ตอน 2

เขาแสดงสีหน้าจ๋อยๆ ก้มหน้าด้วยความผิดหวัง สุภัสสรใจเต้นแรงผิดปกติ เพียงแค่มองดวงหน้าเศร้าหมองชายตรงหน้าเคาน์เตอร์ เพราะแค่เขาไร้ที่ซุกหัวนอนในการมาเที่ยวเมืองไทย เธอควรจะแสดงความเป็นเจ้าบ้านที่ดี ด้วยการเสียสละห้องพัก บ้านพักให้กับเขาหรือเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลยทำเฉยไปซะ ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เขาจะเป็นอย่างไรไม่เกี่ยวกับเธอซะหน่อย แหม...จริงหรือ ถ้าทำเฉยได้คงไม่ยืนแอบฟังอยู่แบบนี้หรอกนา

“คือเราเสียใจจริงๆ นะคะ สนใจไปพักห้องที่บ้านเบนไหมคะ”พนักงานสาวยิ้มอย่างเริงร่า เปิดเผยสิ่งที่อยู่ในใจกับภาษาอังกฤษพื้นฐาน แต่เชื่อว่าฝรั่งหล่อคนนี้ต้องเข้าใจ

“คุณมีห้องพักที่บ้านเปิดให้เช่าหรือ” ชายหนุ่มตาน้ำข้าวหล่อบาดทรวงเอ่ยถามด้วยสีหน้าแช่มชื่นกว่าเมื่อกี้ ดวงตาเขา รอยยิ้มเขาสดใสมาก เรียกว่ากระชากใจผู้หญิงทั่วประเทศไทยเลยก็ว่าได้ หากผู้หญิงพวกนั้นโชคดีอย่างผู้หญิงสามคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขาตอนนี้นะ เพราะทั้งสามแทบจะละลายกลายเป็นไออยู่แล้ว ในทุกครั้งที่มองหน้าหล่อสุดสะท้านของชายฝรั่งคนนี้

“มีค่ะ ไปไหมคะ” เบนได้ทีกล่าวชักชวน พร้อมเชิญชวนโดยไม่กระดากอาย ตอนนี้แสดงออกมาไม่ได้เดี๋ยวส่อพิรุธ

“อีเบนมึงอาศัยช่วงชุลมุนจะหลอกเขาไปทำผัวหรือไงยะ” พู่กระแซะเข้ามากระซิบด่าเบนกรายๆ เพราะเห็นชัดเจนว่าเพื่อนกำลังเสนอโปรโมชั่นห้องนอนที่บ้านฟรี แถมให้อึ๊บเจ้าของบ้านอีกต่างหาก ดังนั้นพู่ทำใจไม่ได้จึงพลีชีพเข้าขวาง ยิ่งกว่าหมาหวงก้างเลยทีเดียว ทั้งที่ก้างอันนี้ไม่ได้เป็นของใครทั้งสิ้น

“อ๋อ ไม่มีหรอกค่ะ เธอล้อเล่น เธอเป็นคนตลกค่ะคุณผู้ชาย” พู่อธิบายกับชายหนุ่ม “เราต้องเสียใจด้วยนะคะ ลองไปหาบ้านพักใกล้ๆ แถวนี้ดูอีกทีเผื่อมีลูกค้ายกเลิกดีไหมคะ” พู่เองก็เสียดายฝรั่งหล่อคนนี้ เอาเป็นว่าหล่อนเองก็เจอฝรั่ง หรือนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติมาเยอะ ยังไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าหนุ่มคนนี้มาก่อน ยอมรับว่าเสียดายที่ต้องปล่อยเขาไป แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะคะ ห้องเต็มจริงๆ

“ก็ได้ ผมคงต้องทำแบบนั้น” เขากระชับเป้ที่ปลดลงวางกับพื้นขึ้นบ่าเช่นเดิม ก้มหน้าคอตกหมุนกายเดินห่างจากหน้าเคาน์เตอร์ เพื่อจะไปตระเวนหาที่พัก

ครั้นพอสุภัสสรเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นแบบนั้น จึงย่องออกไปจากตรงนั้นเช่นกัน แล้วค่อยๆ ก้าวตามชายฝรั่งตัวโตไปอย่างเงียบเชียบ แต่ทำทีเดินชมดอกไม้ในสวนหย่อมของรีสอร์ทราวไม่ได้กำลังตามติดใครอย่างนั้น แต่ในจังหวะที่เขากำลังจะก้าวจากไป ดวงตาสวยร้อนรนขึ้นมาฉับพลัน

สุภัสสรบอกกับตัวเองในใจ ‘ห้าม’ ...ปล่อยผู้ชายคนนี้กระเด็นออกไปจากชีวิตเด็ดขาด ดังนั้นเสี้ยววินาทีจึงต้องงัดมารยาสาวม่ายที่อยากมี ‘ผัวใหม่’ โดยเฉพาะผัวฝรั่งอย่างที่เพื่อนสนิทมี ออกมาใช้ให้ว่องไว

