ตอนที่ 2 ผู้ชายราศีสิงห์ ผู้หญิงราศีกุมภ์ (1)

2

ผู้ชายราศีสิงห์ ผู้หญิงราศีกุมภ์

หลังจากไปดูหมอมา นางกันยาก็นั่งคิดว่ามีเพื่อนหรือคนรู้จักคนไหนมีลูกสาวและนางยังไม่เคยทาบทามบ้าง คิดอยู่หลายวันก็คิดไม่ออก เพราะรอบ ๆ ตัวได้ไปทาบทามและลูกชายตัวดีทำมันพังไปหมดเรียบร้อย

“คุณมีคนรู้จักที่มีลูกสาวพอจะแนะนำบ้างไหมคะ” นางกันยาเอ่ยขึ้นลอย ๆ ขณะนั่งแต่งตัวส่วนสามีนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอน

“พวกเพื่อน ๆ คุณไม่มีลูกสาวเลยเหรอ” นายกรณ์ถามขณะที่สายตายังไม่ได้ละจากหนังสือตรงหน้า

“มีค่ะ ทาบทามและลูกชายคุณทำพังหมดแล้ว” นางกันยาถอนหายใจกับวีรกรรมของลูกชาย ทั้งหนีการดูตัว ทั้งทิ้งให้อีกฝ่ายไว้คนเดียวทุกครั้งที่นางบังคับให้พาสาวคนนั้นไปกินข้าว และสารพัดสุดแล้วแต่จะสรรหามาได้ “เหมือนแกล้งฉันทั้งที่ตัวเองก็เจ้าชู้พอตัว”

“อืม...คนที่มีลูกสาวเหรอ ถ้าพูดถึงลูกสาวสวยและเก่งผมคิดถึงลูกสาวคุณพิมพ์พลอยนะ นั่นน่ะสามใบเถาเลยล่ะ แถมแต่ละคนก็เก่ง ๆ กันทั้งนั้น”

ได้ยินอย่างนั้นนางกันยาเหมือนกับพบทางสว่าง “จริงด้วย ทำไมฉันลืมคิดถึงครอบครัวนี้นะ ไม่ได้ ๆ พรุ่งนี้ฉันจะแวะไปเยี่ยมคุณพิมพ์หน่อยแล้ว”

“เผื่อใจไว้ด้วยล่ะ เพราะได้ข่าวว่าทั้งสามคนพี่น้องสวยระดับนางเอกทุกคนเลยนะ อาจจะไม่โสดแล้วก็ได้” นายกรณ์เตือนเสียงเนิบนาบ

“หรืออาจจะโสด เพราะส่วนมากผู้หญิงทำงานไม่ค่อยสนใจเรื่องความรัก”

“และอาจจะไม่สนลูกชายคุณด้วย” คนเป็นสามีแย้งขึ้นทันควัน

“ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ” นางพูดประชดสามีพลางมองค้อน “ถึงอย่างนั้นฉันก็จะไป เพราะยังไงพ่อหมอก็บอกมาแล้วว่าเนื้อคู่ตาสิงห์คือคนที่บุพการีหาให้ มันจะพ้นเงื้อมมือแม่คนนี้ไปได้ยังไง” นางกันยาเชิดหน้าบอกอย่างมั่นใจสุด ๆ

“ขอให้คุณทำสำเร็จผมเอาใจช่วย สู้ ๆ นะ” นายกรณ์บอกก่อนจะถอดแว่น เก็บหนังสือไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

“ขอบคุณค่ะ ฉันขอโทรหาคุณพิมพ์ก่อนนะคะ ปุ๊บปั๊บโผล่ไปเดี๋ยวจะแห้วเอา”

“งั้นผมขอนอนก่อนละ” นายกรณ์บอกก่อนจะล้มตัวลงนอน ปล่อยภาระหน้าที่การหาคู่ให้ลูกชายเป็นของอีกฝ่ายไป เพราะเขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว คิดแค่ว่าถึงเวลาถ้ามันจะมียังไงมันก็ต้องมี แต่ถ้ามันจะไม่มีจะเอาใส่พานมาประเคนมันก็ไม่เอาอยู่ดีนั่นแหละ

เมื่อคืนหลังจากที่ได้คุยกับนางกันยาที่รู้จักมักจี่กันมานาน แม้ทั้งคู่จะไม่ได้ถึงกับสนิทสนมกันจนต้องไปมาหาสู่กันเป็นประจำ แต่ก็รู้จักกันในระดับหนึ่ง และเคยไปมาหาสู่กันบ้างบางครั้ง

ดังนั้นเมื่ออีกฝ่ายโทรมาคุยและเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามเรื่องลูก นางซึ่งก็กังวลเรื่องลูกสาวยังไม่ยอมมีแฟนสักคนเหมือนกัน จึงรับปากเมื่อทางนั้นขอมากินข้าวด้วยเย็นนี้

“สาว ๆ จ๊ะ เย็นนี้แม่อยากให้ทุกคนกลับมากินข้าวที่บ้านได้ไหม” นางถามความเห็นขณะนั่งรับประทานอาหารเช้ากันอย่างพร้อมหน้า แม้อยากจะให้ทุกคนกลับมา แต่ด้วยหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ นางก็ไม่อาจจะดื้อดึงบังคับ โดยเฉพาะพลอยใสกับพลอยขวัญ

“ไม่มีปัญหาค่ะ เพราะปกติพลอยก็มากินข้าวที่บ้านทุกวันอยู่แล้ว แม่ถามพี่ขวัญกับพี่แก้มดีกว่าค่ะ” พลอยสวยน้องเล็กที่ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยปีสุดท้ายบอกคนเป็นแม่พร้อมกับเปิดยิ้มกว้าง

“ว่าไงแก้ม” นางหันไปถามลูกสาวคนโตพลางเลิกคิ้วยิ้ม ๆ ไร้ซึ่งความกดดัน

“ไม่มีปัญหาค่ะ ถ้าแม่ขอแก้มก็มาได้อยู่แล้ว ดีเหมือนกันช่วงนี้งานยุ่งจนไม่ได้กินข้าวเย็นกับแม่มาเป็นอาทิตย์แล้ว” พูดจบก็ซบศีรษะลงบนไหล่บอบบางของคนเป็นแม่อย่างออดอ้อนเช่นเคย

นางพิมพ์พลอยมองลูกสาวคนโตที่ขี้อ้อนที่สุดในบรรดาลูกสาวทั้งสามยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปถามลูกสาวคนรอง ซึ่งถ้าใครไม่รู้มักคิดว่าพลอยขวัญเป็นพี่ใหญ่แน่ ๆ เพราะท่าทางจะนิ่งและดูมั่นอกมั่นใจอยู่ตลอดเวลา

“ขวัญล่ะลูก”

“ขอดูก่อนนะคะ ช่วงนี้ขวัญงานยุ่งมาก เพิ่งเริ่มโปรเจ็คใหม่ด้วย ว่าแต่แม่เล่นนัดแบบนี้มีวาระสำคัญอะไรหรือเปล่าคะ”

เมื่อได้ยินคำถามนี้เหมือนพลอยใสและพลอยสวยจะเพิ่งฉุกคิด ว่าปกติคนเป็นแม่ไม่เคยขออะไรแบบนี้ นอกเสียจากวันนั้นจะเป็นวันสำคัญ ซึ่งวันนี้มันก็ไม่ใช่