ตอนที่ 1 โสดแล้วพาล (2)

“พอ ๆ มัวแต่แกล้งกันอยู่นั่นแหละ จะไปซื้อกันได้หรือยังคะชุดน่ะ” ไปรยาปรามสองสาวที่ยังคงแลบลิ้นปริ้นตาใส่กันเป็นเด็กๆ ทั้งที่ปีหน้าอายุจะเข้าหลักสี่กันแล้ว

“ไปจ้ะไป แกนำไปเลย” ธิชาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย แล้วเดินตามโชติกาโดยจับไหล่ทั้งสองข้างของอีกฝ่ายเอาไว้

“คราวนี้อยากได้แบบไหน เรียบ ๆ ง่าย ๆ ไม่สะดุดตา เหมือนเดิมใช่มะ” โชติกาถามอย่างรู้ใจ

ธิชาเอามือจับคางอย่างครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขึ้นลอย ๆ “เอาแบบที่ใส่แล้วดูสวยและเด็กกว่าอายุจริงน่ะมีไหม” พูดจบก็หันไปมองเพื่อน ๆ ที่ตอนนี้ทั้งสองต่างมองเธอด้วยสายตาประหลาดใจ “ทำไมพวกแกมองฉันแบบนั้น”

หญิงสาวถามอย่างไม่รู้ตัว

“นี่แกอยากแต่งตัวไปอวดใครหรือเปล่า”

“ใช่ ๆ”

“ไม่มี!” ธิชาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพราะมันคือเรื่องจริง แต่ประโยคต่อมาคือการแต่งเรื่องล้วน ๆ “แค่น้องเจ้าของงานเขาบอกว่าอยากให้ทุกคน จัดหนักจัดเต็ม ฉันก็แค่กลัวน้อยหน้าทุกคนก็เลยอยากจัดหนักจัดเต็มอย่างที่น้องเขาบอกบ้าง”

“โอเคงั้นจัดไป แกหน้าตาไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร หุ่นก็ดี รับรองว่าถ้าแกได้พวกฉันสองคนจัดการให้ เรื่องสวยและดูเด็กกว่าอายุไม่มีปัญหา ดีไม่ดีแกอาจจะได้ผู้ติดไม้ติดมือมาด้วยก็ได้” ไปรยาบอกอย่างมั่นใจ เพราะรู้ดีว่าธิชานั้นหน้าตาน่ารัก แค่ไม่ชอบแต่งตัวเท่านั้นเอง

“เพ้อเจ้อ...” พูดตัดบทแค่นั้น แล้วเดินนำเพื่อนทั้งสองออกไปพลางกลั้นยิ้ม ถ้าเป็นอย่างที่เพื่อนบอกมันก็ดีสิ แต่มันจะมีจริงหรือ...

ไม่มี! ไม่มีเลยค่ะ!

ธิชาที่อยู่ในชุดสีฟ้าเรียบหรูแต่ดูดี เข้ามาในงานหลายคนต่างชมว่าแปลกตามาก พลิกภาพลักษณ์แตกต่างจากตอนทำงานแบบสุด ๆ ดูสวยและดูเด็ก ซึ่งข้อนี้ก็ทำให้บรรลุผลแล้ว แต่...

ผู้ชายไม่เข้าหาเลยจ้า แค่เข้ามาทักทาย เอ่ยปากชมแล้วก็ผ่านไป ตอนนี้เลยได้แค่นั่งมองดูคู่บ่าวสาว ที่เดินทักทายแขกเหรื่อในงานอย่างหวานชื่น

“จูบเลย! จูบเลย! จูบเลย!”เสียงตะโกนและเสียงปรบมือเชียร์คู่บ่าวสาวทำให้ธิชาหลุดจากภวังค์ ปรบมือและทำตามทุกคนในโต๊ะ เมื่อทั้งคู่ทำตามทุกคนต่างก็พากันโห่ร้องและปรบมือรัวอย่างชอบใจ

“วันนี้พี่ธิชาสวยจังเลยนะคะ” เจ้าสาวเอ่ยปากชม

“ขอบใจจ้ะ แต่ก็สวยสู้เจ้าสาวอย่างน้องเจี๊ยบไม่ได้หรอกค่ะ” ธิชาตอบกลับระคนอิจฉาเล็ก ๆ