“อุ๊ย!” ร่างบอบบางกว่าฝรั่งคนนี้เซถลาชนกับร่างใหญ่จังๆ ก็ไม่ใช่ความบังเอิญหรอก อย่าคิดว่าบังเอิญ นางเสือดาวตั้งใจทำให้มันเกิดขึ้นต่างหาก

“ผมขอโทษ คุณผู้หญิงเจ็บไหม เป็นอย่างไรบ้าง” ชายหนุ่มแสดงท่าทีเป็นห่วงเป็นใย เพราะเห็นร่างบอบบางเซเกือบจะล้ม ถ้าเธอไม่คว้ากิ่งไม้ใกล้ๆ เพื่อพยุงตัวเองคงล้มไปแล้ว แล้วนั่นคือความผิดของเขา ที่ดันชนคนอ่อนแอกว่าได้อย่างไร

“เจ็บนิดหน่อยค่ะ” เธอบอกด้วยจริตแสร้งเส เสียงอ่อนเสียงหวาน ราวกับเป็นสาวอ่อนแอเสียเต็มประดา ทั้งที่อึด อดทน กับผัวเก่าที่นอกใจซึ่งสารเลว ชาติชั่ว คว้าเพื่อนสนิทอีกคนของเธอไปทำเมียแทนเธอซะหน้าชื่นตาบาน “ช่วยพาฉันไปนั่งม้านั่งตรงนั้นหน่อยสิ” คนเจ็บนิดหน่อยชี้ไปยังม้านั่งเหล็กฉลุสีเขียวลายสลักใบลีลาวดี ใต้ต้นลีลาวดีอีกต่างหาก ทำทีเหมือนเจ็บหนักขาจะขาด

คนตัวใหญ่ที่มีเป้ใบใหญ่แบกบนหลังพยุงร่างบอบบางกว่าตนมากๆ ไปนั่งลงบนม้านั่งตามที่เธอชี้บอกทาง คราวนี้ชายหนุ่มกลับสัมผัสกลิ่นตัวอันหอมชื่นใจจากหญิงสาว กลิ่นนี้ช่างหอมชวนหลงใหล ชายหนุ่มเผลอตัวเผลอใจอยู่ในระยะกระชั้นชิดเพียงในวินาทีนี้ เขาจึงจำเป็นต้องพยายามสลัดความรู้สึกที่กำลังก่อเกิดฉับพลันนั้นทิ้งไป เพราะเขากับเธอเพิ่งพบกัน แม้ว่าเธอจะสวย น่ารัก ซ้ำยังแต่งกายดีเยี่ยม ทว่าค่อนข้างวุ่นวายมากชิ้นไปหน่อย แต่นั่นไม่ใช่เรื่องของเขา แค่ช่วยเธอจบแล้วเขาก็พร้อมจะก้าวจากไปหาบ้านพักเพื่อซุกหัวนอนต่อ ก่อนจะมืดค่ำคืนนี้ไม่อยากนอนตากยุง “ขอบคุณค่ะ” สุภัสสรกล่าวขอบคุณเสียงหวาน ช้อนดวงตามองชายหนุ่มด้วยประกายเจิดจ้าแฝงเสน่หา อันเปี่ยมล้นทั่วหัวใจสาวอย่างลิงโลดที่ได้ใกล้ชิดชายผู้หล่อเหลา น่ากิน ง่ำๆ ถึงขนาดนี้ เธอใช้สายตาแห่งความหิวโหย มองดวงหน้าชายหนุ่ม เก็บรายละเอียดทุกรูขุมขนบันทึกไว้ในสายตา โดยมีความปรารถนานำพามากกว่าอยากรู้จักเพียงผิวเผิน แต่เก็บบางความรู้สึกไว้ลึกล้ำกว่านั้น อ๊ะ...อีนางสุภัสสรหื่นกาม

“คุณดีขึ้นไหม” เขาเอ่ยถามด้วยความสำนึกที่เป็นฝ่ายชนเธอ ทั้งที่มั่นใจว่าตัวเองเดินมาดีๆ แล้วแม่คนสวยตัวหอมคนนี้เดินมาชนเขาเอง

“ฉันได้ยินว่าคุณกำลังหาห้องพัก” เธอไม่ตอบถึงอาการเจ็บข้อเท้า แต่เอ่ยถามเรื่องของเขาทันเวลา เดี๋ยวจะไม่ทันการณ์

“ใช่แต่...เต็มหมดเลย ผมหามาหลายที่แล้ว ส่วนใหญ่มักตอบแบบเดียวกัน ผมคงมาเที่ยวผิดเวลาแล้วสินะ สำหรับการมาเที่ยวเมืองไทยครั้งแรก” เขาบอกด้วยสีหน้าละห้อย น่าสงสาร

