ทิ้งอีกคน เลือกอีกคน 1/2

“คุยอะไรกัน”

“เปล่านี่คะ”

“....” แผ่นดินมองคนตัวเล็กอย่างไม่เชื่อในคำตอบของเธอ เพราะเขาคุยงานกับฟีนิกซ์อยู่นานสองนาน ใช่เหรอที่ทั้งสองจะไม่คุยอะไรกันเลย

“พี่ไม่ต้องห่วงว่าพีชจะเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่หรอกนะคะ”

“ถ้ารู้ตัวก็ดี”

“ลูกพีชรู้ตัวเองมาตลอดค่ะ”

“จะไปไหนต่อวะ” ในขณะที่ทั้งสองกำลังยืนถกเถียงกันอยู่ ฟีนิกซ์ก็เดินออกมาจากร้านพร้อมกับฝันดีที่ตามมาติด ๆ

“น่าจะกลับเลย”

“อืม” ฟีนิกซ์พยักหน้าเป็นอันเข้าใจ ส่วนเขาว่าจะเข้าไปดูของที่โกดังกับวาคินสักหน่อย น่าจะให้ฝันดีกลับเอง ก่อนหน้านั้นเขาจะให้ลูกน้องตัวเองไปส่งแต่ฝันดีเอาแต่ปฏิเสธบอกว่าจะกลับเอง เขาก็ไม่ชอบเซ้าซี้ใครด้วยสิ อีกอย่างจากร้านไปบ้านของเธอก็ไม่ได้ไกลกันมาก

“งั้นก็แยกย้ายกันเถอะ”

“ถึงบ้านแล้วส่งข้อความบอกด้วย” ฟีนิกซ์หันไปกำชับกับคนของตัวเอง การห่วงใยของเขาไม่ได้มาในเชิงชู้สาว มันคือการที่เจ้านายห่วงลูกน้องปกติเท่านั้น ไม่มีอะไรเกินเลยกันแน่นอน อีกอย่างฝันดีก็ไม่ใช่คนในสเปกของเขาด้วย

“ค่ะท่านประธาน”

“ไปล่ะ” ฟีนิกซ์แยกตัวออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ไม่ไกล ดูแล้ววันนี้เขาน่าจะได้เคลียร์งานอยู่ที่โกดังจนเกือบเช้า

“ฝันขอตัวก่อนนะคะ ไปก่อนนะคะคุณลูกพีช” ฝันดีบอกกับคนตัวโต ก่อนจะหันไปเอ่ยลากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างแผ่นดิน

“เดินทางปลอดภัยค่ะ” ลูกพีชส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร รอยยิ้มของเธอช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน แม้ว่าลึก ๆ จะแอบจิ้นสองคนนี้ แต่มันก็เป็นแค่ความคิดของเธอคนเดียวเท่านั้น เพราะลูกพีชดูชัดเจนกับคำพูดของตัวเองมากว่าไม่ได้เป็นอะไรกับแผ่นดิน เธอบอกว่าเป็นเพียงพนักงานฝึกงานเท่านั้น

“เดี๋ยวฝันดี” แผ่นดินรั้งฝันดีเอาไว้ในตอนที่เธอกำลังจะเดินออกไป

“คะ?”

“จะกลับยังไง”

“เดี๋ยวฝันเรียกแท็กซี่เอาค่ะ”

“ไม่ได้ เป็นผู้หญิงนั่งแท็กซี่เวลานี้คนเดียวมันอันตราย เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่แผ่นดิน เดี๋ยวฝันกลับเองดีกว่า อีกอย่างบ้านฝันก็ไม่ได้อยู่ไกลเลย อยู่แค่นี้เอง”

“มันอันตรายอยู่ดี”

“หยุดใจดีกับฝันได้แล้ว”

“เอาเป็นว่าพี่จะเป็นคนไปส่งเอง เดี๋ยวไปรอพี่ที่รถก่อน”

“พี่แผ่นดิน..”