อยากจะบ้าตาย เมื่อก่อนงานแต่งไหน ๆ ก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ แต่พอค้นพบว่าตัวเองเหงา มันก็มาแล้ว ทั้งที่ปกติไปงานก็เพื่อความสนุกและหาของกินอร่อย ๆ เท่านั้น แต่ดูตอนนี้สิใจบาปมากที่มารู้สึกแบบนี้กับเจ้าสาว ทั้งที่มันก็เป็นวันของเขาจริง ๆ ดูสิออร่ามันพุ่งสุด ๆ ไปเลย

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวเปิดยิ้มกว้าง ก่อนจะโน้มตัวลงใกล้ ๆ แล้วกระซิบไม่เบาแต่ก็ไม่ดังมาก พอได้ยินกันแค่ภายในโต๊ะ “ตอนโยนดอกไม้พี่ธิชาอย่าลืมไปรับนะคะ เดี๋ยวเจี๊ยบจะพยายามโยนให้พี่ธิชาเอง”

พอทุกคนได้ยินก็ปรบมือรัว แต่ก็มีแกล้งขัดขึ้นเพื่อเรียกสีสันและความสนุกสนาน “ฉันก็อยากได้นะยัยเจี๊ยบ”

“ผัวสองลูกสามแล้วไม่ใช่เหรอแกน่ะ”

ทุกคนต่างพากันปรบมือและหัวเราะชอบใจ คนที่ถูกรู้ทันจึงทำได้แค่มองค้อนเจ้าสาวยิ้ม ๆ “ย่ะ”

“อย่าลืมนะคะพี่ธิชา” หญิงสาวย้ำอีกครั้ง ก่อนจะผละไปโต๊ะอื่นต่อ

“จ๊ะ” ธิชายิ้มรับ พลางถอนหายใจ

“พี่ธิชาก็ออกจะน่ารัก ทำไมยังไม่ยอมมีแฟนสักทีคะเนี่ย” หญิงสาวที่ทำงานในแผนกเดียวกับธิชามานานกว่าสองปีถามอย่างสงสัย

“ทั้งเก่งและน่ารักขนาดนี้ ต้องมีซุกไว้แน่ๆ ไม่เชื่อหรอกว่าไม่มี แค่ไม่อยากเปิดตัวเท่านั้น ดีไม่ดีอาจจะเป็นเด็กเอาะๆ ที่อย่างพวกเราไม่มีวันได้กิน” หญิงสาวอีกคนคาดเดา และไม่ใช่แค่เธอคนเดียวรวมไปถึงเพื่อนๆ ในแผนกอีกหลายคนต่างก็คิดอย่างนั้น

“พอๆ พวกเธอนี่ก็เดาไปเรื่อย ไม่มีก็คือไม่มีจ้ะ พี่มีแค่งานกับเงินก็มีความสุขแล้ว” พูดจบก็แทบอยากจะร้องไห้ เพราะนั่นมันเมื่อก่อน ตอนที่ยังไม่รู้สึกตัว แต่ตอนนี้บอกเลยว่ามาเถอะ จะเด็กจะแก่ลองคุยได้หมดแหละ ถ้าคลิกถูกใจและไปกันได้ ขอแต่งก็จะแต่งเดี๋ยวนั้นเลยค่ะ

“ยอดหญิงเลยค่ะ งั้นตอนโยนช่อดอกไม้ พี่ธิชาก็จะไม่ไปใช่ไหมคะ”

“อืม...ลองดูสนุกๆ ก็ไม่เสียหายนี่ใช่ไหม ใช่ว่าคนที่ได้รับจะได้แต่งงานเสมอไป พี่ว่ามันก็แค่การเสี่ยงทายเพื่อเพิ่มความสนุกให้กับงานแต่งก็แค่นั้น” ธิชาอยากสรรเสริญตัวเองเหลือเกินที่สามารถพูดเป็นหลักเป็นการได้ขนาดนี้ สมกับเป็นหัวหน้าแผนก

“นั่นสินะคะ เมื่อต้นปีคนที่ได้รับช่อดอกไม้งานพี่หม่อน คือยัยแก้ม แต่ดูสิคนที่ได้แต่งกลับเป็นยัยเจี๊ยบ ยัยแก้มถูกแฟนทิ้งไปกับเด็กมหาลัยเฉยเลย”