“เอ่อ...” หญิงสาวจะเอ่ยปากบางอย่างกับเขา แต่กลับมีอาการลังเล ทว่าจะปล่อยเขาไปแบบนี้อย่างนั้นหรือ เธอคงหมดโอกาสได้พบกับเขาอีกแล้วสิ โอกาสแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะมีกันง่ายๆ นะ

“มีอะไรหรือเปล่าคุณผู้หญิง” เขาเอ่ยถามด้วยถ้อยคำสุภาพ

คนอะไรหน้าก็หล่อ ตัวก็หอม หุ่นยังดีน่าเซี้ยอีก พูดจายังสุภาพ เสียงนุ่มนวล โอ๊ย...หลุดมาจากสวรรค์ชั้นไหน นี่ใช่คนหรือเปล่า หรือว่าเทพซุสในตำนาน...สมบูรณ์มากๆ คนที่นั่งคิดแผนตีเสือเข้าถ้ำ แม่นางเสือดาวสาวม่ายกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ

“ฉันไม่อยากให้คุณรอนแรมหาห้องพัก เพราะเชื่อว่าเทศกาลตรุษจีนแบบนี้รีสอร์ท โรงแรม หรือแม้แต่เก็ทเฮ้าส์เล็กๆ คงถูกจองเต็มหมด” ในที่สุดสุภัสสรก็ตัดสินใจพูดออกไป ใช้จริตนางฟ้ากดทับจริตนางมารเอาไว้ลึกล้ำ

“แล้วยังไงหรือ” เขาเอ่ยถามด้วยสายตาอยากรู้ว่าเธอจะต่อประโยคอะไร ว่าอย่างไร ชวนเขาพักอยู่ด้วย หรือ...จะช่วยติดต่อหาห้องพักให้กันแน่

“ฉันมาเที่ยวคนเดียว จองบ้านไว้ก่อนล่วงหน้า เชื่อว่าถ้าคุณพอจะพักได้ แบบไม่ถือตัวเองว่าจะต้องนอนโซฟา ฉันยินดีให้คุณพัก แล้วถ้าคุณหาบ้านพักได้ หรืออะไรก็ตาม คุณจะไปก็ตามใจ” อูย...แรดเลย แรดเลย พูดออกไปแล้ว สุภัสสรเชิญชวนผู้ชายไปพักบ้านหลังเดียวกัน ทั้งที่เพิ่งพบเจอกัน เขาเป็นคนแบบไหนก็ไม่รู้ แต่บ้า...บ้ามากชวนเขาไปนอนบ้านหลังเดียวกับตน...ทำไงได้ ในเมื่อปล่อยเขาไปพ้นสายตาไม่ได้เลยจริงๆ

“จริงหรือ คุณใจดีมากๆ ผมขอบคุณ คุณผู้หญิง ผมอดัม แชมเบอร์ ไม่ต้องเรียกผมคุณแชมเบอร์ แต่เรียกอดัมก็ได้” เขาแนะนำตัวพร้อมกับระบายยิ้มสุดหล่อ ในแบบที่ผู้หญิงคนใดหรือแม้แต่ใครก็ตามที่มีโอกาสเห็นรอยยิ้มของเขามักจะหลงรักทุกคนไป

อดัมแชมเบอร์ มีเอกลักษณ์ตรงรอยยิ้มแสนหวาน เวลาเขาเบิกแย้มริมฝีปาก โลกทั้งโลกได้ตกไปอยู่ในอุ้งมือของเขาเลยทีเดียว

‘โอ๊ย...ฉันหลงรัก รอยยิ้มผู้ชายคนนี้ เขายิ้มไปถึงนัยน์ตา ยิ้มไปถึงหัวใจ เขายิ้มมีเสน่ห์ ชวนฝันมากๆ’ สุภัสสรคร่ำครวญอยู่กับตัวเอง หัวใจกำลังเต้นเร่าๆ เพราะความหลงเสน่ห์ง่ายๆ บนตัวผู้ชายคนนี้

“คุณเป็นคนที่ไหนคะอดัม” เธอเอ่ยถามเขาด้วยภาษาแช่มช้อย เชิญชวนให้คนฟังขนลุก ซ้ำยังก้าวตามเธอไปยังห้องนอน เอ้ย...บ้านพัก “อ้อเดี๋ยวฉันลืมแนะนำตัว ฉันสุภัสสร มนปรียา แต่..เดี๋ยวฉันเชื่อว่าฝรั่งมักจะเรียกชื่อคนไทยยาก” หลังจากถามถึงที่มาของเขา แต่ขัดจังหวะด้วยการบอกชื่อตัวเอง พร้อมกับเป็นห่วงในการที่เขาจะเรียกชื่อคนไทย