ฝึกงานวันแรก 2/2

เวลา 17:00 น.

“คะ?” เลิกคิ้วถามคนที่เอาแต่ยืนมองไม่พูดไม่จา

“ฉันจะสายเพราะเธอ”

“ลูกค้านัดพี่กี่โมงเหรอ”

“คำถามนี้เธอไม่ควรถามนะ”

“การที่พี่จะเอาไปทำงานด้วย อย่างน้อยพี่ก็ควรแจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับงานให้พีชทราบ บอกเวลานัดของลูกค้าให้ชัดเจน เพราะถ้าพี่เงียบแล้วมายืนกดดันพีชแบบนี้ พีชก็คงไม่ตรัสรู้ว่าพี่ต้องไปทำงานกี่โมง”

“อยากรู้จังว่าอาจารย์ที่นั่นเขาสอนเธอยังไง กลับมาครั้งนี้ดูปีนเกลียวดีนะ”

“พีชให้เกียรติคนที่แก่กว่าเสมอค่ะ แต่นี่มันคือเวลางาน เราก็ควรจะจริงจังและเนี้ยบมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอคะ”

“หึหึ” ปากเก่ง อวดดีเป็นที่หนึ่ง เขาจะไม่มีทางเอาชนะผู้หญิงคนนี้ได้เลยใช่ไหม ยอมรับว่าเธอเป็นคนที่เก่งและหัวไว เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้จะไปได้สักกี่น้ำ จะรอดูว่าเธอจะทนอยู่กับเขาได้ถึง 3 เดือนหรือเปล่า ถ้าเธอทนได้แสดงว่าเธอเป็นคนที่มีความอดทนสูงอยู่พอตัว

“สรุปแล้วพีชต้องวางงานแล้วไปใช่ไหมคะ”

“จะทำให้เสร็จก่อนก็ได้นะ” งานยังกองอยู่ล้นโต๊ะ ถ้าจะให้ไปก็สงสารเด็กน้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องรีบมาเคลียร์งานอีก เลทนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้งเพราะงานก็ไม่ได้สำคัญมาก คนที่เขาจะไปคุยงานด้วยก็คือเพื่อนเขาเองไม่ใช่ใครที่ไหน

“ความจริงพีชทำงานเสร็จนานแล้วค่ะ แต่เห็นว่าพี่เอาแต่เล่นโทรศัพท์พีชเลยไม่อยากรบกวน”

“ว่าไงนะ” เธอบอกว่าเธอทำงานเสร็จแล้ว ตลกหรือเปล่าวะ งานที่เขาให้ลูกน้องไปขนมาไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะ

“เราจะไปกันเลยไหมคะ” คนตัวเล็กลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย พลางส่งยิ้มให้คนตัวสูงตรงหน้า

แผ่นดินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินนำหน้าหญิงสาวออกจากห้องไปโดยไม่รอเธอ ลูกพีชรีบตามคนตัวสูงไปด้วยความรวดเร็ว เห็นว่าตัวสูงหน่อยจะเดินยังไงก็ได้งั้นเหรอ

“เราไปกันแค่สองคนเหรอคะ” คนตัวเล็กถามเมื่อขึ้นมานั่งบนรถ

“แล้วทำไมต้องไปกันเยอะ”

“โอเคค่ะ” เธอจะไม่ถามเซ้าซี้ก็แล้วกัน เบื่อจะเถียงกับเขา

ในระหว่างที่รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากบริษัท หญิงสาวก็เอาแต่ทอดสายตามองตรงไปข้างหน้า ส่วนแผ่นดินก็ทำหน้าที่ขับรถไปเงียบ ๆ เป็นการกลับมาเจอกันในรอบหลายปี ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันในระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ ทุกอย่างมันดูรวดเร็ว และลงล็อกไปหมด ยอมรับว่าในหัวตัวเองมีแต่คำถามมากมายที่อยากจะถามครอบครัว แต่สุดท้ายเขาก็ทำได้แค่เงียบแล้วปล่อยให้มันผ่านไป ความรู้สึกของเขามันบอกว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ เหมือนว่ากำลังมีเรื่องจะเกิดขึ้นกับเขาในอีกไม่ช้า แล้วเขาดันเป็นพวกเซ็นส์แรงด้วยสิ

“พี่แผ่นดินสบายดีใช่ไหม” ถ้าจะไม่ถามก็ดูน่าเกลียดไปหน่อย ยังไงซะเราสองคนก็เป็นเพื่อนบ้าน เป็นพี่น้องที่เคยเล่นด้วยกันมาก่อน ถามสารทุกข์สุกดิบคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

“แฮปปี้” ตั้งแต่ที่เธอไม่อยู่ชีวิตเขามีความสุขมาก ไม่เคยต้องมาคิดหนักที่จะต้องเลี้ยงเด็กคนหนึ่ง เขารู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน หรือเป็นเพราะเขาไม่เคยรู้สึกกับเธอ เหมือนอย่างที่เธอเคยรู้สึกกับเขามาก่อน

“ก็คงจริงแหละ”

“ขอไม่ถามนะ”

“รู้อยู่แล้วแหละว่าจะไม่ถาม”

