ฝึกงานวันแรก 1/2

“สวัสดีค่ะ...!!” คำพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอเมื่อพบกับใครบางคนที่เธอนั้นรู้จักเป็นอย่างดี หญิงสาวตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออก ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู สายตาของคนที่กำลังจ้องมา ทำให้เธอรู้สึกประหม่าอยู่ลึก ๆ ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนสายตาของเขายังคงเย็นชากับเธอเสมอ

“ต้องให้ไปอุ้มไหม?” เสียงที่คุ้นเคยไม่ได้ยินมาหลายปี แผ่นดินเอาแต่จ้องมองไปยังหญิงสาวทำเอาเธอไม่กล้าสบตา เขาดูเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมาก ดูไม่ใช่พี่ชายข้างบ้านที่เธอเคยรู้จักเลย มีอย่างเดียวที่ยังเหมือนเดิม นั่นก็คือสายตาว่างเปล่าของเขา

“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” เรียวขาสวยก้าวขยับเข้าไปโดยที่ใบหน้าของเธอ เอาแต่ก้มมองพื้น แล้วท่าทางของเธอมันดันชวนน่าหงุดหงิดเสียด้วยสิ ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นผีอย่างนั้นแหละ

“มองหน้าสิ” การจะทำงานด้วยกันต้องสบตากันสิ ถ้าขืนเอาแต่ก้มหน้าอยู่แบบนั้นคงคุยกันไม่รู้เรื่องพอดี เธอคงเข้าใจใช่ไหม

“ลูกพีชต้องทำอะไรบ้างคะ” หญิงสาวเลือกที่จะพูดเกี่ยวกับงาน ถามในส่วนที่ตัวเองได้รับผิดชอบ เธอรู้แค่ว่าโต๊ะทำงานของเธออยู่ในห้องกับเขาเท่านั้น แล้วไม่รู้ว่าหน้าที่ของตัวเองต้องทำอะไรบ้าง

“แก้ไม่หายเลยนะนิสัยแบบนี้” นิสัยอวดดีทำเป็นเก่งทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้เรื่องห่าเหวอะไรเลย ถ้าไม่ติดว่าพ่อสั่ง เขาคงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก

“พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ” ก่อนที่เธอจะเถียงกลับมาอย่างไม่ยอม เมื่อก่อนเธออาจจะยอมให้เขาว่า แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว เธอไม่ใช่ลูกพีช คนอ่อนแอที่เขาเคยกระทำในเมื่อก่อน แล้วไม่ต้องถามหาความอ่อนโยนกับเธอที่มีต่อเขา เธอทิ้งมันไปหมดแล้ว

“อย่าปากดีลูกพีช ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ”

“ช่วยแจ้งงานด้วยค่ะ”

“ไปชงกาแฟมาให้ฉัน”

“อันนี้เกี่ยวกับงานด้วยไหมคะ”

“อย่ายอกย้อน”

“ไม่ได้ยอกย้อนค่ะ แค่อยากรู้ว่าเกี่ยวกับงานด้วยหรือเปล่า” หรือเป็นเพราะความไม่ชอบส่วนบุคคล ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เธอจะได้ไม่ต้องไปทำตามคำสั่งของเขา หน้าที่ของเธอคือมาฝึกงาน ไม่ได้มาให้ใครแกล้ง ฉะนั้นเขาควรทำความเข้าใจใหม่ซะ

“ถ้าบอกว่าเกี่ยวล่ะ”

“รอสักครู่คะ” หญิงสาวหมุนตัวเดินออกจากห้องเพื่อไปชงกาแฟมาให้ชายหนุ่ม เธอไม่รู้หรอกนะว่าเขากินกาแฟรสชาติไหน เอาเป็นว่าเธอจะชงตามใจตัวเองก็แล้วกัน เธอไม่อยากเสวนากับเขาไปมากกว่านี้ อยากรีบทำงานของตัวเองให้เสร็จจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน

