊ยมแล้ว

แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้ หน้าที่ต้องมาก่อนนางจึงข่มความรู้สึกไม่สบายตัวเอาไว้และรับปากดื่มสุราเป็นเพื่อนเขา

“อาหารที่นี่รสเลิศก็จริง แต่สุรานั้นไม่ค่อยได้เรื่อง อย่างไรข้าขอเชิญแม่นางไปที่หอสุรากับข้าจะได้หรือไม่”

เมื่ออยู่ในหน้าที่แม้ไม่อยากไปกับคนผู้นั้นเพียงใดนางก็จำเป็นต้องไป จึงได้ตกปากรับคำคนผู้นั้นไป