ผูกหัวใจนายสิงห์

1

หมอดูเป็นเหตุสังเกตได้

เด็กชายสิงหาในวัยสิบเอ็ดขวบนั่งมองน้ำสีขุ่นที่มีแต่ฝุ่นในแก้วแล้วกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างยากเย็น มันใช่น้ำที่คนทั่วไปเขาใช้ดื่มกันอย่างหรือ

ไม่ใช่แน่นอน

แต่แม่ของเขากำลังจะเอามันให้ดื่ม พร้อมกับบรรยายสรรพคุณ และผลที่จะได้รับเมื่อเอามันเข้าไปในร่างกายที่แข็งแรงดีของเขา

“ช่วงนี้สิงห์ดวงไม่ค่อยดี พ่อหมอเลยให้บูชาธูปศักดิ์สิทธิ์มาจุดและเอาขี้เถ้ามันไปละลายน้ำดื่ม จากนั้นชีวิตของลูกก็จะมีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามา อะดื่มจ้ะ” นางกันยายื่นน้ำที่นางกรองแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงความขุ่นและมีเศษของขี้เถ้าติดอยู่ไม่น้อยเหมือนกันให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

“แต่แม่ครับ น้ำมันขุ่นแถมมีแต่ฝุ่นขนาดนี้ มันดื่มได้จริง ๆ เหรอครับ” เด็กชายสิงหาถามอย่างไม่มั่นใจ และอีกอย่างที่โรงเรียนคุณครูก็พูดเสมอว่าให้ดื่มน้ำสะอาดมันจะดีต่อร่างกาย แต่ตอนนี้แม่ของเขากำลังเอาน้ำอะไรก็ไม่รู้ให้ดื่มและบอกว่าดื่มแล้วจะมีแต่สิ่งดี ๆ เข้ามา

ตกลงเขาจะเชื่อใครดี

“ได้สิจ๊ะ นี้น้ำศักดิ์สิทธิ์เลยนะ ดื่มแล้วลูกจะมีร่างกายที่แข็งแรงโรคภัยจะไม่มาแผ้วพาน ดื่มเร็ว ๆ เด็กดี” นางเอาแก้วน้ำยัดใส่มือลูกชายพลางคะยั้นคะยอ

“แม่ไม่ดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยเหรอครับ” เด็กน้อยต่อรอง เพราะยิ่งเห็นใกล้ ๆ ยิ่งไม่น่าดื่ม

“ไม่ได้! ธูปได้มาจำกัดและได้ขี้เถ้านิดหน่อยเอง ไม่พอสำหรับให้คนอื่นมาดื่มด้วยหรอก นี่แม่เตรียมไว้ให้ลูกดื่มทั้งหมดสามวันเลยนะ”

“สามวัน!” เด็กชายสิงหาอุทานเสียงหลง

“จ้ะ ไม่อย่างนั้นมันจะได้ผลไม่ดีเท่าไหร่ สามวันนี่แหละ ดื่มวันละครั้งเอง ดื่ม ๆ พูดมากนะเราน่ะ”

“ดื่มน้ำอัดลมแทนได้ไหมครับ”

“ไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ ลูกคนนี้นี่ เร็ว ๆ”

“แล้วน้ำนี่มันจะมีประโยชน์จริง ๆ อย่างนั้นเหรอครับ” เด็กชายสิงหาไม่วายถาม

“ดื่ม!” นางกันยาบอกเสียงเข้ม เมื่อยิ่งพูดลูกชายก็ยิ่งต่อรองมากขึ้นจนน่ารำคาญ

“ครับ ๆ ดื่มก็ดื่ม” เด็กชายสิงหาที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ หลับตากลั้นใจยกน้ำขุ่น ๆ ในแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “แหวะ! รสชาติห่วยเป็นบ้า” เด็กน้อยวางแก้วน้ำชวนขยาดนั้นแล้วรีบยกน้ำเปล่าอีกแก้วที่คนเป็นแม่เตรียมเอาไว้ขึ้นดื่มตามลงไปเพื่อล้างคอ ก่อนที่มันจะถูกอ้วกกลับออกมา

“ดีมากจ้ะ จากนี้ลูกจะเจอแต่สิ่งดี ๆ ดูสิเหมือนหน้าตาเราจะสดใสขึ้นนะแม่ว่า ของเขาดีจริง ๆ ดื่มปุ๊บเห็นผลปั๊บ” นางกันยาประคองใบหน้าที่มีเค้าโครงของความหล่อเหลาพลางหัวเราะน้อย ๆ อย่างพอใจ

“ตรงไหนเนี่ย” เด็กชายสิงหาบ่นพึมพำ เพราะสีหน้าตอนนี้ของเขาห่างไกลจากคำว่าสดใสมากทีเดียว แต่ก็ไม่อยากจะขัดกลัวโดนให้ดื่มอีก จึงรีบเดินไปหยิบลูกบอลใส่รองเท้าเตรียมจะออกไปเล่นข้างนอก “ผมไปเตะบอลก่อนนะครับ”

“ทำการบ้านเสร็จหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“อย่ากลับค่ำละ”

“ครับผม” เด็กชายสิงหารับคำแล้วโยนลูกบอลใส่ตะกร้ารถจักรยานจากนั้นก็ปั่นออกไปหาเพื่อน ๆ ที่สนามในสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก

ด้านนางกันยาที่เกลี้ยกล่อมให้ลูกชายดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ได้สำเร็จก็เดินถือแก้วน้ำเขามาในห้องครัวอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับแวะคุยกับแม่บ้านที่กำลังทำมื้อเย็นสำหรับวันนี้

“ทำอะไรกินจ๊ะส้ม”

“ผัดคะน้าใส่หมูเยอะ ๆ อย่างที่คุณสิงห์ชอบค่ะ แกงเลียง และน้ำพริกปลาทู คุณกันอยากให้ทำอะไรเพิ่มอีกไหมคะ” หญิงสาวถามนายจ้างผู้ที่แสนจะใจดีพร้อมกับรอยยิ้ม

“พอแล้วล่ะ ว่าแต่ฉันจะโรยผงขี้ธูปใสกับข้าวไปด้วยดีไหมนะ”

หญิงสาวได้ยินอย่างนั้นถึงกับหันขวับ มองขวดเล็ก ๆ ในมือนายจ้าง แล้วถามอย่างไม่มั่นใจ “ไอ้นี่เนี่ยนะ ไม่ดีมั้งคะ” และแย้งเสียงอ่อยในตอนท้าย

“ใช่ ไม่ดีหรอกเสียดายของ ยิ่งน้อย ๆ อยู่เอาไว้ละลายน้ำให้ตาสิงห์ดื่มคนเดียวน่าจะดีกว่า”

“ละลายน้ำดื่ม...” ส้มทวนคำเสียงหลงอีกครั้ง แต่เมื่อคิดไปคิดมา ถ้านายจ้างทำอะไรแปลก ๆ เดาได้อย่างเดียวเท่านั้น “หมอดูบอกมาเหรอคะ”

“ใช่ ขี้ธูปนี่ไม่ใช่ขี้ธูปธรรมดานะ ได้จากธูปศักดิ์สิทธิ์ต้องจุดวันที่เก้าเดือนเก้า เวลาเก้านาฬิกาเท่านั้นถึงจะได้ผลดี” นางกันยาบอกอย่างภูมิใจที่ได้ครอบครองสิ่งที่ตนคิดว่าดีและศักดิ์สิทธิ์