“ให้พี่ได้ไปส่งเราเถอะนะ”

“เฮ้อ.. ก็ได้ค่ะ”

“ไปรอพี่ที่รถก่อน” แผ่นดินกดปลดล็อกรถให้ฝันดีได้ขึ้นไปรอตัวเองอยู่บนรถ เนื่องจากเขามีเรื่องต้องคุยกับหญิงสาวอีกคน จะให้เธออยู่ฟังด้วยไม่ได้เด็ดขาด

ตึก ตึก

สายตาสองคู่มองไปยังหญิงสาวที่กำลังเดินตรงไปยังรถยนต์หรู กระทั่งฝันดีขึ้นไปนั่งบนรถ ก่อนที่ใบหน้าเรียบนิ่งจะหันมาสบตากับหญิงสาวข้างกายตัวเอง พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่ทำเอาอีกคนถึงกับชะงักไปทันที

“ฉันจะไปส่งฝันดี เธอกลับเองนะ” เขาเลือกที่จะทิ้งเธอไว้แล้วไปส่งผู้หญิงอีกคน ทั้งที่เรามาด้วยกันแต่เขากลับทิ้งเธอ วันนี้คือวันที่สองที่เธอกลับมาอยู่ไทย ซึ่งเธอไม่รู้เกี่ยวกับการเดินทางอะไรเลย จะให้เธอกลับเองได้ยังไง ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ

“พีชไม่รู้ว่าเราอยู่ที่ไหน”

“มือถือ ปาก สองอย่างนี้สามารถพาเธอกลับไปถึงบ้านได้”

“แต่พีชมากับพี่นะ”

“แล้วไง?” คำว่าแล้วไงของเขาทำเอาเธอนิ่งชะงักไปอีกครั้ง ปกติเขาก็เป็นคนที่ใจร้ายและเย็นชากับเธอมาตลอด แต่ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายได้ขนาดนี้ ลูกพีชเลื่อนสายตามองไปยังหญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่บนรถ ซึ่งเธอเองก็กำลังมองมาทางนี้เช่นกัน เธอพยักหน้าสองสามทีพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่โคตรฝืน ก็ได้ เธอกับเองก็ได้

“ก็ได้ค่ะ” สิ้นประโยคหญิงสาวก็หมุนตัวเดินจากไปทันที เธอไม่จำเป็นต้องง้อผู้ชายแบบนี้ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว เขาเองก็ดูไม่ค่อยใส่ใจเธอสักเท่าไหร่ แล้วทำไมเธอต้องไปแคร์เขาด้วยล่ะ มันก็จริงอย่างที่เขาบอกมา ในเมื่อตัวเองมีปากมีมือถือแล้วจะกลัวทำไม

“แล้วคุณลูกพีชล่ะพี่แผ่นดิน” ฝันดีถามถึงลูกพีชทันทีเพราะเห็นแผ่นดินเดินมาแค่คนเดียว หรือว่าจะไปเข้าห้องน้ำ

“กลับไปแล้ว” ทว่าคำตอบของคนตัวสูงทำเอาเธอถึงกับหันขวับไปมองทันที หมายความว่าไงที่ว่ากลับไปแล้ว ไม่ใช่ว่าต้องกลับด้วยกันอย่างนั้นเหรอ

“กลับกับใคร”

“นั่งแท็กซี่”

“เดี๋ยวสิ ทำไมพี่ปล่อยให้คุณลูกพีชนั่งแท็กซี่กลับคนเดียวล่ะมันอันตรายมากเลยรู้ไหม”

“ยัยนั่นดูแลตัวเองได้”

“แต่ไหนคุณลูกพีชบอกว่าเพิ่งกลับมาถึงไทยเมื่อวาน หรือพี่ไปพูดอะไรกับเธอหรือเปล่า” หรือว่าแผ่นดินจะไปพูดอะไรกับหญิงสาวจนเธอต้องหนีกลับไปก่อน ส่วนฝันดีเองก็เริ่มรู้สึกผิด เป็นเพราะเธอด้วยหรือเปล่าลูกพีชถึงไม่อยากกลับไปด้วยกัน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงเธอต้องรีบไปขอโทษลูกพีชแล้วแหละ

“อยากไปกินอะไรก่อนไหม”

“พี่แผ่นดิน” ฝันดีเริ่มจริงจังขึ้นมา เขาควรห่วงพนักงานตัวเองสิ แล้วลูกพีชก็ตัวแค่นั้น เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะสู้ใครไหว

“....” แผ่นดินเงียบแล้วหันกลับไปมองตรง ทำไมเธอต้องห่วงผู้หญิงคนอื่นมากกว่าตัวเองด้วย ทีตัวเองยังจะนั่งแท็กซี่กลับไปเลยเมื่อกี้

