ตอนที่ 4 ความหลังอันฝังใจ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า กันพูดเล่น กันอยากพักผ่อนว่ะ ยังไม่ต้องการผู้หญิงตอนนี้อยากนอนพักแบบสงบๆสักหน่อย ไว้เจอกันที่ผับแล้วกันนะ บาย"

ว่าแล้วเคนชินก็ลุกขึ้น เดินตรงไปที่ประตู พลางโบกมือให้กับเพื่อนรัก

"โอเคๆ ได้ๆ ฝันดีนะเพื่อน ไว้เจอกัน"

ไทจิโบกมือพลางตะโกนบอกเพื่อนรักไปพลาง

"สงสัยมีเรื่องกับทางบ้านมาอีกแล้วแน่ๆเลยไอ้เพื่อนของเขาคนนี้นี่ ถึงได้บินมากระทันหันแบบนี้"

ไทจิคิด ด้วยรู้จักมักคุ้นนิสัยของเพื่อนรักคนนี้ดี

ย้อนกลับไปสมัยเขายังเด็ก เขากับเคนชินเรียนด้วยกันมาตั้งแต่สมัยประถมด้วยการที่เป็นเด็กลูกครึ่งญี่ปุ่นอิตาลีจึงทำให้เคนชินในวัยเด็กถูกล้อเลียน

และถูกรังแกอยู่บ่อยครั้ง ว่าเป็นยักษ์บ้าง ไอ้ลูกไม่มีพ่อบ้าง จึงทำให้เด็กน้อยเคนชินมีเรื่องชกต่อยอยู่เป็นประจำ จนเป็นที่กลัวเกรงของเด็กคนอื่นๆ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

จนมีอยู่วันหนึ่ง เคนชินไม่ไปโรงเรียนและเขาต้องเอาการบ้านที่ครูมอบหมายให้ไปให้กับเคนชินที่บ้าน

โดยครูให้เหตุผลว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้กับบ้านของเคนชินที่สุดในหมู่นักเรียนในห้องและเป็นความรับผิดชอบของหัวหน้าห้องด้วยเช่นกัน ตอนนั้นเขาเป็นหัวหน้าห้องนั้นเอง

และในที่สุดเขาก็มาหยุดอยู่หน้าอพาทเมนต์หลังเล็ก ไทจิก้มลงมองกระดาษในมือ AUfXpKH3HhwRznxTSrWvMJTaAXhT7W3s5i1fgxC5vaES ก่อนจะพับกระดาษใบเล็กเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ

ก่อนจะยกมือทำท่าเคาะ แต่ก็ยังลังเล ก่อนจะตัดสินใจเคาะประตู

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากภายในห้อง ไทจิเอียงหูแนบบานประตู เขาได้ยินเสียงกุกกักอยู่ภายในแสดงว่ามีคนอยู่แน่ๆ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"อากิฮิโระคุง อยู่มั้ย เราไทจินะ คุณครูให้เอาการบ้านมาให้นายน่ะ เห็นนายไม่ไปโรงเรียน"

เงียบไปสักพัก ไทจิกำลังจะเคาะประตูอีกรอบ แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อประตูบานเล็กนั้นเปิดออก ก่อนที่ใบหน้าเรียวเล็กจะโผล่ออกมา พร้อมทั้งยื่นมือออกมาเหมือนจะขอของที่ไทจิพูดถึง

ไทจิมองใบหน้าเล็กหล่อเหลาของเพื่อนร่วมชั้นเรียนเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเปิดกระเป๋าค้นเอาเอกสารที่คุณครูฝากมาให้

พร้อมกับสมุดที่เขาจดไว้ในคาบเรียนส่งให้กับเคนชินอีกหนึ่งเล่ม พลางเอ่ยปากบอกว่า

"นี่สมุดจดโน๊ตคาบเรียนวิชาที่นายไม่มาเรียนของเราเอง นายเอาไปลอกนะ จะได้เข้าใจการบ้านที่ครูสั่ง"

เด็กชายเคนชินรับมาอย่างเสียมิได้ พลางเอ่ยขอบคุณเบาๆ

"แค๊กๆ"

เพล๊ง!!!!

ตุ๊บ!

"แม่!!"

เสียงไอดังขึ้น ก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงเหมือนของแตกและหล่น

เคนชินเรียกแม่เสียงหลง ก่อนจะรีบเผ่นพรวดวิ่งเข้าไปข้างใน

"แม่!!!! แม่ครับ!!"

"รีบโทรเรียกรถพยาบาลก่อนดีกว่า อากิฮิโระคุง!"

เสียงไทจิดังขึ้นอย่างร้อนรนเมื่อวิ่งตามเคนชินเข้ามาด้านในเห็นภาพของสตรีนางหนึ่งนอนหมดสติอยู่ในครัว พื้นเต็มไปด้วยเศษแก้วเกลื่อน

"แม่! แม่ครับ! แม่อย่าเป็นอะไรไปนะ! แม่!"

ในขณะที่มือน้อยๆนั้นพยายามโอบประคองร่างบอบบางที่ล้มไม่ได้สติ

เด็กชายไทจิเห็นเด็กชายเคนชินสติกระเจิดกระเจิงทำอะไรไม่ถูก ด้วยเห็นแม่ล้มพับไม่ได้สติ ไทจิตั้งสติได้ก่อนจึงรีบวิ่งมองหาโทรศัพท์ ก่อนจะกดโทรเบอร์โทรฉุกเฉิน เรียกรถพยาบาล

............................................................................

ณ หน้าห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน

เด็กชายเคนชินยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง มีไทจิยืนอยู่ใกล้ๆ

"แม่นายไม่เป็นอะไรมากหรอก ถึงมือหมอแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อากิฮิโระคุง"

"ยูทากะคุง...แม่จะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?"