จากนั้นทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ที่บอกว่าอึดอัดเวลาอยู่กับเธอเขาไม่ได้พูดเล่นนะ เขามีความรู้สึกนั้นจริงๆ แต่ที่ยอม ก็เพราะไม่อยากให้พ่อไปยุ่งกับฝันดี คนที่เขากำลังตามจีบอยู่ในตอนนี้

ใช้เวลาในการขับรถครึ่งชั่วโมงก็มาถึงยังที่หมาย ทันทีที่รถดับเครื่องสนิทแผ่นดินก็ก้าวลงจากรถไปโดยไม่รอหญิงสาว เธอชินกับเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม้จะไปเรียนอยู่เมืองนอกหลายปี แต่ก่อนที่เธอจะไป เธอมักจะเอาของเล่นและขนมไปฝากแผ่นดินเสมอ ทว่าเขากลับทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในสายตา ชอบแอบเอาขนมที่เธอให้ไปโยนทิ้ง ของทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นสิ่งของหรือขนม อะไรที่เกี่ยวกับเธอแผ่นดินไม่เคยเก็บไว้เลยสักอย่าง เขาทิ้งมันอย่างไม่ใยดี ความรู้สึกของเธอตอนนั้นมันพังไปหมด เธอคิดแค่ว่ามันคงเป็นความรักของเด็กเท่านั้น กระทั่งตัวเองโตขึ้นและเริ่มเข้าใจคำว่ารักมากขึ้น ถ้าเธอได้รู้ว่าความจริงแล้ว นั่นไม่ใช่ความรักของเด็กเลย..

“คุณฟีนิกซ์มารอแล้วครับ” ครามรายงานผู้เป็นนาย

“มากับใคร”

“คุณฝันดีครับ”

“อืม” เมื่อได้ยินชื่อหญิงสาวอีกคน ใบหน้าเย็นชาที่ปรากฏอยู่ในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มอบอุ่นขึ้นมาทันที ลูกพีชมองแววตาที่เปลี่ยนไปของแผ่นดิน มันชัดเจนว่าผู้หญิงคนนั้นคงสำคัญกับเขามาก เธอรู้ได้ยังไงน่ะเหรอว่าคนที่กำลังพูดถึงอยู่เป็นผู้หญิง คงไม่มีผู้ชายคนไหนตั้งชื่อตัวเองว่าฝันดีหรอกนะ

ตึก ตึก

แอ๊ด~

“รอนานไหมวะ”

“ไม่”

“ไงแสบ”

“สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน”

“อยู่ข้างนอกแล้ว ไม่จำเป็นต้องเรียกคุณไหม”

“แต่ยังเป็นเวลางานอยู่นะคะ”

“ใคร” ฟีนิกซ์ชี้ไปยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นใคร แต่เขาก็อยากให้เพื่อนแนะนำให้รู้จัก อย่าลืมว่าเธอมากับมัน

“พนักงาน” คำว่าพนักงานที่หลุดจากปากคนตัวโต ทำหญิงสาว หัวเราะในใจ เขาก็ไม่ได้พูดผิดนี่ ก็ถือเป็นพนักงานจริง ๆ

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลูกพีชนะคะ”

“ฉันฟินิกซ์”

“สวัสดีค่ะดิฉันฝันดีนะคะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณฝันดี”

“เช่นกันค่ะ”

หญิงสาวทั้งสองแนะนำตัวให้กันและกันรู้จัก ทว่าแผ่นดินกลับไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ที่เห็นลูกพีชดูสนิทสนมกับฝันดีทั้งที่เพิ่งจะรู้จักกัน

“คุณลูกพีชสวยมากเลยนะคะ”

“คุณฝันดีเองก็เช่นกันค่ะ”

“สรุปเรื่องงานมึงมา” แผ่นดินแทรกบทสนทนาของสองสาว ไม่รู้สิ เขาแค่ไม่อยากให้ฝันดีรู้จักกับเธอ เท่านั้นเอง..

“เธอสองคนออกไปก่อน”

“ค่ะ/ค่ะ”

เมื่อได้รับคำสั่งทั้งสองก็พากันออกไปรอที่นอกห้อง ปล่อยให้เจ้านายคุยเรื่องงานกันไป ส่วนพวกเธอก็มาทำความรู้จักกันต่อ แล้วดูเหมือนว่าเธอสองคนจะเข้าขากันได้เป็นอย่างดี ฝันดีเป็นคนที่พูดสนุก พอมาอยู่ด้วยกันกับลูกพีชแล้ว ลูกพีชกลายเป็นคนเงียบไปเลย เพราะฝันดีคุยเก่งมาก

“ลูกพีชเป็นแฟนพี่แผ่นดินเหรอ” ความปากไวทำให้ฝันดีเผลอถามถึงความสัมพันธ์ของแผ่นดินและหญิงสาวตรงหน้า ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำเอามาก ๆ ทว่าปากของเธอกลับพ่นประโยคนั้นออกไปแล้ว

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ”

“ก็คุณแผ่นดินกับลูกพีชดูเหมาะสมกันมากเลย”

“ไม่หรอก ลูกพีชเป็นแค่พนักงานฝึกงานค่ะ”

“จริงเหรอ”

“ค่ะ^^”

“ช่างมันเถอะ มาคุยเรื่องของเราต่อกันเถอะ”

“^^”