“ตอนนี้คุณลูกพีชน่าจะยังอยู่แถว ๆ หน้าร้าน เรารีบไปรับเธอเถอะค่ะ”

“ฝันอย่ามองข้ามพี่ได้ไหม!” เหมือนว่าความอดทนของเขาเริ่มหมด แผ่นดินลั่นขึ้นเสียงดัง ทำเอาคนตัวเล็กข้างกายถึงกับนิ่งเงียบไปทันที เธอไม่แม้แต่จะสนใจเขาเลยสักนิด เอาแต่มองหาคนอื่นทั้งที่เขาก็นั่งอยู่ตรงนี้ รู้แหละว่าตัวเองไม่เคยอยู่ในสายตาของหญิงสาวเลย แต่อย่าเมินกันขนาดนี้ได้ไหม เพราะคนที่รู้สึกไปแล้วแม่งโคตรเจ็บเลย

“ฝันว่าฝันกลับเองดีกว่าค่ะ” บรรยากาศชักจะไม่ดีแล้วสิ ฝันดีเปิดประตูลงจากรถไปด้วยความรวดเร็ว แผ่นดินเห็นก็รีบตามไป ก่อนจะคว้าเข้าที่มือเล็กแล้วกระชากเข้าหาตัวอย่างแรง

หมับ ปึก!

“หยุดสักที” อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เขาดื่มกับเพื่อนไปก่อนหน้านั้น ทำให้เขาเผยนิสัยนี้ออกมา รวมถึงคำถามมากมายที่อยากถามเธอ

“พี่เมาเหรอคะ”

“มันจำเป็นด้วยเหรอวะฝันดี ช่วยมองพี่เหมือนคนที่มีตัวตนอยู่ต่อหน้าเราได้ไหม อย่าทำเหมือนว่าพี่เป็นแค่อากาศของเรา”

“ฝันไม่รู้ว่าพี่กำลังพูดอะไรอยู่”

“พี่รู้ว่าฝันรู้”

“...” เบือนหน้าหนี

“ทั้งที่ฝันก็รู้ว่าพี่คิดยังไงกับฝัน พี่อยากมีเวลาอยู่กับฝันตามลำพัง อยากให้ฝันเปิดโอกาสให้พี่บ้าง แต่ไม่เลย แค่เสี้ยวเวลาฝันยังแบ่งให้พี่ไม่ได้เลย”

“พี่น่าจะเมาหนัก” เพราะแผ่นดินไม่ใช่คนแบบนี้ แผ่นดินที่เธอรู้จักเขาไม่ทำแบบนี้กับเธอเด็ดขาด ตอนนี้เหมือนว่าอีกคนกำลังคุมตัวเองไม่อยู่

“ฝันให้โอกาสพี่ได้ไหม” ให้เขาได้ลองจีบเธอแบบจริงจังสักครั้งได้ไหม ขอสัญญาด้วยเกียรติผู้ชายว่าจะทำมันออกมาให้ดีที่สุด จะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุด แค่เธอให้โอกาสเขามาเท่านั้นเอง

“ฝันต้องรีบกลับบ้านค่ะ”

“.....” แล้วก็เป็นแบบนี้ตลอด เธอมักจะเป็นแบบนี้ในตอนที่เขาพูดถึงเรื่องพวกนี้ ทำไมเหรอ เป็นแฟนเขามันน่าอายขนาดนั้นเลยใช่ไหม

“พี่พอจะมีโอกาสไหมฝันดี”

“พี่รู้คำตอบดีที่สุดค่ะ” ใช่ เธอไม่เคยรู้สึกดีกับเขาเลย เธอมองเขาเป็นแค่พี่ชายคนหนึ่งเท่านั้น เป็นแค่เพื่อนสนิทของท่านประธานของเธอ สถานะอื่นเขาคงไม่มีโอกาสได้ใช้มัน

“โอเค พี่เข้าใจแล้ว”

“ฝันไม่รบกวนพี่แล้วดีกว่า ขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“...”

สุดท้ายเขาก็ต้องปล่อยให้เธอกลับเอง แผ่นดินยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาเอาแต่คิดเรื่องหญิงสาวที่เพิ่งจากไป ต่อให้เธอจะปฏิเสธเขาถึงพันครั้ง เขายังคงยืนยันที่จะสู้ต่อไป เชื่อว่าน้ำหยดลงหินทุกวัน ต้องมีสักวันแหละที่เธอต้องใจอ่อนให้เขา