“อวดดี” แผ่นดินว่าตามหลังหญิงสาว เขาเกลียดที่สุดคือพวกผู้หญิงอวดดีใส่ อย่านึกว่าเป็นหลานรักแล้วเขาจะทำอะไรไม่ได้ เธอกำลังคิดผิด

“กาแฟค่ะ” ผ่านไปไม่นานหญิงสาวก็นำกาแฟมาเสิร์ฟ เธอวางมันลงบนโต๊ะด้วยความเบามือ จากนั้นก็ยืนนิ่งเพื่อรออีกคนสั่งงาน ระหว่างที่รอแผ่นดินสั่งงานกับตัวเอง เธอเอาแต่ยืนมองเขายกแก้วกาแฟขึ้นไปสูดดมกลิ่น แล้วจิบมันเล็กน้อยก่อนที่เขาจะนำมันวางลงที่เดิม

“รสชาติห่วยแตก”

“งั้นพี่ก็คงต้องไปชงเองแล้วล่ะค่ะ”

“เพื่อนเล่น?”

“^^”

“วันนี้ฉันมีนัดคุยงานกับลูกค้าข้างนอก”

“ค่ะ”

“เธอต้องไปกับฉัน”

“ทำไมต้องเป็นลูกพีช” เธอเพิ่งมาทำงานวันแรก ยังไม่รู้เกี่ยวกับเนื้องาน คงไม่เหมาะหากจะให้เธอออกไปพบลูกค้าตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำ พี่แผ่นดินควรเลือกพนักงานที่เป็นงานมากกว่านี้ เช่น เลขาที่อยู่หน้าห้อง

“ฉันเป็นเจ้านาย เป็นคนจ่ายเงินเดือน ฉันอยากให้ใครไปมันก็เรื่องของฉัน”

“รับทราบค่ะ” ในเมื่อเขาอยากให้เธอไปมากนัก เธอก็จะไปให้ แต่หากคำถามไหนที่ลูกค้าถามมาแล้วเธอไม่สามารถตอบได้ เขาก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าเธอเช่นกัน

“ก็ดูเข้าใจง่ายนี่ แล้วจะทำให้ฉันหงุดหงิดทำไม”

“ลูกพีชขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เธอเหลือบไปเห็นกองเอกสาร คิดว่าน่าจะเป็นงานที่เธอควรได้รับผิดชอบ เธอควรเอาเวลาที่มายืนเถียงเขาอยู่ตรงนี้ไปทำงานไม่ดีกว่าเหรอ

“เชิญ”

ภายในห้องทำงานกลับมาเงียบอีกครั้ง ทั้งแผ่นดินและลูกพีชต่างก็ก้มหน้าทำงานของตัวเองโดยไม่มีใครพูดหรือเอ่ยอะไรออกมา ยิ่งเวลาทำงานแล้วทั้งสองจะเหมือนกันมาก ถึงเวลาเล่นก็คือเล่น เวลางานก็คืองาน

ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตครับนาย” คราม เลขาส่วนตัวของแผ่นดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสารมากมาย

“เอาไปให้เธอ”

“ขออนุญาตนะครับคุณลูกพีช” ครามขออนุญาตพร้อมกับวางเอกสารที่ตนนำมาไว้บนโต๊ะหญิงสาว งานบนโต๊ะล้นจนมองไม่เห็นใบหน้าคนตัวเล็ก นี่เขากะจะรับน้องใหม่เลยหรือไง เห็นว่าเรียนจบด้านนี้มาก็อยากจะทดลองงานเธอสินะ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เคยทำงานในบริษัทมาก่อนก็ตาม แต่เอกสารพวกนี้เธอก็พอจะรู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไรและต้องทำตรงไหน เพราะเธอเรียนสายนี้โดยตรง เอาเป็นว่าเธอจะแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วตามน้ำอีกคนไปก็แล้วกัน ภายนอกที่ดูเรียบร้อยแต่ข้างในมันแก่นจนตัวเธอเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้