เคนชินหันมาหาไทจิ ดวงตาคมสีสนิม รื้นไปด้วยน้ำตา

"แม่นายต้องไม่เป็นอะไร เชื่อฉันสิ หมอที่นี่เก่งจะตาย"

พูดพร้อมกับยิ้มปลอบเพื่อนร่วมชั้น

"ไทจิ! ลูกมาทำอะไรที่นี่น่ะ"

เสียงเรียกชื่อไทจิทำให้เด็กชายทั้งสองต่างหันไปทางต้นเสียง เห็นบุคคลอยู่ในชุดเสื้อกราวน์เดินกันเป็นกลุ่มหกถึงเจ็ดคน หนึ่งในนั้นที่อยู่ด้านหน้าสุดหยุดชะงักก่อนจะหันมาทักไทจิ

"คุณพ่อ!"

ไทจิเรียกผู้ชายวัยสี่สิบต้นๆใส่แว่นตาใบหน้าแลดูเป็นคนใจดี ที่เดินแยกออกจากกลุ่มเดินตรงมายังเด็กชายทั้งสอง

"คุณพ่อครับช่วยแม่ของเพื่อนผมด้วยนะครับ นะครับคุณพ่อ!"

ไทจิวิ่งเข้าไปหาชายที่ตัวเองเรียกว่าพ่อก่อนมือน้อยๆนั้นจะเขย่ามือผู้เป็นพ่อเบาๆเป็นเชิงขอร้อง

"เดี๋ยวๆ เพื่อนลูก คนไหน? แล้วแม่เขาเป็นอะไร?"

นายแพทย์ยูทากะ โกโจ ผู้อำนวยการของโรงพยาบาลยูทากะ ถามลูกชายคนเดียว พลางขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย

"คนนั้นครับ เพื่อนผม เคนจัง แม่ของเขาล้ม ตอนนี้อยู่ในห้องฉุกเฉินครับคุณพ่อ"

เด็กชายไทจิ พูดพลางดึงมือผู้เป็นพ่อเข้าไปใกล้เคนชินที่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มือเกาะประตูห้องฉุกเฉิน พยายามส่งสายตามองลอดเข้าไปด้านในด้วยเป็นห่วงมารดาเพียงคนเดียว

โกโจหันไปยังกลุ่มคนที่ยังคงยืนรอเขาอยู่ ก่อนจะโบกมือเป็นสัญญาณว่าให้บุคคลกลุ่มนั้นเดินทางล่วงหน้าไปก่อน

และหันมาหาลูกชายคนเดียวที่ยืนจับมือเขาแน่น สายตาคู่น้อยวิงวอนผู้เป็นพ่อ โกโจยกมือตบบ่าลูกชายเบาๆ พลางยิ้มปลอบโยน

ก่อนจะเดินเข้าไปหาเด็กชายอีกคนที่ยืนเกาะประตูห้องฉุกเฉินไม่ยอมไปไหน

"หนู เคนจังใช่มั้ย ลุงชื่อโกโจนะ เป็นพ่อของไทจิ ไม่ต้องห่วงนะแม่ของหนูต้องปลอดภัย"

โกโจย่อตัวลงนั่งพูดพร้อมกับตบบ่าเล็กๆนั้นอย่างปลอบโยน บีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ

"คุณลุงเป็นหมอรึครับ คุณลุงช่วยแม่ผมด้วยนะครับ"

เด็กชายเคนชินพูดน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาดวงน้อยรื้นไปด้วยน้ำตา

"แน่นอนสิ เดี๋ยวลุงเข้าไปดูแม่ของหนูให้นะ ไทจิ ดูแลเคนจังด้วยนะ เดี๋ยวพ่อเข้าไปดูแม่ของเคนจังให้"

โกโจลุกขึ้นพร้อมทั้งหันไปพูดกับลูกชาย ยิ้มอย่างให้กำลังใจเด็กชายเคนชินก่อนจะเปิดประตูห้องฉุกเฉินเข้าไปด้านใน

เวลาผ่านไปชั่วครู่ ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ตามมาด้วยโกโจและพยาบาลผู้เกี่ยวข้อง

แต่โกโจดึงแขนเล็กๆนั้นไว้ก่อน พลางเรียกชื่อเด็กน้อย

"เคนจัง แม่ของหนูปลอดภัยแล้วนะ เดี๋ยวลุงจะให้พี่พยาบาลเขาพาแม่หนูไปที่ห้องพักพิเศษนะลูก หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

เคนชินมองตามรถเข็นไปจนลับสายตา ก่อนจะหันไปมาหาโกโจ พลางกล่าวขอบคุณเบาๆ

"ขอบคุณครับคุณลุง"

และเมื่อโกโจทราบว่าเคนชินอยู่กับแม่เพียงสองคน ไม่มีญาตที่ไหนอีก ร่างกายของซายาโกะไม่ค่อยแข็งแรง ป่วยกระเสาะกระแสะมาโดยตลอด

ตั้งแต่จำความได้เคนชินก็อยู่กับแม่สองคนมาโดยตลอด เคนชินเคยถามหาพ่อ แต่แม่บอกเพียงแค่ว่าพ่อของเขาได้ตายไปแล้ว

เด็กชายเคนชินทราบแค่นั้น แต่เขาเหมือนจะรู้ว่าแม่เพียงแค่ไม่อยากจะเอ่ยถึงคุณพ่อเท่านั้นเอง มันอาจจะเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับแม่

แม่ของเขาถึงไม่อยากจะพูดถึงมันอีกและตั้งแต่วันนั้นเคนชินก็ไม่เคยที่จะอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับพ่อของเขาอีกเลย